Quantcast
Channel: Πνευματικοί Λόγοι
Viewing all 19379 articles
Browse latest View live

Article 3

$
0
0
Υλικά:

2 κουταλιές μαργαρίνη
250 γρ. μαρμελάδα πορτοκάλι
Τον χυμό από ένα πορτοκάλι
Πορτοκαλοπιτάκια
Το ξύσμα από ένα πορτοκάλι
2 κουταλιές λικέρ Γκραν Μαρνιέ
1 κουτί σφολιατάκια
Λίγο φυτικό βούτυρο
Εκτέλεση:
Σε τηγάνι ζεσταίνουμε τη μαργαρίνη και προσθέτουμε τη μαρμελάδα, τον χυμό, το ξύσμα και το λικέρ, ανακατεύοντας τα καλά. Γεμίζουμε κάθε σφολιατάκι με 2 κουταλιές γέμιση και τα τυλίγουμε στα δύο, ώστε να σχηματιστούν τρίγωνα. Αλείφουμε τα πορτοκαλοπιτάκια με λίγο λιωμένο βούτυρο και τα ψήνουμε σε φούρνο προθερμασμένο στους 180 βαθμούς για 20 λεπτά περίπου.

The Finding of the Relics of Saints Gervasios and Protasios by Saint Ambrose of Milan

$
0
0
Saint Ambrose in a letter to his sister gives an account of the finding of the bodies of Saints Gervasios and Protasios, and of his addresses to the people on that occasion. 
Relics of Sts. Ambrose, Gervasios and Protasios in Milan
Preaching from Psalm 19, he allegorically expounded the "heavens" to represent the martyrs and apostles, and the "day" he takes to be their confession.
They were humbled by God, and then raised again. He then gives an account of the state in which their bodies were found, and of their translation to the basilica. In another address he speaks of the joy of the Catholics and the malice of the Arians who denied the miracles that were being wrought, as the Jews used to do, and points out that their faith is quite different from that of the martyrs, and that since the devils acknowledge the Trinity, and they do not, they are worse than the very devils themselves.

By St. Ambrose of Milan

Letter 22

To the lady, his sister, dearer to him than his eyes and life, Ambrose Bishop.

1. As I do not wish anything which takes place here in your absence to escape the knowledge of your holiness, you must know that we have found some bodies of holy martyrs. For after I had dedicated the basilica,1 many, as it were, with one mouth began to address me, and said: "Consecrate this as you did the Roman basilica." And I answered: "Certainly I will if I find any relics of martyrs." And at once a kind of prophetic ardour seemed to enter my heart.

2. Why should I use many words? God favoured us, for even the clergy were afraid who were bidden to clear away the earth from the spot before the chancel screen of SS. Felix and Nabor. I found the fitting signs, and on bringing in some on whom hands were to be laid,2 the power of the holy martyrs became so manifest, that even whilst I was still silent, one3 was seized and thrown prostrate at the holy burial-place. We found two men of marvellous stature, such as those of ancient days. All the bones were perfect, and there was much blood. During the whole of those two days there was an enormous concourse of people. Briefly we arranged the whole in order, and as evening was now coming on transferred them to the basilica of Fausta,4 where watch was kept during the night, and some received the laying on of hands. On the following day we translated the relics to the basilica called Ambrosian. During the translation a blind man was healed.5 I addressed the people then as follows:

3. When I considered the immense and unprecedented numbers of you who are here gathered together, and the gifts of divine grace which have shone forth in the holy. martyrs, I must confess that I felt myself unequal to this task, and that I could not express in words what we can scarcely conceive in our minds or take in with our eyes. But when the course of holy Scripture began to be read, the Holy Spirit Who spake in the prophets granted me to utter something worthy of so great a gathering, of your expectations, and of the merits of the holy martyrs.

4. "The heavens," it is said, "declare the glory of God."6 When this Psalm is read, it occurs to one that not so much the material elements as the heavenly merits seem to offer praise worthy of God. And by the chance of this day's lessons it is made clear what "heavens" declare the glory of God. Look at the holy relics at my right hand and at my left, see men of heavenly conversation, behold the trophies of a heavenly mind. These are the heavens which declare the glory of God, these are His handiwork which the firmament proclaims. For not worldly enticements, but the grace of the divine working, raised them to the firmament of the most sacred Passion, and long before by the testimony of their character and virtues bore witness of them, that they continued steadfast against the dangers of this world.

5. Paul was a heaven, when he said: "Our conversation is in heaven."7 James and John were heavens, and then were called "sons of thunder";8 and John, being as it were a heaven, saw the Word with God.9 The Lord Jesus Himself was a heaven of perpetual light, when He was declaring the glory of God, that glory which no man had seen before. And therefore He said: "No man hath seen God at any time, except the only-begotten Son, Who is in the bosom of the Father, He hath declared Him."10 If you seek for the handiwork of God, listen to Job when he says: "The Spirit of God Who hath made me."11 And so strengthened against the temptations of the devil, he kept his footsteps constantly without offence. But let us go on to what follows.

6. "Day," it is said, "unto day uttereth speech."12 Behold the true days, where no darkness of night intervenes. Behold the days full of life and eternal brightness, which uttered the word of God, not in speech which passes away, but in their inmost heart, by constancy in confession, and perseverance in their witness.

7. Another Psalm which was read says: "Who is like unto the Lord our God, Who dwelleth on high, and regardeth lowly things in heaven and in the earth?"13 The Lord regarded indeed lowly things when He revealed to His Church the relics of the holy martyrs lying hidden under the unnoted turf, whose souls were in heaven, their bodies in the earth: "raising the poor out of the dust, and lifting the needy from the mire,"14 an d you see how He hath "set them with the princes of His people."15 Whom are we to esteem as the princes of the people but the holy martyrs? amongst whose number Protasios and Gervasios long unknown are now enrolled, who have caused the Church of Milan, barren of martyrs hitherto, now as the mother of many children, to rejoice in the distinctions and instances of her own sufferings.

8. Nor let this seem at variance with the true faith: "Day unto day uttereth the word;" soul unto soul, life unto life, resurrection unto resurrection; "and night unto night showeth knowledge;"16 that is, flesh unto flesh, they, that is, whose passion has shown to all the true knowledge of the faith. Good are these nights, bright nights, not without stars: "For as star differeth from star in brightness, so too is the resurrection of the dead."17

9. For not without reason do many call this the resurrection of the martyrs. I do not say whether they have risen for themselves, for us certainly the martyrs have risen. You know-nay, you have yourselves seen-that many are cleansed from evil spirits, that very many also, having touched with their hands the robe of the saints, are freed from those ailments which oppressed them; you see that the miracles of old time are renewed, when through the coming of the Lord Jesus grace was more largely shed forth upon the earth, and that many bodies are healed as it were by the shadow of the holy bodies. How many napkins are passed about! how many garments, laid upon the holy relics and endowed with healing power, are claimed! All are glad to touch even the outside thread, and whosoever touches will be made whole.

10. Thanks be to Thee, Lord Jesus, that at this time Thou hast stirred up for us the spirits of the holy martyrs, when Thy Church needs greater protection.18 Let all know what sort of champions I desire, who are able to defend, but desire not to attack. These have I gained for you, O holy people, such as may help all and injure none. Such defenders do I desire, such are the soldiers I have, that is, not soldiers of this world, but soldiers of Christ. I fear no ill-will on account of them, the more powerful their patronage is the greater safety is there in it. And I wish for their protection for those very persons who grudge them to me. Let them come, then, and see my attendants. I do not deny that I am surrounded by such arms: "Some trust in chariots, and some in horses, but we will boast in the Name of the Lord our God."19

11. The course of divine Scripture relates that Elisha, when surrounded by the army of the Syrians, told his servant, who was afraid, not to fear; "for," said he, "they that be for us are more than those against us;"20 and in order to prove this, he prayed that the eyes of Gehazi might be opened, and when they were opened, he saw that numberless hosts of angels were present. And we, though we cannot see them, yet feel their presence. Our eyes were shut, so long as the bodies of the saints lay hidden. The Lord opened our eyes, and we saw the aids wherewith we have been often protected. We used not to see them, but yet we had them. And so, as though the Lord had said to us when trembling, "See what great martyrs I have given you," so we with opened eyes behold the glory of the Lord, which is passed in the passion of the martyrs, and present in their working. We have escaped, brethren, no slight lead of shame; we had patrons and knew it not. We have found this one thing, in which we seem to excel those who have gone before us. That knowledge of the martyrs, which they lost, we have regained.
12. The glorious relics are taken out of an ignoble burying-place, the trophies are displayed under heaven. The tomb is wet with blood. The marks of the bloody triumph are present, the relics are found undisturbed in their order, the head separated from the body. Old men now repeat that they once heard the names of these martyrs and read their titles. The city which had carried off the martyrs of other places had lost her own. Though this be the gift of God, yet I cannot deny the favour which the Lord Jesus has granted to the time of my priesthood, and since I myself am not worthy to be a martyr, I have obtained these martyrs for you.

13. Let these triumphant victims be brought to the place where Christ is the victim. But He upon the altar, Who suffered for all; they beneath the altar, who were redeemed by His Passion. I had destined this place for myself, for it is fitting that the priest should rest there where he has been wont to offer, but I yield the right hand portion to the sacred victims; that place was due to the martyrs. Let us, then, deposit the sacred relics, and lay them up in a worthy resting-place, and let us celebrate the whole day with faithful devotion.

14. The people called out and demanded that the deposition of the martyrs should be postponed until the Lord's day, but at length it was agreed that it should take place the following day. On the following day again I preached to the people on this sort.

15. Yesterday I handled the verse, "Day unto day uttereth speech,"21 as my ability enabled me; to-day holy Scripture seems to me not only to have prophesied in former times, but even at the present. For when I behold your holy celebration continued day and night, the oracles of the prophet's song have declared that these days, yesterday and to-day, are the days of which it is most opportunely said: "Day unto day uttereth speech;" and these the nights of which it is most fittingly said that "Night unto night showeth knowledge." For what else but the Word of God have you during these two days uttered with inmost affection, and have proved yourselves to have the knowledge of the faith.

16. And they who usually do so have a grudge against this solemnity of yours; and since because of their envious disposition they cannot endure this solemnity, they hate the cause of it, and go so far in their madness as to deny the merits of the martyrs, whose deeds even the evil spirits confess. But this is not to be wondered at since such is the faithlessness of unbelievers that the confession of the devil is often more easy to endure. For the devil said: "Jesus, Son of the living God, why art Thou come to torment us before the time?"22 And the Jews hearing this, even themselves denied Him to be the Son of God. And at this time you have heard the devils crying out, and confessing to the martys that they cannot bear their sufferings, and saying, "Why are ye come to torment us so severely?" And the Arians say: "These are not martys, and they cannot torment the devil, nor deliver any one, while the torments of the devils are proved by their own words, and the benefits of the martyrs are declared by the restoring of the healed, and the proof of those that are loosed.

17. They deny that the blind man received sight, but he denies not that he is healed. He says: I who could not see now see. He says: I ceased to be blind, and proves it by the fact. They deny the benefit, who are unable to deny the fact.23 The man is known: so long as he was well he was employed in the public service; his name is Severus, a butcher by trade. He had given up his occupation when this hindrance betel him. He calls for evidence those persons by whose kindness he was supported; he adduces those as able to affirm the truth of his visitation whom he had as witnesses of his blindness. He declares that when he touched the hem of the robe of the martyrs, wherewith the sacred relics were covered, his sight was restored.

