Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης κάθε ανθρώπινη ψυχή, όλοι οι άνθρωποι, μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, ερυθρόδερμοι, έχουμε έναν κοινό παρονομαστή ουσιαστικό και θεμελιώδη.
Κάθε ανθρώπινη καρδιά, επιθυμεί να «γεμίσει» ευτυχία. Ψάχνει με κάθε τρόπο που νομίζει πρόσφορο την ευτυχία. Αναζητά προφανέστατα, κάθε άνθρωπος, αυτό που αταβιστικά αντιλαμβάνεται ότι έπρεπε να έχει, ενώ συγχρόνως ζει την έλλειψή του!
Ένας λοιπόν τέτοιος αναζητητής της ευτυχίας, έχοντας πελαγώσει από τους τρόπους και τους δρόμους, που διάβηκε αναζητώντας την, κατέφυγε σ’ ένα σοφό ασκητή και τού ζήτησε τη συμβουλή του. Εκείνος βλέποντάς τον άνθρωπο επιπόλαιο και ρηχό, αντιλαμβανόμενος ότι ψάχνει μια μηχανιστική συνταγή, του είπε: Βρες έναν άνθρωπο ευτυχισμένο και ζήτησέ του τό πουκάμισό του να το φορέσεις, ώστε να μεταφερθεί και σε σένα η ευτυχία! Αυτός ακούγοντάς το «ξαμολύθηκε» να ψάχνει τους πάντες. Άρχισε από τους κοινωνικά καταξιωμένους, πλούσιους και διάσημους. Τι σοκ όμως, να ακούει απ’ αυτούς που φάνταζαν ευτυχισμένοι, ότι κάθε άλλο παρά ευτυχείς είναι! Η εμπειρία του από τον μέσο καθημερινό άνθρωπο ήταν ανάλογη, αφού και αυτοί, βουλιαγμένοι σε μια καθημερινότητα την οποία κατηγορούσαν ως ψυχοφθόρο, του απάντησαν ότι τίποτε τέτοιο δεν υπάρχει και σ’ αυτούς! Με τα πολλά κουρασμένος από την αναζήτηση, και έχοντας απελπιστεί ότι υπάρχει πιθανότητα να βρει έναν τέτοιο άνθρωπο, κατέληξε σε μια απλοϊκή αγροικία μιας ήρεμης φαμίλιας. Γεμάτος άγχος ευχάριστο, άκουσε τον οικογενειάρχη να του περιγράφει με απλότητα την ανέφελη ευτυχία του ανάμεσα στους αγαπημένους δικούς του! Κατενθουσιασμένος λοιπόν του ζήτησε το πουκάμισό του για να το φορέσει (κατά την υπόδειξη) και να γίνει ευτυχής. Και τότε εκείνος ο απλός και ευτυχής άνθρωπος του αντείπε επεξηγώντας: Τι είναι αυτά που λες; Δεν έρχεται έτσι ευτυχία! Πάντως εγώ δεν έχω πουκάμισο!!
Εμείς παρ’ ότι έχουμε και τρέφουμε αφελείς αυταπάτες αλλαγών του περιεχομένου μας με μηχανιστικά (που δεν ζητούν την μετοχή μας) συνταγολόγια συμπεριφορικής, δηλαδή μαγικής και μόνον στάσης, και γινόμαστε αφελή θύματα πολλές φορές επιτηδείων συγχρόνως δεν αφουγκραζόμαστε με τον μέσα άνθρωπο της καρδιάς μας, τις προσευχές και τις σχετικές προτάσεις της Εκκλησίας! Σε κάθε μυστήριο Βαπτίσματος, αντί του συνήθους Τρισαγίου ύμνου της Λειτουργίας ψάλλουμε: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε». Όσοι βαπτισθήκατε στο όνομα του Χριστού, έχετε ενδυθεί τόν Χριστό! Δηλαδή τι; Βρήκαμε το «πουκάμισο» του Χριστού; Όχι βέβαια, αφού και να είχε συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα ήταν μια ουσιαστική σχέση μαζί Του, αλλά μια φετιχιστική αυταπάτη αλλαγής μας, με «μαγικά» εξωτερικά!
Στην σύναξη για τους εν αγίοις βασιλείς Κωνσταντίνο και Ελένη, ουσιαστικά γιορτάζουμε το πνευματικό περιεχόμενο και την πρόταση ζωής, που κυριαρχούσε στην πόλη που αυτοί συνέστησαν (τη Νέα Ρώμη), και πήρε εξ υστέρων το όνομα Κωνσταντινούπολη για τον κτίτορα. Ήταν μια «πόλις» που πρόταση για τους κατοίκους της είχε , το να ….. ενδυθούν τον Χριστό! Να γίνουν ουσιαστικά χριστιανοί με το να «ντυθούν» τον Χριστό.
