Αγίου Ισιδώρου Πηλουσιώτου - Για την ιερωσύνη, η οποία ατιμάζεται από εκείνους που τη χρησιμοποιούν κακώς

Η ιερωσύνη βέβαια είναι θείο πράγμα και το πιο πολύτιμο από όλα, την ατιμάζουν όμως περισσότερο από όλους αυτοί που τη χρησιμοποιούν κακώς, οι οποίοι δεν έπρεπε να χειροτο­νούνται καθόλου, ώστε οι 

ανόητοι να μη τολμούν να αποδίδουν σ’ αυτήν τα εγκλήματα αυτών που την ασκούν. Γιατί, αφήνο­ντας αυτούς που την ατιμάζουν, στρέφουν σ’ αυτήν τις κατηγο­ρίες, η οποία έπρεπε και να δικαστεί, επειδή ασχημονεί με ανθρώπους αχρείους, και οι οποίοι δεν έπρεπε να συγκαταριθμούνται σ’ αυτήν.

Γιατί, εάν στις κοσμικές εξουσίες, άλλο είναι το αξίωμα, και άλλος εκείνος που δεν το ασκεί όπως πρέπει, και η αρχή, έχοντας τη δική της τάξη και αξία, εκείνον που παρεκτρέπεται σ’ αυτήν, τον τιμωρεί με την πιο βαρειά τιμωρία, για ποιόν λόγο στην ιεροσύνη συγχέουν τα πράγματα, και τις αμαρτίες εκείνων που δεν την υπηρετούν όπως πρέπει, προσπαθούν να τις αποδώσουν σ’ αυτήν;

Ας παύσουν λοιπόν εκείνοι που εξαιτίας τού Ευσεβίου και τού Ζωσίμου και τού Παλλαδίου και τού Μάρωνα εξευτελίζουν την ιερωσύνη, και ας μη ακονίζουν το ξίφος της τιμωρίας εναντίον τους, αλλά εκείνους βέβαια που δεν ανέχονται να ζουν με ευσέβεια, να τους κατηγορούν ως μιαρούς και εχθρούς της ευσέβειας και της αρετής, ενώ αυτήν να την εξυμνούν και να την στεφανώνουν, επειδή παρέχει σε όλους αυ­τά που πρέπει.

Γιατί με αυτήν και αναγεννώμαστε και μετέχουμε των μυστηρίων, χωρίς τα οποία δεν είναι δυνατόν να μετάσχουμε και στα ουράνια βραβεία, σύμφωνα με τους αψευδείς λόγους της αλήθειας, η οποία άλλοτε λέγει, «Εάν κάποιος δεν γεννηθεί από νερό και Πνεύμα, δεν θα μπει στη βασιλεία των ουρανών», και άλλοτε «Εάν κάποιος δεν φάει τη σάρκα μου και δεν πιει το αίμα μου, δεν έχει θέση μαζί μου».

Εάν λοιπόν χωρίς αυτά δεν είναι δυνατόν να γίνουμε άξιοι της καταλήξεως στον Θεό, και αυτά δεν τελούνται από κανένα άλλον, παρά μόνον από την ιερωσύνη, πως είναι δυνατόν κάποιος που περιφρονεί αυτήν, να μη ατιμάζει τα θεία και να μη περιφρονεί την ψυχή του;

Επομένως, για να μη γίνονται αυτά, την ιερωσύνη βέβαια να την εκθειάζουμε, ενώ εκείνους που την ασκούν ανάξια να τους κλαίμε, και να μη επιρρίπτουμε τα πταίσματα εκείνων σ’ αυτήν, η οποία και οφείλει να τους τιμωρήσει.