Είναι η Αστρική Προβολή χριστιανικό φαινόμενο; Ποιες είναι οι πνευματικές προϋποθέσεις για πνευματικές θεωρίες;

Μ Μ: Πάτερ Ιωάννη, πολλοί και διάφοροι μιλούν για το «αστρικό σώμα»...

π Ι: Ε, καλά τώρα! Πολλές παραθρησκευτικές παραφυάδες μιλούν για
την αστρική προβολή, για τα αστρικά σώματα ότι δηλαδή μπορεί κάποιος να βγαίνει από το σώμα του και με το λεγόμενο αστρικό σώμα να πλανάται στο σύμπαν, να πηγαίνει σε άλλους πλανήτες, να κάνει τέτοια ταξίδια και μάλιστα ανέξοδα!
Όλα αυτά είναι προϊόντα απίστευτης ανοησίας και συγχύσεως, αλλά όχι μόνο αυτό... Η αστρική προβολή και το αστρικό σώ­μα είναι καθαρά δαιμονικά πράγματα, είναι εμπειρίες τού Διαβόλου. Έχω την εξής περίπτωση: Ήρθε ένας νεαρός, ο οποίος πηγαίνει σε μια από τις παραπάνω οργανώσεις εδώ στην Αθήνα, σ'ένα «ταξιδιωτικό γρα­φείο», δηλαδή, αστρικών εκδρομών! Εκεί τού είχαν μά­θει —μου τα 'λεγε ο ίδιος— να κάνει επικλήσεις δαιμόνων (προφανώς αυτοί θα ήταν οι ξεναγοί!) και ταξίδια «με το αστρικό του σώμα». Αυτά τα πράγματα συνδέο­νται άμεσα στις οργανώσεις αυτές και είχε φθάσει στο σημείο να έρχονται απρόσκλητοι οι δαίμονες στο δωμά­τιο του και να τού κάνουν φασαρία και να μη μπορεί να τους διώχνει. Γι'αυτό ήρθε να ζητήσει την βοήθεια της Εκκλησίας. Ε! Με τέτοια πράγματα που κάνεις, όταν τον Διάβολο τον παίρνεις για οδηγό σου για αστρικά τα­ξίδια με αντίτιμο το χάσιμο της ψυχής σου, πως περιμέ­νεις μετά να ξεμπλέξεις μ'αυτόν; Θα σου 'ρχεται απρό­σκλητος!.. Προσοχή, λοιπόν, σ'αυτά τα πράγματα, αστρικές προβολές κ.τ.τ.. Είναι σατανικά!

Επειδή διαπιστώσαμε την σύγχιση πολλών ορθοδόξων στο θέμα της λεγομένης αστρικής προβολής και την ταύτισή της με τις Θείες θεωρίες σαν απάντηση παραθέτουμε ένα εξαιρετικό κείμενο του μακαριστού γ.Ιωσήφ του βατοπαιδινού με βάση τις διδασκαλίες του οσίου γέροντος Ιωσήφ του ησυχαστή.

«Ο Θεός φως εστί και σκοτία εν Αυτώ ουκ εστίν ου­δεμία». Στο πρώτο μέρος, όπου αναφέραμε τον βίο τού Γέροντα μας, είπαμε συνοπτικά περί θεωρίας και το πως αισθάνεται ο πάσχων τις ενέργειες αυτές, καθώς ο αεί­μνηστος μας ερμήνευε. Εδώ, θα συνεχίσωμε˙ με φόβο πάλι και συστολή˙ περί τού ιδίου σκοπού, δια την επιτα­γή τού χρέους που ανελάβαμε εμείς οι ταπεινοί.

Κάθε αληθής θεωρία δεν είναι παρά θεία ενέργεια και, επομένως, μία των ακτίστων ενεργειών. Το πώς, πό­τε και πόσον γίνεται δεν εμπίπτει ποτέ στην ανθρώπινη πρωτοβουλία. Εδώ ακριβώς είναι η απόδειξι προς τους πεπλανημένους, οι οποίοι προγραμματίζουν χρόνο, χώρο και σχήμα και ιδίως με τις έξωθεν αισθήσεις. Ο ευχόμε­νος και έχων καθαρόν νουν και καρδίαν και συνήθως σε ώρα προσευχής, άνευ προγράμματος ή προσδιορισμού, περιλάμπεται από άϋλον άκτιστον φως, λεπτόν και λευκότατον, το οποίον πλημμυρίζει όλον τον άνθρωπον έσωθεν και έξωθεν. Αυτό το φως τον μεταμορφώνει και τον μετασχηματίζει στην δική του υπερφυσικήν λεπτότη­τα, οπότε δεν αισθάνεται ούτε βάρος, ούτε πάχος, ούτε πάθος από τα αδιάβλητα˙ έπειτα αρπάζει τον νου του ό­που αν αυτή θελήση, ενώ δεν λειτουργούν οι αισθήσεις μηδέ αυτός ο νους, αλλά μόνον ακολουθεί την πορείαν τού αγίου φωτός, μόνον θαυμάζει και εκπλήσσεται και, αν χρειασθή να πληροφορηθή κάτι, τότε μόνον το επινοεί και όχι εκ των προτέρων, αλλά αυτήν την ώρα και για την προκύψασαν ανάγκην. Το πλείστον της αισθήσεώς του είναι η αγάπη τού Θεού, τον οποίον αισθάνεται τότε ως παρόντα, τού οποίου την αίσθησιν αναπνέει και οιονεί ψηλαφεί και κρατεί τον ακράτητον.

