Διαφορὲς Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ

Πῶς εἶναι δυνατόν Ὑμεῖς, Παναγιώτατε, ὁ πνευματικός ἡγέτης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, νά διαλέγε­ σθε μέ τόν ἀμετανόητο Παπισμό, ὅταν αὐτός δέν ἔχει ἀποκηρύξει τίς πάμπολλες αἱρέσεις του καί δέν ἔχει δείξει ἴχνος μετανοί­ ας; Ἤ μήπως δέν εἶναι φοβερές καί τρομερές αἱρέσεις: 

1) ἡ κρατική ὑπόσταση καί δομή τοῦ Βα τικανοῦ μέ ὑπουργεῖα καί ὑπουργούς καί τρά­ πεζες, 

2) τό Filioque (ἡ ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ), 

3) ἡ κτιστή Θεία Χάρις, 

4) τό πρωτεῖο ἐξουσίας, 

5) ἡ κατοχή τόσο τῆς κοσμικῆς ὅσο καί τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας ἀπό τόν Πάπα,

6) τό ἀλάθητο, 

7) οἱ θεωρίες περί ἐσχάτου κριτοῦ τῆς Ἐκκλησίας, περί αὐθεντίας, περί μοναρχικοῦ ἀξιώματος, ἐκκλήτου καί ἀναμαρτησίας, περί ἄκρου Ἀρχιερέως τοῦ Πάπα, 

8) τό διά ραντισμοῦ «βάπτισμα», 

9) τά ἄζυμα (ὄστια), 

10) ἡ μεταβολή τοῦ ἄρτου καί οἴνου σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ μέ τά ἰδρυτικά λόγια καί ὄχι μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἡ θεωρία τῆς μετουσιώσεως, 

11) ἡ στέρηση τῆς κοινωνίας τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ στούς λαϊκούς καί ἡ παροχή σέ αὐτούς μόνο τοῦ Σώματος, 

12) ἡ στέρηση τῆς Θείας Κοινωνίας ἀπό τά νήπια, 

13) ἡ Μαριολατρεία, 

14) ἡ ἄσπιλος σύλληψη καί ἡ ἐνσώματη ἀνάληψη τῆς Θεοτόκου, 

15) τό καθαρτήριο πῦρ, 

16) τά λυσίποινα, 

17) ἡ περίσσεια ἀξιομισθία τοῦ Χριστοῦ, 

18) ἡ περίσσεια τῶν ἔργων τῶν Ἁγίων, 

19) ἡ ἀξιομισθία τῶν ἔργων τοῦ ἀνθρώπου, 

20) τά ἀγάλματα καί γενικά ἡ θρησκευτική ζωγραφική ἀντίτῆς Ὀρθοδόξου εἰκονογραφίας, 

21) ἡ ὑποχρεωτική ἀγαμία τοῦ κλήρου, 

22) ἡ ἀναγνώριση σφαγέων (βλ. Στέπινατς) ὡς «ἁγίων», 

23) ἡ θεωρία περί προσβολῆς καί ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης, λόγω τοῦ προ­ πατορικοῦ ἁμαρτήματος καί γενικά τό δικανικό πνεῦμα, ἀπό τό ὁποῖο κυριαρχεῖται ὁ Παπισμός, 

24) ἡ ἀπόρριψη τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καί ἡ ἐκμετάλλευσή της ὡς ὀργάνου τῆς παπικῆς δι­ δακτικῆς ἐξουσίας (ὁ Πάπας εἶναι ἡ Παράδοση), 

25) ἡ ἄποψη ὅτι ὁ ἀλάθητος Πάπας εἶναι ὁ μοναδικός φύλακας, κριτής καί ἑρμηνευτής τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, 

26) ἡ θεώρηση τῆς ἀρχέγονης δικαιοσύνης ὡς ὑπερφυσικοῦ δώρου τῆς Θείας Χάριτος, πού προστέθηκε ‘κατά συμβεβηκός’ στό ‘κατ’εἰκόνα’, τό ὁποῖο νοεῖται μέσα σέ πλαίσια αὐτάρκειας καί στατικότητας, 

27) ἡ ἀπώλεια τῆς ἀρχέγονης δικαιοσύ­νης καί ἡ διατήρηση ἀλωβήτου καί σώου τοῦ κατ’εἰκόνα, 28) ἡ «πάσχουσα ἐκκλησία», ἡ ὁποία ἀπο­ τελεῖται ἀπό τούς πιστούς, πού βρίσκονται στό καθαρτήριο πῦρ, 

29) ἡ ἀπόρριψη τῆς ἰσότητος τῶν ἐπισκόπων, 

30) τό συγκεντρωτικό καί ἀπολυταρχικό διοι­ κητικό σύστημα μέ ἀπόλυτο μονάρχη τόν Πάπα, πού εἰσήγαγε τόν παποκαισαρισμό, 

31) τά μοναχικά τάγματα καί ὁ ὀργανωτικός κοινωνικός χαρακτήρας τοῦ μοναχισμοῦ, 

32) ὁ ἀπρόσωπος καί δικανικός χαρακτήρας τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως, 

33) ἡ ἐπάρατη Οὐνία, δούρειος ἵππος τοῦ Παπισμοῦ;»