Γεννημένος στη Γαλατία, σε οικογένεια διπλωματών, ο άγιος Ονοράτος μεταστράφηκε νέος στον Χριστιανισμό και έπεισε τον πρεσβύτερο αδελφό του, τον Βενάντιο, να εγκαταλείψει μαζί του την οικογένεια και
τον κόσμο, για να αφιερωθούν στον Χριστό σε μια ήσυχη έρημο. Υπό την πνευματική καθοδήγηση ενός αγίου γέροντα που ελέγετο Καπράσιος, διέμειναν αρχικά στην Μασσαλία κι ύστερα πήραν το πλοίο για την Ανατολή.
Λίγο καιρό αργότερα, καθώς ο Βενάντιος πέθανε, ο Ονοράτος γύρισε άρρωστος στην Προβηγκία και κατά συμβουλή του Λεοντίου, επισκόπου Φρέζους, πήγε να εγκατασταθεί με τον πνευματικό του πατέρα σε ένα από τα νησιά Λερίνου (ανοικτά των Καννών) γεμάτο φίδια. Εμπιστευόμενος την υπόσχεση του Κυρίου (βλ. Μαρκ. 16:12) ο Ονοράτος λύτρωσε το νησί από αυτό το λιμό με μόνη τη δύναμη της προσευχής του, και λίγο αργότερα, αυτό το ερημονήσι κατέστη ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ξακουστά μοναστικά κέντρα της Δύσης. Από εδώ προήλθε μεγάλος αριθμός αγίων επισκόπων όπως: άγιος Μάξιμος του Ριέζ (+455, μνήμη 27 Νοεμ.), άγιος Ιλάριος Αρελάτης (+449, μνήμη 5 Μαΐου), άγιος Λύκος της Τρουά (+478, μνήμη 29 Ιουλ.), άγιος Ευχαίριος της Λυών (+449, μνήμη 16 Νοεμ.), άγιος Ιάκωβος της Ταρενταίζας (+429, μνήμη 16 Ιαν.) και θεολόγοι όπως ο άγιος Βικέντιος (μνήμη 24 Μαΐου).
Το 426 εκλέχθηκε επίσκοπος Αρελάτης, της κύριας μητρόπολης της Νότιας Γαλατίας και πέτυχε σε λίγο διάστημα να αποκαταστήσει την τάξη και την αγάπη σε αυτή την ταραγμένη Εκκλησία. Αποσπασμένος από τις τιμές και τα αγαθά του κόσμου τούτου ο επίσκοπος εξακολουθούσε να ζει ως μοναχός, μη αλλάζοντας τίποτε στην άσκησή του και «γινόμενος τα πάντα τοις πάσι», σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσε να λεχθεί ότι αποτελούσε ζωντανό παράδειγμα φιλανθρωπίας. Ωστόσο, οι δυνάμεις του δεν άργησαν να εξαντληθούν και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, στις 16 Ιανουαρίου 429, χωρίς να παύσει μέχρι τέλους να εμψυχώνει και να παρηγορεί τους επισκέπτες του.
Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Ιανουάριος. Εκδόσεις Ορμύλια.