Μας έλεγε ο Γέροντας· «ό,τι και αν επιχειρήση να περιγράψη ο πάσχων από αυτά που αισθάνεται, είναι πάντοτε σκιώδες και αμυδρόν, όχι αυτό τούτο το συμβεβηκός, αλλά η περιγραφή του. Ούτε έσωθεν είναι, ούτε έ­ξωθεν! Και τότε που είναι; Είναι υπέρλογον, υπερούσιον, ασύλληπτον, τόσο μόνον χωρούμενον όσο αυτό το ίδιο πλατύνει τον νουν. Ούτε, πάλιν, είναι ίδιες οι ενέργειές του, όχι μόνο στα διάφορα πρόσωπα, άλλ'ούτε στον ένα και ίδιον που ενήργησε πριν. Άλλοτε φαίνεται ως φως, άλλοτε γίνεται γνώσις, άλλοτε πληροφορία για απορίες γνωστές ή άγνωστες. Άλλοτε πληροφορεί με αίσθησι φωνής εσωτερικής και άλλοτε μορφοποιεί σε εικόνες και παραστάσεις αυτό που θέλει να αποκαλύψη. Η γενική περιγραφή, που μπορεί να δώση κανείς, είναι το άγνω­στο, το ασύλληπτο, γιατί οι πληροφορίες που δίνει είναι ανέκφραστες και μόνον στους παθόντας ή πάσχοντας αυτά είναι γνωστές».

Όταν επιμέναμε να μας κάνη μια σύγκρισι με τούτο το γνωστό φως του κόσμου τούτου, απαντούσε· «τούτο μόνον σάς λέγω. Συγκρινόμενον το φως του κόσμου τού­του κατά την ώρα που μεσουρανεί ο ήλιος είναι σκότος μπροστά στο θείον εκείνο φως. Το παράδοξον είναι, πως γίνεται αυτή η κοινωνία και ένωσις του Απείρου και Ακτίστου μετά του κτιστού και πεπερασμένου άνθρωπου, που δια της ενεργείας αυτής μεταβάλλονται τω όντι σε ‘θεούς και υιούς του Υψίστου’. Τότε μόνον ο άνθρωπος αισθάνεται και πληροφορείται στο σύνολον της οντότη­τάς του ότι είναι εικών και ομοίωσις αυτού του Θεού. Κά­θε τοπικός και χρονικός περιορισμός του σώματος εξα­φανίζεται, ο άνθρωπος γίνεται έξω παντός χώρου και τό­που και εν άπολύτω ειρήνη αισθάνεται όμοιος με τον μετεχόμενον Θεόν, κατά τις ενέργειές Του, ότι και αυτός εί­ναι θεός εν μέσω του Θεού, χωρίς να γνωρίζη πώς ή πό­σον. Αγνοεί τα πάντα από την πρότερά του καταγωγή και πείρα και γινώσκει μόνον τον περιέχοντα αυτόν Θεόν 'ότι χρηστός εστί'και δεν απορεί, δεν ξενίζεται, δεν ερευ­νά, αλλά μετέχει πλήρως μιας απέραντου πανευτυχίας, που δεν του φαίνεται ξένη, αλλά σαν κάτι το δικό του και φυσικόν. Η αίσθησις αυτή δεν είναι πάντοτε η ιδία, αλλά σε μερικές άλλες θεωρίες μόνον από μέρους βλέπουν και αισθάνονται αυτά, οδηγούνται όμως σε κάποιον άλλον σκοπόν, που η θεία Χάρις ευδοκεί για στηριγμόν ή παρη­γοριά.

Η πραγματική θεωρία είναι η δια του πληρώματός της προκαλούσα παντελή λήθην του κτιστού τούτου κό­σμου και δεικνύουσα μόνον τα υπέρ φύσιν μυστήρια της αιωνίου ζωής. Αυτά συμβαίνουν, καθώς προείπαμε, σε ώ­ρα προσευχής ανεξαρτήτως χώρου ή χρόνου, ημέρας ή νυκτός. Αυτό είναι το πλήρωμα των θείων επαγγελιών στην ζωή του κόσμου τούτου, όπου ο Θεός παρέχει και ο άνθρωπος είναι ο δέκτης. Η ανθρώπινη προσπάθεια και θέλησις δεν προσφέρει τίποτε σ'αυτό, αλλά χαρίζεται ως θείον δώρον από Θεού στους «καθαρούς τη καρδία, ότι όντως αυτοί τον Θεόν όψονται», κατά το Κυριακόν λόγιον. Η αφετηρία δι'αυτά τα αγαθά είναι η μετάνοια, και το τέρμα η θεία παναγαθότης αποδεχόμενη την ταπείνωσιν και ικεσίαν του ανθρώπου. «Θέλημα γαρ των φοβού­μενων Αυτόν ποιήσει και της δεήσεως αυτών εισακούσεται και σώσει αυτούς».