Το συγκλονιστικό γράμμα μιας φυλακισμένης σε ιερέα

Ηταν Σάββατο πρωί όταν συνάντησα για ακόμα μία φορά τον άμισθο ιερέα των γυναικείων φυλακών π. Γεώργιο Μπάμπο στο σπίτι του, στην Πεντέλη. Έχουμε στο παρελθόν αναφερθεί μέσα από τις σελίδες της
«Ορθόδοξης Αλήθειας» στο πολύπλευρο έργο που επιτελεί στις Φυλακές Θηβών για τις κρατούμενες. Γυναίκες πεταμένες, απογοητευμένες ή και θυμωμένες έχουν την ευκαιρία να νιώσουν τη δύναμη της αγάπης που εκείνος τους προσφέρει με τον παρηγορητικό λόγο του.

Ο π. Γεώργιος στην καθημερινότητά του ζει σε έναν άλλο κόσμο, πέρα από τον δικό μας, καθώς περπατά στους σκοτεινούς διαδρόμους των φυλακών και, σαν σύγχρονος Μωυσής, αναζητά τις ψυχές που θα τις οδηγήσει στη γη της επαγγελίας. Κύριο γνώρισμά του, η αγάπη. Υπερβαίνοντας πολλές φορές τις δυνάμεις του, προστρέχει σε ό,τι εκείνες χρειαστούν, εκπληρώνοντας επιθυμίες τους που έχουν να κάνουν είτε με «τους απέξω» (συγγενείς, φίλους) είτε με μια σοκολάτα, ένα γλαστράκι που θα ομορφύνει το γκρίζο του κελιού τους, ή με ρουχαλάκια και παιχνιδάκια για τα μικρά παιδιά τους.

Με ζήλο αναζητά τους οικονομικούς πόρους, προκειμένου να καταφέρει να αποφυλακίσει όσες γυναίκες δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν τα δικαστικά έξοδά τους, με συνέπεια την παραμονή τους στο σωφρονιστικό κατάστημα.

Το κυριότερο όμως είναι ότι τους προσφέρει την ευκαιρία να γονατίσουν κάτω από το πετραχήλι του. Υπομένει, επιμένει, αγρυπνεί, δακρύζει, ταπεινώνεται μπροστά τους, ώστε να καταφέρει να τους δώσει την ευκαιρία να αναβαπτιστούν μέσα από τη μετάνοια και την εξομολόγηση. Αναλαμβάνει τις λύπες, τις ενοχές, τους πειρασμούς, τις αμαρτίες τους. Χωρίς διάθεση ελέγχου, νουθετεί και παρηγορεί. Συνήθως τις προτρέπει να σκάψουν με το σκαλιστηράκι τους τον προσωπικό τους κήπο, προκειμένου να ανακαλύψουν τα βλαστάρια που με το κλάδεμα θα δώσουν καρπούς και τα λουλούδια που με λίγο πότισμα μπορούν να ανθίσουν και να ευωδιάσουν.

Με υποδέχεται στην είσοδο του σπιτιού του, όπου με υπερηφάνεια μου επιδεικνύει τις κούτες με τις τυρόπιτες που κατάφερε να εξασφαλίσει για τις κρατούμενες από τον φούρνο της γειτονιάς και τις οποίες θα τους προσφέρει την Κυριακή, μετά τη λειτουργία στο εκκλησάκι των φυλακών. «Ο λόγος που σε κάλεσα», μου λέει, «είναι το γράμμα της... Μου το έδωσε λίγο πριν από την αποφυλάκισή της και θεώρησα σκόπιμο να το παραχωρήσω στην εφημερίδα σας, προκειμένου οι αναγνώστες σας να παραδειγματιστούν από τη λύτρωση της γυναίκας αυτής, που βρήκε την προσωπική γαλήνη μέσα από τη μετάνοια, αλλά και την ελπίδα που μπορεί να φέρουν στη ζωή μας η αληθινή εξομολόγηση και η αποκατάσταση της κοινωνίας μας με τον Θεό. Οσες δυσκολίες και αν αντιμετωπίζουμε, όσο και αν η καθημερινότητα μοιάζει ανυπόφορη, όλα μπορούν να ξεπεραστούν, αρκεί να Τον εμπιστευτούμε» τονίζει.

Ιδού, λοιπόν, το γράμμα της «απολιόρκητης κρατούμενης», με την ευχή να αποτελέσει την αφορμή και εμείς να συναντήσουμε τον δικό μας «διαλεκτό» -όπως χαρακτηρίζει την παρουσία του π. Γεωργίου στη ζωή της- και να αποφασίσουμε την προσωπική μας αναγέννηση.

