Μαρία Βλάχου, Θεολόγος![]()
Η οσία Συγκλητική γεννήθηκε το 340, δηλαδή κατά το διάστημα που επίσκοπος Αλεξάνδρειας ήταν ο Μέγας Αθανάσιος, ο οποίος αργότερα συνέγραψε εκτενώς το βίο της, όπως αναφέρει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.
Η οσία συνδυάζοντας σωματική και ψυχική ωραιότητα και προερχομένη από οικογένεια φημισμένη για τον πλούτο και την ευσέβεια της, ήταν περιζήτητη νύφη. Η καρδιά της όμως φλεγόταν από το θείο έρωτα!
Γι’ αυτό λοιπόν, λίγο μετά το θάνατο των γονιών της, αφού μοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς και τα ορφανά της Αλεξάνδρειας, έφυγε από την πόλη και ίδρυσε μοναστήρι σε ερημική τοποθεσία. Πολλές γυναίκες την ακολούθησαν για να συμμονάσουν.
Η μακαρία Συγκλητική όντας προγυμνασμένη στην άσκηση, προόδευε στην αρετή. Νήστευε πολύ, κοιμόταν κατά γης, προσεύχονταν με πίστη, ελπίδα κι αγάπη. Έτσι αντιμετώπιζε τον πνευματικό πόλεμο και όταν αυτός έπαυε, είχε τη διάκριση να μετριάζει την ένταση της ασκήσεως της, ώστε να μην αποκάμει και να έχει τη δύναμη να αγωνίζεται. Η ταπείνωση της προσείλκυε τη χάρη του Θεού και πολλές μοναχές που την πλησίαζαν για να συνομιλήσουν αποκόμιζαν μεγάλη ψυχική ωφέλεια. Έχουν διασωθεί οι διδαχές της , πλούσιο απόσταγμα πνευματικής εμπειρίας!
Προς το τέλος της ζωής της, ο μισόκαλος διάβολος ζήτησε, κατά παραχώρηση Θεού, να την πολεμήσει με σωματική ασθένεια, όπως συνέβη και με τον Ιώβ. Η αγία σε ηλικία 80 ετών, αν και υπέφερε από δεινή αρρώστια και ανίατες πληγές, διατήρησε ανδρείο φρόνημα και υπομένοντας το μαρτύριο αποδήμησε εις Κύριον. Ο νους της είχε αρπαχθεί στη θεωρία Του πολύ πριν την εκδημία της!
Το σύνολο των διδαχών της δεν απηχεί αποκλειστικά στους μοναχούς. Η οσία Συγκλητική οδηγώντας το καράβι της ψυχής της στο Χριστό μέσα από τις φουρτούνες της θάλασσας της ζωής, γνωρίζει για παράδειγμα, πως κάθε καρδιά, στον κόσμο ή στο μοναστήρι συμβαίνει να λυπάται για κάτι, γι’ αυτό και διακρίνει την ωφέλιμη από τη βλαβερή λύπη, τονίζοντας ότι τη δεύτερη, δηλαδή την ακηδία, πρέπει να την διώχνουμε με προσευχή και ψαλμωδία και με τη σκέψη ότι στην παρούσα ζωή κανείς ασύνετος δεν είναι δίχως τέτοιες λύπες.