Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης - Ο γέροντας Διονύσιος ο Ρουμάνος

Ο οσιότατος Γέροντας Διονύσιος Ιγνάτ, Ρουμάνος, Αγιορείτης ησυχαστής, υπήρξε πνευματικός πατέρας και καθοδηγός χιλιάδων ανθρώπων προς τον δρόμο της σωτηρίας. 

Εντυπωσιακή ήταν κατ’ αρχήν η εξωτερική του οσιακή μορφή, η απλότητα και η ταπείνωσή του, το ειρηνικό του καλογερικό χαμόγελο, γεμάτο ανυπόκριτη πνευματική αρχοντιά. Ήταν ένα σύμβολο του αγιορειτικού μοναχισμού, ένας από τους τελευταίους αθλητές τηςερημικής παρατάξεως Κυρίου, ο οποίος επί 80 περίπου χρόνια στάθηκε σε ασυγκατάβατη πάλη στήθος προς στήθος με τις αόρατες δυνάμεις του δολοπλόκου δαίμονα, του οποίου τις παγίδες συνέτριψε.

Επίγεια πατρίδα του σεβαστού Γέροντα ήταν η παραδεισένια Μολδαβία, το βόρειο τμήμα της Ρουμανίας, το οποίο ονομάζεται από τους ίδιους τους Ρουμάνους «ο επίγειος παράδεισος του Θεού». Και δεν έχουν άδικο, διότι είναι πράγματι εξαίσιος τόπος με όλα τα αγαθά του Θεού: γραφικότατα τοπία, άφθονα αρχαία μοναστήρια, ξεχωριστή και μοναδική σ’ όλο τον κόσμο ευλάβεια των κατοίκων. Αρκεί να αναφερθεί ότι η μεταξύ τους συνάντηση δεν γίνεται με τους γνωστούς χαιρετισμούς γεια σου, καλημέρα, καλησπέρα, αλλά με τον δοξολογικό χαιρετισμό του Θεού Παντοκράτορος: Laudaţs pe Domnul, δηλαδή Αινείτε τον Θεό.

Ο Γέροντας Διονύσιος ήταν ένας έμπειρος Πνευματικός, είχε πολλή διάκριση και ήταν γεμάτος από αρετές. Δεδομένου ότι έκανε μία σκληρή ζωή και ήταν εξ ολοκλήρου αφοσιωμένος στον Θεό, αξιώθηκε να λάβει πολλά πνευματικά χαρίσματα, δύο από τα οποία ήταν της διοράσεως και της προοράσεως. Πολλοί που κατέφευγαν στην πανοσιότητά του, είτε για εξομολόγηση, είτε για συμβουλή, είτε απλά για μία ευλογία, επέστρεφαν αλλαγμένοι και με την απόφαση να κάνουν μία εν Χριστώ αυστηρότερη ζωή.

Ήταν πολύ καταδεκτικός με πολλή απλότητα και χιούμορ. Ήταν ένας σύμβουλος και βοηθός των απανταχού της γης Ρουμάνων, αλλά και των Ελλήνων και άλλων. Σε όλους, όσοι πήγαιναν κοντά του, από οποιαδήποτε εθνικότητα, έδινε την ευλογία του και τους ενίσχυε πνευματικά.

Ζούσε βαθιά την διδασκαλία των αγίων Πατέρων και κρατούσε με περισσή ευλάβεια τις παραδόσεις της Εκκλησίας μας και της ορθόδοξης πίστεώς μας. Πάντοτε μιλούσε για τις επτά Οικουμενικές Συνόδους και εφάρμοζε με ακρίβεια τις αποφάσεις τους.

* * *

Στη Σκήτη του Προδρόμου ζει και ο μεγάλης ηλικίας Πνευματικός τής Σκήτης π. Ιουλιανός. Γεννήθηκε το 1926. Κατάγεται από την Βορόνα του νομού Μποτοσάνι και το 1956 μπήκε για να μονάσει στη Συχαστρία. Το 1977 ήλθε στη Σκήτη Λάκκου, όπου τότε ζούσαν μόνο τέσσερις πατέρες. Κατόπιν μετέβη στη Σκήτη του Προδρόμου, όπου διακόνησε με αυτοθυσία τους αδελφούς ως Πνευματικός και διακονητής κυρίως στους κήπους.