Τι σημαίνει όμως ντύνομαι τον Χριστό;
Τρία πράγματα:
Ψάχνω να τον βρω
Τον εμπιστεύομαι και
Τον ακολουθώ
Α. Ψάχνω να Τον βρω, δηλαδή τον αναζητώ με ειλικρίνεια, θεωρώντας την συνάντηση μαζί Του, όχι ως κίνδυνο να «πέσω στα χέρια Του», αλλά ως χαρά και ευτυχία να βρεθώ κοντά Του. Αυτή την αναζήτηση την κάνω με την αποφασιστικότητα: "ψάχνω να τον βρω, ό,τι και αν αυτό κοστίζει."Τις προϋποθέσεις της συνάντησης αφήνω να τις θέσει Αυτός και εγώ αγωνίζομαι να υλοποιήσω κάθε τι απαιτούμενο, εκ μέρους μου, ως προϋπόθεση αυτής της συνάντησης. Αφού Τον ψάχνω αφήνω σ’ Αυτόν το πώς, το που, και το πότε! Εγώ αποφασίζω, όχι επειδή Εκείνος το θέλει, αλλά επειδή εγώ το επιθυμώ, να είμαι δούλος Του.
Β. Τον εμπιστεύομαι. Δηλαδή όπως είπαμε αυτοπαραδίνομαι! Πίστη σημαίνει αυτοπαράδοση. Αγάπη που δίνει στον Άλλον την πρωτοβουλία των ενεργειών και χαίρεται για τη σχέση εμπιστοσύνης. Όσο εύκολο και ευχάριστο ακούγεται κάτι τέτοιο τόσο δύκολο και δύσβατο είναι. Υπάρχουν βαθειές ρίζες φιλαυτίας που αντιστέκονται σε μια τέτοια διαδρομή ζωής. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα διαθέσεως (μέχρι να απαλλαγεί κανείς από την αυταπάτη, του πως αισθάνεται!) που γίνονται εμπόδια. Υπάρχουν δαιμονικές προσβολές αντίθεων λογισμών, που μας απατούν με προτάσεις ….. ισοθεΐας (!!) διαστρέφοντας την ποιότητα, που ο Χριστός έβαλε στην καρδιά μας. Έχουμε να κάνουμε ένα μακρύ δρόμο μέχρι να φτάσουμε στην τοποθέτηση του Απ. Πέτρου: «Ακολουθήσω Σοι, όπου αν απέρχη». Θα σε ακολουθήσω όπου και αν θα πας. (Στα εύκολα, στα δύσκολα, στη ζωή, στο θάνατο.)
Γ. Τον ακολουθώ! Πως; Με την σκέψη και με τη ζωή μου. Η σκέψη είναι η ποιότητα της ανθρώπινης ζωής, αφού με τις δυνατότητες της σκέψης μπορεί ο άνθρωπος να κάνει ουσιαστικές αξιολογήσεις και να κρίνει τελικά, τι αξίζει και τι όχι! Η σκέψη είναι το απαραίτητο βάθρο για να αναδειχθεί επ’ αυτού ο ποιοτικός προσδιορισμός του ανθρώπου, η δυνατότητα να κρίνει. Όλοι μας εύκολα και χωρίς δισταγμό λέμε στους άλλους, για κάποιο συζητούμενο θέμα: Με απατά η μνήμη μου. Κανείς, απολύτως κανείς, δεν δέχεται να πει με απατά η κρίση μου!! Αυτή λοιπόν την σκέψη, που δίνει «τροφή» και γίνεται βάση των αξιολογικών μας κρίσεων, πρέπει να την θρέψουμε με τον Λόγο τού Χριστού. Τα Ευαγγέλια είναι όχι ένα ευλαβικό θρησκευτικό αντικείμενο αλλά η πηγή του ύδατος της ζωής. Πρέπει η σκέψη μας να «περιπολεί» μέσα στον Λόγο του Χριστού, ώστε να αποκτήσει το φρόνημα του Χριστού. Να αποκτήσει «νουν Χριστού» κατ’ αρχάς. (Αυτό είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο αλλά δεν είναι του παρόντος μια τέτοια επεξήγηση). Πρέπει η σκέψη μας να «χορτάσει» με τον Λόγο του Χριστού (αυτό σημαίνει ότι το Ευαγγέλιο θα είναι συνεχώς στα χέρια και στον νού μας, φως για τα «βήματά» μας) και τότε αυτό θα φανεί και στον τρόπο της ζωής μας. Το θέλημα του Θεού θα προσδιορίζει όλες τις επιλογές και τις απαντήσεις μας στα διλλήματα της ζωής. Θα ισχύει και για εμάς εκείνο το αρχαίο του μακαρίου πατριάρχου Ιωσήφ προς τα αδέλφια του: «Του Θεού ειμί εγώ».
