Του π. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΧΡΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
A ν ο Κύριος κατά την επίγεια πορεία και δράση Του έκανε μόνο κηρύγματα και απλώς έδινε συμβουλές, θα ήταν κήρυκας καλός, ηγέτης σοβαρός, επίδοξος μεταρρυθμιστής.
Εκείνο που τον έκανε να διαφέρει από τους παραπάνω ήταν η θαυματουργία, ως Θεάνθρωπος που ήταν. Διαπίστωνε την πίστη, αφουγκραζόταν το πρόβλημα, σπλαχνιζόταν τον άρρωστο και μ'έναν λόγο, μία πράξη, μία κίνησή Του χάριζε τη γιατρειά, το φως, την αρτιμέλεια, ακόμα και αυτή την ίδια τη ζωή.
Η υγεία είναι πολυτιμότατο αγαθό. Για να την έχουμε, οφείλουμε να τη φυλάμε με ακρίβεια. Οταν κλονίζεται, κρίνονται η πίστη μας, η αντοχή μας, το θάρρος μας. Ολοι μας βρεθήκαμε -άμεσα ή έμμεσα- προ της αποσταθεροποίησης της υγείας προσωπικής ή οικείου προσώπου. Η διαχείριση του πόνου τότε είναι σημαντική, αφού ταλαντεύεται μεταξύ δοκιμασίας και απιστίας, υπομονής και απογοήτευσης, βλασφημίας και απόρριψης. Είμαστε, άραγε, χριστιανοί για να μην ασθενήσουμε ή για να έχουμε αποκούμπι και βακτηρία σε εκείνη τη δυσάρεστη στιγμή; Η συμμετοχή μας στην εκκλησιαστική-λατρευτική ζωή, αν ζητήσει μισθαποδοσία την υγεία, εξανεμίζει τον σκοπό της. Αν την αντιμετωπίσουμε όμως ως αφορμή για αγώνα, τότε θα παλέψουμε και θα κερδίσουμε· όχι τον οίκτο των ανθρώπων αλλά το έλεός Του.
Οσο, μάλιστα, μεγάλο και δυσεπίλυτο είναι το θέμα τόσο γίνεται βίωμα οδυνηρό και καταλήγει σε εμπειρία δυσάρεστη. Αυτά ισχύουν για όσους στερούνται ακόμα και ψήγματα πνευματικότητας. Σίγουρα η ασθένεια, ακόμα και ο παραμικρός πόνος, δεν είναι επιλογή μας, είναι όμως κάλεσμα να την αντιμετωπίσουμε έχοντας εμπιστοσύνη σε Θεό και ανθρώπους (γιατροί κ.λπ.).
Η ζωή επιφυλάσσει εκπλήξεις, ανατροπές, αντιφάσεις· μην αφήσουμε χώρο να μας πανικοβάλουν, να μας καταβάλουν, να μας μεταβάλουν, ιδίως σε ό,τι έχει σχέση με την πίστη μας. Ο Θεός δεν δίνει, προκαλεί, δημιουργεί ασθένεια. Στη διαπίστωση του κλονισμού της πρέπει να επιστρατεύσουμε δυνάμεις, κουράγιο και δύναμη. Δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με απαισιοδοξία, κλάμα και άρνηση. Είναι ανασταλτικοί παράγοντες για την έκβασή της.
Ταυτόχρονα, διατηρούμε το δικαίωμα να αγωνιστούμε σθεναρά για να μην καταβληθούμε και ψυχικά. Το «γιατί σ'εμένα;» μπορεί να έρθει αυθόρμητα, πειρασμικά, απερίσκεπτα. Οταν όμως το δούμε υπό το πρίσμα του βαπτίσματός μας, τότε και θα το αντέξουμε.
Είμαστε αναπολόγητοι όταν με τον παραμικρό πόνο αφήνουμε λόγια γογγυσμού να εκστομίζονται, ενώ γνωρίζουμε ότι για κάποιους άλλους η ανάκτηση της υγείας είναι το ζητούμενό τους, ίσως όμως και όνειρο μακρινό. Η αβεβαιότητα διογκώνει το πρόβλημα και η θλίψη ακυρώνει κάθε προσμονή για το θαύμα, τη λύτρωση, τη δικαίωση. Οι γιατροί -και όχι μόνο- ονομάζονται «λειτουργοί της υγείας», αφού κάνουν έργο υπέρ του λαού. Ολοι τους γίνονται συνεργοί του Θεού στο θέμα της ύπαρξης, συντήρησης και διαφύλαξης του δημιουργήματος. Για τον λόγο αυτό χρειάζεται έναντι των γιατρών να δείχνουμε ειλικρίνεια, σύμπραξη και υπακοή. Εκείνοι πρέπει να γνωρίζουν τα όρια της αμοιβής τους, να μην εκβιάζουν καταστάσεις, πλουτίζοντας έτσι οικονομικά, χωρίς να λαμβάνουν το μάθημά τους περί της ευτέλειάς μας.
Οφείλουμε έγκαιρα να το καταλάβουμε: η πόρτα ενός ιατρείου, η είσοδος ενός νοσοκομείου και το κρεβάτι του πόνου έχουν τη δυναμική του Γολγοθά. Η αντοχή στην ανηφόρα του θα δείξει την πίστη μας και θα φανερώσει την ελπίδα μας. Οπως ο άρρωστος χρειάζεται λόγια συμπάθειας, έτσι και ο περίγυρός του ζητεί τη συνεργασία του για την επίτευξη του επιθυμητού.