Σε αυτήν την εποχή της αποστασίας και της συγχύσεως της Βαβέλ, που οι σκοτεινές δυνάμεις της Ν. Εποχής του Αντιχρίστου δρουν σαν οδοστρωτήρες με μεγάλη ταχύτητα και θράσος ως πρόδρομοι του Αντιχρίστου, σπείροντες στα έθνη της γης τον πόνο και την απόγνωση,
για να τους σύρουν στα άνομα θελήματά τους, η ανθρωπότητα ζητά απεγνωσμένα μια σανίδα σωτηρίας. Η σανίδα σωτηρίας απλά είναι η σωτήριος μετάνοια, που χρειάζονται σήμερα Πρόδρομοι, για να την κηρύξουν, αλλά λόγω του οικουμενισμού δεν υπάρχουν, αφού και αυτός είναι παρακλάδι της Ν. Εποχής.
Πολλά σήμερα κράτη υποφέρουν από τον ακήρυκτο πόλεμο της οικονομικής κρίσεως. Αλλοι λαοί ξεριζώνονται με βία μεγάλη από τις πατρογονικές εστίες τους, και τους εντάσσουν σε άλλα Κράτη με διαφορετικά ήθη και έθιμα. Η δε σωματική και πνευματική βία ζη το αποκορύφωμά της, Και οι λεγόμενοι προστάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καίτοι έχουν ανέβη μέχρι το φεγγάρι, όλα αυτά τα παράνομα τα βλέπουν με μεγάλη απάθεια, διότι η υποκρισία τους ξεπερνάει κατά πολύ την απόσταση του φεγγαριού. Επίσης τα Κοινοβούλια τα μέχρι χθες παράνομα και δυσώδη, σήμερα γίνονται νόμιμα, αδιαφορώντας πλήρως για την μόλυνση του ηθικού περιβάλλοντος, και η συγγνώμη που ζητάμε για τα μέχρι χθες παράνομα και δυσώδη, και σήμερα νόμιμα, που εντάσσεται καλλίτερα και ποιόν χαροποιεί περισσότερο τον λαόν η τον εχθρόν του γένους μας; Και εφ᾽ όσον όλα γύρω μας αλλάζουν με μεγάλη ταχύτητα προς τα χείρω, μας ετοιμάζουν τώρα την αλλαγή της ταυτότητάς μας, με την σατανική κάρτα του πολίτη.
Όλα τα παραπάνω παράνομα εντάσσονται στα σχέδια της Ν. Εποχής των αντιχρίστων δυνάμεων, που σκοπό έχουν να απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον δημιουργό του Θεό, και να τον εντάξουν στο άρμα του Αντιχρίστου. Η θεία γραφή όλα αυτά τα παράνομα τα φωτογραφίζει ως εξής: «Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού ουκ έστι Θεός» (ψαλ. νβ´ 2). Μέσα όμως στον ζοφώδη και δυσώδη αυτό χειμώνα των Παθών μας, ιδού ανατέλλει, η ελπίδα της αισθητής ανοίξεως, που όλα γύρω μας αλλάζουν και ανακαινίζονται, και καθωραΐζονται, και μας υπενθυμίζουν και μας προτρέπουν και εμάς να αναγενηθούμε δια της νοητής ανοίξεως που ονομάζεται σωτήριος μετάνοια, που μας οδηγεί ασφαλώς προς τον Πατέρα και Πλάστη και Θεό ημών.
Σε αυτή την εποχή της ανοίξεως η αγία μας Εκκλησία έχει ορίσει να ανοίγη το κατανυκτικό τριώδιο. Η θύρα του Τριωδίου ανοίγει με το κλειδί της μετανοίας με τον παρακάτω ωραιότατο ύμνο. «Της μετανοίας άνοιξόν μοι Πύλας Ζωοδότα, ορθρίζει γαρ το πνεύμα μου προς ναόν τον άγιόν σου, ναόν φέρων του σώματος, όλον εσπιλωμένον· αλλ᾽ ως οικτίρμων κάθαρον ευσπλάγχνω σου ελέει». Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης στις κατηχήσεις του κάνει αναφορά για την άνοιξη με τα εξής λόγια. «Αδελφοί και πατέρες, παρελθόντος του χειμώνος το έαρ αφίκετο, και ιδού βλέπομεν πάντα τα του κόσμου, ανανεούσθαι και ανακαινίζεσθαι ως τα δένδρα, τα φυτά ανθυφορούντα, η γη χλοϊζομένη στολίζεσθαι δια της πόας και παντοίων ανθών, τα πτηνά χαιρόμενα κελαδούσιν υμνούντα τον ποιητήν αυτών και ζωοδότην Χριστόν, και τα άλλα πάντα απάσης της κτίσεως ανακαινιζόμενα καθωραΐζονται. Ταύτα πάντα ορώντες και ημείς και χαιρόμενοι δοξάζομεν τον αρχιτέκτονα και αριστοτέχνην Θεόν, όστις ανακαινίζει κατ᾽ έτος τον κόσμον, και εικότως, ως φησίν ο Απόστολος. «Τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου, τοις ποιήμασιν ορώμενα καθοράται» τουτέστι εκ των ορωμένων Ποιημάτων του Θεού, και της καλλονής του κόσμου κατανοούντες ορώμεν δια του νοός, τον άλλον κόσμον τον ακατανόητον και ανερμήνευτον, και την μεγίστην δύναμιν του Θεού».
Ας στήσουμε λοιπόν μόνιμα μπλόκα στον νου και στην καρδιά μας και ας κλείσουμε τα ώτα μας στις σειρήνες, που προσπαθούν να εκδιώξουν την χάριν του Θεού που μας σκέπει, και ας κάνουμε κτήμα μας τις εντολές του Χριστού, ώστε η μόνιμη κατοικία μας, όταν απέλθουμε από αυτήν την ζωή να είναι κοντά στον Κύριον και Θεόν ημών. Ο θείος ψαλμωδός αναφέρει σχετικά. «Τις γαρ αναβήσεται εις το όρος Κυρίου; Αθώος χερσί και καθαρός τη καρδία, ος ουκ έλαβε επί ματαίω την ψυχήν αυτού» ψαλ. κγ´. Αν αλλοίμονο παρακούσωμε εις τα κελεύσματα των θείων γραφών, και κάνωμε κτήμα μας τα όσα παράνομα επαγγέλλονται οι αντίχριστες δυνάμεις της Ν. Εποχής, όταν όμως κλεισθή η θύρα της παρούσης ζωής μας, το μεν σώμα μας θα εγκαινιάση τα πρώτα αποτεφρωτήρια, η δε αιώνιος ψυχή μας θα κληρονομήση το αιώνιο σκοτάδι της κολάσεως. Ο Θεός βλέπει τα αμαρτήματά μας και μακροθυμεί, και αναμένει την μετάνοιά μας. «Το χρηστόν (η καλωσύνη του Θεού)» λέγει ο Αποσ. Παύλος, «εις μετάνοιάν σε άγει» Ρωμ. Β´ 14 «Ο καιρός γαρ εγγύς εστίν, γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» Αποκ. Ιωαν. Β´ 10.