Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΡΑΠΙΤΣΙΝ (1862- 1938)
"Τιμώντας τα λείψανα των αγίων, οι χριστιανοί τιμούν τούς ίδιους τούς άγιους και τον Θεό πού τούς αγίασε, και παίρνουν τη χάρη Του πού βρίσκεται σ αυτά τα λείψανα"
Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ Αλέξανδρος, γιος του ιερέα Ίωάννου Τραπίτσιν και της Κλαυδίας, γεννήθηκε στις 29 Αύγουστου τού 1862 στο χωριό Βόλμε τής Βιάτκα. Οι ευσεβείς γονείς του απέκτησαν οκτώ παιδιά - όλα αγόρια-, από τά όποια τρεις έγιναν Ιερείς και ένας επίσκοπος.
Ό Αλέξανδρος, μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στη Βιάτκα, σπούδασε μέ υποτροφία στη Θεολογική Ακαδημία του Καζάν, από την όποια αποφοίτησε το 1888. Το ίδιο έτος νυμφεύθηκε, κι ένα χρόνο αργότερα, σε ηλικία είκοσι επτά ετών, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος στον Ναό τών Αγίων Πάντων της Βιάτκα. Παράλληλα μέ τά ιερατικά του καθήκοντα, τά όποια έξαρχής επιτελούσε μέ ιδιαίτερη ευλάβεια, εργαζόταν και ως καθηγητής στην εκκλησιαστική εκπαίδευση. ενώ εκπροσωπούσε και την τοπική Εκκλησία στο Δημοτικό Συμβούλιο της Βιάτκα.
Το 1891 στη Ρωσία ξέσπασε πείνα, λόγω ελλείψεως σιταριού. Ό π. Αλέξανδρος, όπως και πολλοί άλλοι ποιμένες της Εκκλησίας, κάλεσε σ εκείνη τη δύσκολη περίσταση όλους, όσοι είχαν τη δυνατότητα, να βοηθήσουν τούς στερημένους και δυστυχισμένους συνανθρώπους τους. Στον Καθεδρικό Ναό της Βιάτκα, κατά την εορτή της Υψώσεως τού Τιμίου Σταυρού, είπε μεταξύ άλλων στο κήρυγμά του:
«Τώρα, αγαπητοί μου χριστιανοί, έπεσε στην πατρίδα μας πολύ βαριά συμφορά. Μέ θεϊκή παραχώρηση πολλές περιοχές της χώρας, ανάμεσα τους και ή περιοχή της Βιάτκα, πού ήταν πρώτα σιτοβολώνας, δεν είχαν παραγωγή σιταριού. Οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας άρχισαν ήδη να στερούνται τά μέσα της διατροφής τους. Αυτή ή συμφορά είναι σταυρός πού μάς τον έστειλε ό Θεός, προκειμένου να μάς τιμωρήσει για τις αμαρτίες μας και να μάς συνετίσει.
Γιατί ξεφύγαμε πολύ από τον τρόπο της ζωής πού μάς υποδεικνύει ό θειος λόγος. Ή λήθη του Θεού, ή απιστία, το κυνήγι του κέρδους, των υλικών αγαθών και των γήινων απολαύσεων, ή φιλαυτία και ή ιδιοτέλεια έγιναν τά κοινά μας πάθη, πάθη πού μάς κατεβάζουν στο επίπεδο των ειδωλολατρών.
Αυτός, λοιπόν, ό θεόσταλτος σταυρός είναι μια σωτήρια θεραπεία των ψυχικών μας ασθενειών. Αυτός ό σταυρός μάς παρακινεί να εξετάσουμε σε βάθος την ψυχική μας κατάσταση, να αποκαλύψουμε μπροστά στη συνείδησή μας τις πληγές των ψυχών μας, ν’ αγωνιστούμε για τη θεραπεία τους μέ τη θεάρεστη διαγωγή και τά καλά έργα... Το πιο άγιο έργο στις τωρινές περιστάσεις είναι ή συμπαράσταση στούς δυστυχισμένους αδελφούς μας. Βοηθήστε τους! Μην αποστρέφεστε τά χέρια πού απλώνονται σ’ εσάς για βοήθεια!... ’Άς δώσει ό καθένας ότι μπορεί: χρήματα, ρούχα, τρόφιμα...».
'Ύστερ’ από τρία χρόνια γάμου, ό Θεός χάρισε στον π. Αλέξανδρο ένα γιό, αλλά τέσσερις μήνες αργότερα κοιμήθηκε ή πρεσβυτέρα του. Πόνεσε ή ψυχή του για την απρόσμενη αυτή απώλεια, αλλά ύποτάχθηκε αγόγγυστα στο θείο θέλημα. Από τότε αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην εκκλησιαστική διακονία.