Ἡ μακαριστή Γερόντισσα Θεοσέμνη, κατά κόσμον Ἀναστασία Ἀριστέα Δήμτσα, γεννήθηκε στή Λάρισα, τό ἔτος 1938, ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, καί ἦταν τό τρίτο παιδί τῆς οἰκογένειάς της. Σέ ἡλικία τεσσάρων μόλις χρόνων ἔχασε τόν πατέρα της καί ἡ φροντίδα τῆς οἰκογένειας ἔμεινε στήν ἀφοσιωμένη στόν Θεό νέα χήρα μητέρα της, ἡ ὁποία καταγόταν ἀπό τήν Ἀνατολική Ρωμυλία.
Ἡ Γερόντισσα Θεοσέμνη ἔζησε στή γενέθλια πόλη τά μαθητικά της χρόνια, ἔχοντας δώσει δείγματα τῆς μετέπειτα ζωῆς καί πορείας της ἤδη ἀπό τήν ἡλικία τῆς ἐφηβείας της.
Ἀπό παιδί ἔτρεφε θερμή ἀγάπη γιά τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία καί ἔτρεχε στίς ἀκολουθίες καί τίς ὁλονύκτιες ἀγρυπνίες μέ ζῆλο πρωτοφανή γιά την ἡλικία της. Μέ μεγάλο ἐνθουσιασμό συμμετεῖχε, ἐπίσης, στίς νεανικές δραστηριότητες στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καί εἶχε ἐκδηλώσει τήν κλίση της γιά την ἱεραποστολι- κή διακονία ἤδη ἀπό πολύ νωρίς.
Σπούδασε στήν Ἀνωτέρα Σχολή Νοσηλευτικῆς τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ, ἀπ’ ὅπου ἀποφοίτησε μέ «Ἄριστα». Τήν ἐπιλογή τῶν σπουδῶν της ἔκανε ἀπό ζῆλο νά ὑπηρετήσει τόν ἀνθρώπινο πόνο. Ἐργάστηκε σέ διάφορα νοσοκομεῖα τῆς Ἀθήνας μέ ἀπόλυτη συνέπεια στό καθῆκον της. Ἀρνήθηκε ὑποτροφία στό ἐξωτερικό, ἐπει- δή εἶχε ἤδη ἀποφασίσει νά γίνει μοναχή.
Το 1966, πῆγε στό μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, στά Μετέωρα. Κατά κοινή ὁμολογία, ὑπῆρξε ὑπόδειγμα ὑποτακτικῆς καί ἀσκητικῆς μοναχῆς. Τίς δυσκολίες πού παρουσιάστηκαν τότε, στήν ἀρχή τῆς μοναχικῆς της πορείας, τίς ἀντιμετώπισε μέ σύνεση, σιωπή καί ταπείνωση.
Το έτος 1976, ἡ Γερόντισσα Θεοσέμνη ἦλθε στά Χανιά μέ ἄλλες δύο ἀδελφές καί, μέ τήν εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολί- του κ. Εἰρηναίου, ἀνέλαβε τήν ἐκ θεμελίων ἀνασυγκρότηση τῆς ἐρειπωμένης Μονῆς Χρυσοπηγῆς. Ἐπί εἴκοσι τέσσερα χρόνια ἐργάστηκε σιωπηλά, μέ τέλεια αὐταπάρνηση. Ἡ πνευματική της παρουσία καί τό ἀσκητικό της παράδειγμα παρακίνησαν πολλές ψυχές νά ἀφοσιωθοῦν στόν Νυμφίο Χριστό, τίς ὁποῖες παιδαγώ- γησε καί κατάρτισε ἐν Κυρίῳ.
Ἀσκητική, φιλόπονη, συνετή, ἡ Γερόντισσα ἀναστήλωσε ἐξ ἐρειπίων καί θεμελίωσε πνευματικά τήν Ἱερά Μονή Χρυσοπηγῆς καί τήν Ἱερά Μονή Ἁγίας Κυριακῆς. Τά τελευταῖα χρόνια, ἀναζη- τώντας ἐρημικότερο τόπο γιά τήν ἀδελφότητα, θεμελίωσε πάνω σε βράχο τό μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως.
