Ἑκατοντάδες προσκυνητές ἀπό διάφορα μέρη τῆς Μακεδονίας ἀνῆλθαν στό Ἱερό Κοινόβιο Ὁσίου Νικοδήμου στό ὄρος Πάϊκο καί μέ δάκρυα στά μάτια ὑποδέχθηκαν μαζί μέ τούς Μοναχούς τήν θαυμαστή καί θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς «Μικρασιάτισσας», φερμένη τό 1924 ἀπό τίς Ἀλησμόνητες Πατρίδες, ἀπό τό Φερτέκι Ἰκονίου Καππαδοκίας.
Ἡ ἱερά αὐτή θεομητορική εἰκόνα παρέμεινε στήν οἰκία τῆς Δέσποινας Νομίδου ὡς πολύτιμο οἰκογενειακό κειμήλιο. Ἐκείνη τήν ἐδώρησε στό Ἱερό Κοινόβιο πρός φύλαξιν καί διηνεκῆ εὐλογίαν τῆς Ἱερᾶς Ἀδελφότητος καί τῶν προσκυνητῶν.
Ὅταν κατέφθασε ἡ πομπή μέ τήν ἱερά εἰκόνα, ἐψάλησαν θαυμάσια ἀπολυτίκια καί ὕμνοι στήν πύλη τῆς Μονῆς. Ἡ Φιλαρμονική Ὀρχήστρα τοῦ Δήμου Πέλλης ἐλάμπρυνε μέ τήν παρουσία της τήν ὑποδοχή τῆς Παναγίας. Τά δέ μέλη τῆς Φιλεκπαιδευτικῆς Ἀδελφότητας Καππαδοκῶν Ἀξοῦ «Ἁγία Μακρίνα», ἐνδεδυμένοι τίς παραδοσιακές τους φορεσιές ζωντάνεψαν μπροστά μας τήν Μικρασία, λίγο πρίν τόν ξεριζωμό, ὁ ὁποῖος τελικά καί ἔφερε τήν Παναγία μας ἐδῶ.
Οἱ ἄνδρες σήκωσαν στούς ὤμους τους τήν Παναγία, ἐνῶ οἱ γυναῖκες ἔρραναν Αὐτήν μέ ἄνθη καί ροδοπέταλα. Στή συνέχεια ἐντός τοῦ Ναοῦ ἀνεπέμφθη δέηση καί μετά ἐψάλησαν οἱ Χαιρετισμοί πρός τήν Παναγία. Μέχρι ἀργά τό βράδυ προσήρχοντο πιστοί γιά νά προσκυνήσουν τήν Θεομήτορα.
...Πρίν ἕναν σχεδόν αἰῶνα οἱ πρόγονοί μας ἄφηναν κάτω ἀπό τήν ἀδυσώπητη πίεση ἱστορικῶν συγκυριῶν τά ἀρχοντικά τους καί τίς περιουσίες τους, γιά νά ἔλθουν στήν ἐλεύθερη Πατρίδα, τήν Ἑλλάδα.
Μαζί τους δέν πῆραν οὔτε χρήματα, οὔτε χρυσαφικά, οὔτε ἄλλο τι πολύτιμο, παρά μόνον τά τιμαλφῆ τῆς Πίστεώς μας: τίς ἱερές εἰκόνες καί τά ἅγια λείψανα.
Ἦταν Δεκαπενταύγουστος τοῦ 1924.
Πρίν φύγουν, ὅλο τό χωριό ἄναψε μεγάλη φωτιά στό κέντρο τοῦ Ναοῦ τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν ὥστε νά μαυρίσουν οἱ τοιχογραφίες ἀπό τόν καπνό, γιά νά μήν τίς βεβηλώσει ἡ τουρκιά. Κατόπιν πῆγαν καί κοινώνησαν «στοῦ παπαδιοῦ τό σπίτι» καί ὕστερα κίνησαν γιά τόν δρόμο τῆς προσφυγιᾶς. Αὐτοί ἦσαν οἱ ἀληθινοί πρόσφυγες, διωγμένοι ἀπό τούς Τούρκους.
