Νηστεύει ὑπὲρ μέτρον. Κάνει συχνότατα τριήμερα. Ἐσθίει μία φορὰ τὴν ἡμέρα μετὰ τὴν δύσι τοῦ ἡλίου. Συνήθως ἄρτον ἐξηραμμένον ἄνευ ἐλαίου ἀκόμη καὶ τὰ Σαββατοκύριακα καὶ τὶς μεγάλες ἑορτές.
Ποτὲ της δὲν χορταίνει τὸ φαγητὸ της ἀκόμη κι ἂν αὐτὸ εἶναι ὀλίγα νερόβραστα ἀγριολάχανα. Ἀπὸ τὴν ἀδιάκοπη νηστεία παθαίνει θυρεοειδῆ καὶ ἀβιταμίνωσι. Ἡ ὑγεία της κλονίζεται κι ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ φλογίζει τὸ εἶναι της.Κατὰ τὴν μαρτυρία τῆς ὑποτακτικῆς της μοναχῆς Ἀναστασίας Καστρινοῦ, τὸ σῶμα της ἦταν ἕνα ξύλο τετυλιγμένο στὰ ράσα. Στὸν λαιμὸ της ἔφερε μία τεράστια κοίλη σὲ μέγεθος πορτοκαλιοῦ ἐξαιτίας τοῦ θυρεοειδοῦς. Οὐδέποτε ἔκαμε παράπονο γιὰ τὴν ἀσθένειά της οὔτε καὶ ἐπισκέφθηκε ἰατρὸ γιὰ νὰ ὑποβληθῆ στὴν ἀναγκαία ἐγχείρησι ἢ νὰ τῆς χορήγηση φάρμακα. Ἕνας ἰατρὸς προσπάθησε νὰ τὴν ἐξετάση καὶ ἐκείνη τὸν ἐπετίμησε λέγουσα: «Κοίταξε νὰ ἀλλάξης τὴν ζωήν σου διότι εἶσαι βουτηγμένος εἰς τὴν ἁμαρτίαν».
Ἐλέγχει τοὺς καταλύοντας τὴν νηστεία
Εὑρέθη κάποτε σὲ ταξείδι στὴν Ἠγουμενίτσα γιὰ κάποια ὑπόθεσι τῆς Μονῆς καὶ ἐφιλοξενήθη σὲ γνωστά της πρόσωπα τὰ ὁποῖα κατέλυαν κρέας σὲ ἥμερα Παρασκευή. Ἀφοῦ τοὺς ἤλεγξε αὐστηρότατα, συνέλεξε ἀπὸ τὸ χωράφι χόρτα καὶ τὰ ἐμαγείρευσε γιὰ νὰ φᾶνε ὅλοι. Στὸν ἑαυτό της καὶ μόνον ἦταν ἐγκρατὴς ὑπὲρ μέτρον. Στὶς μοναχές της ἐφέρετο μετὰ διακρίσεως καὶ ἀναλόγως τῶν ἀσθενειῶν των ἐπέτρεπε νὰ ἐσθίουν ἰχθύας (βακαλάο) ἢ κρέας. «Ἐσὺ δουλεύεις εἰς τὸ κτῆμα καὶ κοπιάζεις καὶ δικαιοῦσαι νὰ τρῶς καλὰ διὰ νὰ ἔχης τὴν ὑγειᾶν σου», συνήθιζε νὰ τοὺς λέγη.
Ὅλοι ἐνθυμοῦνται τὰ νερόβραστα μὰ νοστιμότατα φαγητά της. Ἐμαγείρευε μὲ ἰδιαίτερη ἀγάπη καὶ γιὰ τοὺς προσκυνητᾶς οἱ ὁποῖοι ἔρχονταν ἀπὸ τὴν Ἤπειρο γιὰ νὰ τὴν συμβουλευθοῦν...
Ἄλλη ἀσκητικὴ πρακτική τῆς Γεροντίσσης
Ἡ ἴδια κατὰ κανόνα συνετηρεῖτο ἀπὸ τὴν θεία Κοινωνία. Ἐτηροῦσε τὴν ἀλουσία καὶ τὴν χαμαικοιτία. Μέχρι τέλους τῆς ζωῆς της ἐτήρει τὸ ἀνυπόδητον ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς μεγαλύτερους παγετούς. (Ἔτσι τὴν βλέπομε καὶ στὶς σχετικὲς φωτογραφίες τῆς ἐποχῆς). Ἀπὸ τότε ποὺ στρώθηκε μουσαμὰς στὸ πάτωμα οὐδέποτε ἐπάτησε ἐπάνω ἀλλὰ οὔτε καὶ ἐπλησίασε ποτὲ της τὸ ψυγεῖο. Τὶς ἐλάχιστες ὧρες ἀναπαύσεως «ἔκλεβε» τὸν ὀλιγοστό της ὕπνο ἐπάνω σὲ δύο χονδροκομμένα σανίδια, τοποθετημένα τὸ ἕνα δίπλα στὸ ἄλλο ὅπου καὶ ἔστρωνε μία κουρελοῦ, τὸ δὲ προσκέφαλό της ἦταν μία πέτρα. Τὰ ἐνδύματά της ἤσαν πάντοτε πεπαλαιωμένα καὶ ἐφθαρμένα πλήρη ἐπιδιορθωμάτων ὥστε δὲν ἐγνώριζε κανείς, ποιὸ ἦταν τὸ ἀρχικὸ ὕφασμα!
Κατόπιν παρελεύσεως εἴκοσι ἐποικοδομητικῶν γιὰ τὸ πνεῦμα της χρόνων, προσῆλθε στὴν Μονὴ ἡ πρώτη της ὑποτακτικὴ καὶ σταδιακῶς ἡ συνοδεία της ἔγινε ἑπταμελῆς. Ἡ διδαχή της γιὰ τὶς μοναχές της δὲν ἀφεώρα ἁπλῶς στὴν τέλεσι τῶν τριῶν βασικῶν ἀρετῶν ἀλλὰ κυρίως τὴν ταπείνωσι, τὴν ἀφάνεια, τὴν καταπολέμησι τῆς φιλαυτίας, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ τὴν ἀπόλυτη πτωχεία. Πλούσιες ἤσαν οἱ πνευματικὲς δωρεὲς οἱ ὁποῖες τῆς ἐδόθησαν ἄνωθεν γιὰ τὴν μεγάλη της αὐταπάρνησι καὶ τὴν ὑπέρμετρη ἄσκησί της. Τῆς ἐδόθησαν ἄνωθεν τὸ προορατικὸ καὶ τὸ διορατικό, χαρίσματα τὰ ὁποῖα χρησιμοποιοῦσε μὲ κεκαλυμμένο τρόπο πρὸς δόξαν Θεοῦ γιὰ νὰ ὠφελήση τὴν συνοδεία της καὶ τοὺς πάσχοντας πνευματικῶς συνανθρώπους της καὶ ὄχι γι'ἐντυπωσιασμὸ καὶ αὐτοπροβολή.