Του Γιώργου Πετράκη
Η έκφραση της αλληλεγγύης των Ελλήνων στους πρόσφυγες είναι σημαντική και αυθόρμητη. Δεν επιβάλλεται από τα πάνω.
Μπορεί ορισμένες υπερβολές να γίνονται για τις ανάγκες των καναλιών
![]()
που σπεύδουν να αξιοποιήσουν τηλεοπτικά το κάθε δέμα που μια συγκινημένη γιαγιά αφήνει στα χεριά μιας οικογένειας Σύρων στην Πλ. Βικτωρίας ή στον φούρναρη που μοίραζε ψωμιά στους απελπισμένους μετανάστες στην Μυτιλήνη.
Όμως όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα προβάλλεται ένας πρωτοφανής ισχυρισμός, ότι είμαστε κατά κάποιο τρόπο υποχρεωμένοι να δείξουμε αλληλεγγύη και να ανοίξουμε την χώρα στους μετανάστες και πρόσφυγες, γιατί πριν σχεδόν έναν αιώνα και οι Ελληνες της Μικρασίας έφτασαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα…
Πρόκειται για μια ανιστόρητη σύγκριση η οποία όμως δεν γίνεται καθόλου τυχαία, μια και πρακτικά δεν υπάρχει ανάγκη από κανένα τέτοιου είδους επιχείρημα για να πεισθεί ο Έλληνας να δείξει την Αλληλεγγύη του στους κατατρεγμένους που φθάνουν στην χώρα.
Γιατί τότε γίνεται τόσο συχνά η επίκληση αυτού του επιχειρήματος; Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση από την προσπάθεια επαναφοράς με συγκαλυμμένο τρόπο κάτω από την συγκίνηση που προκαλεί το δράμα των μεταναστών και προσφύγων στα νησιά, στα λιμάνια και στους καταυλισμούς, η θεωρία του «συνωστισμού στο λιμάνι της Σμύρνης».
Πριν από 94 χρόνια ο Μικρασιατικός Ελληνισμός, δεν εγκατέλειψε τα σπίτια του για να αναζητήσει καλύτερη τύχη π.χ. στην Αίγυπτο ή στο Ιράν.
Ξεριζώθηκε από τις πατρογονικές εστίες του μετα από μια επιχείρηση γενικευμένης εθνοκάθαρσης που εξαπολύθηκε εις βάρος του, μετα από μια στρατιωτική ήττα. Και ο μοναδικός τόπος που μπορούσε να αναζητήσει σωτηρία και καταφύγιο ήταν το Εθνικό Κέντρο, η Ελλάδα.
Οι Έλληνες της Μικρασίας δεν δραπέτευσαν ως πρόσφυγες από κάποιον πόλεμο με προορισμό την Συρία ή την Βουλγαρία με σκοπό να φθάσουν στην Γαλλία, στην Ρουμανία η στην Βρετανία που άκμαζαν πολλές κοινότητες του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Ο Ελληνισμός που έφθινε ξεριζωμένος από τις εστίες του, μετα από μια μεγάλη στρατιωτική και εθνική ήττα δεν είχε σχέση με τους Αφγανούς και Μαροκινούς και αυτούς ακόμη τους Σύρους που φθανουν κατά χιλιάδες στην Ελλάδα, ψάχνοντας διέξοδο προς την Ευρώπη.
Ο πόλεμος στην Συρία και η προσφυγιά που προκάλεσε (έναντι όχι μόνο μιας θρησκευτικής ή εθνικής ομάδας) δεν είχε σχέση με την Εθνοκάθαρση εναντίον των Ελλήνων που εξαπέλυσε πριν 94 χρόνια ο Κεμάλ Ατατουρκ.
Και πολύ περισσότερο δεν έχει σχέση με την επιστροφή και ένταξη στον Εθνικό Κορμό, του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Οι χοντροκομμένες προκλητικά ανιστόρητες συγκρίσεις αυτού του είδους είναι επικίνδυνες καθώς απλώς επιχειρούν να νομιμοποιήσουν τις εθνομηδενιστικές αντιλήψεις που όλο και περισσότερο κυριαρχούν στο κυβερνών στρατόπεδο και δεν αφορούν μόνο στην αλλαγή των σχολικών βιβλίων ώστε «να αποφεύγονται ενοχλητικές για την Τουρκία αναφορές», αλλά φθάνουν μέχρι και στις ακόμη πιο καταστροφικές αντιλήψεις ότι η προσέλκυση μεταναστών και προσφύγων στην Ελλάδα και η μόνιμη εγκατάσταση τους θα λύσει το …δημογραφικό της Ελλάδας.
Και τελευταίο: είναι ύβρις για τις θυσίες του Ελληνισμού στην Μικρά Ασία η σύγκριση τους με τους Μαροκινούς και Αλγερινούς παράτυπους μετανάστες… Τους βοηθάμε, τους σεβόμαστε, νοιώθουμε τον πόνο τους, αλλά μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικά θέματα.
Από: MIgnatiou