18. Is not this like that which we read in the Gospel? For we praise the power of the same Author in each case, nor does it be a work or a gift, since He confers a gift in His works, and works in His gift. For that which He gave to others to be done, this His Name effects in the work of others. So we read in the Gospel, that the Jews, when they saw the gift of healing in the blind man, called for the testimony of his parents, and asked: "How doth your son see?" when he said: "Whereas I was blind, now I see."24 And in this case the man says, "I was blind and now I see." Ask others if you do not believe me; ask strangers if you think his parents are in collusion with me. The obstinacy of these men is more hateful than that of the Jews, for the latter, when they doubted, at least asked his parents; the others enquire in secret and deny in public, incredulous not as to the work, but as to its Author.

19. But I ask what it is that they do not believe; is it whether any one can be aided by the martyrs? This is the same thing as not to believe Christ, for He Himself said: "Ye shall do greater things than these."25 How? By those martyrs whose merits have been long efficacious, whose bodies were long since found? Here I ask, do they bear a grudge against me, or against the holy martyrs? If against me, are any miracles wrought by me? by my means or in my name? Why, then, grudge me what is not mine? If it be against the martyrs (for if they bear no grudge against me, it can only be against them), they show that the martyrs were of another faith than that which they believe. For otherwise they would not have any feeling against their works, did they not judge that they have not the faith which was in them, that faith established by the tradition of our forefathers, which the devils themselves cannot deny, but the Arians do.

21. We have to-day heard those on whom hands were laid say, that no one can be saved unless he believe in the Father, the Son, and the Holy Spirit; that he is dead and buried who denies the Holy Spirit, and believes not the almighty power of the Trinity. The devil confesses this, but the Arians refuse to do so. The devil says: Let him who denies the Godhead of the Holy Spirit be so tormented as himself was tormented by the martyrs.

22. I do not accept the devil's testimony but his confession. The devil spoke unwillingly, being compelled and tormented. That which wickedness suppresses, torture extracts. The devil yields to blows, and the Arians have not yet learned to yield. How great have been their sufferings, and yet. like Pharaoh, they are hardened by their calamities! The devil said, as we find it written: "I know Thee Who Thou art, Thou art the Son of the living God."26 And the Jews said: "We know not whence He is."27 The evil spirits said to-day, yesterday, and during the night, We know that ye are martyrs. And the Arians say, We know not, we will not understand, we will not believe. The evil spirits say to the martyrs, Ye are come to destroy us. The Arians say, The torments of the devils are not real but fictitious and made-up tales. I have heard of many things being made up, but no one has ever been able to feign that he was an evil spirit. What is the meaning of the torment we see in those on whom hands are laid? What room is there here for fraud? what suspicion of pretense?


23. But I will not make use of the voice of evil spirits in support of the martyrs. Their holy sufferings are proved by the benefits they confer. These have persons to judge of them, namely, those who are cleansed, and witnesses, namely, those who are set free. That voice is better than that of devils, which the soundness of those utters who came infirm; better is the voice which blood sends forth, for blood has a loud voice reaching from earth to heaven. You have read how God said: "Thy brother's blood crieth unto Me."28 This blood cries by its colour, the blood cries by the voice of its effects, the blood cries by the triumph of its passion. We have acceded to your request, and have postponed till to-day the deposition of the relics which was to have taken place yesterday.

Notes:
1 This was probably the church now known as Sant Ambrogio, at Milan, where St. Ambrose and his brother, together with SS. Gervasios and Protasios, now rest. Of course the church has been rebuilt, though in ancient times. The church of SS. Nabor and Felix is that now called San Francisco.

2 This laying on of hands was not confirmation, but for the exorcising of those possessed of evil spirits, the energameni. See Dict. Chr. Ant. s.v. "Exorcism."

3 [Urna.] But it would seem, though all ms. authority supports this reading, as though una, "a woman," must be the true one. For from the context it would seem plain that one of those brought in was thrown prostrate, and there is no connection in which an "urn" could be brought into the narrative. See Fleury, XVIII. 47.

4 Now SS. Vitalis and Agricola.

5 This statement is corroborated by St. Augustine, Conf. IX. 7; De Civ. Dei. XXII. 8, 2; and Sermo de Diversis, CCLXXVI. 5.

6 Ps. xix. [xviii.] 1.

7 Phil. iii. 20.

8 S. Mark iii. 17.

9 S. John i. 1.

10 S. John i. 17, John i. 18.

11 Job xxxiii. 4.

12 Ps. xix. [xviii.] 2.

13 Ps. cxiii. [cxii.] 5, Ps. cxiii. [cxii.] 6.

14 Ps. cxiii. [cxiii.] 7.

15 Ps. cxiii. [cxii.] 8.

16 Ps. xix. [xviii.] 2.

17 1 Cor. xv. 41.

18 3 This would seem to refer to the persecution stirred up by Justina, in order to gain one of the churches for Arian use. The following sentence: "Tales ego ambio defensores," was inscribed by St. Charles Borromeo on a banner of SS. Gervasius and Protasius, which he caused to be made and carried in procession through Milan at the time of the great plague.

19 Ps. xx. [xix.] 8.

20 2 [4] Kings vi. 16.

21 Ps. xix. [xviii.] 2.

22 S. Matt. viii. 29.

23 The truth of this miracle, of which, unless it took place, St. Ambrose could not have spoken in a public address, is also supported by St. Augustine, who was at this time in Milan, and if not himself on the spot, as he may well have been, would at least know whether such an event had taken place. See St. Augustine, De Civ. Dei. XXII. 8, and specially, Sermo in natali Martyrum Gervasii et Protasii.

24 S. John ix. 25.

25 S. John xiv. 12.

26 S. Mark i. 24.

27 S. John ix. 30.

28 Gen. iv. 10.

Όταν πεθάνει κάποιος συγγενής πρέπει να φοράμε μαύρα;

$
0
0
πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος
Ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος απαντά σε μια απορία που έχουμε όλοι, αν δηλαδή πρέπει να φοράμε μαύρα όταν κάποιος συγγενής πεθάνει.

Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας: «Είμαστε σε χρόνια που η αμαρτία είναι στο προχωρημένο στάδιό της και ανέβηκε στον θρόνο και κυβερνά»

$
0
0
Ντρέπομαι ὡς Ἕλληνας καί ἀγανακτῶ ὡς Ἱεράρχης τοῦ εὐσεβοῦς μάλιστα καί ἡρωικοῦ λαοῦ τῆς Ἀρκαδίας καί πονῶ ὡς τέκνον ἥρωος Ἀλβανικῶν ὀρέων, γιατί στήν ἔνδοξη καί ἁγιασμένη πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα ψηφίστηκε πιά ἕνας νόμος περί ἀλλαγῆς φύλου, νόμος αἴσχους καί ντροπῆς.
Αποτέλεσμα εικόνας για Μητροπολίτης Γόρτυνος Και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας
Ἀγωνιστήκαμε ὅσο μπορούσαμε, φωνάξαμε, βραχνιάσαμε φωνάζοντας, ἀλλά τίποτα δέν ἔγινε. Ὅμως ὁ λαός μας, παρά τά ἁμαρτήματά του, εἶναι ἁγνός καί φιλότιμος καί ἀποστρέφεται τήν αἰσχρότητα καί τήν ἀνηθικότητα.
Πῶς λοιπόν οἱ ἄρχοντές μας ἔρχονται καί ἐπιβάλλουν ἕναν βρώμικο νόμο, ἀφοῦ ὁ λαός μας ἐδήλωσε τήν ἀποστροφή του σ᾽ αὐτόν; Δέν εἶναι αὐτό δικτατορία; Γιά ἕνα τέτοιο νόμο, νόμο πού προσβάλλει τήν ὑψηλή προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἴδια τήν φύση του, θά ἔπρεπε νά γίνει δημοψήφισμα. Καί ἀπό το δημοψήφισμα αὐτό θά φαινόταν ἡ χρηστότητα τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, στούς ὁποίους τώρα ἐτσιθελικά μερικοί ἀφεντάδες ἐπέβαλαν πρόστυχο νόμο.

Τό κακό, χριστιανοί μου, ἔγινε, ὁ νόμος ψηφίστηκε καί μέ τοιούτους νόμους φαίνεται ὅτι καί τό ἑλληνικό κράτος συμπορεύεται καί αὐτό στήν διαφθορά τῶν ἄλλων ἐθνῶν. Ἔτσι φαίνεται, ἀλλά δέν θά εἶναι ἔτσι. Γιατί ἐμεῖς ἐδῶ οἱ Ἀρκάδες, ἀλλά καί ὅλοι σχεδόν οἱ Ἕλληνες πατριῶτες μας, θά πορευόμαστε, σάν χριστιανοί, τήν ὁδό πού χάραξε ὁ Χριστός μέ τό ἅγιο Εὐαγγέλιό του. Καί θά πορευόμαστε ἀκόμη μέ τά ἤθη, μέ τά ὁποῖα μεγαλούργησε καί δοξάστηκε ἡ φυλή μας. Γι᾽ αὐτό, ὄχι μόνο δέν θά ἐφαρμοστεῖ ὁ νόμος αὐτός στήν ἁγιασμένη γωνιά τῆς Ἀρκαδίας μας καί στήν πατρίδα μας ὅλη, ἀλλά ἐμεῖς οἱ ἰερεῖς σας καί ὅλοι σεῖς μαζί θά συνεχίσουμε νά φωνάζουμε καί νά διαμαρτυρόμαστε καί νά ἀγανακτοῦμε γιά τόν ὑπάρχοντα πιά αὐτόν νόμο. Καί ἐγώ ὁ ἐπίσκοπός σας, χριστιανοί μου, θά μείνω πιστός στήν ὑπόσχεση πού σᾶς ἔδωσα ὅτι δέν θά προσφέρω τιμή πολιτικοῦ ἄρχοντος σέ ὅσους ψήφισαν τόν νόμο καί ἐπισκεφτοῦν τόν τόπο μας.

Εἴμαστε, ἀδέλφια μου, σέ χρόνια πού ἡ ἁμαρτία εἶναι στό προχωρημένο στάδιό της καί ἀνέβηκε στόν θρόνο καί κυβερνᾶ. Μή μᾶς παραξενεύει λοιπόν τό σατανικό φαινόμενο τό ὅτι ψηφίστηκε ἀπό τούς κρατοῦντες ὁ νόμος περί ἀλλαγῆς φύλου. Συμβαίνει αὐτό πού μοῦ λέγουν οἱ παποῦδες καί οἰ γιαγιάδες τοῦ τόπου μας, ὅτι εἴμαστε σέ χρόνια Ἀντιχρίστου. Ναί, ζοῦμε, ἄν ὄχι ἀκριβῶς στά χρόνια Ἀντιχρίστου, ζοῦμε τά προδρομικά χρόνια τοῦ θηρίου τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως μέ τά δέκα κέρατα καί τά ἑπτά κεφάλια. Ἀλλά, μή φοβᾶστε χριστιανοί! Ἡ ἴδια ἡ Ἀποκάλυψη μᾶς λέγει ὅτι τήν νίκη τῆς μάχης δέν θά τήν ἔχει τό ἑπτακέφαλο θηρίο, ἀλλά τό Ἀρνίον, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί ἡ ἁγία Του Ἐκκλησία.

