Κάποτε είχα κάνει μια ομιλία με ακριβώς αυτό τον τίτλο: «Ασε το παιδί σου ήσυχο». Μου άρεσε αυτός ο τίτλος. Το 'χεις τρελάνει το παιδί σου με τα ωραία που του λες, με τα κηρύγματα και την καταπίεση.
Ξεχνάς όμως κάτι: το παιδί σου συνήθως ξέρει το σωστό. Μα δεν έχει τη δύναμη ν'αλλάξει. Αυτό ζητάει. Μια δύναμη! Κι αυτή είναι η πρόκλησή σου ως γονιός! Κάνε το θαύμα που έλεγα πριν. Αλλαξέ του τη ζωή με την προσευχή σου. Με το βλέμμα σου. Με την καλοσύνη σου. Με την αγάπη σου. Με την ελευθερία σου.
Αν θες να βοηθήσεις το παιδί, βοήθησέ το έτσι. Με αυτό τον τρόπο. Μην αφήσεις ποτέ ήσυχο το παιδί σου. Να 'σαι ενοχλητική. Αλλά πώς; Με την αγάπη και την προσευχή! Να 'σαι πάντα ενοχλητική στον Θεό. Οχι στο παιδί. Ούτε στους άλλους. Μόνο τον Θεό να ενοχλείς συνέχεια. Μπορείς; Μπορείς το βράδυ να ξυπνάς και να προσεύχεσαι για τα παιδιά όλου του κόσμου και τα δικά σου τα παιδιά; Κάν'το. Αλλά άσε το παιδί σου ήσυχο.
Και, γενικότερα, άσ'τους όλους ήσυχους. Ασε τον γείτονά σου ήσυχο. Ασε τον συνάδελφό σου ήσυχο. Ασε τη γυναίκα σου, τον άντρα σου, οποιονδήποτε. Μην ενοχλούμε τους άλλους. «Μα ο Θεός είπε να κάνουμε ιεραποστολή». Μα κι εγώ για μια ιεραποστολή σου μιλάω. Μόνο που η ιεραποστολή αυτή είναι η πιο δύσκολη. Είναι η ιεραποστολή της προσωπικής αγιότητας, της προσωπικής καταλλαγής και συμφιλίωσης με τον Θεό. Της προσωπικής δυνατής προσευχής και της χάρης που θα εκπέμπει η ίδια η ζωή σου.
Βλέπεις τα λείψανα των Αγίων. Ενοχλούν κανέναν; Οταν πεθάνει ένας Αγιος και κοιμηθεί και φύγει απ'τον κόσμο αυτό, έχουμε το σώμα του, που πλέον το ονομάζουμε λείψανο. Πειράζει ή ενοχλεί κανέναν αυτό το λείψανο; Οχι. Πόσο πολλοί είναι αυτοί που περνάνε απ'τη Χαλκίδα και τους γύρω δρόμους στην Εύβοια. Πάνε πάνω κάτω στους διάφορους προορισμούς τους. Ο Αγιος Ιωάννης ο Ρώσος είναι μέσα στον ναό. Ησυχος. Χαριτόβρυτο το λείψανό του. Αγαπάει όλους τους ανθρώπους: αμαρτωλούς, αρρώστους, καλούς, κακούς. Υπάρχει εκεί. Δεν ενοχλεί. Είναι μια αγκαλιά που περιμένει όποιον θέλει να μπει. Μόνο αυτό κάνει. Μπορείς να γίνεις ένα τέτοιο Αγιο λείψανο;
Να ζεις και να υπάρχεις με έναν τρόπο ανοιχτό και διαθέσιμο, που να μπορείς να τραβήξεις τον άλλον, αν το θελήσει; Αν δεν θελήσει, ας μη θελήσει. Μπορεί να μη θελήσει, μα θα 'χει καταλάβει οπωσδήποτε ότι τον αγαπάς. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Κι ίσως το αποτέλεσμα της αλλαγής που περιμένεις να 'ρθει μετά θάνατον. Θα πεθάνεις, δηλαδή, πρώτα εσύ και έπειτα θ'αλλάξει ο άλλος. Αν θέλει ο Θεός. Εσύ, βέβαια, θες να δεις τώρα αποτελέσματα. Εντάξει, το καταλαβαίνω. Ανθρώπινο είναι. Μα τα σχέδια του Θεού μερικές φορές δεν συμπίπτουν με τα δικά μας. Κι η ζωή του άλλου δεν συμπορεύεται πάντα με τις προσδοκίες μας.
από την Ορθόδοξη Αλήθεια