Κάποτε ὁ Ἡγούμενος παπά-Θανάσης ὁ Γρηγοριάτης βρισκόταν στό γραφεῖο μέ ἕναν μοναχό. Αὐτός ὁ μοναχός ἦταν ὀξύθυμος καί πάνω στήν συζήτηση γιά νά ἐπιβάλει τήν γνώμη του ράπισε τόν Ἡγούμενο. Τότε φάνηκε τό μεγαλεῖο τῆς ἀρετῆς τοῦ Ἡγουμένου.
![]()
Δέν ἔδειξε καμμία ἀντίδραση οὔτε θύμωσε οὔτε εἶπε τίποτε. Εἰρηνικότατος πῆρε τήν ἡγουμενική του ράβδο καί πῆγε στήν Ἐκκλησία -εἶχε ἀρχίσει ὁ Ἑσπερινός- καί ὁ Ἡγούμενος ἔψαλλε σάν νά μήν εἶχε συμβεῖ τίποτε.
Ἔκτοτε οὔτε εἶπε τίποτε οὔτε καί ἔκανε κάποια ἐνέργεια ἐναντίον του, ἐνῶ ὡς Ἡγούμενος θά μποροῦσε ἀκόμη καί νά τόν διωξη ἀπό τό Μοναστήρι. Ἀλλά οὔτε καί ἁπλή παρατήρηση τοῦ ἔκανε πρός συμμόρφωση. Ἔκανε μόνο θερμή προσευχή γι᾽ αὐτόν.
Ἔτσι μετά ἀπό χρόνια, ὅταν ἦταν στά τελευταῖα του ὁ μοναχός, ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία δέν τόν ἄφησαν, διότι εἶχε μέν τό πάθος τοῦ θυμοῦ, ἀλλά εἶχε ἐργασθῆ καί εἶχε προσφέρει πολλά γιά τό Μοναστήρι του καί γιά ὅλο τό Ἅγιον Ὄρος. Ἦρθε σέ μετάνοια καί συναίσθηση ζήτησε τόν Ἡγούμενο. Τοῦ ἔβαλε συντετριμμένος μετάνοια καί ζητοῦσε νά τόν συγχώρηση ποὺ τόλμησε νά σήκωση τό χέρι του καί νά τόν κτυπήσει.
Τότε ὁ παπά-Θανάσης τοῦ εἶπε: «Πάτερ μου, ὁλόκληρη τήν ζωή σου ἀγωνίστηκες νά κτίζεις ντουβάρια καί Μετόχια. Καλά ὅλα αὐτά. Ὅμως γι᾽ αὐτήν τήν στιγμή ποὺ βρίσκεσαι τώρα, ἔκανες καμμιὰ προετοιμα- σία;» «Συγχώρησέ με, συγχώρησέ με,» ἔλεγε ὁ μοναχός καί ἔκλαιγε μέ ἀναφιλητά. «Ἐγώ σέ συγχώρησα τότε ἀμέσως. Ἀλλά τώρα καλά ἔκανες καί μέ φώναξες, γιά νά σοῦ διαβάσω συγχωρητική εὐχή.»
Ἔτσι ἐκοιμήθη ἐν μετανοίᾳ, εἰρηνικά καί εἶχε καλό τέλος.
Πηγή
Πηγή