Ἐμεῖς λοιπόν νά εἴμαστε σταθεροί στήν πίστη μας καί τήν ἀγάπη μας στόν Ἰησοῦ Χριστό, στίς «Παρακλήσεις» μας καί στούς «Χαιρετισμούς» στήν Παναγία Δέσποινά μας καί τήν τιμή μας σέ ὅλους τούς Ἁγίους. Ἄσε, χριστιανέ, τόν κόσμο μέ τούς βρώμικους νόμους του καί τά ἄνομα θεσπίσματά του. Ὅσο γι᾽ αὐτούς πού ἐψήφισαν τόν νόμο αὐτόν περί ἀλλαγῆς φύλου,γιά τόν ὁποῖον μιλᾶμε, ἐγώ ὡς Ἐπίσκοπος τοῦ τόπου αὐτοῦ τούς λέγω «ντροπή τους» καί «αἶσχος τους»!..Πολλές φορές αἶσχος τους!… Ἀλλά, ἀφοῦ τέλος πάντων «φαγώθηκαν» νά τόν ψηφίσουν, ἄς τόν ἐφαρμόσουν οἱ ἴδιοι πρῶτοι στήν οἰκογένειά τους καί στά δικά τους παιδιά! Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί Ἕλληνες, στήν δική μας οἰκογένεια πού λέγεται Ἑλλάδα, δέν θά τόν ἐφαρμόσουμε.
Μέ τιμή καί ἀγάπη σέ ὅλους
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

π. Σάββας Αγιορείτης - «Και κατακυριεύσει από θαλάσσης», Η Νοερά Προσευχή (Ἁγίου Παϊσίου)

$
0
0
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 13-9-2017 (Κήρυγμα) 
Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης 

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: «Τώρα ένα καράβι στην τάδε θάλασσα της Αφρικής κινδυνεύει και κάποιος με παρακαλεί να το βοηθήσω…»

$
0
0
Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος: Ο Άγιος Πορφύριος έβλεπε (από την Ελλάδα) πια καράβια κινδυνεύουν να βυθιστούν στο ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος. Το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος όπως ξέρετε, όσοι γνωρίζεται καλά γεωγραφία, βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της Αφρικής. 
Και έβλεπε εκεί κάτω στα βάθη των ωκεανών πια καράβια κινδυνεύουν και έλεγε: «Κάνετε λίγη ησυχία (έλεγε στον περιβάλλον του). Τώρα ένα καράβι στην τάδε θάλασσα της Αφρικής κινδυνεύει και κάποιος με παρακαλεί να το βοηθήσω, Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησε τους δούλους
σου». Να πως εργάζεται ο Άγιος, πως βλέπει ο Άγιος και τα κοντά και τα μακρά…
Απόσπασμα από το κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀρτέμονος τοῦ ἐν τῷ Αὐλῶνι τῆς Σολίας, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Παναγίας Χρυσελεούσης τῆς κοινότητος Ἀκακίου, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (7.10.2017).
Πηγή

Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς: “Η προσφερομένη παιδεία τῆς πατρίδος μας εἶναι ἀντιχριστιανική, ἀντιπνευματικῆ, ἄθεη, ἀνιστόρητη, ἀρνησίπατρις”

$
0
0
Ἐν Ἱερᾷ Πόλει Μεσολογγίου τῇ 9ῃ Ὀκτωβρίου 2017

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Ν Σ Η Μ Ε Ι Ω Μ Α
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ 

Πρὸς τούς γονεῖς τῶν μαθητῶν καί μαθητριῶν
τῶν Δημοτικῶν, Γυμνασίων καί Λυκείων
τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως

Ἀγαπητοί συμπρεσβύτεροι καί ἀγαπητοί ἀδελφοί,
Χαίρετε ἐν Κυρίῳ!
Μέ τήν ἐγκύκλιό μου αὐτή θέλω μέ καρδιακή εἰλικρίνεια, μέ ἀγάπη Χριστοῦ καί μέ πόνο ψυχῆς νά ἀπευθυνθῶ στούς καλούς μας καί ἀγωνιστές γονεῖς.
Σήμερα, κατά τήν Θεία Λειτουργία, ἀκούσαμε τήν γνωστή Παραβολή τοῦ Σπορέως. Ἡ Ἐκκλησία μας ὥρισε αὐτή τήν Κυριακή νά ἀρχίζει στίς λατρευτικές καί τίς κατηχητικές της συνάξεις, στά θεία κηρύγματα καί στούς ἁγιογραφικούς κύκλους τῆς Ἁγίας Γραφῆς πυκνότερη πνευματική σπορά. Ἀπό σήμερα ἰδιαιτέρως ὁ μεγάλος οὐράνιος Γεωργός ἔρχεται νά σπείρη τόν ἅγιό Του Σπόρο.
Μέ πίστι, ταπείνωσι καί πνεῦμα μαθητείας ὑποδεχώμαστε τόν μεγάλο καί θεῖο Σπορέα. Δέν εἶναι ἕνας σοφός καί ἰκανώτατος κοσμικός γεωργός. Εἶναι ὁ αἰώνιος, ὁ πάνσοφος, ὁ παντοδύναμος καί παντογνώστης Κύριος, ὁ Ἕνας τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου Τριάδος, «τό φῶς τό ἀληθινόν τό φωτίζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». Εἶναι ὁ Κύριος καί Θεός μας Ἰησοῦς Χριστός.
Ἔρχεται νά σπείρη, ὄχι σέ γήινα χωράφια, ἀλλά στίς ψυχές τίς ἀθάνατες τίς δικές μας. Καί ὁ σπόρος Του;
«Τά ἱερά γράμματα τά δυνάμενα σοφίσαι εἰς σωτηρίαν…» (Β’ Τιμ. γ’, 15).
Χωρίς προκατάληψι καί μέ ἁγνό λογισμό ἄς σκεφθοῦμε αὐτή τή στιγμή, ἀγαπητοί γονεῖς, τί προσέφερε σέ ὅλο τόν κόσμο τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ μας.
Τό ἐκήρυξε, τό προσέφερε ὁ αἰώνιος Διδάσκαλος καί Κατηχητής, τό ἔγραψαν καί μᾶς τό χάρισαν, τό ἐκήρυξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, τό ἐδίδαξαν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καί μόνο, μόνο τό Εὐαγγέλιο ἀνέδειξε Ἁγίους, μετέστρεψε ἀγρίους καί σκληρούς ἀνθρώπους καί τούς ἔκανε ἀναγεννημένους, μεταμορφωμένους, ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες.
«Στό ἅγιον καί ἱερόν Εὐαγγέλιον εὗρον μέσα πολλά καί διάφορα νοήματα τά ὁποῖα εἶναι ὅλα μαργαριτάρια, διαμάντια, θησαυρός, πλοῦτος, χαρά, εὐφροσύνη, ζωή αἰώνιος» λέει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (Α’ Διδαχή).
Τώρα, στήν ἀρχή τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς, θέλει ὁ πανάγιος γεωργός τῶν ψυχῶν νά προσφέρει τόν ἀναμορφωτικό του λόγο, ἰδιαιτέρως θά λέγαμε στά παιδιά μας. Τά ἀγαπᾶ πολύ ὁ Κύριος τά παιδιά καί γιά αὐτό εἶπε στούς μαθητές Του «ἄφετε τά παιδία καί μή κωλύετε αὐτά ἐλθεῖν πρός με» (Ματθ. 10, 14).
Ἡ Ἐκκλησία μας, παρά τήν συκοφαντία, τόν πόλεμο, τήν εἰρωνεία, τήν περιφρόνησι καί τήν ὑποτίμησι τῶνκατηχητικῶν της σχολείων ἀπό τόν κόσμο τοῦ σκότους, ἄνοιξε τίς πύλες τῶν κατηχητικῶν της σχολείων γιά νά σπαρῆ στίς παιδικές, στίς νεανικές ψυχές ὁ καθαρός λόγος τοῦ Κυρίου.
Καί ἡ Ἱερά Μητρόπολί μας μέ ὑπακοή στή φωνή τοῦ Χριστοῦ μας καί μέ πολλή ἀγάπη προσφέρει κι ἐφέτος τήν ὀρθόδοξο κατήχησι στά παιδιά μας.
Ἡ κατήχησι τῶν ψυχῶν μας εἶναι ἐντολή τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μας. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» εἶπε στούς μαθητές του. Καί ἡ Ἐκκλησία μας πάντοτε προσέφερε τόν κατηχητικό λόγο στά παιδιά μας καθαρό, ἁγνό, ἀποστολικό, πατερικό, ὁμολογιακό γιά νά τούς γνωρίση τόν μόνο ἀληθινό Θεό, τόν Σωτήρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου, τό φῶς πού φωτίζει ἄπλετα τή ζωή τοῦ νέου, τόν αἰώνιο καί ἀλάθητο ὁδηγό τῶν νέων,τόν Χριστό.
Αὐτά βεβαιώνει ὁ Ἅγιος μας Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ὅταν λέει «Ἐφώτισε τό Πανάγιον Πνεῦμα τούς ἁγίους προφήτας, τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί μᾶς ἔγραψαν τήν Ἁγία Γραφή, ἐφώτισε τούς ἁγίους πατέρας καί μᾶς ἐξήγησαν τά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας διά νά ἠξεύρωμεν νά περιπατῶμεν» (Διδαχή Γ’).
Στην ἐποχή μας, ἐποχή συγχύσεως, ἀποστασίας, ἀποπροσανατολισμοῦ, τῶν πολλῶν σειρήνων καί πειρασμῶν τῆς νεότητος, δέν θέλει φῶς ἀνέσπερο ἡ νεότης, δέν θέλει τέλεια πρότυπα γιά νά ἀντιγράψη;
Ποιός ἄλλος ἔδωσε καί ποιός ἄλλος μπορεῖ νά δώση ὅλα αὐτά τά ἀνωτέρω, παρά ὁ Χριστός; Ποιός ὅμως θά γνωρίση στή νεότητα καθαρά καί ἀληθινά τόν Χριστό;
Ἴσως κάποιοι γονεῖς νά ἀπαντήσουν: «ἐμεῖς οἱ γονεῖς τους».
Ναί, καλοί μου γονεῖς ἀλλά σεῖς ἐργάζεσθε, κουράζεσθε, ἔχετε τή φροντίδα τῆς διατροφῆς. Πῶς θά βρῆτε χρόνο νά προσφέρετε καί τήν κατήχησι;
Ἄλλοι μπορεῖ νά ἀπαντήσουν: «τό σχολεῖο τους, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο».
Ναί, ὑπάρχουν πολλοί, καλοί καί ἀγωνισταί ἐκπαιδευτικοί πού μᾶς διδάσκουν, μᾶς ἐνισχύουν καί μᾶς χαροποιοῦν μέ τήν ὁμολογία τους καί τήν προσφορά τους. Τούς συγχαίρουμε καί προσευχώμαστε γιά τή διακονία τους.
Ὅμως, μή κρύψουμε τήν ἀλήθεια. Τά μηνύματα πού ἔρχονται σήμερα γιά τίς προθέσεις τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκπαιδεύσεως μᾶς ἀποκαρδιώνουν καί μᾶς φοβίζουν.
Ὅταν στά σχολεῖα μας προσφέρονται ἄθεα γράμματα! Ὅταν ἡ λεγομένη σήμερα καί προσφερομένη παιδεία τῆς μαρτυρικῆς, τῆς ἁγιοτόκου καί ἡρωοτόκου πατρίδος μας εἶναι ἀντιχριστιανική, ἀντιπνευματικῆ, ἄθεη, ἀνιστόρητη, ἀρνησίπατρις. Ὅταν π.χ. μέσα στά ἑλληνικά μας σχολεῖα ἐξισώνεται ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μέ τόν Μωάμεθ καί τόν Βούδα, τότε τί φῶς θά πάρη τό παιδί μας, ποιόν Θεό θά ἐπιλέξη, πῶς θά βρῆ τόν δρόμο τοῦ φωτός, τῆς ἀρετῆς, τοῦ ἁγιασμοῦ;
Ἀγαπητοί γονεῖς, μέχρι πρότινος γινόταν σωστή διδασκαλία στά σχολεῖα, ἡ ὁποία περιελάμβανε κάποια, ἔστω, Κατήχησι. Τώρα γίνεται ἀπό τά ἐπίσημα προγράμματα ἀντικατήχηση καί προσπάθεια νά ξεριζωθεῖ ὁ Χριστός ἀπό τίς καρδιές τῆς νέας γενιᾶς μας.
Πονᾶμε ὅλοι μας γιατί κυκλώνουν τά παιδιά μας πολλοί κοσμικοί πειρασμοί, π.χ. μέ τά ἠλεκτρονικά μέσα καί τόσα ἄλλα. Τώρα πλέον μεγάλο καταστροφικό πειρασμό ἔχουμε: τήν ἐπίσημη ἀντικατήχησι στά σχολεῖα μας.
Ἀκούσαμε σήμερα τί εἶπε ὁ Κύριος; «Συμφυεῖσαι αἵ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό». Ὅταν τά ἀγκάθια φύτρωσαν καί μεγάλωσαν ἔπνιξαν τούς καλούς βλαστούς.
Αὐτό θέλουν νά κάνουν μέ τά ἄγρια καί αἱματοφόρα ἀγκάθια πού σπείρουν στίς καρδιές τῶν νέων σήμερα, ὅλοι οἱ χωρίς Χριστόν τάχα παιδαγωγοί. Νά καταπνίξουν καί νά ἀφανίσουν ὅ,τι καλό ἔχουν τά νέα μας βλαστάρια, τά παιδιά μας.
Ἀγαπητοί, ἀγαποῦμε εἰλικρινά τά παιδιά μας καί δέν θέλουμε νά χάσουν τόν δρόμο τους, νά πονέσουν, νά θερίσουν πικρούς καρπούς.
Τώρα, στήν ἀρχή τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους, γονατίζω καί σᾶς παρακαλῶ.
Παρά τήν ἀναξιότητά μου, σαράντα χρόνια διακονῶ τήν νεότητα καί ἔζησα τούς καλούς καρπούς πού χαρίζει ὁ Χριστός μας στόν νέο καί τή νέα, πού Τόν δέχονται στήν καρδιά τους καί τή ζωή τους.
Ἀναλάβετε ἀνύστακτο ἀγώνα γιά τήν κατήχησι τῶν παιδιῶν σας. Βοηθῆστε τα νά ἐγγραφοῦν καί νά παρακολουθοῦν χωρίς ἀπουσίες τά μαθήματα τῶν Κατηχητικῶν τῆς Ἐνορίας σας.
Παρακολουθῆστε μέ ἀγάπη τήν τακτική φοίτησι τῶν παιδιῶν σας.
Σήμερα σέ ἐποχή κατά τήν ὁποία μέ κάθε τρόπο ἐπιδιώκεται ὁ Χριστιανικός, ὁ Ἐκκλησιαστικός καί Ἑλληνικός ἀποχρωματισμός ἀπό τή νεότητα, σέ ἐποχή πού ἐπιδιώκεται ἡ νέα γενιά νά ἀπογυμνωθῆ ἀπό αἰώνιες ἀλήθειες, ἀπό ἀξίες, ἀπό ἰδανικά, ὁ ρόλος τοῦ κατηχητικοῦ σχολείου, κατωτέρου, μέσου, ἀνωτέρου καί τῶν χριστιανικῶν ὁμάδων εἶναι καθοριστικός.
Ὅπως στήν ἐποχή τῆς Τουρκοκρατίας - ἐποχή γενιτσαρισμοῦ καί ἐξισλαμισμοῦ - τό βάρος τῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν μας ἔπεφτε στό κρυφό σχολειό, ἔτσι καί σήμερα - ἐποχή πρωτοφανοῦς ἀποστασίας, ἀθεΐας, σαρκολατρείας, διαστροφῆς, ἐποχή Σοδόμων καί Γομόρρων - τό βάρος τῆς ἀληθινῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν μας πέφτει στά κατηχητικά μας σχολεῖα.
Τά παιδιά μας τά κρατάει ὁ Θεός μας. Μή φοβώμαστε. Ἡ νίκη εἶναι δική Του. «Ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήση». Ἄς δώσουμε στόν Χριστό τά παιδιά μας συνειδητά καί καμία ἀνησυχία δέν θά μᾶς πλησιάζη.
Ἀγαπητοί ἀδελφοί ἱερεῖς, ἀγαπητοί γονεῖς, ἐκπαιδευτικοί, σύλλογοι γονέων καί κηδεμόνων, ὅλοι ὅσοι ἀγαποῦμε τά νειάτα ἄς ἐξεγερθοῦμε, ἄς ὑψώσουμε τά ἱερά καί πνευματικά λάβαρα τῆς κατηχήσεως τῆς νεότητος, ἄς ἀναλάβουμε τόν ἀγώνα γιά τήν ἀληθινή κατήχησι τῆς νεότητός μας.
Ἄς γονατίζουμε καί μέ τήν θερμή προσευχή μας ἄς στηρίζουμε τά νειάτα.
Στήν προσευχή μας ἄς προσευχώμαστε καί γιά ὅλους ἐκείνους πού θέλουν νά ἀποχριστιανοποιήσουν καί νά ἀπογυμνώσουν ἀπό ἅγια ὁράματα τήν χρυσή νεότητά μας. Νά τούς φωτίσει ὁ Κύριος νά μετανοήσουν. Νά ξαναφέρουν τήν Ἑλλάδα στή δόξα της καί στό μεγαλεῖο της.
Καί αὐτοί νά μή μείνουν στήν ἱστορία ὡς οἱ καταστροφεῖς τῆς νεότητος ἀλλά καί τά ἑλληνόπουλα, χάριτι Θεοῦ νά σωθοῦν, νά προοδεύσουν, νά ἀνδρωθοῦν, νά γίνουν ἐπιτυχημένοι Ἕλληνες ἄξιοι τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως καί τῆς Πατρίδος μας.
Μέ πατρικές εὐχές
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

