Με κατάνυξη τελέσθηκε μνημόσυνο για την επέτειο της μνήμης του μακαριστού Γέροντος Ιακώβου Βαλαδήμου στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνης Αλιβερίου παρουσία πλήθους πιστών που έχουν διαβάσει για τη θαυμαστή βιοτή του ουρανοπολίτη Γέροντα.
Σκιαγραφώντας το Γέροντα Ιάκωβο Βαλαδήμο, τον Άγιο της Βίτσας Ζαγορίου, προσεγγίζουμε την αρετή. Προβάλλουμε μπροστά μας την αγιότητα προσωποποιημένη, τον ίδιο τον Κύριό μας «παρατεινόμενον εις τους αιώνας».Ο απλός, καλοκάγαθος, απειρόκακος Λειτουργός του Θεού του Υψίστου, ο π. Ιάκωβος είναι μιά σύγχρονη αγιασμένη μορφή που κατακόσμησε τα τελευταία χρόνια την Ήπειρό μας και έφυγε μόλις το 1960 σε βαθιά γεράματα, για να διακοσμήσει και τη χορεία της θριαμβεύουσας στον ουρανό Εκκλησίας.
Ο Γέροντας Ιάκωβος ήταν ένας βιαστής του πνεύματος, ένας μοναστής της Αθωνικής πολιτείας, ένας σύγχρονος Πατροκοσμάς, ένα φιλέρημο στρουθίο της αρετής, από τα ερημοπούλια της πίστεως, που χτίζουν τις φωλιές τους στις απάτητες κορυφές της αρετής, καλλικέλαδο ως προς την αδιάκοπη δοξολογία του Θεού μας. Υπήρξε ο Όσιος Ασκητής του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία, στα ψηλώματα των Ζαγοροχωρίων, ο πνευματικός αλείπτης του νεαρού τότε επισκέπτη του με τη φλόγα της ολοκληρωτικής αφιερώσεως στο Θεό μας, του σημερινού Οσίου Παϊσίου, η γνήσια επιβεβαίωση ότι η αγιότητα είναι διαχρονικό φαινόμενο και μάλιστα των λόγων του Αποστόλου των εθνών: «Όπου επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε΄ 20).
Ασκητικός, γλυκύτατος, λαμπερός ο Γέροντας Ιάκωβος, με απλά λόγια εξηγούσε το Ιερό Ευαγγέλιο στους πιστούς. Ο λόγος του ήταν βαθειά θεολογικός, αλλά απόλυτα κατανοητός και πάντοτε συμβουλευτικός. Για κάθε πρόβλημα έδινε μία λύση, η οποία ήταν πάντοτε η καλύτερη. Αν κάποιος έκανε σοβαρή αμαρτία τον συμβούλευε πατρικά και έδειχνε ιδιαίτερη ευαισθησία στη συκοφαντία, την οποία θεωρούσε μεγάλο ολίσθημα μισητό από τον ακατάκριτο Κύριό μας. Αυτή είναι διαβολή, έλεγε, και είναι βέβαιο ότι ο διάβολος είναι ο εφευρέτης της, αφού είναι ο πατέρας του ψεύδους.
Ο βίος του π. Ιακώβου ήταν στολισμένος με όλες τις αρετές, με καρτερία, σεμνότητα, εγκράτεια, αγάπη και προ πάντων με την υψοποιό ταπείνωση. Γι’ αυτό κέρδισε και την Ουράνια Βασιλεία.
Στα χωριά που περιόδευε ιεραποστολικά ο Γέροντας διδάσκοντας την ευσέβεια μαζευόταν όλη η γειτονιά να ακούσει τον ψυχωφελή λόγο του. Όταν του πρότειναν να φάει εκείνος έτρωγε μόνο δυό κουταλιές, πάντοτε νηστίσιμο, και ευχαριστούσε τους πάντες. Μιλούσε και προφητικά λέγοντας: «Μη χαίρεστε! Πίσω θα έρθουν χειρότερες ημέρες. Επίσης έλεγε: «Θα έρθει καιρός που ο ένας δεν θα θέλει να δει τον άλλον. Θα αλλάξει ο κόσμος. Το μεγάλο ποτάμι δεν ήρθε ακόμη, πίσω είναι. Γι’ αυτό εξομολογηθείτε, κοινωνείστε. Δεν ξέρουμε την ώρα μας. Θα έχετε όλα τα καλά, αλλά δεν θα τα χαίρεστε».
