Γέρων Εὐσέβιος Γιαννακάκης - Κάτι ζητάει ἀπό σένα παιδί μου ὁ Θεός

Το πέρασμά του από τά κρεβάτια τού πόνου έδινε ελπίδα και παρηγοριά. Έμπαινε σε κάθε θάλαμο χαιρετώντας τούς ασθενείς με καλοσύνη: «Περαστικά σας, καλή ανάρρωση και γρήγορη επάνοδο στα σπίτια σας με διπλή υγεία, ψυχική και σωματική…».

Έπειτα πλησίαζε έναν-έναν στην κλίνη του και έσκυβε πάνω από το προσκέφαλό του με αγάπη πατρική. Ξεκινούσε από την ασθένεια τού σώματος, ρωτώντας τον άρρωστο για την υγεία του, αν πονάει και τί λένε οι γιατροί. «Ό Χριστός, παιδί μου, ο μεγάλος Γιατρός, θα βοηθήσει!
Σ’ Εκείνον να καταφεύγουμε με απεριόριστη εμπιστοσύνη». Σταύρωνε κάποιον βαριά άρρωστο με το σημείο τού σταυρού. Το πετραχήλι, ό τίμιος Σταυρός, το Ευχολόγιο ήταν τά όπλα του.

Το πηγαίο ενδιαφέρον του ανακούφιζε και συγκινούσε τούς ασθενείς. Ό π. Ευσέβιος όμως δεν σταματούσε έδώ. Απέβλεπε κυρίως στη θεραπεία της ψυχής. Ώς έμπειρος πνευματικός ιατρός, με διάκριση και σοφία εργαζόταν στις ψυχές τών πονεμένων. Συνιστούσε στούς ασθενείς να πειθαρχούν στούς ιατρούς, σύμφωνα με τά λόγια της Γραφής, «Κύριος έκτισεν έκ γής φάρμακα» και «ίατρώ δός τόπον» (Σ. Σειρ. λη’, 4,12).»Ομως και εκείνος από την πλευρά του, ως διαχειριστής της Χάριτος, χρησιμοποιούσε τά δικά του φάρμακα: τη θυσιαστική Αγάπη, το βάλσαμο του θείου λόγου, τη δύναμη της προσευχής και πάνω απ’ όλα τη χάρη των ιερών Μυστηρίων.

«“Κύριε, εν θλίψει έμνήσθημέν Σου”. Κάτω από την κάθε κλίνη, έλεγε στον άρρωστο, κάτω από το προσκέφαλο του πονεμένου κρύβεται η Αγάπη του Θεού. Επιτρέπει ό Θεός τον πόνο για πνευματική ωφέλεια και μετάνοια. Κάτι ζητάει από σένα, παιδί μου, ό Θεός…»

Ό λόγος του είχε χάρη και δύναμη- άγγιζε τις ψυχές και τις έφερνε σε συναίσθηση και μετάνοια. Ό π. Ήλίας Μάλφας περιγράφει την παρουσία του π. Ευσεβίου στούς θαλάμους, όπως την έζησε ό ίδιος ως ασθενής:

«Ήταν Σεπτέμβριος τού 1953, όταν ένα βράδυ δεχθήκαμε στο θάλαμό μας την επίσκεψη ενός νέου στην ηλικία κληρικού.

Ήταν ευθυτενής, ασκητικός, σεμνός κατά πάντα. Με το χαρακτηριστικό χαμόγελο του μάς συστήθηκε, ευχήθηκε περαστικά, κι έπειτα, από κρεβάτι σε κρεβάτι, άρχισε την προσωπική επικοινωνία με τον καθένα μας.

»Αυτό γινόταν κάθε βράδυ. Οι βραδινές ώρες ήσαν γι’ αυτόν οι καταλληλότερες για την προσωπική ποιμαντική επαφή, γιατί ούτε γιατροί στους θαλάμους υπήρχαν ούτε συνοδοί και έπισκέπτες.,.Ώρες ολόκληρες διαρκούσε η Εξομολόγηση των ασθενών πότε σε κάποιο γραφείο και πότε πίσω από το “παραβάν”, όταν η μετακίνηση των αρρώστων ήταν αδύνατη. Πάντα γεμάτος στοργή, Αγάπη και συμπάθεια… Το βράδυ Εξομολόγηση. Το πρωί Θεία Κοινωνία. Αεικίνητος και ακούραστος, όργωνε συνεχώς τις τόσες ψυχές» .

Ή επιστολή πού ακολουθεί είναι αντιπροσωπευτική για την εργασία πού επιτελούσε και την αναγεννητική δύναμη τού λόγου του:

Εν Πειραιεί τη 25η Ιουλίου 1954 Προς τον Ιερέα τού Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Αίδεσιμώτατε,

… Είμαι εις εκ των ασθενών των νοσηλευθέντων εις το Νοσοκομείο, και ως εκ τούτου έσχον την εύκαιρίαν να σάς ακούσω επανειλημμένως απευθύνοντα προς τούς άσθενείς λόγους παραμυθίας, υπομονής προς τας δοκιμασίας, λόγους πατρικούς, πλήρεις στοργής και χριστιανικής Αγάπης -συνοδευόμενους μετ’ ευχών υπέρ ταχείας αποκαταστάσεως της υγείας των και επανόδου εις τας άγκάλας της οικογένειας των και τας εργασίας των εν πλήρει υγεία- και διανέμοντα μικράς εικόνας προς προστασίαν των και την προς έμέ προσφερθείσα φυλάττω έκτοτε εύλαβώς… Ομολογώ ότι ουδέποτε λόγοι ευρόν εις την ψυχή μου τοιαύτην και τοσαύτην απήχησιν, όσον οι δικοί σας λόγοι, τούς όποιους ήκουσα εν τω Νοσοκομεία). Το έργον όπερ επιτελείτε, έργον θεάρεστον και χριστιανικό, είναι μία προσφορά υπηρεσίας, και δη εκτάκτως μεγάλης προς τούς πάσχοντας, την κοινωνιών και γενικότερον προς την πολιτείαν.

Αισθάνομαι την υποχρέωση να σάς ευχαριστήσω θερμότατα διά την ψυχική τόνωσιν την όποιαν κατ’ έπανάληψίν μοι παρέσχατε, διά των θείων λόγων σας, την δύναμιν των όποιων μόνον ένας πάσχων και δοκιμαζόμενος δύναται ν’ άντιληφθή…

Ασπάζομαι την δεξιά σας