π. Ανδρέας Κονάνος: ''Κύριε καθάρισε τις σκέψεις μου...'' (φωτογραφίες)

$
0
0
Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Ανδρέας Κονάνος ήταν ο ομιλητής της 7ης ημέρας των πολυήμερων ενοριακών εορταστικών εκδηλώσεων “ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2017”, που πραγματοποιούνται για 21ο 
χρόνο με μεγάλη επιτυχία στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Δήμου Αγίου Δημητρίου.
Ο π. Ανδρέας, μπροστά σε εκατοντάδες πιστών, που κυριολεκτικά είχαν κατακλύσει τον Ιερό Ναό, ανέπτυξε το θέμα:"Κύριε καθάρισε τις σκέψεις μου...".

Με το μοναδικό γλαφυρό του ύφος και τον απλό μεν μεστό δε θεολογικών νοημάτων λόγο του, προσέφερε στους πιστούς αμέτρητα ερεθίσματα αυτογνωσίας και πνευματικής εγρήγορσης.

Μεταξύ των άλλων ο π. Ανδρέας είπε: “Ό,τι σκέφτεσαι, σε καθορίζει…, ό,τι σκέφτεσαι, σε επηρεάζει… Λογισμούς έχουμε όλοι. Δεν είμαστε οι σκέψεις μας, αλλά οι σκέψεις, που εμείς αναλόγως χειριζόμαστε.

Οι λογισμοί όταν κάνουν κατάληψη μέσα μας τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Όποιος είναι ήρεμος στο μυαλό αγγίζει τον Θεό”.
Για τις ανθρώπινες ψυχές που έχουν κλίση στο μοναχισμό είπε χαρακτηρίστηκα: “Όποιος δεν είναι εντάξει μέσα του και στο πιο Άγιο Μοναστήρι να πάει δε θα βρει ησυχία”.

Στη συνέχεια ο ομιλητής αναφέρθηκε στην ειρήνη λέγοντας: “Γι’ αυτό οι ιερές ακολουθίες στην Εκκλησία μας ξεκινούν με την αίτηση της ειρήνης “ εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν”. Αυτή την ειρήνη πρέπει να αναζητούμε”.

Σε άλλο σημείο είπε: “ Οι ενοχές θεραπεύονται με την εξομολόγηση. Να μάθουμε να λέμε πάντα ευχαριστώ για το κάθε τι. Με το ευχαριστώ θεραπεύονται οι λογισμοί, αλλιώς με την αχαριστία μολύνονται”.

Μετά την ομιλία, που έγινε στις 7.00μμ εντός του Ιερού Ναού, πραγματοποιήθηκε το καθιερωμένο “Ενοριακό Αρχονταρίκι”, στον ισόγειο χώρο του Ιερού Ναού, στο οποίο δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο.

Απαντώντας στις πολλές και ενδιαφέρουσες ερωτήσεις των πιστών, ο π. Ανδρέας κατέληξε: ''Ο Χριστός είπε ουέ ημίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές. Δεν είπε ουέ υμίν πόρνες και τελώνες. Την υποκρισία καυτηρίασε την δε μετάνοια επαίνεσε. Ας απαντήσει ο κάθε σύζυγος στην ερώτηση: Τη ζωή της γυναίκας σου την κάνεις εύκολη ή δύσκολη; Το αντίστοιχο ερώτημα ισχύει και για την γυναίκα. Όταν είσαι ερωτευμένος με τον Χριστό και με την πίστη σου, τότε δεν ασχολείσαι με τα λάθη των άλλων και δεν κατακρίνεις κανέναν. Δεν αλλάζει ο κόσμος με διαμαρτυρίες. Θα αλλάξει μέσα από την αγιότητα, που είναι η νέκρωση-σταύρωση του κακού εαυτού μας και η ανάσταση του νέου εν Χριστώ ανθρώπου.''

Η 7η ημέρα “ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2017”, ολοκληρώθηκε με την Κατανυκτική Αγρυπνία, στην οποία λειτουργός ήταν ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Πορφύριος Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Λαφυστίου Λεβαδείας. 

Έψαλε ο βυζαντινός χορός "Αντιφωνικόν Μέλος, υπό τη διεύθυνση του Πρωτοψάλτου κ. Γεωργίου Καμαριάρη.










''Τι ποτέ εστίν άνθρωπος''

$
0
0
Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απευθυνόμενος στο πολυπληθές ποίμνιό του, τόσο στην Αντιόχεια στην οποία χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος, όσο και στη Βασιλίδα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη, απευθύνει το δύσκολο ερώτημα: «ειπέ γαρ μοι, τι 
ποτέ εστίν άνθρωπος;» 1, δηλαδή πες μου τι τέλος πάντων είναι ο άνθρωπος.
Και συνεχίζει: «(τι απάντηση θα δώσει κάποιος) αν ερωτηθεί σε τι διαφέρει από τα άλογα ζώα, πώς είναι συγγενής των όντων του ουρανού, τι μπορεί να προέλθει από τον άνθρωπο;»

2. Και απαντά ο ίδιος σε άλλη ομιλία του: «Είναι διπλό αυτό το ζώο, δηλαδή ο άνθρωπος, που αποτελείται από δύο ουσίες, η μία είναι υλική, ενώ η άλλη πνευματική, εννοώ την ψυχή και το σώμα και έχει συγγένεια και στον ουρανό και στη γη. Γιατί με την πνευματική του ουσία επικοινωνεί με τις ουράνεις δυνάμεις, ενώ με την υλική έχει συνδεθεί με τα πράγματα της γης, επειδή είναι ένας τέλειος συνδυασμός και στις δύο κτίσεις»2.