Αυτός ο όσιος Γέροντας είπε τα εξής για τον μακαριστό π. Διονύσιο: «Γνώρισα τον Γέροντα Διονύσιο εδώ στη Σκήτη μας. Ερχόταν συχνά και λειτουργούσαμε μαζί. Σε αυτόν είχα εξομολογηθεί πολλές φορές. Με είχε εντυπωσιάσει η ακρίβεια που είχε στα μοναχικά του καθήκοντα. Ακούραστος αγωνιστής σε όλα. Κρατούσε τις νηστείες του έτους χωρίς να υποχωρεί και να καταλύει με αρτύσιμα φαγητά. Μέχρι τα βαθιά του γεράματα συμμετείχε στις ακολουθίες, έψαλλε και λειτουργούσε. Μετά τις καθιερωμένες ακολουθίες δεχόταν τον κόσμο, με ένα χαρούμενο χαμόγελο και ειρηνικό πρόσωπο. Δίδασκε τους ανθρώπους με τη ζωή του και λιγότερο με τα λόγια του. Συχνά έλεγε ότι ο θάνατος είναι χαρά γι’ αυτούς που πιστεύουν ότι υπάρχει Παράδεισος. Πιστεύω ότι είναι στον Παράδεισο και σε καλή θέση. Είμαι περίπου 90 ετών. Χαίρομαι διότι ήλθε και για μένα ο καιρός να αναχωρήσω από τον κόσμον αυτόν. Με πολλή χαρά θα συναντηθώ μαζί του».

* * *

Στη Σκήτη Λάκκου αγωνίζεται με την πενταμελή συνοδεία του και ο μοναχός Δοσίθεος, καταγόμενος από το χωριό Μπαϊσιέστι του νομού Σουτσεάβας. Στο Άγιον Όρος είναι από το 1991. Αυτός είπε για τον Γέροντα Διονύσιο τα εξής:

Τον Γέροντα Διονύσιο τον γνώρισα το 1991, όταν ήλθα για πρώτη φορά στο Άγιον Όρος. Τον ερώτησα αν θα μείνω στο Όρος και μου είπε: «Το Άγιον Όρος, παιδί μου, είναι το Περιβόλι της Παναγίας μας. Εμείς είμαστε τα παιδιά της και μας φροντίζει σαν μητέρα μας. Η Παναγία σε κάλεσε και θα μείνεις εδώ και θα προκόψεις πνευματικά». Ήταν πολύ ταπεινός. Μιλούσε με περιστατικά για την ζωή του με βαθιά ταπείνωση. Μετά από κάθε συζήτηση που έκανε, στο τέλος έλεγε: «Συγχωρέστε με, πατέρες και αδελφοί».

Είχε πολλή αγάπη για όλους. Δεχόταν όλους όσοι έρχονταν στο Κελλί του και φρόντιζε για τη φιλοξενία και την ανάπαυσή τους. Το 1991 ήλθε στη Σκήτη Λάκκου, όπου τότε ζούσαν μόνο δύο γέροντες Ρουμάνοι μοναχοί, ο π. Νεόφυτος και ο π. Μιχαήλ, ενώ ο διακο-Αρκάδιος είχε μεταφερθεί στη Σκήτη του Προδρόμου λόγω των πολλών του ασθενειών. Μας λειτούργησε στο Κυριακό τού Αγίου Δημητρίου. Μας μίλησε για την ιστορία της Σκήτης Λάκκου, ότι παλιότερα είχε σαράντα πατέρες, οι οποίοι πέθαναν και κατόπιν ερήμωσαν όλες σχεδόν οι Καλύβες. Του ζήτησα μουλάρι για να μεταφέρω τα οικοδομικά υλικά στην υπό κατασκευή καλύβα μου και μου έδωσε δύο, τα οποία κράτησα επί τέσσερις μήνες και μετέφερα όλα τα υλικά για το κτίσιμο.

Ήταν πολύ συγχωρητικός για τα λάθη των άλλων. Ποτέ δεν έκανε παρατηρήσεις για τυχόν αδιάκριτα λόγια ή πράξεις των άλλων. Κάποια φορά στο κελλί του, είπα στη Λειτουργία το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς την ευλογία κάποιου, διότι σαν νέος δεν ήξερα τα αγιορείτικα τυπικά. Ο Γέρο-Διονύσιος, μετά τη Λειτουργία, στην ώρα του πρωινού καφέ με πολλή λεπτότητα μου εξήγησε ότι το «Πιστεύω» το λέει ο προϊστάμενος του Κελλίου, χωρίς καθόλου να με θίξει.

Όταν επισκεπτόμασταν το Κελλί του για την πανήγυρη του πολιούχου Αγίου Γεωργίου, έψαλλε στην εκκλησία πολύ μελωδικά, διότι γνώριζε τη βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική. Αγαπούσε πολύ τις ακολουθίες και στεκόταν σχεδόν πάντοτε όρθιος ασκώντας βία στο αγώνισμα της προσευχής και της ορθοστασίας. Μας έλεγε: «Ο Θεός μου πήρε το φως των οφθαλμών μου, διότι δεν είμαι άξιος να το έχω, λόγω των αμαρτιών μου. Ελπίζω να μου δώσει ο Θεός το άλλο φως τού Παραδείσου».

