Το κάθε μοναστήρι έχει θέσει έναν από τους μοναχούς του στο διακόνημα του προσφοράρη.
Δηλαδή στου διακονητή για στην παραγωγή πρόσφορων για την Θεία Λατρεία.
Έτσι και στην μονή των Σπηλαίων του Κιέβου ο τότε ηγούμενος Ποιμήν του μοναστηριού έθεσε αυτό το διακόνημα στον μοναχό Σπυρίδωνα τον μετέπειτα Όσιο της εκκλησίας μας.
Ο Όσιος Σπυρίδων ο προσφοράρης πήγε στην Μονή των Σπηλαίων του Κιέβου γύρω στο 1139 μ.Χ., απλός, άκακος, απονήρευτος έμοιαζε σα μικρό παιδί. Καταγόταν από μία πολύ φτωχή οικογένεια και ήτο αγράμματος.
Αυτό τον γέμιζε θλίψη και ζητούσε στην προσευχή του να του δώσει ο Θεός δύναμη και φώτιση να μάθει ανάγνωση για να μπορεί να διαβάζει τα ιερά κείμενα.
Πράγματι, με πολύ προσπάθεια και επιμονή, σε πολύ λίγο χρόνο έμαθε να διαβάζει. Ήταν απερίγραπτη η χαρά του που μπορούσε πια να μελετά τις Γραφές και τους βίους των Αγίων.
Έμαθε απ'έξω ολόκληρο το Ψαλτήρι και το έλεγε με ευλάβεια και κατάνυξη τις ώρες του διακονήματός του.
Ταπεινός, γεμάτος ανεξικακία, ακτήμων με άγρυπνη προσευχή και με πολύ ζήλο ο Σπυρίδων πρόκοβε πολύ στα πνευματικά.
Όταν του ανέθεσε ο γέροντας του και ηγούμενος της μονής ο μακάριος Ποιμήν το διακόνημα του προσφοράρη ο Όσιος γεμάτος χαρά στο διακόνημα του έφτιαχνε τα πρόσφορα που θα χρησιμοποιούνταν στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Μαζί του είχε ως πολύτιμο βοηθό έναν εξαίρετο μοναχό, τον Νικόδημο, πρότυπο υπακοής και μιμητή του Οσίου Σπυρίδωνος στον ενάρετο βίο και στην αδιάλειπτη προσευχή. Μαζί κόβανε τα ξύλα, ανάβανε τον φούρνο και ζυμώνανε τα πρόσφορα.
Κάποια μέρα ο Όσιος άναψε φωτιά στο φούρνο, για να ψήσει τα πρόσφορα που είχε ετοιμάσει.
Μια σπίθα όμως πήδησε μέσα από τις φλόγες και πετάχτηκε μέχρι το καλαμένιο ταβάνι, που άρπαξε αμέσως φωτιά.
Αμέσως ο Άγιος Σπυρίδων έβγαλε το μανδύα του κι έκλεισε μ'αυτόν βιαστικά το άνοιγμα του φούρνου.
Έπειτα έβγαλε και το τρίχινο πουκάμισό του, έδεσε τα μανίκια μεταξύ τους, έτρεξε στο κοντινό πηγάδι και το γέμισε νερό!
Φωνάζοντας τους αδελφούς του μοναχούς να τρέξουν για βοήθεια Έτρεξαν οι μοναχοί με κουβάδες, αλλά τι να δουν!
Ο μανδύας, με τον οποίο ο όσιος είχε κλείσει τον αναμμένο φούρνο, ήταν εντελώς απείραχτος από τη φωτιά.
Και το δεμένο πουκάμισο ήταν γεμάτο νερό, σαν ασκί στεγανό και δεν άφηνε ούτε μια σταγόνα να χυθεί!
Με το νερό εκείνο έσβησε ο Όσιος του Θεού Σπυρίδων τη φωτιά, χωρίς να χρειαστεί τη βοήθεια των αδελφών.
Έτσι ο Θεός τους φανέρωσε πως ο Σπυρίδων ήταν επισκιασμένος με την Θεία Χάριν και από εκεί και ύστερα αποτέλεσε πρότυπο μοναχού στο μοναστήρι.
Ο Σπυρίδων και ο Νικόδημος έφτασαν σε μεγάλα μέτρα αγιότητας και αφού διακόνησαν στο μοναστήρι τους περί τα τριάντα χρόνια σαν προσφοράρηδες, κοιμήθηκαν σε βαθύ γήρας και πήγαν να συναντήσουν τον Άρτο της Ζωής τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Η μνήμη των Οσίων Σπυρίδωνος και Νικοδήμου των προσφοράρηδων τιμάται στις 31 Οκτωβρίου και τα λείψανά τους βρίσκονται άφθαρτα στην Μονή των Σπηλαίων του Κιέβου !
Τις μεσιτείες τους να έχουμε.