Ἀφοῦ εὐχαρίστησε τὸν Μητροπολίτη καὶ τὴν Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη ὁ Ἱερομόναχος πατέρας Δαβὶδ προχώρησε στὴν ἀφήγηση δικῶν τοῦ ἐμπειριῶν ἀπὸ τὴν συχνὴ ἐπαφή του μὲ τὸν γέροντα Παΐσιο.
«Βλέπουμε μέσα στὴν Ἁγία Γραφὴ ὅτι ὅλοι σχεδὸν οἱ Προφῆτες ἦταν συνυφασμένοι μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἱστορία τῆς θλίψης καὶ τὶς χαρὲς τοῦ Ἔθνους τοῦ Ἰσραήλ. Προφήτεψαν τὶς καταστροφὲς ποὺ θὰ ἔρχονταν, λόγο τῆς ἀποστασίας τους ἀπὸ τὸν ζῶντα Θεό. Προφήτεψαν τὴν Παλιγγενεσία τοῦ Ἔθνους τους. Πολλοὶ Προφῆτες ἔζησαν αὐτὲς τὶς καταστροφές, ζυμώθηκαν μὲ αὐτὸν τὸν ἀνυπότακτο λαὸ καὶ ταλαιπωρήθηκαν μαζί του. Δὲν ἤσαν ἀδιάφοροι ἀντιεισαγγελεῖς αὐτῶν τῶν τιμωριῶν. Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ κάθε Προφήτη. Τὸ Προφητικὸ κάλεσμα μέσα ἀπὸ τὴν ἐκκλησία ποτὲ δὲν ἔπαψε νὰ ὑπάρχει….
Ὅμως τὸ προφητικὸ κάλεσμα ἔχει μεγαλύτερη εὐρύτητα καὶ ἀφορᾶ ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ λαοῦ. Μὲ αὐτὴν τὴν διάσταση δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ ὑπάρχει. Εἶναι ἀπὸ τὰ ὑψηλὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Ἡ μορφὴ τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἦταν καταλυτικὴ γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ ἔθνους μας. Εἶναι ὁ Προφήτης τῆς Ρωμηοσύνης ποὺ μὲ τὸ μαρτυρικό του αἷμα ζωοποίησε τὶς σκλαβωμένες ψυχὲς τῶν ρωμηῶν. Τὰ Προφητικά του λόγια τὰ κράτησαν μέσα στὶς ψυχὲς τοὺς πολλὲς γενιὲς ρωμηῶν. Πολλὰ πράγματα ἀκόμη τὰ ἀναμένουμε νὰ γίνουν. Μίλησε γιὰ τὸ μικρὸ καὶ μεγάλο Ρωμαίικο. Μίλησε γιὰ τὸν προεδρικὸ στρατὸ ποὺ θὰ πορεύεται γιὰ τὴν πόλη. Μίλησε γιὰ τοὺς φόρους ποὺ θὰ βάλουν στὰ κοτέτσια καὶ στὰ παράθυρα τῶν σπιτιῶν, γιὰ τὴν τηλεόραση, γιὰ τὸ τηλέφωνο, γιὰ τὴν ἐκδήλωση ἄλλων γεγονότων ποὺ ἄλλα ἔγιναν καὶ ἄλλα ἀναμένονται νὰ γίνουν.
Λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅτι τοῦ Προφήτη τὰ λόγια μόνο ἕνας ἄλλος Προφήτης μπορεῖ νὰ τὰ ἑρμηνεύσει. Αὐτὸ τὸ αἰσθάνθηκα κι ἐγὼ στὸ προαύλιο τῆς Παναγούδας ὅταν ἀκούγαμε τὸν Πατέρα Παΐσιο νὰ μᾶς δίνει τὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία γιὰ τὰ ἑξαμίλια ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Ἀπὸ πολλοὺς πολλὰ ἔχουν ἀναφερθεῖ γιὰ τὸ ποιὰ εἶναι αὐτὰ τὰ ἑξαμίλια. Ἀλλὰ ὁ νέος Προφήτης τῆς ρωμηοσύνης, ὁ μακαριστὸς γέροντας ἔδωσε τὴν ἀληθινὴ ἐξήγηση, κάτι τὸ ὁποῖο τὸ ζοῦμε σήμερα ἐμφανῶς μέσα ἀπὸ τὶς ταλαιπωρίες τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους.