Ποιός τελικά είναι ο άνθρωπος; Είναι αυτός ο οποίος ομιλεί, σκέπτεται, συγγράφει ή έχει επικοινωνία με άλλους ανθρώπους; Είναι εκείνος που έχει απλώς χέρια και πόδια ανθρώπου ή ακόμη εκείνος που διαθέτει λογική;

Ο αληθινός άνθρωπος, κατά τη χρυσή αηδόνα της Εκκλησίας, είναι αυτός ο οποίος πιστεύει στο Θεό και έχει ζωή φιλοσοφημένη. «Αυτό προ πάντων είναι άνθρωπος, όταν φυλάσσει την ακρίβεια των δογμάτων και κάμνει ευσεβή ζωή»4.

Άνθρωπος είναι εκείνος ο οποίος ασκεί με παρρησία την ευσέβεια και την αρετή.

Γι’ αυτό θα πει γεμάτος θαυμασμό ο ιερός πατήρ χρησιμοποιώντας στη διδασκαλία του ως γνώμονα την Αγία Γραφή πως: «ο Νώε ανάμεσα σε τόσους πολλούς ανθρώπους διέσωσε την εικόνα του ανθρώπου. Διότι αυτό σημαίνει άνθρωπος, όταν καταγίνεται κανείς εις την αρετή... Άνθρωπο θα μπορούσαμε να ονομάσουμε εκείνον που διασώζει την εικόνα του ανθρώπου... Αλλά όχι μόνο αυτό, αλλά και το να είναι ενάρετος και το να αποφεύγη τα κακά και το να νικά τα παράλογα πάθη του και το να εκτελή πιστά τας εντολάς του Θεού»5.

Ένας τέτοιος Άνθρωπος ήταν ο Παύλος Μελάς, ο αγνός αυτός ήρωας και πρωτομάρτυρας του Μακεδονικού Αγώνος.

Αν δεν ήταν αυτός όπως και ο μεγάλος εκείνος εθνεγέρτης Ιεράρχης, ο Μητροπολίτης Καστορίας Γερμανός Καραβαγγέλης και όλη η χορεία των Ιεραρχών της Μακεδονίας, δεν γνωρίζω εάν σήμερα θα είχαμε αποκτήσει την ελευθερία μας.

Γιατί όπως έχει λεχθεί, ο Μακεδονικός Αγώνας, η τόσο λαμπρή σελίδα της ιστορίας μας, προετοίμασε την έκβαση των Βαλκανικών Πολέμων και την ελευθερία της Μακεδονίας.

Πρώτον, ο Παύλος Μελάς διέθετε καρδιά γεμάτη ανθρωπιά. Ήταν ένα παλληκάρι με ιδανικά, που στο διάβα της ζωής φανέρωνε την αρετή του, τη φλόγα της πίστεως και την ανθρωπιά του.

Η μακαριστή γυναίκα του Ναταλία Μελά στο μνημειώδες βιβλίο της παραθέτει αποσπάσματα από το σημειωματάριο το οποίο ο Παύλος κρατούσε λίγο πριν ξεκινήσει για την περιοδεία του στη Μακεδονία, αλλά και από τις επιστολές που της έστελνε.

Εκεί φανερώνεται πόσο ευαίσθητη και ανθρώπινη καρδιά διέθετε: «Εκείθεν με την άμαξαν πηγαίνω εις το νεκροταφείον, εις του πατρός μου το μνήμα. Κάθομαι ολίγην ώραν παρά τον τάφον του. Αισθάνομαι την ψυχήν του πολύ κοντά μου· ενθυμούμαι με πόσην φωτιά αγαπούσε αυτός την πατρίδα, ενθυμούμαι ότι ωρκίσθην επί του φερέτρου του ν’ αποθάνω εν ανάγκη υπέρ αυτής, ενθυμούμαι πόσον μας ελάτρευε και πόσον υπέφερε δια την καταστροφήν του 1897. Όλαι αυταί αι σκέψεις με δίδουν θάρρος και επαναφέρουν ολίγην γαλήνην εις την ψυχήν μου· διότι σκέπτομαι ότι, και αν φονευθώ, θα επανεύρω την ψυχήν του αγίου εκείνου ανθρώπου»6.

Κι όταν στις 5 Μαρτίου του 1904 φθάνει στο χωριό Κριτσοτάδες, γράφει πάλι στη γυναίκα του μια επιστολή μέσα από την οποία φαίνεται η αγαπώσα καρδία του για το Θεό αλλά και συγχρόνως για την Πατρίδα.

Αξίζει να παραθέσουμε ένα τμήμα αυτής της επιστολής σαν μια ελάχιστη απάντηση σε εκείνους που σήμερα κατακρίνουν όλους όσους ασχολούνται μ’ αυτόν τον αιματοβαμμένο τόπο: «Δεν αφήνω πίσω μου κανένα καημόν, διότι σας συμπεριλαμβάνω όλους μαζί μου εις την καρδιά μου και εις τον νου μου. Με όλην την δύναμιν της ψυχής μου, παρακαλώ τον Θεόν να σας κάμη όλους ευτυχείς. Έχω την πεποίθησιν ότι και ημάς και την αγίαν υπόθεσιν θα ευλογήση ο Θεός· αν όμως τυχόν δεν θελήση να επιστρέψωμεν, να μη λυπηθής, αλλά να είσαι γενναία και υπερήφανη και να χρησιμεύσης έτσι ως παράδειγμα εις όλας τας Ελληνίδας... Δεν αφήνω περιουσίαν εις την οικογένειάν μου, αλλ’ έχω συναίσθησιν ότι αφήνω εκείνο το οποίον εκληρονόμησα από τον πατέρα μου άθικτον, όνομα τίμιον και αγαπητόν»7.

Μάλιστα, όταν έφθασε στη Λάρισα στις 21 Αυγούστου 1904, γράφει την εξής συγκινητική επιστολή που φανερώνει όλο το δυναμισμό και τον ηρωισμό που διέθετε, φθάνοντας ακόμη να θυσιάσει και τον ίδιο του τον εαυτό.

«Αναλαμβάνω αυτόν τον αγώνα με όλην μου την ψυχήν και με την ιδέαν ότι είμαι υποχρεωμένος να τον αναλάβω. Είχα και έχω την ακράδαντον πεποίθησιν ότι δυνάμεθα να εργασθώμεν εν Μακεδονία και να σώσωμεν πολλά πράγματα. Έχων δε την πεποίθησιν ταύτην, έχω και υπέρτατον καθήκον να θυσιάσω το παν όπως πείσω και Κυβέρνησιν και κοινήν γνώμην περί τούτου»8.

Έτσι ξεκίνησε για τη Μακεδονία στις 17 Αυγούστου 1904 για τρίτη και τελευταία φορά. Για το πρόσωπό του και την προσφορά του θα μπορούσε να λεχθεί εκείνο το οποίο έλεγαν για την εποποιΐα του 1940, πως «ποτέ τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν χρωστούσαν τόσα πολλά σε τόσο λίγους ανθρώπους».

Ακόμη για τον ήρωα αυτό θα μπορούσαμε να πούμε πως ποτέ άλλοτε ένα ολόκληρο εθνικό διαμέρισμα της πατρίδος μας δεν χρωστούσε την ελευθερία του σε έναν άνθρωπο· διότι η Μακεδονία οφείλει κυρίως στον Παύλο Μελά την ελευθερία της παρ’ όλη την τόσο σύντομη σε χρονική διάρκεια δράση του.

Δεύτερον. Ο Παύλος Μελάς έδειξε περίτρανα την ανθρωπιά του στη Μακεδονία μας.

Η πορεία για την ελευθερία αυτού του τόπου πέρασε μέσα από πολλούς κινδύνους, φόβους, προδοσίες, πείνα, κόπο, δίψα, ξενύχτια και κυρίως προσευχές προς το Θεό και εμπιστοσύνη στο θέλημά Του.

Εδώ δεν ήρθε ως τιμωρός, αλλά ως άνθρωπος έτοιμος να αναστήσει αυτόν τον πεσμένο τόπο.

Να πει στους ανθρώπους ειρηνικά και αγαπητικά πως είναι Έλληνες Ορθόδοξοι, πως πρέπει να αγαπούν την Πατρίδα, πως μέσα στις φλέβες τους ρέει το αίμα του Μεγάλου Αλέξανδρου του Μακεδόνα και πως έχουν ως υποχρέωση την αφοσίωση σε αυτόν τον τόπο.

Όποιος αγαπά τη μητέρα του, δεν σημαίνει ότι εχθρεύεται τις άλλες μητέρες. Κι όποιος αγαπά τη μάνα Πατρίδα του, δεν σημαίνει ότι εχθρεύεται τις άλλες πατρίδες.

Στις 16 Μαρτίου το 1904 από το Γαβρέσι το σημερινό Γάβρο των Κορεστείων στέλνει και πάλι μια συγκινητική επιστολή που φανερώνει όλο το ήθος της προσωπικότητός του.

«Εγωιστικώς φερόμενος θα σου κάμω μίαν μικρήν περίληψιν του λόγου τον οποίον εξεφώνησα προ της μακεδονικής αυτής βουλής... Αδελφοί, ημείς που ήλθαμεν από τας Αθήνας δια να σας βοηθήσωμεν, εφέραμεν μαζί μας μόνον αγάπην, πατριωτισμόν και παλληκαριά· με αυτά μόνον και με τα όπλα, που θα σας φέρωμεν αν τα θελήσετε, θα σας βοηθήσωμεν να υπερασπισθήτε κατά των ατιμιών των Βουλγάρων και, αν είναι ανάγκη, και κατά των ατιμιών των Τούρκων. Ημείς δεν θα σας βιάσωμεν να μας ακολουθήσετε, όπως σας έκαμαν οι Βούλγαροι... και αφού έπαιρναν τα χρήματά σας... και έκαμαν έτσι το κέφι τους, άφησαν τους Τούρκους και έκαψαν τα χωριά σας... Ημείς θα πολεμούμε στήθος με στήθος και πρώτα θα πέφτωμεν ημείς και έπειτα σεις»9.

Τρίτον. Για να δούμε πώς στην προσωπικότητα του Παύλου Μελά εκπληρώνεται ο χρυσοστομικός λόγος πως άνθρωπος είναι εκείνος ο οποίος πιστεύει στο Θεό και εναρμονίζει το θέλημά του με το θέλημα του Θεού, θα πρέπει και πάλι να ανατρέξουμε στις επιστολές του μέσα από τις οποίες αφήνει να φανεί το πόσο δυνατά πίστευε , το πόσο συχνά ζητούσε την ευλογία του Θεού, το πόσο σεβόταν τους Ποιμένες της Εκκλησίας, αλλά και συγχρόνως συμμετείχε στη ζωή της Εκκλησίας.

Όπως τότε, το 1821, που τα παλληκάρια της Επανάστασης ζούσαν τη ζωή της Εκκλησίας και η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν γι’ αυτούς η πρωτοπόρος στους αγώνες και στην ελευθερία αυτού του τόπου, γεγονός το οποίο το ξεχνούμε σήμερα, αφού μας δέρνει η αμνησία για την ιστορία, η οποία κάποια στιγμή θα μας δικάσει μαζί με τους αγέννητους νεκρούς μας.

Στις 15 Μαρτίου 1904 φθάνει στην περίφημη Ιερά Μονή του Αγίου Νικολάου Τσιριλόβου.

Εκεί συναντά τον περίφημο Ηγούμενο Γρηγόριο για τον οποίο λέγει «πως σπανίως βλέπει κανείς ωραιότερον άνδρα, ηλικίας 67-70 ετών»10, ο οποίος όχι μόνο τους φιλοξενεί αλλά και τους εμψυχώνει, τους κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων, τους πληροφορεί γι’ αυτά τα οποία συμβαίνουν στον τόπο και με κίνδυνο της ζωής του τους κατευοδώνει και τους δείχνει το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουν για να φθάσουν στον προορισμό τους.