Όταν αυτά συμβούν και «ντυθούμε » τον Χριστό, τότε θα αρχίσουν να φωτίζονται οι προοπτικές και η αναζήτησή της ευτυχίας, που φωλιάζει στις καρδιές μας. Τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι η αναζήτηση της ευτυχίας είναι υπόλοιπο της καταγωγής μας, όχι απλώς απαίτηση ευφορίας! Είναι της ύπαρξής μας απαίτηση, όχι απλώς ψυχολογική διάθεση και ανάγκη.
Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να καταλάβουμε εμείς, πόσο αξίζει για τον Χριστό ο άνθρωπος!
Άραγε λοιπόν πρέπει να βρούμε και εμείς μια πόλη στην οποία ζώντες θα ντυθούμε τον Χριστό; Ποτέ δεν ήταν τα εξωτερικά στοιχεία τα μόνα απαιτούμενα, και σήμερα πλέον, τα εξωτερικά έχουν την μικρότερη αρμοδιότητα και ισχύ! Η συμφορά μας, σαν γένος Ρωμαίων, δεν είναι η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, είναι η πτώση η δική μας! Μια πτώση των αξιολογικών μας κριτηρίων. Μια πτώση από την ποιότητα που προσδιόρισε για μας ο Χριστός. Μια πτώση στο εγωκεντρικό τέλμα της αυταπάτης: θα ευτυχήσω μόνος μου! Μείναμε μόνοι να ψάχνουμε ….. πουκάμισα ευτυχίας. Να αλλάζουμε πουκάμισα ευτυχίας. Να συνειδητοποιούμε ότι είναι …. αδειανά και συγχρόνως να εμμένουμε στις αυταπάτες! Να ψάχνουμε κάποια πόλη για να εξασφαλίσουμε …. πηγή ευτυχίας! Να έρχεται ο ποιητής να μας λέει: «Αν τη ζωή σου σ’ αυτή την πόλη χάλασες, σ’ όλη την γη την χάλασες». Και πριν από τον ποιητή ο μέγας διδάσκαλος Απ. Παύλος: «Δεν έχουμε εδώ πόλη, που να προσφέρει μόνιμα «πράγματα», αλλά την μελλοντική πόλη του Θεού περιμένουμε». Την «μελλοντική πόλη» που είναι ήδη παρούσα και μας μαθαίνει ότι ο Θεός είναι αγάπη, και ότι αυτό πρέπει να μάθουμε, αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Και επιπλέον μας διδάσκει ότι, «η ευτυχία είναι παράξενη! Όσο την μοιραζόμαστε, τόσο περισσότερη μένει για μας!»
Την παραμονή μιας μάχης του Αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, μετά από μια σύσκεψη στρατηγών με τον Αβραάμ Λίνκολν, ένας απ’ αυτούς είπε στην ομήγυρη:
- Ελπίζω ο Θεός να είναι μαζί μας!
- Δεν συμφωνώ μαζί σας, του απάντησε ο Αβραάμ Λίνκολν.
Όλοι έμειναν κατάπληκτοι. Και ο Αβραάμ Λίνκολν επεξήγησε:
- Δεν ανησυχώ καθόλου γι’ αυτό (το αν ο θεός είναι μαζί μας). Ο Θεός είναι πάντοτε μαζί με όσους έχουν δίκαιο. Το θέμα είναι αν είμαστε εμείς με το μέρος του Θεού.
Ο απαράβατος όρος ευτυχίας είναι να «είμαστε με το μέρος του Θεού». Όχι για μια συναισθηματική ευτυχία, περιπάτου στα παράλια της λίμνης Γεννησαρέτ! Αλλά για μια ευτυχία συμπόρευσης μαζί Του, προς την Εμμαούς του καθενός μας, μετά από διαδρομή προς τον Γολγοθά, και τις δυσκολίες της αναγνώρισης του …. Συνταξιδιώτη!