Θυμᾶμαι ποὺ μᾶς ἀνέφερε τὸν ἐνθουσιασμό του γιὰ τὸ βιβλίο τοῦ ὑπουργοῦ Ν. Μάρτη περὶ μακεδονικοῦ θέματος τὸ πόσο σωστὰ ἔχει ἀναπτύξει αὐτὸ τὸ θέμα… γι’ αὐτὸ εἶχε ἀναρτήσει στὸ δωμάτιό του ἐκεῖ ποὺ ὑποδεχόταν τὸν κόσμο τὴν προφητεία τοῦ Προφήτου Ἀργύρου γιὰ τοὺς Μακεδόνες.
Τὸν θυμᾶμαι νὰ κρατάει τὸ τετράδιο τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου… Γιὰ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν πολλοὶ ἔχουν ὠφεληθεῖ ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἔχουν παρεξηγήσει.
Στὴν ἐποχή μας γιὰ τὴν ρωμηοσύνη, αὐτὴν τὴν κοινωνία τῶν ἐθνῶν ποὺ ἔχουν ὡς σύμβολο ἑνότητας τὴν ὀρθοδοξία, γιὰ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος ἀλλὰ καὶ εἰδικὰ γιὰ τὴν πορεία τῆς ἐκκλησίας μίλησε μόνο ὁ γέροντας Παΐσιος…
Λένε οἱ Πατέρες ὅτι τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅταν δίδονται ὑπάρχει μία φυσικὴ ὑποδοχή, δηλαδὴ μία φυσικὴ κλίση ἕνα ὑπόστρωμα τοῦ φυσικοῦ χαρίσματος. Γιὰ παράδειγμα τὸ κάλεσμα τῆς κυβερνήσεως γίνεται σὲ ψυχὲς ποὺ εἶναι ἰδιαίτερα ἡγεμονικές, τὸ κάλεσμα τῆς Σοφίας σὲ ψυχὲς ποὺ εἶναι ἰδιαίτερα ὀξυδερκεῖς καὶ νοήμονες… ἐννοεῖται ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ ποικιλία τῶν ψυχῶν ἔχει περάσει μέσα ἀπὸ τὴν κάθαρση καὶ τὸν φωτισμό.
Βλέπουμε γιὰ παράδειγμα τὸν Μέγα Βασίλειο νὰ μὴν περιορίζει τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ μόνο στὴν Καισάρεια, ἐνδιαφερόταν γιὰ τὸ πῶς πορευόταν οἰκουμενικὰ ἡ ἐκκλησία, γι’ αὐτὸ τὸν ὀνομάζουμε οἰκουμενικὸ Διδάσκαλο.
Ἐρχόμενοι στὴν περίπτωση τοῦ μακαριστοῦ γέροντα πρέπει νὰ θυμηθοῦμε ὅτι ἀπὸ τὶς πρῶτες μέρες ποὺ γεννήθηκε ἔζησε τὴν προσφυγιά. Ἔχασε τὴν πατρίδα του, πῆγε στὸ στρατὸ καὶ πολέμησε γιὰ τὶς ἀξίες τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς μέσα στὴν παραζάλη τοῦ ἐμφυλίου πολέμου.
Πόνεσε γιὰ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, προσευχήθηκε ὑπὲρ αὐτοῦ. Δὲν περιορίστηκε στὸν προσωπικό του ἁγιασμὸ γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστός μας τὸν ἀνέδειξε νέο Προφήτη τῆς Ρωμηοσύνης, μία συνέχεια τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Τὰ λόγια του παρηγοροῦν πλῆθος ἀνθρώπων σὲ πολλὰ ἔθνη. Μπορῶ νὰ πῶ ὅτι ἡ Ἁγία μορφὴ του ἐνώνει ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη Οἰκουμένη, μιλάει στὴν καρδιὰ ὅλων τῶν Χριστιανῶν.
