Ν’ ἀγαπήσουμε Τόν Χριστό.
Τότε ἀπό μέσα μας θά βγαίνει μέ λαχτάρα, μέ θέρμη, μέ θεῖο ἔρωτα τό ὄνομα Τοῦ Χριστοῦ, θά φωνάζουμε τό ὄνομά Του μυστικά, ἀλάλητα.
Νά στεκόμαστε ἀπέναντι στόν Θεό μέ λατρεία, ταπεινά, πάνω στά χνάρια Τοῦ Χριστοῦ.
Νά μᾶς ἐλευθερώσει ὁ Χριστός ἀπό κάθε πτυχή τοῦ παλαιοῦ μας ἀνθρώπου. Νά παρακαλοῦμε νά μᾶς ἔλθουν δάκρυα πρίν τήν προσευχή.
Ἀλλά προσοχή!
«Μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου».
Νά προσεύχεσθε μέ συντριβή:
«Εἶμαι ἄξιος νά μοῦ δώσεις τέτοια χάρι, Χριστέ μου;».
Καί τότε τά δάκρυα αὐτά γίνονται δάκρυα εὐγνωμοσύνης.
Συγκινοῦμαι· δέν ἔκανα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ζητῶ τό ἔλεός Του.
Νά προσεύχεσθε στόν Θεό μέ λαχτάρα κι ἀγάπη, μέσα σέ ἠρεμία, μέ πραότητα, μαλακά, χωρίς ἐκβιασμό.
Κι ὅταν λέτε τήν εὐχή, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υιέ του Θεού, ἐλέησόν με», νά τή λέτε ἀργά, ταπεινά, ἁπαλά, μέ θεῖο ἔρωτα.
Μέ γλυκύτητα νά λέτε τό ὄνομα Τοῦ Χριστοῦ.
Νά λέτε μία μία τίς λέξεις, «Κύριε… Ἰησοῦ… Χριστέ… Υιέ… του… Θεού… ἐλέησόν με», ἀπαλά, τρυφερά, ἀγαπητικά, σιωπηλά, μυστικά, νοερά, ἀλλά καί μέ ἔξαρση· μέ λαχτάρα, μέ ἔρωτα, δίχως ἔνταση, βία ἤ ἀπρεπή ἔμφαση, χωρίς σφιξίματα καί σπρωξίματα.
(Γέροντος Πορφυρίου)
—————————–