Για τον δικό μου «Άγιο», τον πατέρα Γεώργιο

«Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες/τούτες τις πέτρες τις σήκωσα όσα βάσταξα/τούτες τις πέτρες τις αγάπησα όσα βάσταξα/τούτες τις πέτρες, τη ΜΟΙΡΑ ΜΟΥ» (Σεφέρης).

Τις βάσταξα 12 χρόνους, τις αγάπησα άλλους τόσους. Τον πόνο μου, την εξιλέωσή μου! Ως να πληρωθεί το ρηθέν: «Οποιος έβλαψε τον πλησίον του θα πληρώσει το άδικο ως το τελευταίο λεπτό... Υστερα θα τον λεφτερώσω!» 12 χρόνους υποταγή, υπακοή, μετάνοια, ταπείνωση. Αγάπη.

Δεν ήταν η Αλήθεια που με πόναγε, η αμφισβήτησή της ήταν που με έκαιγε... Αυτή η αμφισβήτηση που, σαν την καταιγίδα που τρομάζει, μ'εγκλώβισε αδυσώπητα στην αμείλικτη μέγκενη, που μ'έσφιγγε ολοένα με περισσότερη δύναμη. Ως να νιώσω πως η καταιγίδα δεν τρομάζει, αλλά ο χθόνιος μύθος της μας παγιδεύει στον φόβο.

ΗΜΟΥΝ ΚΟΥΦΑΡΙ

Στροβιλίστηκα στο μάτι ενός κυκλώνα που ξεσπούσε ολόγυρά μου. Η παρελθούσα πορεία μου, μια κατοικία πληγών, ένας εμφύλιος πόνος! Ενα κουφάρι σακάτικο, που άραξε εδώ πριν 12 χρόνους. Ενα κουφάρι γιομάτο συναγμένες ρυτίδες απ'τον κόσμο του ζόφου. Μια φούχτα σκοτάδι ήμουν, όπου οι θύμησες επαναστατούσαν στα κλειστά μου τραύματα. Μια πλάνη ήμουν, ερμηνεύοντας τ'ανερμήνευτο. 

Ως που συνάντησα τον Διαλεχτό Του!

- Σκάψε! μου 'πες...

- Σκάψε ως εκεί που τελειώνει τ'άπειρο Είναι σου.

- Σκάψε... Στον βυθό συντελούνται τα θαύματα.

- Κατεδάφισε τα τείχη της μόνωσης. Ασε το θηρίο της αρχέγονης μνήμης σου ν'αναδυθεί, για να βγει αστραποβολούσα η συνείδηση και με το σπαθί τ'Αρχάγγελου -χρυσό λεπίδι της εξιλέωσης- τις σαπιομολυσμένες σου σάρκες μια μια να γιατροπορέψει.

- Ασώτεψε στον μέσα σου καιρό.

- Ασκήτεψε στη σιωπή σου, την εντός σου σιωπή.

- Πορέψου την οδό του μαρτυρίου σου με σύντροφο την αιμορραγούσα νοσταλγία της κάθαρσης.

- Μην αποφεύγεις τις πληγές σου επειδή πονούν. Τον πόνο τον βαθύ υψηλή ομορφιά τον τρέφει!

Ακουσε η ψυχή μου προσεκτικά τα λόγια του Διαλεκτού... Τα λόγια που τα ξεστόμισε μια αξόδευτη αγάπη. Ξεσηκώθηκαν κύματα οι προσδοκίες εντός μου κι άρχισα το σκάψιμο... Βίωσα την εξέγερση των καρπών του πόνου μου σε κάθε τσάπισμα του χώματός μου. Νησιά οι αγρύπνιες μου, ταπεινώνοντας τον ένοχο εαυτό μου, λύγισα αμέτρητες φορές και άλλες τόσες ανασηκώθηκα, βαθαίνοντας όλο και πιότερο το ρήγμα μέσα μου, ως να την αφορμή της οδύνης μου.

Με μια θέληση τρομακτική ξεχέρσωσα τα εδάφη μου, σπιθαμή προς σπιθαμή, ως ν'ανακαλύψω την πηγή όπου λαμπάδιαζε η ψυχή μου και να πάρω λάφυρο τον ιερότερο όρκο της: «Την υπέρβαση του κρίματος». Το κλείσιμο του κύκλου. Την έναρξη της διάβασης της επόμενης δοκιμασίας».

ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Η «απολιόρκητη κρατούμενη», -όπως η ίδια υπογράφει το γράμμα της, βρέθηκε στη φυλακή πριν από 12 χρόνια. Υπήρξε στέλεχος τραπέζης και υπέπεσε στο παράπτωμα της υπεξαίρεσης. Βίωσε με τα χρόνια τη σκληρότητα του εγκλεισμού και στερήθηκε τη δυνατότητα να συμπαρασταθεί σε συγγενικά της πρόσωπα που την είχαν ανάγκη. Ταπεινώθηκε, έκλαψε, βίωσε την απόρριψη, ίσως και να αδικήθηκε. Επειτα από 12 χρόνια φυλακής η περίπτωσή της αδυνατεί να τελεσιδικήσει, με αποτέλεσμα ο εισαγγελέας να αποφασίζει την αποφυλάκισή της, αφού ήδη έχει εκτίσει την ποινή της και με το παραπάνω. 