Θυμᾶμαι μία ἄλλη φορᾶ ποὺ μᾶς μίλαγε γιὰ τὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ θὰ ἔρθουν τὶς ὁποῖες θὰ ζήσετε ἐσεῖς μᾶς ἔλεγε.
Στὸ τέλος ὅλων αὐτῶν ὁ ΘΕΟΣ θὰ βοηθήσει τὴν Ἑλλάδα, μάλιστα θὰ φτάσουν τὰ ἔθνη νὰ λένε μὰ τόσο πολὺ ὁ Θεὸς ἀγαπάει τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν βοηθάει; Βέβαια αὐτὴ ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ἐπειδὴ τὸ ἀξίζουμε καὶ γιὰ τὴν ἀρετή μας ἀλλὰ γιὰ τὰ αἵματα ποὺ ἔχυσαν οἱ πρόγονοί μας καὶ περισσότερο οἱ ψυχὲς τῶν Ἁγίων καὶ τῆς μάνας μας τῆς Παναγίας …
Προσωπικὰ εὔχομαι, ὕστερα ἀπὸ τὸ διεθνὲς ρεζίλι ποὺ ζοῦμε τώρα νὰ εὐαισθητοποιηθεῖ ὁ Ἕλληνας χριστιανὸς καὶ νὰ ἀποδώσει καρποὺς μετανοίας διότι ὅλοι μας ἔχουμε ξεφύγει ὑπέρμετρα. Βλέπω ὅτι ὁ βίος καὶ τὰ λόγια του μακαριστοῦ γέροντα συγκινοῦν πλῆθος καρδιῶν.
Πολλοὶ ἄνθρωποι γνώρισαν μέσα ἀπὸ αὐτὸν τὸν Θεό, μεταμορφώθηκε ὅλη ἡ ζωή τους. Ἔχω γνωρίσει ἀρκετὲς τέτοιες περιπτώσεις.
Ἡ μορφὴ τοῦ γέροντα λέει πολλὰ ἀπὸ μόνη της ἰδιαίτερα τὰ χαρακτηριστικά του μάτια, μὲ πολὺ πόνο γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Εὔχομαι ἡ μορφή του, ὁ βίος του καὶ τὰ λόγια του σύγχρονου Ἁγίου νὰ ἐνδυναμώσουν πολλὲς ψυχὲς πρὸς τὴν μετάνοια καὶ νὰ τὶς ξεδιψάσουν μὲ τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ ποὺ τόσο ξεπήδησε πάνω του.
Ζωντανὰ περιστατικὰ τὰ ὁποῖα ζήσαμε τὰ 11 αὐτὰ χρόνια κοντὰ του εἶναι πάρα πολλὰ καὶ μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δὲν ὑπάρχουν στὰ βιβλία.
Ὅταν πῆγα μικρὸ παιδὶ στὸ Ἅγιο Ὅρος στὶς 3 Ἰουνίου τοῦ ‘83 ἦταν πρώτη φορὰ ποὺ τὸν συνάντησα. Ὅταν μὲ εἶδε μὲ ρώτησε ποῦ πηγαίνω. Τοῦ εἶπα στὸν γέροντα Παΐσιο. Μοῦ λέει δὲν εἶναι ἐδῶ παιδί μου λείπει. Τοῦ λέω γέροντα ἐσεῖς εἴσαστε. Μοῦ ἀπαντάει ἀμέσως, πῆγες στὸν Ἅγιό σου στὴν Θεσσαλονίκη νὰ προσκυνήσεις; Τοῦ λέω γέροντα δὲν πρόλαβα νὰ πάω καὶ ἀμέσως μετά μου ἀπαντάει τί κάνει ὁ φίλος μου ὁ πατήρ Νικόδημος στὴν Πάτρα ὁ πατριώτης σου.Θυμᾶμαι πολλὲς φορὲς μὲ πολὺ ἔξυπνους τρόπους προσπαθοῦσε νὰ διορθώσει καὶ ἐμᾶς ἀλλὰ καὶ τοὺς προσκυνητὲς ποὺ πήγαιναν κοντά του.