Γράφει χαρακτηριστικά στο ημερολόγιό του τα εξής συγκινητικά: «Ημείς όλοι εβαδίζαμεν όπισθέν του εφ’ ενός ζυγού, σιωπηλοί και κατά την αυτήν ως πάντοτε τάξιν. Ο ηγούμενος ήτον ασκεπής, εβάδιζεν ευθυτενέστατον έχων το υψηλόν του ανάστημα και μόνον την κεφαλήν κλίνων εμπρός, εφαίνετο βυθισμένος εις τις οίδε ποίας σκέψεις... Εις όλους μας έκαμεν εντύπωσιν το θέαμα του αγαπητού γέροντος· και μας εφάνη ότι βλέπομεν την Εκκλησίαν μας, τον αντιπρόσωπον του Χριστού, χειραγωγούντα ημάς εις το υψηλόν έργον το οποίο ηρχίσαμεν χθες. Όταν εφθάσαμεν κάτω εις την πεδιάδα, ο ηγούμενος εσταμάτησε και παρερχομένους τον ένα κατόπιν του άλλου, μας ηυλόγει και μας ησπάζετο»11. Μάλιστα δε, στις 28 Αυγούστου, σημειώνει με έμφαση και τη συμμετοχή του στο Ποτήριο της Ζωής : «Ακούσαμεν τον εσπερινόν πρώτα και κατόπιν μας μετέλαβεν ο γέρων χωρικός ιερεύς της μονής. Ουδέποτε με τόσην κατάνυξιν μετέλαβα. Ο νους μου διαρκώς εστρέφετο προς Εκείνον ο οποίος χάριν ημών και της θείας θρησκείας Του υπέστη το μαρτύριον. Το μέγεθος της θυσίας Του, το μέγεθος της αποστολής Του μ’ έκαμναν να αισθάνωμαι πόσον μικροί και πόσον μακράν Αυτού ευρισκόμεθα, αλλά και συγχρόνως μ’ ενεθάρρυναν»12.

Τέλος, συνταρακτική είναι η περιγραφή της στάσης του από τον κ. Νικόλαο Μέρτζο, Πρόεδρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και Άρχοντα Διδάσκαλο του Γένους: «Στο στήθος του, πάνω από την καρδιά, έφερε τον Σταυρό. Και μέσα στην καρδιά του αγάπη μόνον. Ήλθε για να συμφιλιώσει, όχι να σκοτώσει. Στο Στρέμπενο (Ασπρόγεια) συνέλαβε τους δολοφόνους του παπα-Δημήτρη για να τους δικάσει αλλά εκείνοι πετάχτηκαν να φύγουν και οι ευθύβολοι Κρητικοί τους χτύπησαν στο φτερό. Ο Παύλος έκλαψε πικρά. «Ποιος είμαι εγώ να τους φονεύσω; Με ποιο δικαίωμα; Εγώ ήλθα διά να ειρηνεύσω τον τόπον»· έγραψε στη Νάτα του»13.

Αυτός ήταν ο ήρωας.

Αυτή ήταν η σχέση του με την Εκκλησία.

Αυτή ήταν η αγάπη του για την Πατρίδα.

Ο Νικόλαος Μέρτζος γλαφυρά θα γράψει: «Στους πικρούς καιρούς μας ο Ελληνισμός αναζητεί τον Ηγέτη πού, με ένα κλικ, θα αναποδογυρίσει την δεινή πραγματικότητα, θα ανατρέψει τους σιδηρούς συσχετισμούς των ισχυρών δυνάμεων και θα αναγεννήσει την Ελλάδα. Τέτοια θαύματα, όμως, δεν γίνονται με σπιθαμιαία αναστήματα ηγετών ούτε με παχειά λόγια. Ωστόσο, θαύματα έζησαν τον 20όν μόλις αιώνα οι πάπποι και οι πατέρες των πιο γερόντων μας. Πρώτο θαύμα στην αυγή του αιώνα ο Μακεδονικός Αγώνας.

Τότε η Ελλάδα είχε ξεγράψει την Μακεδονία. Χρεοκοπημένη το 1893, βαρεία ηττημένη και ταπεινωμένη το 1897, με μόλις 2,6 εκατ. κατοίκους πάμπτωχους και με τα κύρια έσοδά της δεσμευμένα στο Δημόσιο Χρέος της, χωρίς Στρατό ούτε ηγεσία αδυνατούσε να αναμετρηθεί με την Ιστορία. Σαν είδε, όμως, φως, αναμετρήθηκε. Και επέτυχε αλλεπάλληλα θαύματα σέ 9 χρόνια. Κάποιος άναψε πρώτος το καντήλι»14.

Κι ένα μεγάλο ερώτημα απευθύνεται σε όλους μας σήμερα: Διαθέτουμε άραγε τέτοια αποθέματα σεβασμού και αγάπης; Διαθέτουμε ηρωισμό για να θυσιάσουμε τον εαυτό μας και τη βόλεψή μας για το Χριστό και την Ελλάδα;

Γιατί σήμερα αν κανείς αναφέρεται σε Χριστό και Ελλάδα, θα πρέπει να είναι έτοιμος να δεχθεί τα πυρά και τις κατηγορίες περί ρατσισμού και τόσα άλλα τα οποία λέγονται και γράφονται...

13 Οκτωβρίου 1904. Ο Παύλος αυτήν την ημέρα αποφάσισε να δώσει ό,τι είχε. Και είχε μόνο τον εαυτό του.

Και αυτόν τον έδωσε για τη μεγάλη Πατρίδα, που δεν την περιορίζει ο Όλυμπος και το ακρωτήριο του Μαλέα, κατά την έκφραση του Σπυρίδωνος Λάμπρου στο μνημόσυνο που τέλεσαν οι φοιτητές στο πρώτο Κοιμητήριο των Αθηνών στις 23 Οκτωβρίου 1904.

Με το θάνατό του προσυπέγραψε ότι είχε ο ίδιος πριν διακηρύξει: «Τι σημαίνει είς άνθρωπος; Ενός ανδρός το αίμα, εάν ποτίση το χώμα της Μακεδονίας, θα εξυπνήσωσιν οι κοιμώμενοι, θα εγκαρδιωθώσιν οι τρομοκρατηθέντες, θα φυτρώσουν επί της ευγενούς γης εκδικηταί και σωτήρες». Ο θάνατος του παλληκαριού αφύπνισε την Αθήνα. Συνήγειρε όλον τον Ελληνισμό.

Τώρα ο Παύλος αναπαύεται στη μακεδονική γη, στην Καστοριά, στο Ναό των Ταξιαρχών του 11ου αιώνος, δίπλα στο Γερμανό Καραβαγγέλη, και μαζί με την αείμνηστη σύζυγό του Ναταλία Μελά, αναμένει την ανάσταση των νεκρών.

Ακοίμητη καίει η κανδήλα στον τάφο του και θρηνητικά η μούσα μαζί με τον Κωστή Παλαμά τού επαναλαμβάνει κάθε φορά το μοιρολόι που ακούγεται την ημέρα της τελευτής του: «Σε κλαίει ο λαός. Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι στον τόπο, που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλληκάρι. Πανάλαφρος ο ύπνος σου, του Απρίλη τα πουλιά σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς λογάκια και φιλιά, και να σου φτάνουν του χειμώνα οι καταρράχτες, σαν τουφεκιού αστραπόβροντα και σαν πολέμου κράχτες. Πλατειά του ονείρου μας η γη και απόμακρη. Και γέρνεις εκεί και σβεις γοργά. Ιερή στιγμή. Σαν πιο πλατειά τη δείχνεις, και τη φέρνεις σαν πιο κοντά»15.

Αυτό το μνημείο κι αυτός ο χώρος θα έπρεπε να αποτελεί προσκύνημα και τόπο αναφοράς για όλους τους Έλληνες και η μορφή αυτού του ήρωα ένας καθρέπτης γι’ αυτά που σήμερα γίνονται στον τόπο μας, γι’ αυτά που ψηφίζονται, γι’ αυτά που τεκταίνονται...

Μήπως κάποτε αυτήν την αγνή και ηρωική μορφή θα έπρεπε να την κατατάξουμε στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας και να την προβάλλουμε ως παράδειγμα ευσεβούς και πιστεύοντος ανιδιοτελούς ανδρός, αλλά και μάρτυρος στον αγώνα υπέρ της Πίστεως και της Πατρίδος;

113 χρόνια μετά το ηρωικό του τέλος θα πρέπει να πούμε... ο Θεός να λυπηθεί την καϋμένη την Πατρίδα μας!

1 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, «Εις τας Πράξεις – Ομιλία ΛΒ’», ΕΠΕ 16Α,260

2 αυτόθι

3 του ιδίου, «Έτι εις την ασάφειαν της Παλαιάς Διαθήκης... – Ομιλία Β’», ΕΠΕ 1,359

4 του ιδίου, «Ομιλία εις τον ΡΜΓ’ Ψαλμόν», ΕΠΕ 7,401

5 του ιδίου, «Ομιλία ΚΓ’», ΕΠΕ 2,705

6 Ναταλίας Π. Μελά, «Παύλος Μελάς», Β’ έκδ., Αθήνα 1963, σελ. 192

7 ο.π., σελ. 211

8 ο.π., σελ. 317

9 ο.π., σελ. 240-241

10 ο.π., σελ. 234

11 ο.π., σελ. 237

12 ο.π., σελ. 331

13 «Αθωνίτης», Περιοδική Έκδοση του Ομίλου Φίλων Αγίου Όρους «Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης», Έτος 25ο, Τεύχος 97, Δ΄ Τρίμηνο 2016

14 αυτόθι

15 Κωστή Παλαμά, «Η πολιτεία και η μοναξιά», Β’ έκδ., σελ. 58

Χιλιάδες προσκυνητές για την Οσία Παρασκευή την Επιβατηνή στο Ιάσιο (φωτογραφίες)

$
0
0
Το Ιάσιο έγινε, αυτές τις μέρες, η πνευματική πρωτεύουσα της Ρουμανίας. Χιλιάδες προσκυνητές ήρθαν να τιμήσουν την Οσία Παρασκευή την Επιβατηνή, της οποίας τα ιερά λείψανα βρίσκονται στη Μολδαβία για περισσότερα από 350 χρόνια.
Στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία προεξήρχε το Σάββατο 14 Οκτωβρίου ο Μητροπολίτης Επιφανείας (Χάμα) Νικόλαος από το Πατριαρχείο Αντιοχείας. Μαζί του συλλειτούργησε πλειάδα ιεραρχών και ιερέων της Εκκλησίας της Ρουμανίας και ο Επίσκοπος Ερζερούμ Κουάις.

Ο εκπρόσωπος του Πατριάρχη Βουκουρεστίου στην ακολουθία ήταν ο Επίσκοπος Πλοεστίου Βαρλαάμ. Ο πατριαρχικός επίτροπος διάβασε το μήνυμα του Πατριάρχη Δανιήλ στους προσκυνητές που βρίσκονται στο Ιάσιο.

Ο Μακαριώτατος του είπε ότι «η χριστιανική ζωή είναι ένα πνευματικό προσκύνημα στη Βασιλεία του Θεού».

«Σε αυτό το ταξίδι στη Βασιλεία του Θεού, κάθε πιστός καθοδηγείται από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, επειδή μόνο μέσα από το έργο του Αγίου Πνεύματος μπορούν οι άνθρωποι να γίνουν άγιοι. Το Άγιο Πνεύμα βοηθά τον άνθρωπο να μεγαλώσει πνευματικά εκπληρώνοντας τις ευαγγελικές εντολές της αγάπης του Θεού και των συνομηλίκων, ακολουθώντας το παράδειγμα της ζωής των αγίων, επικαλούμενοι τις πρεσβείες τους τιμώντας την εικόνα και τα λείψανά τους.

