Πολλάκις ἐμνήσθην τοῦ Προφήτου Μωϋσέως, ὅστις, μετά τήν Ἀποκάλυψιν παρά «τῇ ἀφλέκτῳ βάτῳ», ἀπεστάλη εἰς Αἴγυπτον καί ἐπί τεσσαράκοντα ἔτη κατεπονεῖτο ἐν τῷ βορβόρῳ εὐτελῶν παθῶν ἀνθρώπων, τούς ὁποίους ὤφειλε νά σώση, καίτοι οἱ ἴδιοι δέν ἐπεζήτουν τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν.Βεβαίως, ὁμιλῶν οὕτως, δέν ἐπιχειρῶ νά ἐξισώσω ἐμαυτόν πρός τούς Προφήτας ἤ τούς Ἀποστόλους ἤ τούς Πατέρας, ἀλλά διακρίνω μόνον μικρᾶν τινά δόσιν ἀναλογίας, ἄνευ τῆς ὁποίας θά ἦτο ἀδύνατον νά προσανατολισθῶμεν ἐν τῇ πορείᾳ ἠμῶν.
Ὁ Θεός ἐν τῇ ἀμέτρῳ Αὐτοῦ ταπεινώσει δέν ἀπεδοκίμασεν, ἀλλ'ἠξίωσεν ἐμέ τῆς θεωρίας τοῦ ἀκτίστου Αὐτοῦ Φωτός. Ὁ Χριστός ἐγένετο ἡ ζωή μου. Ἠγάπησα Αὐτόν καί οὐδένα δύναμαι νά διανοηθῶ ἱκανόν νά συγκριθῶ πρός Αὐτόν. Εἶναι δι'ἐμέ ὁ μόνος Κύριος καί Θεός. Σχεδόν ἀκαταπαύστως φέρω ἐν τῇ καρδίᾳ μου πόνον, φοβούμενος μή τυχόν ἀπολέσω τήν εὐσπλαγχνίαν Αὐτοῦ διά τό πλῆθος τῶν ἀντιστάσεών μου. Ἐν τούτοις, οὐχί ἄνευ πάλης μετ'Αὐτοῦ, οὐχί ἄνευ πολυαρίθμων ἀποπειρῶν νά παρεκκλίνω ἀπό τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ, ἀσπάζομαι τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ, καί τρόπον τινά αἴρω τόν δοθέντα εἰς ἐμέ σταυρόν, τόν σταυρόν μου (βλ. Μaτθ. ιστ' 24).
Καί νῦν εὐλογῶ τόν Θεόν μου, Ὅστις ηὐδόκησε νά ἀναγεννηθῶ ἐν φλογερᾷ μετανοία.
ΠΗΓΗ: "ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ", σ.74 - ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΖΑΧΑΡΩΦ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ.