Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: «Ἔχω προσέξει ὅτι ἕνας ταπεινὸς λογισμὸς κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ λάμπη, νὰ ἀκτινοβολῆ»

Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση πῶς ἕνας ταπεινὸς λογισμὸς κάνει ἀμέσως τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ ἐνεργῆ. Εἶχε ἔρθει στὸ Καλύβι ἕνα ξένο γατάκι. Τὸ καημένο, φαίνεται, κάτι εἶχε φάει ποὺ τὸ πείραξε καὶ ζητοῦσε βοήθεια. 

Χτυπιόταν ἀπὸ τὸν πόνο καὶ πεταγόταν σὰν τὸ χταπόδι, ὅταν τὸ χτυποῦν... Τὸ λυπόμουν ποὺ τὸ ἔβλεπα σ᾿ αὐτὴν τὴν κατάσταση, ἀλλὰ δὲν μποροῦσα νὰ κάνω τίποτε. Τὸ σταύρωνα, τὸ ξανασταύρωνα, τίποτε! «Βρὲ ταλαίπωρε, λέω τότε στὸν ἑαυτό μου, βλέπεις τὰ χάλια σου;

Τόσα χρόνια καλόγερος, οὔτε ἕνα γατὶ δὲν μπορεῖς νὰ βοηθήσης!». Μόλις ἐλεεινολόγησα τὸν ἑαυτό μου, ἐκεῖ ποὺ τὸ γατάκι κόντευε νὰ ψοφήση, ἀμέσως συνῆλθε. Ἦρθε κοντά μου, μοῦ ἔγλειφε τὰ πόδια καὶ ἔκανε χαρούμενο ὄμορφες τοῦμπες... Τί δύναμη ἔχει ἡ ταπείνωση! Γι᾿ αὐτὸ λέει: «Ἐν τῇ ταπεινώσει ἡμῶν ἐμνήσθη ἡμῶν ὁ Κύριος».

Ἔχω προσέξει ὅτι ἕνας ταπεινὸς λογισμὸς κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ λάμπη, νὰ ἀκτινοβολῆ. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος παίρνη ὅλο τὸ σφάλμα ἐπάνω του, τὸν λούζει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἦρθε προχθὲς ἕνας γιατρὸς ποὺ ἔχει πολλὰ παιδιὰ καὶ μοῦ εἶπε: «Πάτερ μου, ἔχω πολλὴ ὑπερηφάνεια καὶ γίνεται αἰτία ἡ δική μου ὑπερηφάνεια νὰ κάνουν ἀταξίες τὰ παιδιά». Καὶ τὸ ἔλεγε αὐτὸ μπροστὰ στὰ παιδιά του καὶ τὰ μάτια του ἦταν βουρκωμένα, ἀλλὰ τὸ πρόσωπό του ἔλαμπε!