Όταν ο άνθρωπος μισεί την πτώση του, ο Κύριος τον κάνει μαθητή Του

Επί πλέον, όλη η Αγία Γραφή λέει ότι ο Ζων Θεός είναι Θεός των Πατέρων και οι πιστοί είναι τα τέκνα άγιων Πατέρων και αυτοί με τη σειρά τους γίνονται πατέρες.

Πατέρες είναι εκείνοι στους οποίους επέλαμψε το φως των λόγων του Χριστού και δέχθηκαν την πείρα της Αναστάσεώς Του. 

Σε αυτούς ζει και ενεργεί ο λόγος Του και όταν μεταδίδεται πληροφορείμε χάρη και αναγεννά τις καρδιές αυτών που τον ακούουν. Και όπως, σύμφωνα με την εντολή του Θεού, χρεωστούμε τιμή στους κατά σάρκα γονείς, που μας έφεραν στη φυσική αυτή ζωή, έτσι και περισσότερο ακόμη δικαιολογημένα, χρεωστούμε μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη στους πνευματικούς μας πατέρες, που συνήργησαν με τον πνευματικό λόγο τους στην άνωθεν γέννησή μας, ώστε να μπορέσουμε να κληρονομήσουμε και εμείς τη Βασιλεία των Ουρανών που μας υποσχέθηκε ο Χριστός. Αυτό βεβαιώνει ο λόγος των Γραφών: «Οι καλώς προεστώτες πρεσβύτεροι διπλής τιμής αξιούσθωσαν, μάλιστα οι κοπιώντες εν λόγω και διδασκαλία»[8].

Τα ρήματα που εκπορεύονται από το στόμα του Θεού, είτε δια των Προφητών είτε δια των Αποστόλων είτε δια των άγιων Πατέρων, που διαμέσου των αιώνων ευαρέστησαν στον Θεό, δεν μπορεί παρά να φανερώνουν τις ιδιότητες του Ζώντος Κυρίου: την παντοδυναμία Του, τη μεγαλωσύνη της αγιότητάς Του, τη σοφία Του και τελικά τη μείζονα άγάπη του Υιού της Αγάπης, ο Όποιος «έτι αμαρτωλών όντων ήμών υπέρ ημών απέθανε[9]. Το ρήμα Κυρίου αποκαλύπτει το αρχέτυπό μας που είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, κατ’ εικόνα του Οποίου πλαστήκαμε κατ’ αρχάς.

Η ενέργεια του ρήματος του Κυρίου δεν φανερώνει μόνο το αρχέτυπο και την προαιώνια Βουλή του Θεού για τον άνθρωπο, φανερώνει επίσης και την ελεεινή παραμόρφωση του ανθρώπου μετά την πτώση του. Ο άνθρωπος βρίσκει την αλήθειά του όχι από τη σύγκρισή του με άλλους θνητούς, αλλά από την «παράστασή» του ενώπιον του λαλούντος Κυρίου.

Με κάποιον ακατάληπτο τρόπο δια των ρημάτων του Κυρίου μετέχει ο άνθρωπος στη γνώση του μεγαλείου του Ζώντος Θεού και συγχρόνως ανακαλύπτει το μέγεθος της δικής του πτώσεως.

Ποιος είναι όμως αυτός που θα ακούσει τη φωνή, θα δει το είδος του ρηματοδότου Χριστού και δεν θα αλλοιωθεί, δεν θα μετανοήσει, δεν θα μεταβάλει τις οδούς του;

Ποιος είναι αυτός που θα γευθεί τα ρήματα του Παντοκράτορος Ιησού και δεν θα καμφθεί μέχρι τέλους από ευγνωμοσύνη;

Ποιος είναι αυτός στον οποίο ο Κύριος θα εμπιστευθεί τα ρήματα του Πατρός Του και δεν θα Τον αγαπήσει εις τέλος, μέχρι μίσους και του ιδίου του εαυτού του;

Όταν ο πιστός με την ενέργεια του ρήματος του Κυρίου έλκεται ολοένα σε μεγαλύτερο πλήρωμα αγάπης Θεού και σε σφοδρότερο μίσος για την ελεεινή πτώση του, τότε ο Κύριος τον κατατάσσει στον χορό των μαθητών Του και τον κάνει στόμα Του, που να μαρτυρεί «πάντα τα ρήματα της ζωής» Του.

Η αληθινή μαθητεία, η πιστή ακολουθία του Κυρίου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η εμπνευσμένη τήρηση των ρημάτων Του. Όποιος φυλάσσει τον λόγο του Κυρίου, αυτός αγαπά τον Κύριο και Τον ακολουθεί «όπου αν υπάγη»[10]. Κατέρχεται πρώτα στον άδη της προσωπικής του αυτεπιγνώσεως και μετανοίας, και ανυψώνεται έπειτα, μαζί με τον Μονογενή, μέχρι του Ουρανού των Ουρανών, στους κόλπους του Θεού και Πατρός.