Ο π. Γεώργιος, με την πατρική αγάπη του, τη βοήθησε με τον καιρό να δει τη φυλάκισή της δημιουργικά, απενοχοποιώντας την από την τιμωρία, τον θυμό και την απόρριψη. Και εκείνη εμπιστεύτηκε τον «δικό της Αγιο» (π. Γεώργιος) και άφησε την αγάπη του Θεού να «σπαρθεί και να ανθήσει στα έγκατα εδάφη της» και να αναγεννηθεί.

Ποιος ήσουν, Διαλεχτέ; Και όρισες τη συνέχεια της πορείας μου; Που ετοίμασες την μετανάστευσή μου σε μιαν άλλη διαύγεια και μ'ονομάτισες ευθύς εξαρχής «λουλούδι του Κυρίου στην έρημο»; Είσαι αυτός που επιλέχθηκε απ'τον Αναρχο ΕΝ-ΟΝ... ανάμεσα από κείνους που φωτίζουν το ΦΩΣ, για να με προσεγγίσεις,

- όχι σαν πλοίο περαστικό να ξεφορτώσεις, ανοίγοντας αδιάφορα τ'αμπάρια του, και να φύγεις, αλλά μ'επιμονή αέναη γέμισες δέστρες το κορμί μου, δρόσισες μ'ανασεμιές θεϊκές την ψυχή μου, μαντάλωσες τα σκοτάδια μου, πάσχιζες δίπλα μου σε κάθε λύγισμά μου.

- Σε θέλω πλοηγό, μου 'πες, για τις μεγάλες θάλασσες, με σκαρί γερό κι άνεμο από ανασεμιά Θεού.

- Ανέσυρες στην επιφάνεια τα λιγοστά γερά μου κύτταρα, προέκταση της προδρομικής μου υπόστασης του Αιώνιου Λόγου. Κι είπες:

- Είναι αρκετά και ικανά για να σ'επιστρέψουν την ταιριαστή την ώρα, σαν τα πουλιά που επιστρέφουν - καταγράφοντας σε ύμνους γινωμένο τον πόνο, περιλάλητο βιος.

- Δεύτε φως... για να βαδίσεις προς την προσταγή.

- Δεύτε φως... για να φανεί καθρεφτισμός αιώνιος η Αλήθεια Του πάνω στον πηλό σου.

- Δεύτε φως... αραγμένος μέσα στον Ναό Σου.

- Δεύτε φως... στον αμύθητο πλούτο του ολίγου.

- Δεύτε φως... πηγάζον απ'τα συντρίμμια σου στην εγρήγορση της αναγέννησής σου.

- Δεύτε φως... γιατί αντιστάθηκες στη φθορά, πληρώνοντας αγόγγυστα το τίμημα.

- Δεύτε φως... γιατί κληρονομείς άξια από το χτες το αύριο.

- Δεύτε φως...τιμημένη με πόνο από Ουρανό και Γη.

- Δεύτε φως... γιατί διεκδίκησες ματώνοντας ικεσίες ζωής.

- Δεύτε φως... άκουσα το καθάριο της φωνής σου...

- Δεύτε φως... ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, αντίδοση ΑΓΑΠΗΣ, που σήκωσες περήφανα μέχρις εσχάτων, χωρίς έπαρση, τη δική σου βαριά πέτρα!

Η φωνή του Διαλεχτού... είχε σπαρθεί και ανθήσει στα έγκατα εδάφη μου... Ηταν η φωνή μου... λόγος που, θαμμένος στα βάθη τα βαθύτερά μου, δεν δονούσε τ'ακούσματά μου. Ημουν... Είμαι η αναγεννημένη. Εγώ 12 έτη μετά... «Η αυριανή μέρα είναι του έτους η μεγαλύτερη μέρα».

***********

Γραμμένο με πολύ σεβασμό... και λιτανείες από ψήγματα «ευχαριστώ» σ'όλους όσοι αναγνώρισαν κι άκουσαν τις φωνές του Θεού μέσα μου πριν από μένα και με στήριξαν με εύφορες ανάσες όλα τούτα τα χρόνια, φυτεύοντας ορθά τους σπόρους της λεφτεριάς μου, που φύτρωσαν στους ώμους μου -ζευγάρι φτερούγες- και μου 'δειξαν πώς τιθασεύεται ο άνεμος και πώς δεν νικιέται το Φως.

Μαζί τους θα πορευθώ... για την επόμενη δοκιμασία...

Απολιόρκητη κρατούμενη