Ιερομόναχος Καλλίνικος Αγιορείτης (23 Φεβρουαρίου 1961)

Από την Κέρκυρα που γεννήθηκε ήλθε νέος στο Άγιον Όρος. Μόνα­σε για ένα διάστημα στο Κελλί των Αγίων Αποστόλων – Αλυπίου των Καρυών και κατόπιν στη μονή του Αγίου Παύλου. Έλαβε έτσι δύναμη για τον αγώνα μιας ολόκληρης ζωής. Επέστρεψε στην πατρίδα του και χειροτονήθηκε ιερεύς.

Ως ηγούμενος της μονής Υπεραγίας Θεοτόκου Πλατυτέρας (1953- 1961), ο αρχιμανδρίτης Καλλίνικος Μεταλληνός και διακριτικός Πνευματικός βοήθησε πολλούς πτωχούς νέους και ανθρώπους των χωριών που κινδύνευαν από αιρετικούς. Ποτέ όμως το έργο του το κηρυκτικό και φιλάνθρωπο δεν τον άφησε να λησμονήσει πως ήταν πρώτα απ’ όλα και πάντοτε μοναχός. Την ασθένεια του σώματος θεωρούσε υγεία της ψυχής και πηγή ταπεινώσεως. Το κελλί του ήταν ταπεινό και αγαπητό, γιατί εκεί ήσυχα αφηνόταν στη μεγάλη χαρά της καλής φίλης του προσευχής.

Αν και ηγούμενος, δεν φορούσε ποτέ σταυρό και κουκούλι. Στη μονή λειτουργούσε καθημερινά και ανελλιπώς επί 25 έτη, όσο του επέτρεψαν οι δυνάμεις και η υγεία του. Ήταν πολύ φιλακόλουθος. Την Μ. Πέμπτη τελούσε τρεις Ακολουθίες των Παθών, όπως και την Μ. Παρα­σκευή, σε διαφορετικούς ναούς. Μετά την περίοδο τις Κατοχής, που υπήρχε μεγάλη δυστυχία, κρυφά και μόνος μοίραζε μετά τα μεσάνυχτα τρόφιμα στα σπίτια των φτωχών, αφήνοντάς τα στις εξώθυρες. Αργό­τερα, που δεν μπορούσε, έστελνε κάποιο έμπιστο πνευματικό του τέ­κνο. Χαιρόταν να δίνει. Είχε μόνο ένα ζωστικό, με το οποίο κοιμόταν. Όταν το έπλενε, τυλιγόταν με το ράσο του μέχρι να στεγνώσει. Δεν χρησιμοποιούσε ποτέ σκεπάσματα. Τον χειμώνα είχε για σκέπασμα το παλτό του. Η ασθένεια του ζαχάρου τού πείραξε σοβαρά τα πόδια του. Υπέμεινε με σιωπή και προσευχή συκοφαντίες για την αγάπη του πλησίον. Οι παραπάνω μαρτυρίες είναι του νυν ηγουμένου Τιμοθέου.

Γράφουν περί αυτού: «Οι ημέρες της ηγουμενίας του π. Καλλινίκου ήταν ημέρες αίγλης και δόξας για τη μονή. Άνθρωπος της προσευχής και της μελέτης δημιούργησε δίπλα του αξιόλογο κύκλο ανθρώπων, ο οποίος έγινε πυρήνας προσφοράς και αγαθοεργιών. Δημιούργησε κύ­κλους μελέτης Αγίας Γραφής και επιδιδόταν στο έργο της εξομολόγη­σης. Τα χρόνια εκείνα, μεταξύ άλλων, κατέπληξε με την ευφυΐα και τη μνήμη του εκδρομείς της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μεταξύ των οποίων ήταν και ο αείμνηστος καθηγητής Πανα­γιώτης Τρεμπέλας. Ο π. Καλλίνικος συνέχισε το έργο τις αποκατάστασης και του εξωραϊσμού της μονής. Επιπλέον το 1954 εξέδωσε την πρώτη ιστορία της μονής. Στις 20 Φεβρουάριου 1961, λόγω γήρατος και ασθενείας, ο π. Καλλίνικος αντικαταστάθηκε από τον ιερομόναχο Ανανία Σάκκα με απόφαση του μητροπολίτη. Τρεις ημέρες αργότερα, στην κλινική, όπου νοσηλευόταν, έκλεισε τα μάτια για πάντα ο ανύστακτος μελετητής της Αγίας Γραφής και των πατερικών συγγραμμάτων».

Προαισθάνθηκε το τέλος του, όπως πολλοί ενάρετοι Αγιορείτες πατέρες. Οι διάφορες θλίψεις της ζωής τον ενδυνάμωσαν πιο πολύ. Όταν ακαδημαϊκός θεολόγος, κατάπληκτος από τη σοφία του, τον ρώτησε ποιό πανεπιστήμιο τελείωσε, του απάντησε: «Το πανεπιστήμιο της πεί­νας». Η πείνα του Θεού τον έκανε ένα πεινασμένο ασκητή της πόλης, που έτρεφε με λόγο και άρτο τους πεινασμένος και ξεδιψούσε τους διψασμένους στις καθάριες πηγές της μόνης Αλήθειας του Ευαγγελίου, από τις οποίες είχε ξεδιψάσει καλά και ο ίδιος. Ήταν μία από τις πιο λαμπρές μορφές του νεώτερου κερκυραϊκού μοναχισμού.

Ανεπαύθη ήσυχα και μακάρια στις 23.2.1961 και ετάφη δίπλα στο ναό της μονής του. Στη μαρμαρόπλακα του τάφου ανεγράφετο: «Μα­κάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι. Ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών, τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών» (Αποκ. ιδ’, 13).