Ήταν πάντοτε ειρηνικός, φωτεινός στο πρόσωπο και γελαστός. Όποιος πήγαινε κοντά του, αισθανόταν χαρά. Συνομιλούσε με τους προσκυνητές του, χωρίς να υπολογίζει την κούραση. Έδινε συμβουλές για όλα τα θέματα των μοναχών και των εγγάμων στον κόσμο χριστιανών.

* * *

Βοηθός και αφοσιωμένος υποτακτικός του Γέροντα Ιουλιανού είναι ο μοναχός π. Χαρίτων, ο οποίος είναι στο Άγιον Όρος από το 1997. Συναντήθηκε πολλές φορές με τον Γέροντα Διονύσιο της Κολιτσούς. Αυτός διηγείται ό,τι θυμάται για τον Γέροντα:

Ο Γέροντας Διονύσιος ήταν από εκείνες τις μορφές που διαβάζουμε στα Γεροντικά. Κρατούσε τη μοναχική τάξη με περισσή ευλάβεια. Δεν έκανε οικονομίες στον εαυτό του. Όσο κουρασμένος και να ήταν, κατέβαινε πάντοτε στις ακολουθίες του ημερονυκτίου. Μας δίδασκε με τη ζωή του. Ήταν ο πνευματικός κρίκος που συνέδεε το Άγιον Όρος με τη Ρουμανία. Συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη και αναβάθμιση του ορθοδόξου ρουμανικού μοναχισμού. Γι’ αυτό και έρχονταν σ’ αυτόν να εξομολογηθούν όχι μόνο χιλιάδες Ρουμάνοι χριστιανοί, αλλά και κληρικοί από τη Ρουμανία όλων των βαθμίδων της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Την ίδια προσέλευση είχαν και οι Έλληνες χριστιανοί και κληρικοί. Τακτικά τον επισκέπτονταν οι Μητροπολίτες πρώην Αργολίδος Ιάκωβος και Σιατίστης Αντώνιος και πολλοί άλλοι. Ο ίδιος είχε γίνει μεγαλόσχημος μοναχός στην κυρίαρχη Μονή του Βατοπεδίου. Έκτοτε, σαν μεγαλόσχημος, έδινε το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα σε μοναχούς, ιερομονάχους και ιεράρχες της Ρουμανικής Εκκλησίας. Έτσι, βοήθησε τους αγάμους κληρικούς της Ρουμανίας να ενδύονται το κανονικό Μοναχικό Σχήμα, πράγμα το οποίο είχε εγκαταλειφθεί για πολλά χρόνια.

Ο Γέροντας Διονύσιος είχε πολλή διάκριση και πνευματική αρχοντιά. Απαλλαγμένος από τα κατώτερα πάθη, κινούνταν στη σφαίρα της απάθειας και της καλογερικής απλότητας. Συμπεριφερόταν στον καθένα με άπειρη ψυχική ευγένεια και απέφευγε να πληγώνει κάποιον, έστω και με το νεύμα των ματιών του. Ήξερε να αναπαύει τις ψυχές, διότι αναπαυόταν πρώτα μέσα του το Πανάγιο Πνεύμα με όλες τις αρετές.

* * *

Η τελευταία επίσκεψη του Θεού ήλθε ειρηνικά την Τρίτη 28 Απριλίου 2004. Ο π. Διονύσιος άφησε την ψεύτικη ζωή, όπως την έλεγε, για να μεταβεί στην αιώνια και αληθινή, την οποία πόθησε από την παιδική του ηλικία.

Ο Θεός τον δόξασε και με αισθητό σημείο προς πίστωση της αγιότητάς του. Από τη στιγμή που κοιμήθηκε ο Παππούς μέχρι την ταφή του είχε απλωθεί μία δυνατή ευωδία.

Το Άγιον Όρος γαλούχησε, έθρεψε και προετοίμασε πνευματικά τον μακαριστό Γέροντα Διονύσιο και τον παρέδωσε έτοιμο να ανέλθει τις βαθμίδες της Πύλης του Θεού. Έκτοτε ενωμένος με την Παναγία Τριάδα θα πρεσβεύει για τους συμπατριώτες του Ρουμάνους λαϊκούς και μοναχούς, για όλους τους Αγιορείτες και για όλο τον κόσμο, διότι βρήκε πολλή παρρησία και επουράνια δόξα.

Είθε να έχουμε τις άγιες ευχές και τις θεοπειθείς πρεσβείες του. Αμήν.