Ο Μητροπολίτης Επιφανείας (Χάμα) Νικόλαος, μίλησε στους πιστούς για τη ζωή των δύο αγίων, της Οσίας Παρασκευής και της Αγίας Θέκλας, καθώς και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Αντιοχειανή Εκκλησία.

«Εμείς οι Χριστιανοί στη Συρία υποφέρουμε από τον πόλεμο, οι εκκλησίες έχουν καταστραφεί, οι δύο Μητροπολίτες Χαλεπών έχουν απαχθεί, οι ιερείς αποκεφαλίζονται, κλπ. Αυτά είναι μερικά παραδείγματα, αλλά η ελπίδα μας στην Ανάσταση είναι πολύ μεγάλη και ελπίζουμε για την Βοήθεια του Κυρίου».

Ο ιεράρχης αναφέρθηκε επίσης στις καλές σχέσεις μεταξύ των δύο Αδελφών Ορθοδόξων Εκκλησιών, της Ρουμανίας και της Αντιόχειας.

Ο ιεράρχης της Αντιόχειας ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη Μολδαβίας & Βουκοβίνης Θεοφάνη, για την πρόσκληση να συμμετάσχει στις εορταστικές εκδηλώσεις, ενώ έδωσε προσευχές και ευλογίες στους προσκυνητές που βρίσκονται στο Ιάσιο.

O Μητροπολίτης Μολδαβίας έκανε παράλληλισμό μεταξύ της κατάστασης στη Συρία και της περιόδου κατά την οποία το κομμουνιστικό καθεστώς διώκε την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρουμανίας. Ο ιεράρχης εξήrε τις λαμπρές μορφές των κληρικών και των λαϊκών που έγιναν μάρτυρες της Ορθοδοξίας στις κομμουνιστικές φυλακές.

Στο τέλος της θείας Λειτουργίας, ο Μητροπολίτης Μολδαβίας ευχαρίστησε τον Θεό για αυτό το θαυμάσιο δώρο των αγίων που είναι ο οδηγοί και τα πρότυπά μας στη ζωή μας.

Υπεραγία Θεοτόκε, σκέπε, φρούρει, φύλαττε ημάς από παντός κινδύνου

Λαγκαδά Ιωάννης: «Στα δύσκολα χρόνια που περνάμε η παρηγοριά και το καταφύγιο μας είναι οι Άγιοι μας»

$
0
0
Μέσα σε κλίμα κατάνυξης τελέσθηκε την 13η προς 14η του τρέχοντος μηνός Οκτωβρίου, Ιερά Αγρυπνία εις τον νεοαναγειρόμενο Ιερό Ναό του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, ο οποίος και ευρίσκεται εις την περιοχή του Ηρακλείου Λαγκαδά.
Η πρώτη αυτή Ιερά Αγρυπνία μετά τα Θυρανοίξια του Ιερού Ναού τα οποία τελέσθηκαν προσφάτως υπό της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, πραγματοποιήθηκε προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Ιωάννουκαι με συμμετοχή πλειάδος Ιερέων, ενώ προσήλθε και πολλής κόσμος ο οποίος και παρέστη συμπροσευχόμενος καθ’ όλη την διάρκεια των Ιερών Ακολουθιών.

Στην ομιλία του Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδά κ. Ιωάννης, αναφέρθηκε εκτενώς στο πρόσωπο του Οσίου Πορφυρίου ενώ τόνισε ότι στα δύσκολα χρόνια που περνάμε η παρηγοριά και το καταφύγιο μας είναι οι Άγιοι μας, οι οποίοι μας περιβάλουν, μας αγκαλιάζουν και μας εμπνέουν, δείχνοντας μας συνεχώς τον δρόμο που πρέπει να βαδίζουμε.

Όλοι οι Άγιοι έζησαν στον ίδιο κόσμο με εμάς, έχοντας τους ίδιους ή παραπλήσιους πειρασμούς με εμάς αλλά κατάφεραν να αναδείχνουν φωστήρες της τρισηλίου θεότητος γιατί άφησαν το φως του Χριστού να φωτίσει το νου και την καρδιά τους, γενόμενοι οι ίδιοι δοχεία της χάριτος του Θεού.

Ο καθένας από εμάς κάτι δέχεται στην ζωή του και όλοι συνδέουμε την ζωή με κάτι. Πολλοί άνθρωποι επιζητούν τον πλούτο και την δόξα αυτού του κόσμου συνδέοντας άστοχα την ζωή τους με ένα από αυτά. Όμως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να συνδέσει ο άνθρωπος την ζωή του με την απάτη, την αμαρτία και τον θάνατο ζώντας την έσχατη τιμωρία στο τέλος όπου όταν τελειώνει το πανηγύρι της ζωής του να νιώθει εντελώς άδειος και μετέωρος χωρίς περιεχόμενο και ουσία.

Οι Άγιοι, οι Μάρτυρές και Όσιοι Πατέρες συνέδεσαν την ζωή τους με τον Κύριο. Αυτό πρέπει να είναι και για εμάς το παράδειγμα ώστε να καταφέρουμε να συνδέσουμε και εμείς την ζωή μας με την ζωή των Αγίων και του Κυρίου, για να ζήσουμε το μεγαλείο που χαρίζει ο Κύριος, εκτελώντας παράλληλα το θέλημα Του, ακούοντας Τον ως διδάσκαλο και μένοντας κοντά Του ως φίλοι όπως έπραξα και οι Άγιοι μας.

Καταλήγοντας την σύντομη ομιλία του ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε ότι τόσο ο Όσιος Πορφύριος όσο και όλοι οι Άγιοι της Ορθοδοξίας κατάφεραν να ζουν συνεχώς στο φως της Αναστάσεως του Κυρίου. Αυτό το Φως θα πρέπει να πλημυρίσει τον νου και την καρδιά μας, ώστε να αλλάξουμε σε ανθρώπους του Θεού με μετάνοια και ταπεινό φρόνημα. Πρέπει η συνεχή έννοια μας να είναι το πώς θα είμαστε κοντά στον Θεό και το πως η ζωή μας να είναι συνδεδεμένη με την ζωή του Κυρίου και των Αγίων.










Γέροντας Γρηγόριος Ηγούμενος Ι. Μ. Δοχειαρίου: “Οι άπιστοι Συριζαίοι κρεμάνε την Ελλάδα, κρεμάνε την μάννα που τους γαλούχησε με ρωμιοσύνη και χριστιανοσύνη”

