Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔχουν διαπιστώσει πὼς μόνοι των δὲν ἠμποροῦν νὰ ἐπιτύχουν πολλὰ πράγματα εἰς τὴν προσευχή. Θέλουν ἐπικουρία. Τοὺς γέροντας εἰς τὴν ἀρχήν, τοὺς Πατέρας, τὰ βιβλία. Καί, σιγὰ-σιγά, μετά, καὶ τοὺς Ἁγίους.
Διαπιστώνεται, ἐκ τῆς ἐμπειρίας, ὅτι, ἐπειδὴ ὡς Μητέρα Θεοῦ ἔχει τὴν πιὸ μεγάλη μεσιτεία καὶ πρεσβεία καὶ παῤῥησία, μᾶς συμφέρει νὰ ἀφιερώσομε εἰς Αὐτὴν ἕνα μέρος τὴς προσευχῆς μας, σὰν προπομπό, σὰν προθέρμανση, σὰν προεργασία γιὰ τὴν καθ’ ἑαυτὸ προσευχή. Πῶς ὁ ἀθλητής, ὅταν θέλει νὰ ἀθληθῆ, κάμνει μία προθέρμανση; Λιγάκι προετοιμάζεται γιὰ νὰ ἔχει τὴν φόρμα του, νὰ ἔχει τὴν εὐεξία του. Δὲν ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ κρεβάτι κατ’ εὐθεῖαν, νὰ τρέξει τὰ ἑκατὸ μέτρα. Δὲν γίνεται αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Νὰ ξεπιαστῆ, νὰ ἔλθει σὲ μία καλὴ κατάσταση. Αὐτὴ ἡ προθέρμανσις ἡ πνευματική, τὸ νὰ προσεύχομε τὸν ἑαυτό μας. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἀφήνομε τὸν Χριστὸ καὶ προσευχόμεθα μόνον εἰς τὴν Παναγία, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἶναι ὑποβοηθητικὴ διὰ τὴν καθ’ ἑαυτὸ προσευχή. Εἶναι προεισαγωγὴ τοῦ κυρίως θέματος.
Ἑπομένως, τὸ κυρίως θέμα μᾶς περιμένει ἀκόμη, δὲν ἐφθάσαμε, δὲν μπήκαμε εἰς τὸ κυρίως θέμα. Κάναμε τὴν προεισαγωγή, κάναμε τὴν προσευχὴ εἰς τὴν Παναγία μας νὰ μεσιτεύσει πρὸς τὸν Χριστὸν νὰ μᾶς λυπηθῆ καὶ νὰ μᾶς σώσει, μὲ τὴν μεσιτεία Της, καὶ ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα τῆς καθ’ ἑαυτὸ προσευχῆς, εἴθε ἡ Παναγία νὰ πρεσβεύει δι’ ἡμᾶς νοερῶς.
Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἅγιοι δὲν μᾶς βοηθοῦν, ἂν δὲν τοὺς ἐπικαλεσθοῦμε. Ἡ ἐργασία τῶν Ἁγίων δὲν εἶναι νὰ μᾶς βοηθοῦν. Ἡ ἐργασία τῶν Ἁγίων εἶναι νὰ δέονται καὶ νὰ ὑμνοῦν, συνεχῶς, τὸν Τριαδικό μας Θεό. Ὅλοι μᾶς βοηθοῦν, ὅταν τοὺς ἐπικαλεσθοῦμε. Ἕνα ὄνομα ὅταν ἐπικαλεσθῆς, εἰσακούεσαι διὰ Πνεύματος Ἁγίου καὶ σπεύδει εἰς βοήθειαν. Τώρα, πότε θὰ γίνει, πῶς θὰ γίνει, μὲ ποιό τρόπο θὰ γίνει, αὐτὸ εἶναι μία ὑπόθεσις τοῦ Κυρίου. Ἀλλὰ δὲν θὰ βοηθηθοῦμε καὶ δὲν θὰ μᾶς εἰσακούσει, ἂν δὲν ἐπικαλεσθοῦμε τὸ ὄνομα. Ἀλλιῶς, θὰ ἐλέγαμε ὅτι συνεχῶς οἱ Ἅγιοι κοιτάζουν κάτω. Ὄχι, τὸν Θεὸ κοιτάζουν, δὲν κοιτάζουν ἐμᾶς. Ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ κοιτάζουν τὸν Θεό, δὲν σημαίνει πὼς λησμονοῦν καὶ ἐμεῖς. Ὅμως, δὲν θὰ βοηθήσουν, καὶ εἶναι ἄδικο νὰ βοηθήσουν, ἂν δὲν τοὺς πάρομε τηλέφωνο καὶ αὐτούς. Δὲν εἶναι, ὅμως, πανταχοῦ παρόντες οἱ Ἅγιοι, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι πανταχοῦ παρόν, δι’ αὐτὸ καὶ λέγομε: «Βασιλεῦ οὐράνιε... ὁ πανταχοῦ παρών...»
Ἀπὸ τὴν πεῖρα τῆς προσευχῆς των οἱ Πατέρες μᾶς πληροφοροῦν ὅτι διὰ Πνεύματος Ἁγίου, ἡ ψυχὴ τοῦ Ἁγίου ἐνδιαφέρεται διὰ τὴν προσευχὴ ποὺ κάμνομε εἰς τὸ ὄνομά του: «Ἅγιε Νικόλαε, βοήθησέ με». Ἔκαμα κομβοσχοινάκι εἰς τὸν Ἅγιον Νικόλαον. Τώρα, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἰδοποιεῖ τὴν ψυχὴ τοῦ Ἁγίου εἰς τὸν οὐρανὸ νὰ σπεύσει εἰς βοήθειάν μου. Ὁ Ἅγιος θὰ ἔλθει, διότι ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ὅσα ζητήσετε ἐν τῷ ὀνόματί μου, θὰ σᾶς τὰ δώσω», «ὅσα, ὅ,τι καὶ ἂν ζητήσετε, θὰ σᾶς τὸ δώσω». Ἐννοεῖται ὅ,τι εἶναι εἰς τὰ πλαίσια τὰ λογικά. Ὄχι τὰ παράλογα. Δὲν θὰ ζητήσομε νὰ πᾶμε κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὸν Παράδεισον. Δὲν εἶναι δυνατὸν αὐτὸ τὸ πρᾶγμα.
Καὶ οἱ σεσωσμένοι ἠμποροῦν νὰ προσεύχονται δι’ ἡμᾶς. Ὅποιος πηγαίνει εἰς τὸν Παράδεισον εἶναι ἅγιος. Ἁπλῶς, οἱ ἅγιοι εἶναι οἱ ἐπώνυμοι καὶ οἱ ἄλλοι εἶναι οἱ ἀνώνυμοι ἅγιοι. Ὅλοι εἶναι ἅγιοι εἰς τὸν Παράδεισο. Δὲν ὐπάρχει ἅγιος χωρὶς φωτοστέφανο. Ὅλοι οἱ ἅγιοι εἰς τὸν Παράδεισο ἔχουν φωτοστέφανο. Ἀλλὰ δὲν γίνεται γνωστὸ εἰς ἐμᾶς πόσοι ἔχουν φωτοστέφανο ἢ ὄχι, ὁ μόνος ποὺ γνωρίζει εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἁπλῶς καθίσταται γνωστὸς κάποιος, ὅταν θαυματουργήσει μετὰ θάνατον.