Ὅταν ἤθελα νὰ ἀφήσω τὸ σχολεῖο ὁ γέροντας διέβλεψε ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀφήσω τὸ σχολεῖο καὶ ὅταν πῆγα νὰ τοῦ πῶ ὅτι σκέφτομαι αὐτὸ τὸ πράγμα πρὶν τοῦ πῶ μὲ ρώτησε, ἦρθες νὰ μὲ ρωτήσεις ἢ νὰ μοῦ ἀναγγείλεις αὐτὸ ποὺ ἔχεις ἀποφασίσει. Λέω γέροντα θέλω νὰ μοῦ πεῖτε ἐσεῖς τί νὰ κάνω καὶ μὲ ρώτησε ἔτσι χαριέστατα, ἡ σχολὴ σᾶς ἔχει ψυγεῖο;… ἔχει ἀπαντάω… κατάψυξη ἔχει;.. ἔχει, ΄΄θὰ πάρεις τὶς σκέψεις σου αὐτὲς ποὺ θὲς νὰ τελειώσεις τὴν σχολὴ θὰ τὶς βάλεις στὴν κατάψυξη καὶ ἀφοῦ τελειώσεις τὴν τρίτη λυκείου τότε θὰ τὶς φέρεις νὰ ξεπαγώσουνε καὶ νὰ δοῦμε τί θὰ κάνεις΄΄.
Ἦρθε ἕνας ἐπισκέπτης μὲ ἄσχημες σκέψεις καὶ τὸν προτρέψαμε νὰ ἔχει ἕναν πνευματικό, νὰ ἐξομολογεῖται, νὰ μιλάει καὶ ἄρχισε νὰ μᾶς εἰρωνεύεται. Τί χρειάζεται ἡ ἐξομολόγηση ἔλεγε. Τὸν πῆγα στὸν γέροντα. Ὅταν πήγαμε σκάλιζε τὸν κῆπο του, τὸν ρωτήσαμε, γέροντα τί κάνετε καὶ ἀπάντησε, ἐξομολογῶ τὸν κῆπο μου, ὅταν τὸν ἐξομολογῶ βγάζει πολὺ καλὰ πράγματα καὶ κάνω καὶ ἐξαγωγές, ὅταν τὸν ἀφήνω ἀξομολόγητο δὲν κάνει προκοπὴ καὶ ταλαιπωροῦμαι…
Ἦταν μία παρέα καὶ ἔβγαλε ὁ γέροντας νὰ κεράσει ἕνα λουκούμι, ὅταν ἔφτασε στὸν τελευταῖο τὸ λουκούμι τὸ ἔριξε κάτω, τὸ πάτησε, τὸ λέρωσε καὶ τοῦ εἶπε πάρτο νὰ τὸ φᾶς. Λέει γέροντα εἶναι λερωμένο δὲν μπορῶ νὰ τὸ φάω. Αὐτὸ τὸ λουκούμι σου ἀξίζει ἔτσι λερωμένο γιατί ἐσὺ γράφεις ἄσχημα πράγματα καὶ λερώνεις τὴ νεολαία μας. Μάθαμε ὅτι ἦταν σεναριογράφος καὶ ἔγραφε ἄσχημα σενάρια καὶ λέρωνε τὴ νεολαία μας.
