Σκέψεις στην εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού
Στα Ιεροσόλυμα, κατά την χριστιανική αρχαιότητα, την ημέρα του Σταυρού γίνονταν γιορτή λαμπρή. Δεν είναι λίγες οι φωνές της εποχής που μας το λένε. Μα πιο ωραία απ’ όλους, μια Ισπανίδα μοναχή,
η Αιθερία, περιγράφει την εορτή στις επιστολές της προς τις αδελφές του μοναστηριού που ανήκε και τούτο λίγα χρόνια μετά την εύρεση του Σταυρού από την Αγ. Ελένη. Στ’ αλήθεια, πράγμα μεγάλο και θαυμαστό για τους χριστιανούς!
Ευρέθηκεν ο Τίμιος Σταυρός: το Ξύλο της Νίκης, ένδειξη της σωτηρίας μέσα στην ιστορία των ανθρώπων, μέσα στην ιστορία των υλικών πραγμάτων, όπως το ξύλο, ότι ο Χριστός μεταμόρφωσε τα πάντα, μέχρι και την ύλη. Από ‘κει που τα πάντα ήταν καταδικασμένα στη φθορά, τα έκανε δικά Του, αθάνατα. Ο Τίμιος Σταυρός είναι το πρώτο ιερό λείψανο της σωτηρίας μας. Πολύ λαός λοιπόν, την ημέρα αυτή ταξίδευε στα Ιεροσόλυμα να δει τον Πατριάρχη να υψώνει τον Σταυρό και να ευλογεί την οικουμένη.
Την εποχή της Αιθερίας, μία επίσκεψη στ’ αγιασμένα χώματα της Παλαιστίνης ήταν στόχος ζωής και περιπέτεια μεγάλη. Ήθελεν αυταπάρνηση πολύ, τα ταξίδια και τα μέσα ήταν δύσκολα. Κι όμως ταξίδευαν χιλιάδες! Ένωσε ο Σταυρός τον Κόσμο. Γι’ αυτό και η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού πάντοτε καλούνταν “Παγκόσμια”. Οδοδείκτης της κοινής πατρίδας που οι χριστιανοί επιζητούνε. Οδοδείκτης και μέσο: Χωρίς Σταυρό, Ανάσταση δεν έχει. Χωρίς Σταυρό, Χριστό δεν έχει. Χωρίς Ενότητα, επίσης.
Κάθε φορά λοιπόν που κάνουμε το Σταυρό μας, να σκεφτόμαστε ότι με την απλή κίνηση αυτή δηλώνουμε ότι είμαστε του Χριστού, ότι ανήκουμε στην Εκκλησία Του. Ομολογούμε ότι δεν είμαστε ακέφαλοι, αλλά κεφαλή μας είναι ο Χριστός. Αν όταν, για παράδειγμα, αισθανόμαστε φόβο κάνουμε αυθόρμητα τον Σταυρό μας και ηρεμούμε, είναι γιατί ήρθε ο Χριστός, Του δώσαμε με τον τρόπο μας το “χέρι”. Ομολογήσαμε: Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τι ωραία που τα έβαλεν η Εκκλησία! Κάνουμε τον Σταυρό μας κι ομολογούμε. Χωρίς ομολογία, με λόγο και πράξη, ο Σταυρός δεν έχει καμιάν αξία. Γι’ αυτό, αδελφοί μου, να προσέχουμε πως κάνουμε τον Σταυρό μας. Έχουμε ευθύνη αιώνων: κάποτε οι Μάρτυρες έκαναν τον Σταυρό τους και τους αποκεφάλιζαν! Να ‘χουμε το νου μας. Στο σημείο του Σταυρού δε θέλει επιπολαιότητα, ούτε βιασύνη. Θέλει επιμέλεια και σωφροσύνη.
Με το σημείο του Σταυρού, ομολογούμε ότι αναστηθήκαμε μαζί με τον Χριστό. Ότι η ζωή μας δεν έχει θάνατο. Ότι έχουμε ελπίδα κοινή. Ότι δεν ανήκουμε σ’ αυτόν τον κόσμο και το όνομα μας έχει καταγραφεί στον ουρανό: είμαστε καταδικασμένοι σε αθανασία, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Να σκεφτόμαστε πριν κάνουμε τον Σταυρό μας, να βγαίνει η κίνηση αυτή από μέσα μας, να μη πέφτουμε σε τυπολατρία. Την τυπολατρία, σίγουρα, την βλέπουνε οι άνθρωποι, μα τηνε βλέπει κι ο Χριστός, που μάτωσε το Ξύλο του Σταυρού για να μας ελευθερώσει. Ας μην επιβεβαιώνουμε την ανελευθερία και ματαιότητα μας κάνοντας χρήση του σημείου αυτού, που αρμόζει σε ανθρώπους ελευθέρους. Ανελεύθεροι και του Χριστού δε γίνεται. Ο Τίμιος Σταυρός είναι ελευθερία, και μάλιστα πνευματική.
Ας έχουμε λίγη απ’ την αυταπάρνηση των προσκυνητών της αγίας γης του τότε, εμείς οι σύγχρονοι προσκυνητές του Τιμίου Σταυρού στις ενορίες μας σήμερα.