Λειτουργώ στον Άγιο Μάμα. Πραγματική ιστορία.
Τελειώνει σχεδόν η Θεία Λειτουργία και φτάνουμε εκεί που λέει ο Διάκος: «πρόσχωμεν».
Εγώ μέσα, πίσω από το Ιερό Βήμα, παίρνω τον Άγιο Άρτο ο οποίος είναι Σώμα Χριστού πια, Τον προσκυνώ και λέω: «τα άγια τοις αγίοις».
Απαντά ο ψάλτης έξω: «εις Άγιος, εις Κύριος».
Εκείνη την ώρα εγώ συνεχίζω τη διαδικασία. Νομίζω ότι -αν είμαι κανένας από αυτούς τους ιεροεξεταστές της απόλυτης εκκλησιαστικής εξουσίας- ότι εδώ τελώ ένα Μυστήριο κεκρυμμένο που δεν το βλέπετε, το κρατώ στα χέρια μου.
Κι όμως.
Δύο άνθρωποι, όχι ένας. Από δύο διαφορετικές περιοχές, πρόσφυγες της Μόρφου. Μου είπαν οι άνθρωποι, ο ένας στο τέλος της Λειτουργίας και ο άλλος τηλεφωνικά, ο ένας άντρας, η άλλη γυναίκα.
– Πανιερώτατε, μα τι μεγάλα μυστήρια γίνονται μέσα στη Λειτουργία! Και τι Φως βγαίνει! Και πως έρχεται πάνω σε μας τους αμαρτωλούς!
– Πως το καταλάβατε εσείς; τους λέω.
– Είπες εσύ, «τα άγια τοις αγίοις» και είδαμε να βγαίνει Φως μέσα από το Ιερό, να αγκαλιάζει όλον τον Εσταυρωμένο του Αγίου Μάμα -κι έχει έναν πολύ ωραίο Εσταυρωμένο εκεί. Και αυτό το Φως που ανέβηκε από την Αγία Τράπεζα που ήσουν εκεί σκυμμένος, έπεσε πάνω μας και μας έκαμε εντύπωση. Σε πολλούς από εμάς έπεσε αλλά όχι σε όλους. Και στους Τούρκους –που είχαμε μέσα Τούρκους στρατιώτες, δημοσιογράφους, έχουμε κι αυτά στις κατεχόμενες Λειτουργίες- δεν έπεφτε Φως.
Και λέω κι εγώ, Κοίτα να δεις! Εγώ τελούσα το Μυστήριο, αυτοί έβλεπαν το Μυστήριο. Και ήταν και οι δύο άνθρωποι ελαχίστης παιδείας αλλά ξέρουν να προσεύχονται, ξέρουν να μετανοούν και ο Θεός τους δίνει μία δυνατότητα να συμμετέχουν ουσιαστικά μέσα στα Μυστήρια.