Ἦλθαν, πράγματι ἦλθαν στήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, καί τήν μπόλιασαν μέ αὐτά πού κουβαλοῦσαν μέσα τους: μέ ἀγάπη γιά τόν Χριστό καί γιά τήν Πατρίδα. Αὐτά ἀκριβῶς πού μᾶς λείπουν σήμερα καί τά ὁποῖα πολλοί «ἀγωνίζονται» νά τά λησμονήσουμε ὁλοκληρωτικά.
Ὅμως ὄχι, ἡ ψυχή του Ἕλληνα Ὀρθοδόξου, δείχνει σέ κάθε εὐκαιρία ποῦ κλίνει, τί πραγματικά ἀγαπᾶ βαθιά μέσα της: ἀγαπᾶ τόν Χριστό, ἀγαπᾶ τήν μητέρα Του, τήν Παναγία. Καί ὅποιος ἀγαπᾶ τόν Χριστό καί τήν Παναγία, εἶναι ἀδύνατον νά μήν ἔχει καί ὑγιῆ ἀγάπη γιά τήν Πατρίδα του.
Οἱ πιστοί μαζεύτηκαν σήμερα, ὄχι μόνον γιά νά ἀποδώσουν τιμές στήν Παναγία, συμμετέχοντας στούς Α΄ Χαιρετισμούς, ἀλλά καί γιά νά τήν παρακαλέσουν νά σκεπάσει τήν Πατρίδα μας πού βάλλεται πανταχόθεν, νά τήν παρακαλέσουν νά μήν ἐπιτρέψει ὁ Υἱός της νά πολλαπλασιαστεῖ τό τελευταῖο καί μεγάλο κακό πού ἐνέσκηψε στήν Πατρίδα μας: αὐτό τῆς «εἰρηνικῆς» ἀπόβασης τῶν ἀπογόνων τῆς Ἄγαρ (διάβαζε ὀργανωμένη εἰσβολή ἑκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστῶν), πού μέ τό πρόσχημα τοῦ πρόσφυγα, κατ᾿ ἀλήθειαν ὅμως ἀπεσταλμένοι ἀπό τήν Τουρκία, φέρνουν τά σύννεφα τῆς μουσουλμανικῆς καταστροφικῆς λαίλαπας πιό κοντά στόν οὐρανό τῆς Πατρίδας μας. Ἐφοδιασμένοι μέ πολλά χρήματα καί περισσό θράσος, ἀφηνιάζουν σάν δαιμονισμένοι μόλις δοῦν τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, τό σύμβολο τῆς πίστεώς μας.
Ναί, Παναγία μας Μικρασιάτισσα, δίκαια μᾶς τιμωρεῖ ὁ Υιός σου γιά τήν ἀποστασία τοῦ Γένους μας· σύ ὅμως, ὡς στοργική μητέρα τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ Σου ἀλλά καί ἡμῶν τῶν ἀμαρτωλῶν, ἔκτεινον τήν ἄμαχον χεῖρα σου καί δός ἡμῖν μετάνοια καί ἐπιστροφή στόν Θεόν.
Μήν ἐπιτρέψεις νά χάσουμε τήν ὀρθόδοξη πίστη μας καί νά γίνουμε πρόσφυγες στόν τόπο μας. Χάρισε στίς ψυχές ἡμῶν κατάνυξη καί ἀγάπη γιά τήν ἀρετή· ἀνόρθωσε τήν πεσμένη Πατρίδα μας, θραῦσε τίς ἁλυσίδες μέ τίς ὁποῖες εἶναι σκλαβωμένη καί ἀνάστησέ την. Κάνε νά φθάσουμε νά ζήσουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Υἱοῦ σου κεκαθαρμένοι ἀπό πάθη καί νά συναναστηθοῦμε μαζί Του. Γένοιτο.
