Άπνοο Σκήνος… Το Θεομητορικό Νεκροκρέβατο

Σήμερα την Παρθένο, του μόνου Παρθένου Κυρίου Μητέρα, προπέμπει των Παρθένων ο Χορός και άπασα η στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού, προς τα Ουράνια…

Στη θρηνούσα πανήγυρη, στην έλλειψη της σωματικής παρουσίας της Παναγίας, το πλήθος των Χριστιανών θα αναφωνεί ανά τους αιώνες «Θεοτόκε πού απαίρεις αφ’ ημών;». Την προ ολίγου μεθ’ ημών, βλέπει των κηδευτών η πανυ-ευλαβής ομήγυρις… βλέπει την Θεομήτορα να απέρχεται προς τα ουράνια και τα αιώνια και νιώθει ορφανίας την θλίψη και αποχωρισμού την οδύνη! Κατατίθεται η Σεμνή σε τάφο και λίθος καλύπτει την ερατεινή της μορφή! Και ο σύμπας κόσμος κλαυθμηρώς κηδεύει την Θεού Λόγου Μητέρα και ορατή παρουσία του Χριστού επί της γης!

Επί χιλιετίες λογοτεχνήματα άπειρα χαράκτηκαν δια καλάμου επί χάρτου… Πόσα εντύποις εξεδόθησαν… και πόσα φωτοστοιχειωθετικώς πληκτρολογήθηκαν απανταχού της Οικουμένης, για το πανοικουμενικό γεγονός της Μεταστάσεως…

Λόγοι οσίων ψυχών… λόγοι εγγραμμάτων και αγραμμάτων… Λόγοι χωρίς λόγο και Λόγοι έλλογοι για την Παιδίσκη την ασήμαντη της Γαλιλαίας, την ηλιοψημένη εβραιοπούλα, που οι σπουδαίοι της εποχής αδιάφοροι περάσανε μπροστά της. Πόσοι Αυτάρεσκοι και Νάρκισσοι του εαυτού τους, την είδαν και την περιφρόνησαν; Πόσοι αρνήθηκαν να την κοιτάξουν, αυτήν που δεν υπάρχει άξιος στους αγγέλους να την υπηρετήσει; Αλλά τούτο ειν΄ το μυστήριο της ταπεινώσεως: οι ισχυροί της γης να μη το αναγνωρίζουν…

Κι όποιος μιλήσει για την Πανάχραντο, δακρύων και στενάζων ας μιλήσει… Άπονη καρδία λόγους ξύλινους μονάχα θα απευθύνει… Διότι η Πανύμνητος βίωσε κατατρεγμό, αδικία, κόπο να ανεχθεί την παγκακία του κόσμου… Και σε όσους πονούν γι αυτά, η Μητέρα κλίνει το ους της και εισακούει στην παράκληση «Ακουσον θύγατερ«!

Σπεύδει και ακούει των αδυνάμων τους στεναγμούς, για την ανθρώπινη δυσβάστακτη θηριωδία, όσων νομίζουν πως η εξουσία τους είναι αιώνια και δύνανται να εξουθενώνουν, να υποτιμούν, να θλίβουν τους σκαπανείς και κεκοποιακότας αυτού του αιώνος…

Εορτή της Μετάστασης κι οι κραταιοί αυτού του κόσμου λαλούν λόγους εγκωμιαστικούς… Μα ποιοι τελικά Αυτήν περιθωριοποίησαν; την ασήμαντη γυναίκα; την ανύπανδρη; την σιωπήσασα; την άνευ δημοσίων σχέσων και συμφερόντων; την στερούμενη τίτλων τρανταχτών και απαστραπτούσης εμφανίσεως;

Πρώτη μέσα στην κτίση η πλέον Ασήμαντη. Και δεύτερη μετά την Αγία Τριάδα απαρχή γεννήματος ανθρώπων! Ο άνθρωπος της δύσης την νόμισε θεά και την Μαριολάτρεψε! Μα εκείνη άνθρωπος ήταν και αγωνίστηκε. Πικρά τα βήματά της στη γη την ερημωθείσα! Αλλά πως να μιλήσει κανείς για κάτι που δεν ξέρει; πως ο ανάσκητος να ομιλήσει για ασκητισμό; πως ο αν-άγιος την αγιότητα να περιγράψει;

Εγώ στο χώμα ζω, το χώμα προσδοκώ και για το χώμα αγωνίζομαι… Της ματαιότητας την ολόψυχη αποδοχή! Λαός και Κλήρος από του της Παρθένου κηρύγματος τον δρόμο παρεκλίναμε… Ανάμεσω μας μια Κοπέλα καθαρή που τη Μετάστασή της εορτάζουμε! Κι η εορτή είναι αυτή η αποκατάσταση της εκεί που ανήκει: στον Ουρανό!

Θες να της μοιάσεις; πρώτος ο σύνδουλος σου άνθρωπος θα δοκιμάσει τα όρια σου! Αν θες άγιος να γίνεις την εξουθένωσή μας θα νιώσεις κατάβαθα! Δε θα σε αφήσουμε εσύ να ξεφύγεις τη χοάνη της ανθρώπινης κακομοιριάς!

Όμως τα φετινά νεκρώσιμα της Θεοτόκου μην με λουλούδια στο νεκροκρέβατό της τα γιορτάσεις! Τιμή στο πρόσωπό της δεν είναι οι φορεσιές σου οι πολυτελείς! Οταν σταθείς μπροστά της δες το Σώμα της «άπνουν μηκέτι τυρβάζων περί της ματαιότητος«. Απαθές το νεκρικό της σκήνος… Ουδε καν η απειλή του Ιεφονία να την ρίξει χαμαί δεν την ταράζει… ακίνητη, απόκοσμη, αδιάφορη για τα κάτω.

Κοίταξε όμως προς τα πάνω και δες τον Παρθένο Χριστό να έχει ανοιχτούς τους Ουρανούς… Μια πληθή Αγγέλων να κοσμεί την άνω χοροστασία! Κι αν θες να συγκρίνεις… κοίτα γύρω σου τον κόσμο! Όλα όσα θα αναγκαστείς να αφήσεις για να σε υποδεχθεί στον αληθινό Κόσμο, ο Νυμφίος της Ψυχής σου! Όλα γύρω σου σκόνη, ανούσια, πεζά… Εσύ πλάστηκες για τα Ουράνια, τα Ουράνια…