Πέρασαν τα Χριστούγεννα. Στὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς προ Χριστού Γεννήσεως ἀκοῦσαμε τὸν ἱερὸ εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο νὰ μᾶς περιγράφει τὰ περιστατικὰ τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου, νὰ μᾶς πληροφορεῖ δὲ καὶ γιὰ τὸ ὄνομα ποὺ ἐπρόκειτο νὰ λάβει. Ἰησοῦς!
Αὐτὸ τὸ ὄνομα θέλησε νὰ δώσει ὁ Θεὸς Πατὴρ στὸν ἐνανθρωπήσαντα Υἱό του. Καὶ ἔστειλε ἄγγελο στὸν Ἰωσὴφ ἀφενὸς μὲν γιὰ νὰ τὸν πληροφορήσει ὅτι ἡ Παρθένος ἐπρόκειτο νὰ γεννήσει υἱὸ μὲ ὑπερφυσικὸ τρόπο, ἀφετέρου δὲ γιὰ νὰ τοῦ ὑποδείξει τὸ ὄνομα ποὺ θὰ
ἔδινε στὸ θεῖο Βρέφος: «καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν», τοῦ εἶπε. Δηλαδή, θὰ τοῦ δώσεις τὸ ὄνομα «Ἰησοῦς». Ἂς δοῦμε λοιπὸν τί σημαίνει τὸ θεόσδοτο ὄνομα «Ἰησοῦς» καὶ ποιὰ θέση πρέπει νὰ ἔχει στὴ ζωή μας. Τὸ ὄνομα Ἰησοῦς στὰ Ἑβραϊκὰ σημαίνει «Σωτήρ». Κι ὅπως ἐξήγησε ὁ ἄγγελος στὸν Ἰωσήφ, ὁ Θεὸς ἔδωσε αὐτὸ τὸ ὄνομα στὸν Υἱό του, διότι Αὐτὸς ἐπρόκειτο νὰ σώσει ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του τὸν νέο Ἰσραήλ, τὸν εὐλογημένο λαό του, ὁ ὁποῖος θὰ Τὸν πιστέψει ὡς σωτήρα.Ὅλοι οἱ λαοὶ τότε, βυθισμένοι στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης, αἰχμάλωτοι στὰ δεσμὰ τῶν παθῶν καὶ τρομοκρατημένοι ἀπὸ τὴ φοβερὴ ἀπειλὴ τοῦ θανάτου, περίμεναν μὲ ἀγωνία Ἐκεῖνον ποὺ θὰ τοὺς λύτρωνε ἀπὸ αὐτὴν τὴν τραγικὴ κατάσταση. Περίμεναν τὸν Λυτρωτή!
Καὶ ἦλθε ὁ πραγματικὸς Λυτρωτής, ὁ Κύριος Ἰησοῦς. Κατέβηκε ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἔγινε ἄνθρωπος «δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν», ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Γιὰ χάρη μας ἀνέλαβε τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας, τὸ ὁποῖο κανεὶς ἄλλος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀναλάβει καὶ νὰ ἐκτελέσει παρὰ μόνον Αὐτός. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς.Τὸν Κύριο ὡς τὸν μοναδικὸ Σωτήρα ὁμολόγησε φωτισμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐνώπιον τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Συνεδρίου, λέγοντας: «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία‧ οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄ 12). Δηλαδή, δὲν εἶναι δυνατὸν μὲ κανέναν ἄλλον νὰ ἀποκτήσουμε τὴ σωτηρία ποὺ μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Διότι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ δὲν ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ πάνω σ’ ὅλη τὴ γῆ κανένα ἄλλο ὄνομα τὸ ὁποῖο νὰ ἔχει δώσει ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ ἔχει ὁρίσει ὁ Ἴδιος ὅτι ἐπικαλούμενοι αὐτὸ μποροῦμε νὰ σωθοῦμε ὅλοι ἐμεῖς.Νά λοιπὸν γιατί τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ φέρει τόση γλυκύτητα, χαρὰ καὶ παρηγορία στὴν ψυχή μας: διότι εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Σωτήρα μας.
