Μας λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
Έφθασε λοιπόν η πολυπόθητη και σωτήρια γιορτή, η αναστάσιμη ημέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Η προϋπόθεση της ειρήνης, η αφορμή της καταλλαγής, η κατάργηση των πολέμων, η κατάλυση του θανάτου, η ήττα του διαβόλου.
Σήμερα οι άνθρωποι αναμείχτηκαν με τους αγγέλους και προσφέρουν τώρα πια τις υμνωδίες τους μαζί με τις ασώματες δυνάμεις.
Σήμερα είναι επίκαιρο να αναφωνήσουμε πάλι «που σου θάνατε το κέντρον; που σου άδη το νίκος;».
Από θνητοί γίναμε αθάνατοι, από νεκροί αναστηθήκαμε και από νικημένοι γίναμε νικητές.
Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες. Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν Άγγελοι. Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται. Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.
«Μετά την ταφή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πήγαν οι Ιουδαίοι στον Πιλάτον και είπαν (Ματθ. κζ´ 63 – 65): «Κύριε εμνήσθημεν ότι εκείνος ο πλάνος είπεν έτι ζων, μετά τρεις ημέρας εγείρομαι· Κέλευσον ουν ασφαλισθήναι τον τάφον έως της τρίτης ημέρας, μήποτε ελθόντες οι μαθηταί αυτού νυκτός κλέψωσιν αυτόν και είπωσι τω λαώ, ηγέρθη από των νεκρών· και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης. Έφη αυτοίς ο Πιλάτος· έχετε κουστωδίαν· υπάγετε ασφαλίσασθε ως οίδατε. Οι δε πορευθέντες ησφαλίσαντο τον τάφον σφραγίσαντες τον λίθον μετά της κουστωδίας». Πράγματι ο Πιλάτος τους έδωσε 100 στρατιώτες, με τον Άγιο Λογγίνο εκατόνταρχο. Πενήντα εφύλαγον από το ένα μέρος και πενήντα από το άλλο. Αυτοί δε εσφράγισαν τον Τάφο. Τι φοβήθηκαν οι Ιουδαίοι; Αυτό που είπε ο Κύριος για τον προφήτη Ιωνά. «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον επιζητεί, και σημείον ου δοθήσεται παρά μόνον το σημείον του προφήτου Ιωνά». Δηλαδή καθώς ο προφήτης Ιωνάς ήταν μέσα στην κοιλία του κήτους τρεις ημέρες και τρεις νύκτες έτσι και ο υιός του ανθρώπου θα μείνη μέσα στον τάφο και στα βάθη της γης τρία ημερονύκτια.
Όπως αναφέρεται στον «Θησαυρό» του Δαμασκηνού του Υποδιακόνου: Όταν τα μεσάνυκτα έγινε τρομερός σεισμός Άγγελος Κυρίου κατέβηκε από τον ουράνο και κύλισε τον λίθο από την θύρα του Τάφου, οι δε φύλακες από το φόβο τους έφυγαν. Τότε βρήκαν ευκαιρία οι Μυροφόρες και πήγαν με τα μύρα στον Τάφο. Και πρώτη η οποία «εγνώρισε» την Ανάσταση του Κυρίου ήταν η κυρία Θεοτόκος και η Μαγδαληνή Μαρία. Αλλά για να μη αμφισβητήται η Ανάσταση λόγω της παρουσίας της Παναγίας Μητρός Του, για τούτο λέγουν οι Ευαγγελιστές ότι στην Μαρία την Μαγδαληνή μόνον εφάνη.
Ποιές είναι οι Μυροφόρες γυναίκες που πήγαν στον Τάφο του Χριστού με τα μύρα; Αναφέρεται ότι πολλές είναι οι Μυροφόρες, αλλά οι κυριότερες είναι επτά.
Πρώτη είναι η Μαγδαληνή Μαρία από την οποία έβγαλε ο Κύριος επτά δαιμόνια. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου πήγε στην Ρώμη όπου θεράπευσε το μάτι του βασιλέως Τιβερίου και αυτός από αυτήν την ευεργεσία εφόνευσε τους Αρχιερείς και αυτόν τον Πιλάτο. Απέθανε στην Έφεσο, όπου την ενταφίασε ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Δεύτερη Μυροφόρος είναι η Σαλώμη, η οποία λέγεται ότι ήταν θυγατέρα του Ιωσήφ του Μνήστορος. Τρίτη Μυροφόρος είναι η Ιωάννα, γυναίκα του Χουζά, ο οποίος ήταν επίτροπος και οικονόμος στον οίκο του βασιλέως Ηρώδη. Τέταρτη Μυροφόρος ήταν η Μαρία η αδελφή του Λαζάρου, η οποία άλειψε τον Χριστό με το μύρο, όταν ανέστησε τον Λάζαρο. Πέμπτη είναι η αδελφή της Μάρθα. Έκτη Μυροφόρος είναι η Μαρία η γυναίκα του Κλωπά η Κλεόπα, την οποίαν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης την ονομάζει αδελφή της Θεοτόκου. Έβδομη Μυροφόρος είναι η Σωσσάνα.
Οι Μυροφόρες λοιπόν ήσαν αυτές που πρώτες πήγαν στον Τάφο του Κυρίου, εμίλησαν με τους Αγγέλους που ήταν στον Τάφο και ανήγγειλαν στους Αποστόλους την Ανάσταση.
Η παραμονή του Κυρίου στον Άδη ήταν τριήμερος. Όπως λέγουν οι Άγιοι Πατέρες η ημέρα της Παρασκευής μέχρι της δύσεως του ηλίου μετράται ως μία ημέρα, διότι έτσι μετρούσαν τα ημερονύκτα οι Εβραίοι… Από της δύσεως του ηλίου της Παρασκευής μέχρι της δύσεως του ηλίου του Σαββάτου η δεύτερη ημέρα· και από της δύσεως του ηλίου του Σαββάτου, οπότε αρχίζει το ημερονύκτιο της Κυριακής μέχρι της Αναστάσεως του Κυρίου, τρίτη ημέρα.
Λοιπόν ας εορτάσουμε σήμερα, ας τιμήσουμε τον Χριστό τον σήμερον αναστάντα όχι με χορούς, όχι με μέθες και αργολογίες, όχι με παιγνίδια και τραγούδια και με όσα χαίρεται ο δαίμων, όταν τα κάνουμε, όχι με εξόδους κακές και πολυφαγίες, αλλά με ευχαριστία, με δοξολογία, με καθαρά καρδία, και με όσα χαίρεται ο Θεός. Όπως έλεγε ο μακαριστός π. Μάρκος η νηστεία τελείωσε, αλλά όχι η εγκράτεια.
Τους πτωχούς ας θρέψουμε, τους γυμνούς ας ενδύσουμε, τους διψασμένους ας ποτίσουμε, τους ασθενείες ας κοιτάξουμε, τους φυλακισμένους ας κυβερνήσουμε. Τότε να πούμε ότι επανηγυρίσαμε· τότε να καυχηθούμε ότι εορτάσαμε· τότε να δεχθή ο Θεός και την εορτή μας· τότε να χαρούν οι Άγγελοι, τότε να λυπηθούν οι δαίμονες.