Διηγείται ο πατήρ Βασίλειος Ακριβόπουλος:
"Ήταν στο ξεκίνημα της ιερατικής του διακονίας ο ιερεύς, όταν γνωρίστηκε με κάποιον άγιο από
ένα θαυμαστό γεγονός, που του συνέβη. αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο να διηγηθεί το γεγονός, προκειμένου να ωφεληθούμε πνευματικά και να δοξάσουμε τον τρισυπόστατο Θεό, γιατί είναι: Θαυμαστός εν τοις αγίοις αυτού (Ψαλμ. 67, 36).
Είχα αποφασίσει, διηγείται, να μεταβώ στο Προκόπι της Εύβοιας, Εκεί όπου φυλάσσεται άφθαρτο ολόκληρο το σκήνωμα του άγιου Ιωάννου του Ρώσου, προκειμένου να το προσκυνήσω. Δεν γνώριζα τον άγιο μολονότι δεν απέχει ο Βόλος πολύ από το Προκόπι.
Ο πονηρός θέλησε να αναβάλει το προσκύνημα, αλλά δεν του έγινε το χατίρι. Το εμπόδιο; η ασθένεια. Η μασχάλη του αριστερού χεριού μου με ενοχλούσε τις τελευταίες ημέρες. την παραμονή της μεταβάσεώς μου παράγινε το κακό. Αναγκάσθηκα να μεταβώ στην Κλινική Ξηραδάκη. Ο γιατρός με την πρώτη ψηλάφιση κατάλαβε. Πρόκειται για δοθείνη μου λέγει και δεν διαλύεται με φάρμακα παρά μόνο με χειρουργική επέμβαση. Μην καθυστερείς, γιατί θα υποφέρεις πολύ.
Γιατρέ μου, του λέγω, αύριο έχω προγραμματίσει εκδρομή για το Προκόπι Εύβοιας. Είμαι υπεύθυνος της εκδρομής. Έχω μαζί μου εκατό ανθρώπους.
Είναι αδύνατο να αναβληθεί την τελευταία στιγμή. Τότε ο γιατρός μου έδωσε για ανακούφιση μια αλοιφή μέχρι να επιστρέψω και να χειρουργηθώ.
Την επομένη ξεκινήσαμε. Ο πόνος του χεριού φρικτός. στο Πευκί της Ευβοίας σταματήσαμε για ένα καφέ. εγώ με την Πρεσβυτέρα και μια φίλη μας συνταξιούχο νοσοκόμο παραμερίσαμε λίγο από τον κόσμο, για να βάλουμε λίγη αλοιφή και να καταπραϋνθεί όσο γίνεται ο πόνος.
Η αδελφή νοσοκόμος, έμπειρη σ'αυτά, μόλις είδε τη μασχάλη, μου λέγει. αυτό βρε παιδάκι μου είναι δοθείνη. Γιατί την άφησες; Αυτή θέλει χειρουργείο οπωσδήποτε. Εκείνη βέβαια δε γνώριζε τη γνωμάτευση του Ιατρού. Μην ασχολείσαι με αλοιφές. Χάνεις το χρόνο σου. Δεν τη γλυτώνεις τη νυστεριά.
Το εσπέρας φθάσαμε στον άγιο Ιωάννη στο Προκόπι. 'Ήταν η ώρα του Εσπερινού. Μόλις τέλειωσε ο εσπερινός πήρα με ένα βαμβάκι λίγο λάδι από την κανδήλα του, σταύρωσα το πονεμένο μέρος και παρακάλεσα τον άγιο να με ανακουφίσει προκειμένου την επομένη να λειτουργήσω. Κατόπιν ξαπλώσαμε για να κοιμηθούμε στον παλαιό ξενώνα που διέθετε το προσκύνημα. Αποφάσισα να Μην λειτουργήσω την επομένη, γιατί ο πόνος ήταν φοβερός και το χέρι μου έπρεπε να μένει απλωμένο στη θέση της εκτάσεως.
Κοιμήθηκα με το χέρι απλωμένο. Στις πέντε και τριάντα το πρωί ξύπνησα. Το χειρουργείο είχε γίνει χωρίς γιατρούς και νοσοκόμες. Κανένας πόνος, καμία πληγή. Δεν ήξερα πιο χέρι από τα δύο πονούσε. Οι γάζες πρόδιδαν ότι ήταν το αριστερό.
Μετά από λίγο φωνάξαμε την αδελφή νοσοκόμο που ήταν στο διπλανό δωμάτιο και της ανακοινώσαμε το γεγονός. Εκείνη έκανε το Σταυρό της και δόξαζε το Θεό. Δεν μπορούσε να πιστέψει τί ακριβώς έγινε. Και ο ιερέας στην απορημένη αδελφή είπε: χειρουργείο έγινε απόψε. Οι άγιοι χειρουργούν χωρίς νυστέρια. Γι'αυτό δε βλέπεις και καμιά πληγή.