Ποιὰ ὅμως εἶναι ἡ θέση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ στὴ ζωή μας; Τὸν ἔχουμε δεχθεῖ ὡς Σωτήρα μας; Ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα μας; Τὸν ἔχουμε ἀγαπήσει ἀληθινά;Δεῖγμα βαθιᾶς πίστεως καὶ γνήσιας ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριο Ἰησοῦ εἶναι τὸ νὰ ἔχουμε τὸ ὄνομά του συνεχῶς στὰ χείλη μας καὶ στὴν καρδιά μας. Νὰ τὸ ὑμνοῦμε καὶ νὰ τὸ δοξάζουμε. Νὰ τὸ ὁμολογοῦμε μὲ τόλμη καὶ θάρρος. Νὰ ἐπικαλούμαστε τὴ δύναμή του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς «Κλίμακος» μᾶς προτρέπει: «Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους», δηλαδὴ χτύπα τοὺς ἐχθροὺς δαίμονες μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ.
Δὲν ἀρκεῖ ὅμως μόνο τὸ νὰ προφέρουμε τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ Κύριος εἶπε: «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»· δηλαδή, στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν δὲν θὰ εἰσέλθει ὅποιος ἁπλῶς ἐπικαλεῖται τὸ ὄνομά μου – «Κύριε, Κύριε» – ἀλλὰ ἐκεῖνος πού ἐφαρμόζει τὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός (Ματθ. ζ΄ 21).Ἔτσι ζοῦσαν οἱ Ἅγιοι. Μὲ τὴ διαρκὴ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, μὲ ἀγώνα γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν καὶ μὲ τὴ μυστηριακὴ ἕνωση μαζί του. Κι ἔτσι ἄναβε στὴν καρδιά τους ὅλο καὶ περισσότερο ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης γιὰ τὸν Κύριο.
Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὴ ἡ σχετικὴ προτροπὴ τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου: «Ὁ Ἰησοῦς ἂς εἶναι γλυκὺ μελέτημα τῆς καρδίας σου, ὁ Ἰησοῦς ἂς εἶναι ἐντρύφημα τῆς γλώσσης σου... ὁ Ἰησοῦς ἂς εἶναι ἡ ἀναπνοή σου» (Συμβουλευτικὸν Ἐγχειρίδιον, Κεφάλαιον: Περὶ φυλακῆς νοὸς καὶ καρδίας).Σὲ λίγες μέρες θὰ ἑορτάσουμε Χριστούγεννα! Θὰ προσκυνήσουμε τὸ Θεῖο Βρέφος ποὺ ἔλαβε τὸ «ὑπὲρ πᾶν ὄνομα»: Ἰησοῦς! Ἂν εἴχαμε συνειδητοποιήσει τί σημαίνει αὐτὸ τὸ ὄνομα... Ἂν εἴχαμε ἀντιληφθεῖ ὅσο πρέπει τὴν ἀκατανίκητη δύναμή του... Ἂν εἴχαμε λάβει πείρα τῶν ἀνεκτιμήτων δωρεῶν ποὺ μᾶς χαρίζει... Τότε δὲν θὰ ἀφήναμε νὰ περάσει οὔτε στιγμὴ χωρὶς νὰ σκεπτόμαστε τὸ γλυκύτατο ὄνομά του. Τότε θὰ ἐπιθυμούσαμε ὅλο καὶ περισσότερο τὴν ἕνωσή μας μαζί του. Ἂς παρακαλέσουμε λοιπὸν τὸν νεογέννητο Κύριο Ἰησοῦ νὰ ἐνισχύσει τὴν πίστη μας, ὥστε μόνο σ’ Ἐκεῖνον νὰ στηρίζουμε τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας κι Ἐκεῖνον πάντοτε νὰ ἀγαποῦμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά!
Πηγή: Ο Σωτήρ