Ἐπί ἡγουμενίας της ἡ Χρυσοπηγή ἔγινε πνευματική ὄαση γιά τήν πόλη τῶν Χανίων καί τήν εὐρύτερη περιοχή. Ἡ Γερόντισσα ὑπῆρξε φῶς, ἐλπίδα, βακτηρία καί στήριγμα γιά ἀμέτρητες ψυχές πονεμένων, κατατρεγμένων καί πλανεμένων, που προσέτρεχαν στή Μονή καί ζητοῦσαν τή συμβουλή καί τή βοήθειά της. Ἄνθρω- ποι ἀπό ἐγγύς καί μακράν, κληρικοί και λαϊκοί, μικροί και μεγάλοι, παιδιά καί ἐνήλικες, βρῆκαν ἀνάπαυση καί στήριγμα στούς σο- φούς λόγους της. Ὅλοι ἐμπιστεύονταν καί ἀναπαύονταν κοντά στήν εἰρηνική καί ἁγία Γερόντισσα, που εἶχε τό μοναδικό χάρισμα νά συνδυάζει τή ζωή τῆς νήψης και τῆς προσευχῆς μέ την ἱεραπο- στολική δράση.
Σε ἡλικία 48 ἐτῶν, ἀρρώστησε πολύ σοβαρά ἀπό καρκίνο καί θεραπεύτηκε θαυματουργικά ἀπό τόν ὅσιο Γέροντα Πορφύριο, ὁ ὁποῖος τήν ἀγαποῦσε καί τήν ἐκτιμοῦσε ἰδιαίτερα. Ἡ ἀσθένεια τήν ξαναεπισκέφθηκε τήν τελευταία τετραετία τῆς ζωῆς της. Τήν ἀντι- μετώπισε μέ μεγάλη ἀνδρεία καί καρτερικότητα, ἀπέραντη ὑπομονή, πραότητα καί βαθιά εἰρήνη, ἐκτελώντας ἀνυποχώρητα τό καθῆκον της μέχρι τήν τελευταία της πνοή.
Μεγάλη Παρασκευή 2000.
Λίγο πρίν τήν κοίμηση τῆς Γερόντισσας.
Τό τέλος της ὑπῆρξε ὁσιακό, ὅπως ὁσιακή ἦταν καί ἡ ζωή της. Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στις 31 Μαΐου 2000, σέ ἡλικία 62 ἐτῶν, μετά ἀπό τριήμερη νοσηλεία στό Νοσοκομεῖο Χανίων.
Οἱ ἄνθρωποι πού προσκύνησαν τό σεπτό σκήνωμά της ἔνιωσαν ὅτι ούκ ἀπέθανεν, ἀλλά καθεύδει.
Πνευματικοί Λόγοι τῆς Γερόντισσας Θεοσέμνης
● Να κάνετε προσευχή, να προσεύχεσθε συνεχῶς. Νά προσεύχεσθε γιά τούς ἄλλους, ὄχι γιά τόν ἑαυτό σας. Θά δεῖτε τί ὡραῖα πού θά σᾶς ἐλευθερώσει αὐτό ἀπό λογισμούς, ἀπό ἀντιδράσεις. Εἶναι ὡραῖο νά ἔχετε συνέχεια τόν Χριστό στό μυαλό σας – φεύγουν ὅλα τ’ ἄλλα.
● Νά λέμε λίγα λόγια καί καλά. Καί νά προσπαθήσουμε τή σιωπή. Χωρίς σιωπή δέν προχωράει ἡ ἀρετή. Χωρίς σιωπή δέν ἀποκτιέται ἡ προσευχή. Μέ τίς κουβέντες, μέ τις κρίσεις καί τίς κατακρίσεις γίνεται τό μυαλό μας ἀλλοπρόσαλλο.
● Ὁ ἔλεγχος τοῦ ἑαυτοῦ μας θεραπεύει τά τραύματα τῆς ψυχῆς.
● Οἱ δυσκολίες μᾶς συμβαίνουν γιά νά μάθουμε νά εἴμαστε ὑπομονετικοί καί ἀνεκτικοί σέ ὅλα τά πράγματα.
● Νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό γιά ὅλα ὅσα ἔχουμε καί νά λέμε: «Δόξα σοι ὁ Θεός!». Εὐχαριστία στόν Θεό καί ὑπομονή στίς θλίψεις, αὐτά πάνω ἀπ’ ὅλα πρέπει νά ἔχουμε. Νά ἔχουμε τό νοῦ μας συνεχῶς στόν Χριστό. Μόνο ἔτσι θά ἀποκτήσουμε καρτερία στίς δοκιμασίες καί τούς πειρασμούς.
● Ἄμα ἀγαπᾶμε τόν Χριστό καί Τόν ἔχουμε μέσα μας, τίποτ’ ἄλλο δέν μᾶς χρειάζεται.
● Προσευχή γιά ὅλους, γιά ὅλους. Να συνηθίσετε ὅλα νά τά ἀναφέρετε στόν Θεό.
Ἀπόσπασμα ἐκ τοῦ βιβλίου: Γερόντισσα Θεοσέμνη, ἔκδοση Ἱερᾶς Πα- τριαρχικῆς & Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Ζωοδόχου Πηγῆς – Χρυσοπηγῆς, Χανιά Κρήτης, 2010.