Το έτος 1974 έχει πλέον καθιερωθεί ως σταθμός στην νεότερη ελληνική μας ιστορία, με το όνομα Μεταπολίτευση. Στις ημέρες μας παίζεται το τελευταίο μάλλον κομμάτι από αυτό το δράμα. Δράμα είναι η Μεταπολίτευση, τριανταοχτώ ήδη χρόνια.
Αν πούμε ότι μία γενιά αριθμεί τριαντατρία χρόνια, η τραγική αυτή γενιά ήδη ξεπεράστηκε, εκτός κι αν την ξεκινήσουμε κάπου το 1980.
Μιλάμε με κάποιες γενικεύσεις, γιά να ανοίξουμε την κουβέντα, αν και αυτές οι θέσεις θέλουν πολλή μελέτη.
Οι ρίζες αυτής της γενιάς θεωρούμε πως βυθίζονται σε παλαιότερα στρώματα, στην στρωματογραφία της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Τότε που οι πατεράδες μας έδιωξαν ενωμένοι τους Ιταλούς και τους Γερμανούς, και στην συνέχεια σφάχτηκαν μεταξύ τους. Αυτή είναι η γενιά των πατεράδων μας. Δηλαδή τα γονίδια είναι πολύ δυνατά και ακόμα μάλλον δεν ξεθύμαναν. Βαμμένα στο αδελφοκτόνο αίμα.
Το 1940 η Παναγία κυκλοφορούσε ελεύθερα στην Ελλάδα. Είτε στα βουνά μας, και πρώτα στην Πίνδο, είτε στις πόλεις μας- στην Θεσσαλονίκη, στις βιτρίνες- είτε στις εκκλησίες μας-εδώ στην Βέροια, στην μητρόπολη, είχε κατεβεί από τον τέμπλο και έκλαιγε, το έγραψαν τότε και οι εφημερίδες. Και μετά;
Μετά αρχίζαμε να ξυλώνουμε την ιστορία. Να διώχνουμε την Παναγία και τον Χριστό από το σπίτι τους.
Και φτάσαμε στην κατάρα της επταετίας. Εκεί πλέον ρήμαξε ο τόπος. Γέμισαν τα χωριά με παπάδες μειωμένων προσόντων-ας μην το σχολιάσουμε, γιατί πονάει πολύ. Ύστερα είπαν «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και ένα γυναικάριο παράτησε τον άντρα της γιά να πάρει τον δικτάτορα και να χορεύει, η αδιάντροπη, τσάμικα, και να φωνάζει εκείνος ο βραχνοκόκορας «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».
Κύριε, ελέησον.
Διέλυσαν και την Εκκλησία της Ελλάδος. Άσε που ήθελαν να κάνουν πατριαρχείο, οι αθεόφοβοι, εύρισκαν προφάσεις και έδιωχναν αρχιερείς, κυνηγούσαν και την ανωμαλία των κληρικών, δήθεν, γιατί οι δικές τους ατασθαλίες ήταν φρικτές, οι σοδομίτες.
Και φτάσαμε ο ένας αρχηγός να είναι μασσώνος δηλωμένος-ευτυχώς οι αδερφές του πρόφτασαν και τον εξομολόγησε ο μακαριστός Γερο Φιλόθεος ο Ζερβάκος- και ο άλλος παράτησε το σπίτι-ποιό σπίτι δηλαδή, με μάννα γιαχωβού;- και κατέβαινε την σκάλα του αεροπλάνου, σκελετός αυτός και η άλλη φοράδα τροφαντή. Κύριε, ελέησον.
Και οι δεσποτάδες την μοιχαλίδα την έδιναν εικόνες της Παναγίας μας, αλλοίμονο. Ήταν και από τα μέρη της μαρτυρικής Μακεδονίας μας, η αναιδέστατη.
Ύστερα ήρθαν τα πιό δύσκολα. Και φτάσαμε στο σήμερα. Όλα τα ξυλώνει, λένε, η Ευρώπη, ενώ οι ίδιοι δεν αντέχουν να τα βλέπουν, γιατί ελέγχονται.
Δηλαδή, η Ελλάδα μένει δίχως τον Χριστό και την Παναγία Μητέρα του, την Κυρία μου Θεοτόκο. Μα, είναι δυνατό να ζήσει ο λαός μας δίχως μητέρα;
Ευτυχώς, μέσα σε αυτό το δράμα που ζει ο τόπος και ο λαός, ο στρατός ξύπνησε και είπαν οι τρανοί του ότι θα είναι κοντά στην Εκκλησία. Μακάρι. Ήρθε και ο «σύντομος» υπουργός παιδείας κλπ και δήλωσε ότι και αυτός θα είναι κοντά στο πλευρό της Εκκλησίας. Γιά να δούμε. Κάτι καινούργιο πάει να γεννηθεί. Μακάρι. Να δώσει ο Θεός.
Στην Ευρώπη την ταλαίπωρη, με τον καθολικισμό, που έσκισε τον χιτώνα του Χριστού μου, τους κάθε είδους προτεστάντες, που ξεστράτησαν και τους έφυγε η μπάλα, τους μουσουλμάνους, που θέλουν και συνεχίζουν τις νίκες του Πορθητή, γιά να φορέσουν τα κόκκινα καλήγια του πάπα, τους ξυπόλυτους άπω ανατολίτες στην Ευρώπη, που όπως είπε ο πατήρ Κάλλιστος Γουέρ, στην Mond, διαβάζει Φιλοκαλία, σ αυτήν λοιπόν την Ευρώπη που ξέχασε τις ρίζες της, τώρα οι άνθρωποι, και πρώτοι οι Άγγλοι-ποιοί άλλοι;- με τα κάθε είδους βίτσια και παραστρατήματα, αυτή η Ευρώπη, καθιερώνει το πιστοποιητικό από-βάπτισης. Τώρα χρειάζονται πολλά Κύριε, ελέησον.
Ο Θεός να μας λυπηθεί και να μην έρθει και στον τόπο μας αυτή η νέα μόδα που έσπειρε ο δαίμονας.
Ξημερώνει η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Μακάρι ο πανάγιος σταυρός να λυτρώσει την πατρίδα μας. Να τειχίσει τας φρένας του λαού μας, να μην φτάσουμε στο κατάντημα αυτό. Μακάρι.
Αδελφοί, από σήμερα, Κυριακή Τρίτη των Νηστειών, της Σταυροπροσκυνήσεως, λέμε: «Καλή Ανάσταση».
Ο Θεός να δώσει. Αμήν.