τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰγνατίου Σαξαμπάνη, προϊσταμένου τοῦ ἱεροῦ ναοῦ Ἁγίου Ἀρτεμίου Ἀθηνῶν
«Οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ σοὶ κατῃσχυμένος ἀπὸ σοῦ ἐκπορεύεται, ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε· ἀλλ’ αἰτεῖται τὴν χάριν καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως».
Κάθε στιγμὴ στὴ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ εἶναι στιγμὴ συνάντησης καὶ κοινωνίας μὲ τὸ ἱερὸ πρόσωπο τῆς «τιμιωτέρας τῶν Χερουβὶμ καὶ ἐνδοξοτέρας ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφὶμ» Παναγίας Μητέρας τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου.
Ἰδιαίτερα ὅμως τοῦτες οἱ προεόρτιες βραδιὲς τοῦ Δεκαπενταυγούστου «ἐκτυπώτερον» μᾶς κάνουν νὰ αἰσθανώμαστε τὴν ἀναγκαιότητα αὐτῆς τῆς συνάντησης καὶ τὸν πόθο γιὰ τὴ θαλπωρὴ καὶ τὴ γλυκύτητα αὐτῆς τῆς κοινωνίας. Ἔτσι λοιπὸν ἡ καθημερινὴ παρακλητική μας ἱκεσία συμπλέκεται μὲ τὴν οἰκειότητα πρὸς τὸ ἱερὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας μας καὶ τὴ μυστικὴ πεποίθηση ὅτι ἐκείνη «ὡς μητρικὴν παρρησίαν πρὸς Θεὸν κεκτημένη» θὰ ἐκπληρώσῃ τὸ ποθούμενο καρδιακό μας αἴτημα.
Νὰ ὅμως που τὸ ζιζάνιο τῆς ἀπιστίας ἤδη ἐμφανῶς κάπου ἐδῶ πολεμᾷ να πνίξῃ τὸ καρποφόρο καὶ μυροβόλο φυτὸ τῆς πίστεώς μας. Ἀγωνιοῦμε καὶ «θροούμεθα» καὶ ἀμφιβάλλουμε, ὅταν ἡμέρα Δευτέρα παρακαλοῦμε τὴν Παναγία γιὰ κάτι καὶ ξημερώνει τὸ πρωὶ τῆς Τρίτης χωρὶς νὰ τὸ ἔχουμε λάβει. Γιατί ἄραγε; Γιατὶ δὲν «εἰσηκούσθη ἡ προσευχή μας»; Ἀφοῦ καὶ στοὺς δύο Παρακλητικούς της Κανόνες ψάλλουμε: «Οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ σοὶ κατῃσχυμένος ἀπὸ σοῦ ἐκπορεύεται». Κανένας ἀπὸ ὅσους προστρέχουν στὴ μεσιτεία σου δὲν ἀποχωρεῖ ντροπιασμένος καὶ ἀπογοητευμένος. Βεβαίως· ἂς προσέξουμε ὅμως μιὰ αὐθεντικὴ ἀλήθεια που συχνότατα μᾶς διαφεύγει γιγαντώνοντας τὸ ζιζάνιο τῆς ἀπιστίας καὶ αὐξάνοντας τὸ δηλητήριο τοῦ ἐγωισμοῦ μας· ὅτι δηλαδὴ «αἰτούμεθα τὴν χάριν καὶ λαμβάνομεν τὸ δώρημα πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως» καὶ μόνον.
Ἡ Παναγία μας, ἡ προστασία καὶ σκέπη μας κρατᾷ ἕνα κόσκινο πνευματικό καὶ κοσκινίζει τὴ δέησή μας διαχωρίζοντας τὰ πρὸς τὸ συμφέρον, τὰ πρὸς σωτηρίαν δηλαδή, ἀπὸ τὰ βαρίδια τῆς φιλαυτίας καὶ τῶν παθῶν μας που πάμπολλες φορὲς καὶ τὴν αἴτησή μας ἀλλοιώνουν καὶ τὴν ἀναμονή μας διαστρέφουν.
Πλάι λοιπὸν σ’ ὅσα καλά, σὲ ὅσα ἀγαθά, σὲ ὅσα χαροποιὰ τὴν παρακαλοῦμε, ἂς ἔχουμε πάντοτε κατὰ νοῦ ὅτι ἡ μητρική της ἀγάπη θὰ μᾶς τὰ χορηγήσῃ ὄχι καθὼς ἡ πεπερασμένη, προβληματικὴ καὶ μικρόνοη λογική μας προσδοκᾷ καὶ ἐπιθυμεῖ, ἀλλὰ στὸ χρόνο καὶ μὲ τὸν τρόπο που ἡ μητρική της πρόνοια γνωρίζει.