Ίσως έχουν υπάρξει φορές που αναρωτηθήκαμε πώς θα μπορούσαμε να συναντήσουμε τον Θεό. Με ποιο τρόπο, με ποια μέσα. Η απάντηση μπορεί να είναι πολύ πιο απλή απ’ ότι φανταζόμαστε…
Μπορούμε απλά, να ζητήσουμε από τον Ίδιο να έρθει και να μας συναντήσει. Εμείς, το μόνο που χρειάζεται είναι να θέλουμε πραγματικά αυτήν τη συνάντηση και σε καμία περίπτωση να μη μας φοβίζει το τι θα κάνουμε όταν Τον συναντήσουμε ή το πώς θα σταθούμε μπροστά Του.
Θα σταθούμε όπως στεκόμαστε μπροστά στον πατέρα μας! Με θάρρος και παρρησία, μα καθόλου φόβο. Ο φόβος δείχνει αδυναμία και απιστία. Φόβος μπροστά στην αγάπη δε χωράει, ποτέ δε θα χωρέσει. Θέλει θάρρος η πίστη, θέλει θάρρος η αγάπη, θέλει παρρησία η γνωριμία μας με το Θεό. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν απαντάει ο εαυτός μας αλλά η ίδια η καρδιά μας. Αυτή που είναι φτιαγμένη από Εκείνον για Εκείνον!
Θάρρος και παρρησία λοιπόν. Αυτά πρέπει να έχουμε σε κάθε συνάντησή μας με τον Θεό, σε κάθε επικοινωνία μας μαζί Του. Όταν λέμε παρρησία, φυσικά, δεν εννοούμε την έλλειψη σεβασμού, αλλά τη βεβαιότητα και τη σιγουριά ότι ο Θεός μας αγαπάει. Και έχουμε την άνεση μαζί Του, που πηγάζει από αυτήν την βεβαιότητα. Όπως ακριβώς θα είχαμε με τον πατέρα μας ή με την μητέρα μας. Κανένας δε στέκεται φοβισμένος και άτολμος μπροστά στους γονείς του, παρά μόνο όταν έχει σφάλει απέναντί τους. Και σ’ αυτή την περίπτωση όμως, οι γονείς του τον αγαπούν και κανονικά δεν θέλουν να τον τιμωρήσουν. Έτσι λοιπόν και στη σχέση μας με τον Θεό πρέπει να έχουμε το πείσμα και το πάθος να Του μιλήσουμε, να Τον ζητήσουμε, να Του εξηγήσουμε. Έχουμε πολλές περιπτώσεις Αγίων που με την αγάπη, την πίστη και το πείσμα τους, άλλαξαν την γνώμη του Θεού. Σχεδόν Τον «εξανάγκασαν» να κάνει το θέλημά τους! Αυτή είναι η απόλυτη αγάπη Του…
Κάτι παρόμοιο έγινε και τότε με την αιμορροούσα γυναίκα… Εκείνη πλησίασε τον Κύριο με θάρρος και πίστη. Δε φοβήθηκε, ούτε ντράπηκε για την κατάστασή της. Τον πλησίασε σίγουρη ότι και μόνο με το άγγιγμα του μανδύα Του θα μπορούσε να γιατρευτεί. Και Εκείνος κατάλαβε αυτό το τολμηρό και γεμάτο πίστη άγγιγμα και ένιωσε την «δύναμιν εξελθούσαν» απ’ αυτού. Για τον Θεό το κάθε άγγιγμα, η κάθε ομιλία, η κάθε σκέψη μας έχει το δικό της μοναδικό βάρος. Μοναδικό, όπως μοναδικοί είμαστε όλοι εμείς για τη Θεϊκή Του αγάπη. Η γυναίκα που κατάλαβε ότι δεν είχε περάσει απαρατήρητη, όταν παρουσιάστηκε μπροστά στον Κύριο, έτρεμε από το φόβο της. Εκείνος όμως, της είπε να έχει θάρρος και να φύγει χωρίς καμία ανησυχία, καταδεικνύοντας μας το σωστό τρόπο στάσης απέναντί Του.
Έτσι πρέπει να είμαστε, να ζητάμε και να αναζητάμε τον Θεό· με θάρρος και παρρησία. Είναι κι αυτό ένα δείγμα της αγάπης μας, της πίστης μας. Είναι σίγουρο ότι αν έχουμε τέτοια θερμή αναζήτηση θα ακούσουμε από Εκείνον κι εμείς, το φοβερό και γεμάτο γνήσια αγάπη, «…ήψατό μου τις».