Ἡ Γερόντισσα Ἀνθούσα τῆς Βοιωτίας

Πέρασε ἕνας χρόνος ἀπό τότε πού ἡ γερόντισσα Ἀνθούσα, καταξιωμένη ἡγουμένη τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Εὐαγγελίστρίας Ἁλιάρτου, ἄφησε τά ἐπίγεια καί ἀνεχώρησε γιά τήν χώρα τῶν Ζώντων, ἕνα χῶρο πού ἀγάπησε, ὑπηρέτησε καί διακόνησε πιστά καί ἀφοσιωμένα. Ὁ Νυμφίος Χριστός καί ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποιοσδήποτε ἄνθρωπος, πού γι’ αὐτήν ἦταν ὁ ἀδελφός, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ἦταν οἱ δύο πόλοι γύρω ἀπό τούς ὁποίους περιστράφηκε ὅλη ἡ ζωή καί ἡ ὕπαρξή της. 

Καθηλωμένη τόν τελευταῖο καιρό ἀπό ἀναπνευστικά προβλήματα, περνοῦσε τόν καιρό της στό κρεβάτι τῆς δοκιμασίας καί στήν καρέκλα τοῦ ἐργαστηρίου τῆς Μονῆς. Ἡ μάσκα τήν βοηθοῦ- σε στήν ἀναπνοή καί τά χέρια της ἐργάζονταν περίτεχνα στό κέντημα, πού τό ζήλευαν καλότεχνες κεντίστριες.
Ἐκεῖ τήν βλέπαμε ὅλοι μας, γιατί μολονότι ἦταν ἄνθρωπος ὑπακοῆς, ξεπερνοῦσε τίς ὑποδείξεις τοῦ προσωπικοῦ της ἰατροῦ νά μήν δέχεται ἐπισκέψεις καί μέ τήν χαρακτηριστική της ἀγάπη δεχόταν ἀμέτρητους ἀνθρώπους καθημερινά. 

Ὁ ἀποχαιρετισμός της πρός ὅλους μας στό Νοσοκομεῖο τῆς Λειβαδιᾶς ἦταν ὄχι μόνον ἡ ἀνακεφαλαίωση ὅλης τῆς ζωῆς της, ἀλλά καί ἡ ἀνακεφαλαίωση ὅλης τῆς θεολογίας, τῆς δογματικῆς, τοῦ χριστιανικοῦ βιώματος καί τῆς ἐμπειρίας τοῦ γεγονότος τῆς Ἐκκλησίας. Μόνη της ἔσυρε ἀργά τή μάσκα τοῦ ὀξυγόνου, ἀσπά- σθηκε τό χέρι τοῦ Ἐπισκόπου καί παιδιοῦ της καί μέ κίνηση τοῦ χε- ριοῦ της ἔδειξε τόν οὐρανό προδιαγράφοντας τήν πορεία της, πού θα ἀκολουθοῦσε σέ λίγο. Μᾶς ἀποχαιρέτησε μειδιῶντας. Το βλέμμα της δεν ἦταν αὐτό τό λαμπερό και διαπεραστικό, τό γνώριμο σ’ ὅλους πού τήν γνώρισαν, εἶχε ἀρχίσει νά βυθίζεται. Αὐτή εἶναι ἡ νίκη τοῦ θανάτου, αὐτό δηλαδή πού βίωνε πάντοτε, πού ἔμαθε παλεύοντας καί ἀντιγράφοντας τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Τήν ὀνόμασαν πρύτανι τῶν γυναικείων μοναστηριῶν τῆς Βοιω- τίας. Καί τοῦτο ὄχι μόνο γιατί ἦταν ἡ πρώτη μοναχή πού ἄνοιξε καί ἀνέστησε ἕνα ἐρειπωμένο Μοναστήρι, ἐγκαταλελειμμένο καί λεη- λατημένο κυριολεκτικά ἀπό το 1834, ὄχι μόνο γιατί ἔγινε ὁ ἄνθρω- πος πού χρησιμοποίησε τό χέρι τοῦ Θεοῦ, ὥστε μέσα σε τρεῖς δεκαετίες νά ἀναστηλωθοῦν στήν τοπική Ἐκκλησία δεκαπέντε ἄλλα γυναικεῖα μοναστήρια, ὄχι γι’ αὐτά καί τόσα ἄλλα, ἀλλά γιατί ὑπῆρξε ἡ πραγματική μοναχή, ἡ πραγματική μητέρα στίς ἄλλες μοναχές, ἡ πραγματική συμπάσχουσα καί συμμετέχουσα σέ κάθε δυ- σκολία καί πρόβλημα ὅποιου ἀνθρώπου ἔφθανε σ’ αὐτήν˙ ὄχι γιά ὅλα αὐτά, ἀλλά κυρίως γιατί ἦταν ἡ ἀνυπόκριτη ἔκφρασις τῆς ΑΓΑΠΗΣ. 

Θά ὑπάρξουν πολλοί πού ἐπί πολλά ἔτη θά μιλοῦν γι’ αὐτήν. Ἐγώ πού τήν γνώρισα προσωπικά ἀπό τά φοιτητικά μου ἀκόμη χρόνια καί πού τῆς χρεωστῶ τόσα πολλά τήν ἐνθυμοῦμαι, τήν μνημονεύω καί κάθε φορά πού τήν ἐπισκέπτομαι στό παρεκκλήσι πού ἀναπαύεται τήν παρακαλῶ νά ἐπισκιάζει μέ τις προσευχές της τό Μοναστήρι της, τίς ἀδελφές μοναχές πού συνεχίζουν ταπεινά και ἀθόρυβα τήν δική της πορεία, ὅλους ἐμᾶς, πού συνεργασθή- καμε μαζί της καί τόσους ἄλλους πού καθημερινά προστρέχουν στόν τάφο της και ζητοῦν τήν εὐλογία καί τήν συμπαράστασή της. 

● Περισσότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι ἕνας πνευματικός ἀγώνας πού πρέπει ὁπωσδήποτε καί τήν ψυχή μας νά προσέξουμε καί τό σῶμα βέβαια τό ὁποῖο ἔχει τόση ἀνάγκη. Ἀλλά κυρίως οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι μᾶς παρακολουθοῦν καί θέλουν ὁπωσδήποτε νά παίρνουν ἀπό τή δική μας ζωή. Ἄν δέν μποροῦν νά τήν ζήσουν, τουλάχιστον νά μιμηθοῦν μερικά πράγματα καί νά τά ἔχουν ὡς πρότυπο στή ζωή τους. Αὐτό καί ἐμᾶς μᾶς ἱκανοποιεῖ καί βλέπουμε ὅτι ὁ κόσμος ἐνδιαφέρεται καί ἔρχεται. Τοῦτο δημιουργεῖ σέ μᾶς πολύ καλές ἐσωτερικές καταστάσεις, ὥστε νά χαιρόμαστε νά συνεισφέρουμε ἀπ’ τόν ἑαυτό μας ὅ,τι μποροῦμε. 

● Νά ἀγαπᾶτε τούς ἀνθρώπους ὅπως εἶναι… 

● Ταπεινοφροσύνη στή σκέψη, στήν ψυχή καί στή συνείδηση. 

● Τό κάτι θαυμαστό σου εἶναι τοῦ Θεοῦ και ὄχι δικό σου. 

● Δέν θά πάψουμε νά συμβουλεύουμε. Δέν ἔπιασε σήμερα, ἴσως αὔριο… 

● Ἡ συνήθεια εἶναι ἕνας ζωντανός κακός – καλός δάσκαλος.