Ὁ πνευματικὸς ὁδηγὸς εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἔχει κάποιες πολὺ στοιχειώδεις γνώσεις κατὰ τὴν ἄσκηση τοῦ λειτουργήματός του.
Καὶ πρῶτα πρῶτα νὰ ἔχει τὴν ἐσωτερικὴ μαρτυρία γιὰ τὸ ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ἀσύλληπτα ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος, ὅτι δέχεται στὴ θεϊκή του ἀγκαλιὰ τὸν μετανοοῦντα ἁμαρτωλό, ἀκόμη καὶ σὲ μιὰ στιγμή.
Πρέπει ἀκόμη νὰ γνωρίζει: • ὅτι οἱ ἱεροὶ περὶ μετανοίας «κανόνες» δὲν εἶναι κανόνια, ποὺ ἐκτελοῦν τὸν ἁμαρτωλό, ἀλλὰ πηδάλιο, ποὺ στὰ χέρια τοῦ ἔμπειρου πιλότου γίνεται ἐργαλεῖο σωτηρίας· • ὅτι δὲν πρέπει νὰ χάνει τὸν ἄνθρωπο ποὺ τοῦ στέλνει ὁ Θεὸς καὶ νὰ ἐμμένει ἀφιλόστοργα σέ… ἀδιέξοδες «ἀρχὲς» καὶ τακτικές! • ὅτι, μερικὲς φορές, μιὰ γενικὴ ἐξομολόγηση ἔχει μεγάλη θεραπευτικὴ ἀξία γιὰ τὴν ψυχή, καὶ • ὅτι δὲν εἶναι καλὸ νὰ ἀρκεῖται στὰ φαινόμενα, ἀλλὰ νὰ ἀναζητεῖ καὶ νὰ βγάζει, μὲ διακριτικὴ μαστοριά, τὶς ρίζες τοῦ κακοῦ.
Ἀκόμη, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἔχει ἐσωτερικὴ θεϊκὴ εἰρήνη, ταπείνωση, τὴ στοργὴ τῆς μητέρας καί, γενικά, τὴ σπλαχνικὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεϊκὴ εἰρήνη καὶ ἡ στοργή τοῦ Γέροντος Πορφυρίου Ὅταν πήγαμε ἐκεῖ, στὸ Γέροντα Πορφύριο, ἡ γυναίκα μου κι ἐγώ, εἴδαμε ἀρκετοὺς νέους ἀνθρώπους, καὶ ἡ πρώτη μας ἐντύπωση ἦταν ὅτι εἶχε ἀνθρώπους ζωντανούς, μὲ ἐνδιαφέροντα.
Περιμέναμε, πιάσαμε κουβέντα, συναντήσαμε μάλιστα καὶ κάποιο δεινὸ στὴ διαλεκτική, ποὺ μοῦ ἔκανε ἐντύπωση.
Περιμέναμε, καὶ μὲ τὴ σειρά μας μᾶς μίλησε ὁ Γέροντας. Τὸν εἴδαμε, ἦταν κοντὸς ἄνθρωπος, μὲ ἄσπρα γένια. Φοροῦσε, συνήθως, ἕνα μάλλινο σκοῦφο.
Ἦταν πάρα πολὺ γλυκύς. Σοῦ ἔπιανε τὸ χέρι μὲ τὴν πρώτη ἐπαφή. Καὶ μὲ τὴν πρώτη γνωριμία, σοῦ κρατοῦσε τὸ χέρι μὲ ἐγκαρδιότητα καὶ σοῦ προκαλοῦσε εἰρήνη καὶ γαλήνη, ἡ ὁποία δὲν περιγράφεται μὲ λόγια. Δημιουργήθηκε ἀμέσως, μὲ τὴν πρώτη αὐτὴ γνωριμία, ἕνας χῶρος συνεννοήσεως. (Ἐγκόλπιο Γεροντικό, 132 π.)
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Τὸ χάρισμα τῆς διάκρισης στὴν ὀρθόδοξη πνευματικὴ καθοδήγηση“.