Το ιδεολόγημα του καλού πνευματικού

Τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί ορθόδοξοι σκοντάφτουν στο ιδεολόγημα του καλού πνευματικού ή χαρισματικού γέροντα. Τον αναζητούν θα έλεγε κανείς με τον ίδιο τρόπο που θα έψαχναν έναν καλό γιατρό, δικηγόρο, μηχανικό- για να προσπορίσουν κάποια κτιστή δύναμη ή παρηγοριά. 

Απαιτούν να είναι μεγάλος της ψυχής ανατόμος, διορατικός, προφητικός, να δίνει γρήγορες και έξυπνες λύσεις σε προβλήματα, να θεραπεύει ει δυνατόν, ασθένειες, να διαιωνίζει κοντολογίς το "εγώ"του, διατηρώντας πάση θυσία ή πολλαπλασιάζοντας τα κοσμικά του προνόμια.

Τα αποτελέσματα βέβαια είναι θλιβερά για όσους τηρούν την ψευδώνυμα πνευματική αυτή στάση, καθώς οι άνθρωποι που παρουσιάζουν εαυτούς ως μετανοούντες (και θα έπρεπε ως εκ τούτου να είναι ξύπνιοι, θαρραλέοι και υπεύθυνοι), μετατρέπονται σε δουλικά εξαρτήματα ενός πνευματικού ειδώλου και φαίνονται ολοένα περισσότερο να ανοηταίνουν. Πρόκειται μάλλον για μία πολλοστή επανάληψη της αρχικής απάτης, της αρχικής οίησης, του προπατορικού αμαρτήματος.

Ορισμένοι, όμως, μετά από πολλές αποτυχίες, αντιλαμβανόμενοι σιγά-σιγά, σε βάθος και σε πλάτος, την αμαρτωλότητα και τα εγωιστικά κίνητρά τους, καταλήγουν να αναζητούν ταπεινωμένοι, απλά και μόνον, έναν Πνευματικό, που είναι καλός επειδή είναι Πνευματικός, που είναι καλός χωρίς εισαγωγικά γιατί εμφορείται από το Πνεύμα το Άγιον. Γενικότερα ή μάλλον ειδικότερα, αναζητούν μετά από πολλές περιπλανήσεις, το Πνεύμα της Αληθείας στη ζωή τους. Εισέρχονται στο Ναό με πόθο, δέος, ευχαριστία, για να κοινωνήσουν τον Χριστό, για να πληρωθεί η ταπεινή, ασθενική, εξουθενωμένη τους ύπαρξη με το Άγιο Πνεύμα.

Τα πάντα μέσα στην Εκκλησία είναι για αυτούς ο ίδιος ο Χριστός και άλλον παράδεισο εκτός από την Εκκλησία δεν γνωρίζουν. Εκεί μαρτυρείται η αψευδής Παρουσία του Πνεύματος και τούτο είναι ένα δώρο που υπερβαίνει κάθε κτιστή πραγματικότητα.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας θα ήθελαν να αναπαυθούν πλάι στους αδελφούς τους, κοιτάζοντας μόνο τα πρόσωπά τους χωρίς να τα περιεργάζονται, με την ίδια ευλάβεια-και ακόμα μεγαλύτερη-που πριν στέκονταν μπροστά στις άγιες εικόνες και τα ιερά λείψανα.