$
0
0
ΓΚΑΠ-ΓΚΟΥΠ, ΓΚΑΠ-ΓΚΟΥΠ
Μέρες τώρα ἀκροαζόμαστε τὸ χτύπημα τῶν ἥλων κι ὁ ἕνας ἐρωτᾶ τὸν ἄλλον: Ποιόν καρφώνουνε; Μὰ δὲν ὑπάρχουνε πιὰ γύφτοι. Ποιοί ἑτοίμασαν τὰ καρφιὰ καὶ ποιό παράνομο βουλευτήριο ἀπεφάσισε νὰ σταυρώση; Ποιός εἶναι ὁ ληστὴς ποὺ σήμερα ἀνεβαίνει στὸ ἰκρίωμα; 
Μήπως εἶναι οἱ βουλευτὲς καὶ οἱ ὑπουργοί, ποὺ διεμέρισαν τὰ ἱμάτια τῆς Ἑλλάδος καὶ περπατάει σήμερα στοὺς δρόμους τῆς Εὐρώπης ξυπόλυτη καὶ γυμνή; Μήπως εἶναι τὸ κηποταφεῖον τῶν ἐπισκόπων, ποὺ οὔτε ἕνα στὸπ δὲν μπόρεσε νὰ βάλη στοὺς καταχραστές, στοὺς βλάσφημους, στοὺς ἀρνητὲς τῆς πίστεως;Μήπως εἶναι οἱ ἱερεῖς καὶ γραμματεῖς τοῦ λαοῦ, ποὺ τραβᾶνε τὸν Χριστὸ ἁλυσοδεμένο στοὺς δρόμους τῆς προδοσίας; Γιατί, μεταξοφόροι καὶ χρυσοπιλοφόροι, δὲν λέτε ἔστω καὶ ἕνα «ἐπιτέλους σταματᾶτε»; Μήπως σταυρώνεται ἡ ἔνοχη σιωπὴ τοῦ Ὄρους τοῦ Ἁγίου καὶ ἡ ἀμνηστία ποὺ ὁ ὀρθόδοξος λαὸς χαρίζει χωρὶς ἀντάλλαγμα στοὺς κρατοῦντες; Ὄχι, ὄχι. Εἶναι τὸ ἰκρίωμα ποὺ ἔστησαν οἱ ἄθεοι Συριζαῖοι καὶ τὰ καρφιὰ ποὺ ἔφτιαξαν στὰ καμίνια, στὰ γυφτάδικα τῶν ἀπίστων καὶ ἀκολάστων κρατούντων. Καὶ ποιόν κρεμᾶνε; Κρεμᾶνε τὴν Ἑλλάδα, κρεμᾶνε τὴν μάννα ποὺ τοὺς γαλούχησε μὲ ρωμιοσύνη καὶ χριστιανοσύνη.
Ἦρθε ἡ καταραμένη ὥρα νὰ ἀκούσουμε ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν μάννα μας τὸ «τετέλεσται». Τελείωσαν τὰ πάντα σ᾽ αὐτὴν τὴν χώρα. Ἡ Ἑλλάδα χωρὶς Χριστό, εἶναι ἕνα κουφάρι πεταμένο στὴν ἄβυσσο. Διαδραματίζονται φοβερὰ πράγματα καὶ δὲν βλέπεις κανενὸς Ἕλληνα κληρικοῦ καὶ λαϊκοῦ τὸ μάτι νὰ δακρύζη. Χάνουμε τὰ πάντα καὶ χάσκουμε σὰν νὰ μὴ συμβαίνη τίποτε. Χριστιανέ, σήκω ἀπάνω. Παπᾶ, κάνε τὸ ράσο σου φλάμπουρο καὶ σύ, μοναχέ, τὸ τριβώνιό σου σημαία. Ἀναστέναξε καὶ ἐκ βαθέων κράξε: «Ὄχι δοσίματα στοὺς ἀθέους. Ὄχι ἄρνηση τοῦ Δημιουργοῦ.» Γιατί δὲν ἀκοῦμε τίποτα; Πραγματικὰ πλαστικοποιηθήκαμε; Γιατί κωφεύουμε; Γιατί δὲν πήραμε τοὺς δρόμους καὶ τὶς ραχοκοκκαλιὲς τῶν βουνῶν νὰ φωνάξουμε: «Ὄχι Ἑλλάδα κρεμασμένη. Κατσιποδιάρηδες, κάτω τὰ χέρια ἀπὸ τὴν μάννα»; Ἀπνευστὶ νὰ χρεωκοπήσουμε; Φυσῆξτε, φωνάξτε: «Τὴν Ἑλλάδα τὴν θέλουμε ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ πρόγονοί μας». Ποιός θὰ γυρίση πίσω τὸ κεφάλι νὰ φωνάξη «Ἑλλάδα μου γλυκειά, ποιός σοῦ διέρρηξε τὸν χιτῶνα;» καὶ δὲν θὰ ἀκούση «Οἱ ἄπιστοι Συριζαῖοι»; Τί μουγγάδα εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν Ἑλλάδα; Γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση πόσα ἀναπηδήματα κάνουμε, πόσες διαμαρτυρίες. Γιὰ τὴν πνευματικὴ καὶ ἐθνικὴ κρίση οὐκ εἰσὶ λαλιαὶ οὐδὲ λόγοι. Δὲν ἀκούγονται φωνές. Φωνάξτε προτοῦ κεκράξονται οἱ λίθοι. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ὀρθόδοξη. Εἶναι ὁ μεγάλος ἥλιος ποὺ ὅλος ὁ κόσμος περιμένει τὸ φῶς του καὶ τὴν θαλπωρή του. Ἔχεις τὴν δύναμη, Ἐκκλησία. Ἔχεις τὴν δύναμη, ἑλληνικὲ λαέ, σὲ μιὰ νύχτα νὰ ρίξης τὰ κῶλα αὐτῶν ἐν τῇ ἐρήμῳ. Αὐτῆς τῆς συμφορᾶς ποὺ τὶς μέρες αὐτὲς κάνει τὴν ἐμφάνισή της. Δὲν βαστιέται, δὲν κρατιέται. Ἅμα πέση κάτω ἡ δρῦς, ὅλοι θὰ ξυλεύσουμε. Βοηθῆστε την νὰ μὴ πέση. Κρατῆστε την ὄρθια. Βδελυχθῆτε τοὺς ἀνέμους τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Δεῖξτε τὴν ἀνδρειοσύνη ποὺ κληρονομήσατε ἀπὸ τοὺς πατέρες σας. Ράγισαν τὰ πάντα καὶ ὅλοι οἱ σωφρονοῦντες λένε: «Ἢ Θεὸς πάσχει ἢ τὸ πᾶν ἀπώλετο».
Δεσποτάδες, ἂν καὶ σ᾽ αὐτὸ τὸ νομοσχέδιο δὲν κρεμάσετε τὰ στολίδια σας καὶ δὲν τοὺς δώσετε τὴν χαριστικὴ βολή, τότε πράγματι θά ᾽ρθη μέρα ποὺ θὰ κλαύσετε καὶ θὰ θρηνήσετε, ἀλλὰ ποιόν; Ἔχετε τὴν δύναμη νὰ πῆτε: «Μάννα, μὴ κλαῖς· ὁ γιός σου δὲν ἀπέθανε, ἀλλὰ καθεύδει»; Ἔχετε τὴν δύναμη νὰ ποτίσετε τοὺς κρατοῦντες μὲ ὄξος καὶ χολή; Ἂν δὲν τὴν ἔχετε, μεριάστε. Δὲν γνωρίζω ἐὰν βρεθῆ ἄνθρωπος νὰ χτυπήση νεκροκάμπανο. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ πετάξετε καταγῆς στέμματα καὶ σκῆπτρα. Καβαλικέψτε ὀνάριο καὶ εἰσέλθετε στὶς πόλεις καὶ στὰ χωριὰ καὶ κόψτε τὰ χέρια τῶν σταυρωτῶν. Δὲν εἶναι δύσκολο. Βάψτε τὴν γῆ μὲ αἷμα, γιὰ νὰ ἀνεμίση τοῦ σταυροῦ ἡ δύναμη. Ἐσχάτη ὥρα ἐστί.
Μέσα σ᾽ αὐτὸν τὸν κυκλῶνα καὶ τὴν ἀνεμοθύελλα, «μεγίστη» Μονὴ διανέμει κούφια καρύδια: συγγραφικὸ ἔργο ἑνὸς μοναχοῦ. Σκουνταμοὶ καὶ τύφλες μᾶς βρήκανε. Αὐτὸ ἂς τὸ ἔκανε ἡ Μονὴ ποὺ τὸν γαλούχησε, ἡ Μονὴ ποὺ τὸν ἔκανε μοναχὸ καὶ ὄχι ἐσύ, κυρα-Παναγιώτα μου. Ὁ λαὸς δὲν θὰ ἀναθαρρύνη μὲ συγγραφικὰ ἔργα, ἀλλὰ μὲ τὴν παρουσίαση ἀσκητικῶν ἀγώνων καὶ καμάτων. Βγάλτε μιὰ φωτογραφία τὸ ἐσωτερικὸ τοῦ κελλιοῦ τοῦ παπα-Διονύση καὶ τοῦ παπα-Εὐδόκιμου καὶ τοῦ πολυθρύλητου αὐτοῦ μοναχοῦ καὶ βάλτε τις μπροστὰ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, νὰ ἐπιλέξουν τὸν ἀσκητή, τῆς πίστεως τὸν ὑπερασπιστὴ καὶ τὸν πνευματικὸ ἀγωνιστή. Μέσα σ᾽ ἕνα κελλὶ ποὺ παρουσιάζεται σὰν ἕνα πλούσιο κοινόβιο σὲ σμικρογραφία, μυρίζουν ἀσκητικοὶ ἀγῶνες, στερήσεις καὶ θλίψεις καὶ δοκιμασίες; Δίνει τὸ κελλὶ αὐτὸ μαρτυρία Χριστοῦ; μαρτυρία φλογισμένης καρδιᾶς; Τὰ βιβλία αὐτὰ θὰ βοηθήσουν αὐτὴν τὴν ὥρα στὸν χαμὸ τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος; Ἀεροσυνοδοὶ γίνατε. Τίποτα δὲν μπορεῖτε νὰ στηρίξετε. Μέσα σ᾽ αὐτὸν τὸν χαλασμό, σὲ τί μπορεῖ νὰ βοηθήση ἡ ἐπίδειξη γνώσεων; Μὰ αὐτὰ τὰ βρίσκουμε καὶ στὸν κόσμο. Γι᾽ αὐτὰ θὰ ἐρευνοῦμε τὴν ἔρημο καὶ αὐτοὺς τοὺς καρποὺς θὰ παρουσιάζουμε στὸν ταλαιπωρημένο κόσμο; Αὐτὰ μᾶλλον βοηθᾶνε στὸ ναυάγιο ποὺ μᾶς βρῆκε μέσα στῶν Συριζαίων τὴν φουρτούνα. «Μεγίστη», ρήμαξες μὲ αὐτὰ τὰ πράγματα κι ἔγινες ἐλαχίστη. Ἂν σὲ θαυμάζη γιὰ τέτοιες ἐπιδείξεις νοῦς ὑγιής, πετάξτε τα ὅλα στὴν θάλασσα. Στὸ καφάσι μέσα δὲν ἔμεινε κανένας καρπὸς γερός. Σαπίλα ἀναδίδει καὶ σκνίπες γεμίζουν τὰ μάτια μας. Αὐτὴ ἡ παρουσίαση ἦταν πραγματικὰ ἡ τούρτα μὲ τὸ κερασάκι. Φάτε την, οἱ τὰ ἀνάκλιντρα ἀγαπῶντες.
Κύριε, ἐλέησον!
Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Εορτή Αγίου Λαζάρου και Αποστόλου Λουκά στα Γιαννιτσά

$
0
0
Την Τρίτη 17 Οκτωβρίου, μνήμη της Ανακομιδής του ιερού λειψάνου του Αγίου και δικαίου Λαζάρου, του Τετραημέρου, πανηγυρίζει ο Ιερός Κοιμητηριακός Ναός Αγίου Λαζάρου (Α΄ Κοιμητηρίου) Γιαννιτσών. 
Οι εορταστικές ακολουθίες θα τελεσθούν ως εξής:
ΔΕΥΤΕΡΑ 16/10
5.00 μ.μ. Μέγας Εσπερινός
ΤΡΙΤΗ 17/10
7.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Επίσης την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου αποστόλου και ευαγγελιστού Λουκά, εορτάζει ο ομώνυμο Ιερό Παρεκκλήσιο εντός του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Μητροπόλεως) Γιαννιτσών σύμφωνα με το παρακάτω πρόγραμμα:

ΤΡΙΤΗ 17/10
5.00 μ.μ. Μέγας Εσπερινός
ΤΕΤΑΡΤΗ 18/10
7.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Οι ιερές ακολουθίες του Εσπερινού και του Όρθρου θα τελεσθούν στον κυρίως ναό, ενώ η Θεία Λειτουργία θα τελεσθεί στο ιερό παρεκκλήσιο του Αγίου Λουκά (βορείως του ιερού βήματος).

Ονομαστήρια Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ

$
0
0
Ανακοινώνεται ότι την 19η Οκτωβρίου, μνήμη του αγίου και ενδόξου Προφήτου Ιωήλ, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ άγει τα ονομαστήριά του.
Την Τετάρτη 18/10 στις 18.00 θα τελεσθεί Αρχιερατικός Εσπερινός στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Αγίας Σκέπης Εδέσσης.
Την Πέμπτη 19/10 στις 07.30 θα τελεσθεί Όρθρος και Αρχιερατικό Συλλείτουργο.
Μετά την Θεία Λειτουργία ο Σεβασμιώτατος θα δέχεται ευχές στο μητροπολιτικό οίκημα έως τις 13.00 και εν συνεχεία από τις 16.00 έως το βράδυ.

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: «Η ψαλμωδία είναι προσευχή στον Χριστό και περιφρόνηση στον διάβολο»

Η Εικόνα της Παναγίας της Χοζοβιωτίσσης στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου, Ν. Ελβετίας Βύρωνος

$
0
0

Πρόγραμμα εορταστικών εκδηλώσεων

ΙΕ΄ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ 2017

Τονίζεται ότι από τις 16 έως τις 29 Οκτωβρίου θα φιλοξενηθεί η ιστορική καί θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας της Χοζοβιωτίσσης στον Ιερό Ναό Αγ. Δημητρίου Ν. Ελβετίας Βύρωνος, η οποία φυλάσσεται στην ομώνυμο ιστορική και ξακουστή Ιερά Μονή της Παναγίας Χοζοβιωτίσσης της νήσου Αμοργού.
Πηγή

Saint Sabinus the Wonderworker, Bishop of Catania (+ 760)

$
0
0
Verses
Sabinus lived a life equal to the Angels,
In death he joined the chorus of Angels.
Because of his many virtues, the blessed Sabinus was ordained Bishop of Catania. After some time, due to the commotion that comes with the office, he withdrew into the wilderness to be alone with God. 
St. Sabinus of Catania (Feast Day - October 15)
There he struggled very hard in the ascetic life, and in turn was made worthy of becoming a vessel of grace through the working of miracles. He healed sicknesses and diseases, banished demons from the possessed, and foretold the future. 
Having benefited many, they were persuaded by his teachings to leave the world and their parents, and become monastics for the love of Christ. He reposed in peace in the year 760.

Ρεβύθια με μελιτζάνες

$
0
0
Υλικά:
½ κιλό ρεβίθια
3 μέτρια κρεμμύδια τριμμένα
1 φλιτζάνι τσαγιού λάδι
1.5 φλιτζάνι τσαγιού λάδι
1.5 φλιτζάνι τσαγιού ντομάτα περασμένη από το ρεντέ
Αλάτι, πιπέρι
4 μελιτζάνες
1 φλιτζάνι τσαγιού αλεύρι
Λάδι για τηγάνισμα

Εκτέλεση:
Ξεφλουδίζουμε τα ρεβίθια, σοτάρουμε τα τριμμένα κρεμμύδια στο λάδι και ρίχνουμε την ντομάτα, αλάτι και πιπέρι. Προσθέτουμε τα ρεβίθια, το ανάλογο νερό και τα αφήνουμε να σιγοβράσουν. Κόβουμε σε φέτες τις μελιτζάνες. Τις αλευρώνουμε, τις τηγανίζουμε και τις βάζουμε στο φαγητό προς το τέλος, για να πάρουν 2-3 βράσεις μαζί με τα ρεβίθια.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

$
0
0
Viewing all 19379 articles
Browse latest View live