Στην εκταφή των λειψάνων του βρήκαν ένα λουλούδι στο κεφάλι του. Πως να μην ανθήσει λουλούδι όταν ο ίδιος ήταν το ρόδο της ασκητικής ζωής, το κρίνο της ιεραποστολική δράσεως και το ζουμπούλι της ψυχικής κενώσεως στις ανάγκες των συνανθρώπων του; Το άνθισμα του λουλουδιού έδειχνε την ευαρέσκεια του ουρανού στους αγώνες του Γέροντος Ιακώβου.
Στα δύσκολα χρόνια της πείνας και της ανέχειας αν εξοικονομούσε καμμιά οκά αλεύρι η καμμιά χούφτα φασόλια μπορούσε να πάει και δυό ώρες δρόμο σε κάποιο χωριό, για να τα δώσει σε φτωχές οικογένειες. Όλα για τους άλλους! Τίποτα δεν κρατούσε για τον εαυτό του. Τα βράδια, στη μικρή ανάπαυση που έδινε στον εαυτό του κοιμόταν κατάχαμα πάνω σε ένα χράμι από γιδόμαλλο με μαξιλάρι μιά πέτρα.
Στον εμφύλιο σπαραγμό που έζησε σε δυσχείμερα χρόνια τον ρωτούσαν:
—Γέροντα, πόλεμος γίνεται, φονικά βλέπουμε, με ποιόν να πάμε;
—Με αυτόν που έχει το μικρότερο πειρασμό», απαντούσε, χωρίς να παίρνει θέση.
Στην αμφίεσή του ήταν πάντοτε ταπεινός. Έτσι, όταν του έδωσαν σε ένα Ναό που πήγε για να λειτουργήσει ωραία άμφια με φανταχτερά χρώματα χωρίς να τους προσβάλει ρώτησε:
—Δεν υπάρχουν άλλα πιό απλά, με πιό μουντά χρώματα;
Φρονούσε και έλεγε, ότι ο Ιερεύς είναι υπηρέτης του Παμβασιλέως Θεού. Και όπως ο υπηρέτης παρουσιάζεται πάντοτε στο Βασιλέα ευπρεπής, καθαρός, καλοντυμένος και πρόθυμος να τον εξυπηρετήσει, έτσι και ο Ιερεύς παρουσιάζεται ευπρεπής και ιεροπρεπής στο Ιερό Θυσιαστήριο. Δεν ντύνεται, όμως, ο υπηρέτης με βασιλικές φορεσιές. Δεν μπορεί ο υπηρέτης να ντύνεται με ακριβότερα ρούχα από το αφεντικό του. Δεν του ταιριάζει η πορφύρα και ο βύσσος. Κόσμημά του είναι η απλότητα, η καθαριότητα, η σεμνότητα. Τα πολύτιμα κοσμήματα και ενδύματα τα φυλάει για την αθάνατη ψυχή του, αυτή που θα μετέχει του ουρανίου Μεγάλου Δείπνου.
Αφού σώθηκε από νάρκες και πολλούς ορατούς και αοράτους εχθρούς με τη Θεία συνέργεια και με θαυμαστούς τρόπους που μόνο σε Αγίους συμβαίνουν, ο π. Ιάκωβος κοιμήθηκε τις 15 Φεβρουαρίου του 1960 ήσυχα και Άγγελοι Κυρίου παρέλαβαν τη μακαρία του ψυχή, για να τη μεταφέρουν στο θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου. Ήταν ημέρα νίκης, ημέρα λυτρωμού, ημέρα θριάμβου, για το Γέροντα, που έσπαγε το φράγμα της ύλης και πορευόταν στην αφθαρσία, στην αιωνιότητα, κοντά στο Χριστό μας, «όπου ήχος καθαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως, Κύριε, δόξα Σοι.