Κάποτε ἦρθε μία παρέα ἀπὸ τὴν Ἀθήνα νομίζοντας ὅτι θὰ δοῦν κάποιον μάγο ἢ φακίρη. Ὁ γέροντας κατάλαβε τὴν σκέψη τους καὶ ἔτσι ἔξω ἀπὸ τὸ κελὶ τοῦ βρῆκαν μία ταμπέλα: «ζωολογικὸς κῆπος κλειστός, ἡ μαϊμοὺ λείπει»
Στὶς 19 Ἰανουαρίου τοῦ 1994 ἦταν ἡ τελευταία φορὰ ποὺ τὸν συνάντησα στὸ μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς. Μὲ συνάντησε στὸ πλοῖο ἕνα παιδὶ ποὺ εἶχε καρκίνο καὶ εἶχε τρεῖς μῆνες ζωῆς. Τὸν πῆγα στὴν Σουρωτή. Ὅταν εἶδε τὸν γέροντα ἄρχισε νὰ κλαίει μὲ λυγμοὺς καὶ τὸν ἀγκάλιασε. Πρώτη φορὰ συναντιόντουσαν καὶ τοῦ εἶπε: «Γιῶργο, παιδί μου, ἀπὸ τὸ ἴδιο πράγμα ὑποφέρω καὶ ἐγώ, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐσὺ εἶσαι καλὸ παιδί, καὶ εἶσαι φιλότιμο παιδὶ καὶ ἀγαπᾶς καὶ τὴν Παναγία, ἡ Παναγία θὰ σὲ κάνει καλὰ καὶ θὰ ζήσεις, μὴν φοβᾶσαι, ἔχε πίστη. Εἶναι παντρεμένος σήμερα μὲ τρία παιδάκια. Ὁ καρκίνος ἐξαφανίστηκε. Μᾶς ἐπισκέπτεται στὸ Ἅγιον Ὅρος.
Τὸ πρῶτο περιστατικὸ ποὺ εἶχα ζήσει στὸ Ἅγιον Ὅρος ἦταν μὲ ἕνα παιδάκι αὐτιστικό. Ὅταν πῆγε στὸν γέροντα ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ τὸν παρακάλεσε μὲ τὴν προσευχή του νὰ τὸν βοηθήσουν. Ὁ γέροντας εἶπε ὅτι δὲν ἔχει τίποτα καὶ ἀστειευόμενος τὸ ἔσπρωξε κάτω στὸ χῶμα. Ὅταν σηκώθηκε ἀπὸ κάτω εἶναι ὅπως εἴμαστε ὅλοι μας. Σήμερα εἶναι στὴν Πάτρα παντρεμένος μὲ δύο παιδάκια καὶ δουλεύει στὸ πανεπιστήμιο.
Ἕνας ἄρρωστος μὲ ἐλεφαντίαση. Ἦταν δύσκολα νὰ πάει στὸν γέροντα ὅμως εἶπε ὅτι ἦταν ἀνάγκη. Ὅταν τὸν εἶδε ὁ γέροντας ἔκανε χιοῦμορ… βρὲ παιδί μου τοῦ εἶπε εἶσαι σὰν κινητὸ κρεοπωλεῖο. Κάθε φορᾶ τὸν ἀκουμποῦσε στὸ σημεῖο ποὺ εἶχε τὸ πρόβλημα. Ὅταν τὸν εἴδαμε ξανὰ θεωρήσαμε ὅτι ἦταν ἄλλος ἐπισκέπτης. Ἦρθε φυσιολογικὸς ἄνθρωπος.
Κάποτε συνάντησα ἕναν ταξιτζή. Εἶχε τὴν δική του ἐμπειρία… προσπαθοῦσαν χρόνια νὰ κάνουν παιδιά. Πῆγε ἡ γυναίκα του στὴν Σουρωτή, εἶχε πολὺ κόσμο καὶ περίμενε στὴν σειρά της καὶ ὅταν τὸν εἶδε ἔκανε τὰ παράπονά της ποὺ δὲν μπορούσανε νὰ κάνουνε παιδιά. Θέλεις νὰ κάνεις παιδί, τὴν ρώτησε; Κᾶνε κάνα δύο τώρα καὶ βλέπουμε. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς μέρες διεγνώσθη ὅτι ἦταν ἔγκυος καὶ μὲ δίδυμα. Ἔλεγε σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους τὸ ὄνομά τους καὶ δὲν μᾶς ἔκανε ἐντύπωση πλέον.
Σὲ κάποιον κληρικὸ τὸν καλωσόρισε ὁ γέροντας καὶ τοῦ εἶπε καλῶς τὸν Φίλιππο. Λέει πάτερ Κώστα μὲ λένε. Ἐγὼ θέλω νὰ σὲ λέω Φίλλιπο, πειράζει; Ὄχι γέροντα ἄλλα Κώστα μὲ βαπτίσανε. Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια ἔγινε κληρικὸς καὶ στὴν χειροτονία τὸν ὀνόμασαν Φίλλιπο….
Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε.