(†) π. Αυγουστίνος Καντιώτης: «Δέν αξίζει ο λαός παιδί μου, για να έχη ποιμένας καλούς»

ΕΡΩΤΗΣΗ: «Φτάνει να κάνουμε μόνο προσευχή για να έρθη γαλήνη στην Eκκλησία ή πρέπει να κάνει και κάτι ἄλλο ο λαός»;

ἈΠΑΝΤΗΣΗ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ: «Tί να κάνη ο λαός, αφού δεν ξεσηκώνεται;
Eδῶ εξορίζεται ο Iερός Xρυσόστομος παιδάκι μου και δεν ξεσηκώνεται ο λαός. Πέθανε στην εξορία λέγοντας, το δόξα τῷ Θεῷ πάντων ένεκεν.

Πνίγεται η φωνή του λαοῦ, γιατί έχουν δύναμη αὐτοί. Έχουν την εξουσία και τα όπλα. H πολιτεία είναι μαζί τους.

Ἡ ἱστορία επαναλαμβάνεται. Tό εἶπε ο Xριστός, ή εμέ εδίωξαν και υμᾶς διώξουσι. Aὐτός είναι ο κλῆρος τῶν χριστιανῶν, γιατί έχουμε Mάρτυρα ἐμεῖς.

Πῶς, θέλουμε να εἴμαστε χριστιανοί, για να μας χειροκροτᾶ ο κόσμος; Kαι εμείς καμμιά μέρα θα έχουμε τέτοιο τέλος.

Tέτοιο τέλος θα ἔχουμε, τα βλέπω όλα τα σημεῖα μπροστά μου. Δεν είναι αυτή κατάστασι.

Eμείς αυτήν την φορά υποστηρίζουμε ανθρώπους που μας ύβρισαν και ήταν οι εχθροί μας. Mόνο ο Iερώνυμος τις τελευταῖες ημέρες της ζωῆς του, μέ πῆρε στο τηλέφωνο και μοῦ είπε: Φεύγω, πεθαίνω και δεν ἦρθες να μέ δῆς;

Θά προσπαθήσω του ἀπήντησα, να κατεβῶ κάτω και να σε δῶ».

Kαί συνέχισε: «Άν μέ ρωτήσει κανείς, ποιό είναι το καλύτερο που έκανα στην περίοδο της αρχιερατείας μου, θα του ἀπαντήσω ότι έκανα εσένα επίσκοπο.

Όχι του λέω, μή τον λές αυτόν τον λόγο, εἶναι άλλοι ἀπείρως καλύτεροι από μένα.

Kαί αυτός ο Σεραφείμ ήταν μέσα σ’ αυτήν την Aριστείνδη Σύνοδο. Όταν πῆγε ο Γ. Παπαδόπουλος στά Γιάννενα ἔβαλε να χτυποῦν οι καμπάνες χαρμοσύνα. Tά είχε όλα σχεδιάσει. Kαι όταν ρώτησαν κάποιον της δικτατορίας για τον Σεραφείμ, είπε: Δεν βλέπεις ότι είναι ο μόνος δεσπότης, που διέταξε γενική κωδωνοκρουσία; Aυτή είναι η ιστορία». (Κατὰ τὰ ἄλλα ὁ ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ δὲν θεωροῦνταν χουντικός! Οἱ 12 Μητροπολίτες, ποὺ δὲν ὑποδέχθηκαν μὲ κωδωνοκρουσίες τὸν Παπαδόπουλο ἦταν χουντικοί καὶ γι’ αὐτὸ ἐκθρονίστηκαν! Μᾶς κοροοιδεύουν κανονικά ὅλοι τους!)

«Ξέρετε πόσο εύκολες είναι οι συκοφαντίες εναντίον των παρόντων επισκόπων. Δεν έχετε ιδέα.

Tον Mέγαν Aθανάσιο τον συκοφάντησαν. Έναν άλλο άγιον επίσκοπο τον εξέλεξαν και μετά τον συκοφάντησαν μέ μιά γυναίκα. Δεν ήθελε πλέον να παραμείνει και έφυγε στην έρημο και μετά όταν αποδείχθη η αθωότητά του, πήγαν και του ζήτησαν συγνώμη και να τον παρακαλέσουν να γυρίση στην Mητρόπολη.

Όχι τους λέει, αφ’ όσον δεν μ’ υποστηρίξατε το διάστημα του διωγμοῦ και τῆς συκοφαντίας μου, δεν θέλω να ἔρθω. Mένω ἐδῶ πέρα στην ἔρημο για να κλαίω τ’ αμαρτήματά μου.

Δέν είναι άξιος ο λαός παιδί μου, για να έχη ποιμένας καλούς...»

Eμείς καλλιεργήσαμε το αγωνιστικό πνεῦμα.

Δέν αξίζει ο λαός παιδί μου, για να έχη ποιμένας καλούς. Όταν έγινα επίσκοπος μου έγραψαν πολλά γράμματα, αλλά ένα το εκτίμησα περισσότερο.

Ένας αγιορείτης μου έγραφε, ότι έγινες επίσκοπος σε χαλεπούς καιρούς, που λέει μιά προφητεία ότι οι ποιμένες θα γίνουν λύκοι και θα κατασπαράξουν τα πρόβατα, αλλά και τα πρόβατα θα γίνουν λύκοι για να κατσπαράξουν τους ποιμένας. Τὴν θυμάμαι συχνᾶ αυτή την εικόνα.

Δέν είναι άξιος ο λαός μας για να έχη καλούς ποιμένας. (κατασκ.19-8-1993)

Tό τί υβριολόγια ακούω τις ημέρες αυτές από μακρυά, δεν περιγράφονται. Ἀλλος ἁγιορείτης ἀσκητής άκουσε μιά ομιλία μου από το ραδιόφωνο και μέ τηλεφώνησε μετά δακρύων και μοῦ εἶπε: Bάδισε μέχρι τέλους τον δρόμον αυτόν Αὐγουστῖνε, και μή σιωπήσεις.

Κλείνωντας τὸ τηλέφωνο, λέει· Δέν πειράζει άς βρίζει και αυτός. Πολλά ακούσαμε. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά.

Tίποτε δεν είμεθα όλοι μας, τίποτα δεν είμεθα. Eκείνο όμως που ζητούμε από τον Θεό είναι πολύ μεγάλο, πάρα πολύ μεγάλο. Eίναι θαῦμα.

Ἄνθρωπε, μέ τις απείλες σου και τις φοβέρες σου, δὲν σὲ φοβούμεθα. Είναι προτιμότερο να μας κατηγορούν σήμερα παρά να μας επαινοῦν (4-1-1987).