Κατεβήκαμε κατόπιν στο Ναό, όπου με αγαλλίαση ψυχής λειτούργησα. Δεν έβρισκα λόγια να πω στον Άγιο. Παρά την αναξιότητα μου Εκείνος μίλησε στο Δεσπότη Χριστό και ο Κύριος επέτρεψε τη θεραπεία.
Το γεγονός κρατήθηκε μυστικό. Όχι όμως και η χαρά μας. Η Αγάπη και ο σεβασμός μας γι'αυτόν τον Άγιο συνεχώς μεγάλωνε και συνεχίζει να μεγα¬λώνει. τον θεωρούμε οικείων. Είναι ο Άγιος και ο Προστάτης όλης της οικογένειας. τον θεωρούμε αδελφό. Γιατί αδελφοί μας είναι οι άγιοι.
Για άλλη μια φορά δοξάσαμε το Θεό, επιστρέφοντας από αυτό το προσκύνημα.
Βέβαια δεν είναι το μοναδικό θαύμα που έκανε ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος. Ο ιερεύς του ιερού προ¬σκυνήματος διηγείται πολλά. έχει εκδόσει και σχετικό βιβλίο με τα νέα θαύματα του Άγιου. Οι άγιοι έχουν τις ιδιαιτερότητες τους, ανάλογα με τα χαρίσματα που έχουν λάβει από το Θεό. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος κάνει πολλά θαύματα και όπως διηγούνται οι Εκεί Ιερείς έχει αδυναμία στα παιδιά. Κανείς δε φεύγει παραπονούμενος από τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο.
Αλλά ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι ο τρόπος με τον όποιο απαιτεί την αλλαγή των αμφίων του. για να αλλάξουν τα ιερά του άμφια παίρνουν εντολή από τον Άγιο. Όχι οι Πατέρες, ούτε ο επίσκοπος της περιοχής αλλά άνθρωποι άσχετοι και άγνωστοι. Άνθρωποι, που δε γνώρισαν ποτέ τον Άγιο.
Εμφανίζεται στα όνειρα κάποιων ανθρώπων και δίδει εντολή σ'αυτά τα πρόσωπα να ράψουν κάτι για Εκείνον και να πάνε στο σπίτι του λέγοντας το όνειρο στους ιερείς του ιερού προσκυνήματος. Έτσι και οι ιερείς σε συνεργασία πάντα με τον Επίσκοπο παίρνουν την απόφαση να κάνουν Αυτή την αλλαγή των αμφίων.
Τα άμφια που βγάζουν από τον Άγιο τα κόβουν μικρά-μικρά κομμάτια, τα τοποθετούν σε μικρές λειψανοθήκες και τα δίδουν ευλογία στους χιλιάδες προσκυνητές που διέρχονται απ'εκεί.
Η πίστη της Εκκλησίας μας είναι ότι τα αντικείμενα των άγιων η και τα άμφιά τους είναι χαριτόβρυτα.
Για την αλλαγή των αμφίων του αγίου γράφει σε επιστολή ο π. Ιωάννης Βερνέζος, προϊστάμενος του ιερού Προσκυνήματος.
Παραθέτομε απόσπασμα της επιστολής:
...Όταν φθάσαμε στο τελευταίο άμφιο, το κατασάρκιο, αυτό που ακουμπά κατ'ευθείαν στο σώμα του Όσιου, ιερό δέος κατέλαβε τις ψυχές μας. Αργά αρχίσαμε να λύνουμε τις κορδέλες. Το ιερό λείψανο ευρίσκεται μπροστά μας τώρα, όπως η Χάρη του Παναγίου Πνεύματος το χάρισε στην ανθρωπότητα όλη. Αγιασμένο και μυρωμένο. Ακέραιο σώμα ενός αγίου του Χριστού . Μένουμε όλοι βουβοί. Ο σεβασμιότατος με τη μούσα σκουπίζει το πρόσωπο του Αγίου και οι ιερείς το υπόλοιπο σώμα. Η αγωνία κορυφώθηκε, όταν σηκώσαμε το πανάγιο σώμα στα χέρια μας και αρχίσαμε να φορούμε τα νέα άμφια κεντημένα από πονεμένες ψυχές. Η ευωδία του ιερού λειψάνου έχει πλημμυρίσει το Ναό ολόκληρο. Νομίζει κανείς πώς κάποια πηγή με άρωμα άνοιξε και τρέχει διαρκώς.
Τότε ανοίγουν οι πόρτες της Εκκλησίας. Οι πιστοί που ήσαν απ'έξω παρακολουθούν με αλλοιωμένα τα πρόσωπα από την ιερή Θέα και πλησιάζουν κλαίγοντας. Ο σεβασμιότατος στέκεται στην ωραία Πύλη και δίδει βαμβάκι σε όλους για ευλογία. Έντεκα παρά τέταρτο το βράδυ η ιερή λάρνακα μπαίνει στη θέση της, κλείνει ο Ναός και μέχρι σή¬μερα η ευωδία και η χαρά δεν έχει φύγει από επάνω μας....