Η ευφραντική και θεραπευτική ικανότητα του οίνου στην Αγία Γραφή

Απόστολος Παύλος και οίνος:Αξιόλογα είναι τα αρκετά εδάφια από τις Eπιστολές του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος εμφανώς υποστηρίζει ότι η χρήση οίνου είναι επιτρεπτή, φτάνει να μην οδηγεί στη μέθη.

Τώρα όμως σας έγραψα να μην συναναστρέφεσθε τους αδελφούς σας (όχι κατ’ ανάγκη κατ’ αίμα ), που είναι πόρνοι ή πλεονέκτες ή ειδωλολάτρες ή υβριστές ή μέθυσοι ή άρπαγες (A΄ Κορ 1, 11).

΄Οπως τη μέρα, ας περπατήσουμε με σεμνότητα, όχι με άσεμνα συμπόσια και μεθύσια, όχι με κρεβάτια και ασέλγειες, όχι με καυγάδες και ζήλειες (Ρωμ 13,13).

Να μη συναναστρέφεστε στενά, εάν κάποιος, που έχει τ’ όνομα του αδελφού, είναι πόρνος ή πλεονέκτης ή ειδωλολάτρης ή υβριστής ή μέθυσος ή άρπαγας. Μ’ ένα τέτοιο ούτε να κάθεστε να φάτε στο ίδιο το τραπέζι (Α΄ Κορ 5,11).

΄Η μήπως δεν ξέρετε ότι οι άδικοι δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του θεού; Μην απατάσθε, ούτε οι πόρνοι, ούτε οι αρσενοκοίτες, ούτε οι κλέφτες, ούτε οι πλεονέκτες, ούτε οι μέθυσοι, ούτε οι κακόγλωσσοι, ούτε οι άρπαγες θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του θεού (Α΄ Κορ, 6,9-10).

‘Οταν λοιπόν συγκεντρώνεστε όλοι εσείς στον ίδιο τόπο, είναι αδύνατο να φάτε το Κυριακό δείπνο, επειδή ο καθένας προλαβαίνει (τους άλλους), για να φάει το δικό του δείπνο, κι’ άλλος πονάει, ενώ άλλος μεθάει, αφού παραχορτάσει ( Α΄ Κορ 11, 20-21).

Είναι φανερές οι πράξεις της σάρκας: μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρία, μαγεία, έχθρες, καυγάδες, ζήλιες, θυμός, φατριασμοί, διχόνοιες, αιρέσεις, φθόνοι, μεθύσια, γλέντια άσεμνα και όσα είναι όμοια μ’ αυτά. που σας λέω από τώρα, όπως και πιο πριν σας είπα, όταν τα κάνουν αυτά, βασιλεία θεού δεν θα κληρονομήσουν (Γαλ 5,19-21).

Και μη μεθάτε από οίνο, όπου υπάρχει ασωτία, αλλά γεμίζετε με ΄Αγιο Πνεύμα (Εφ 5:,18).

΄Αρα, λοιπόν, ας μην κοιμόμαστε, όπως οι υπόλοιποι, αλλά ας αγρυπνούμε κι ας είμαστε έτοιμοι. Γιατί όσοι κοιμούνται, τη νύχτα κοιμούνται, κι οι μέθυσοι τη νύχτα μεθάνε (Α΄ Θεσ 1, 6-7).

Οι επίσκοποι, εκτός των άλλων τους χαρισμάτων, δεν πρέπει να είναι «πάρικοι» (μέθυσοι) (Α΄ Τιμ 3,3). Κάτι παρόμοιο συνιστάται και στη Σοφία Σολομώντος για τις πρεσβύτιδες, οι οποίες πρέπει να μην είναι «οίνω πολλώ δεδουλωμένες».

O oίνος ως θεραπευτικόν: Οι Ισραηλίτες γνώριζαν τη βακτηριοστατική δράση του οίνου στις πληγές. Αυτό φαίνεται στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Αυτός περιποιείται τον τραυματία, θύμα ληστών, «επιχέων έλαιον και οίνον» (Λκ 10,34). Η παραβολή αυτή είναι αλληγορική. Ο Χριστός αποτελεί τον αιώνια καλό Σαμαρείτη, ο οποίος επιχέει οίνο και έλαιον στις πνευματικές πληγές, σε αυτούς που τον αναζητούν. Το δε πανδοχείον του (η Εκκλησία την οποία δημιούργησε μέσω των Αποστόλων) είναι ανοιχτό για κάθε πληγωμένο από τα βέλη του Πονηρού.

Το κρασί, όπως είναι γνωστό σήμερα, έχει ευεργετική επίδραση στην ανορεξία, και προστατεύει την καρδιά από διάφορες παθήσεις. Ιδιαίτερα δε το κόκκινο κρασί, λόγω των φλαβονοειδών που περιέχει και οι οποίες είναι αντιοξειδωτικές ουσίες βοηθούν στα καρδιαγγειακά νοσήματα. Στο βιβλίο του «Το Αγνό Κρασί» ο Ανέστης Πολυχρονίδης έδειξε ότι ομάδα συντηρητικών στην κατανάλωση οίνου, παρουσίασε διανοητικές δυσλειτουργίες (γεροντική άνοια, νόσο Αλζχαΐμερ κ.λ.π.) κατά 4/5 λιγότερο από την αναμενόμενη συχνότητα. Στο ίδιο βιβλίο γράφεται ότι η λογική κατανάλωση του οίνου (2-4 ποτηράκια την ημέρα συνοδευόμενα με φαγητό) είναι παράγοντας μακροβιότητας. Αν γίνει υπέρβαση και η ποσότητα ανέβει στα 700-800 γραμμάρια καθημερινά, μπορεί να γίνει επικίνδυνη με την πάροδο του χρόνου (π.χ. μπορεί να προκληθεί κίρρωση του ήπατος μετά από αρκετά χρόνια κατάχρησης).

Θα πρέπει να αναφερθεί εδώ, ότι ο οίνος σχεδόν ποτέ δεν δημιουργεί αλκοολικούς. Ο αλκοολισμός προκαλείται από υπερκατανάλωση αποσταγμάτων με υψηλά ποσοστά αλκοόλ.

Οίνος ευφραίνει καρδία ανθρώπου: Η ευφραντική ικανότητα του οίνου μπορεί να διαπιστωθεί στα πιο κάτω εδάφια της Αγίας Γραφής:

Με τα μύρα και τους οίνους και τα θυμιάματα ευχαριστιέται η καρδιά του ανθρώπου, αλλά η ψυχή συντρίβεται απ’ τα ατυχήματα (Παρ 27,9).

Δίνετε οίνο σ’ αυτούς που έχουν κυριευθεί από λύπη και σ’ αυτούς που έχουν στενοχώριες και βασανίζονται, για να ξεχάσουν τη φτώχεια τους και να μη θυμούνται πια τους πόνους τους (Παρ 4,16-17).
Πηγή