Η περιέργεια (Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής ΙΘ΄ Επιστολών)

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς καὶ Πατὴρ τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἁρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν πόλιν Δαμασκηνῶν πιάσαι με, καὶ 

διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ. Καυχᾶσθαι δεῖ· οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι δὲ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου. οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος
οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε χωρὶς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι. ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δέ, μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων, ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος Σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ, ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι. ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ᾽ ἐμοῦ· καὶ εἴρηκέν μοι· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται· ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾽ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.

Ο απόστολος Παύλος, όπως είναι γνωστό, έτυχε μεγάλων αποκαλύψεων. Πρώτα πρώτα ήταν κλητός Απόστολος, δηλαδή τον κάλεσε ο ίδιος ο Κύριος στην πίστη και στη διακονία του κηρύγματος. Μετά είχε μια καταπληκτική αρπαγή στον Παράδεισο, όπου έζησε τα θεία˙ «καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον... ὅτι ἠρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα...» (Β'Κορ. 12, 3-4). Εδώ είναι και το θαυμαστό. Παρ’ όλες τις φοβερές αποκαλύψεις που του χάρισε ο Χριστός, δεν είχε την περιέργεια να μάθει με ποιο τρόπο πραγματοποιούνταν. Βίωνε το γεγονός χωρίς περιέργεια- «...ὁ Θεὸς οἶδεν» (12, 3). Ας δούμε το πάθος της περιέργειας.

Υπάρχουν μερικά περιστατικά μέσα στη Γραφή που μας αποθαρρύνουν να έχουμε περιέργεια γύρω από τα απόρρητα μυστήρια του Θεού. Ας πούμε δύο τρία. Το πρώτο είναι το περιστατικό με τη Σαμαρείτιδα. Όταν ο Κύριος της μίλησε για το ζωηφόρο ύδωρ της χάριτος του Θεού, η Σαμαρείτιδα του ζήτησε «τούτο τὸ ὕδωρ» (Ἰω. 4, 15). Τότε ο Χριστός της έκανε μια παράξενη ερώτηση˙ «ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε» (4, 16). Αυτή ζητούσε να μάθει πώς θα αποκτήσει το ύδωρ το ζωντανό κι ο Χριστός την ρωτούσε να πληροφορηθεί πράγματα της προσωπικής της ζωής. Ήθελε να της πει πως δεν επιτρέπεται να ζητάει και μάλιστα με κάποιο απλοϊκό τρόπο να μάθει τα απόρρητα του Θεού, ενώ είχε μια αμαρτωλή ζωή. Πρώτα έπρεπε να διορθώσει τον εαυτό της και μετά θα της έδινε ο Θεός να ζήσει τα πνευματικά.

Το άλλο περιστατικό. Αναφέρεται στον Ευαγγελιστή Λουκά πως ο Ιησούς «διεπορεύρετο κατὰ πόλεις καὶ κώμας διδάσκων» (13, 22). Κατά τη διάρκεια της περιοδείας κάποιος τον ρώτησε˙ «Κύριε, εἰ ὀλίγοι οἱ σωζόμενοι;» (13, 23). Ρώτησε με αφέλεια ή και με αγωνία, εάν θα σωθούν λίγοι ή πολλοί. Ο Χριστός δεν ικανοποίησε την ανώφελη περιέργειά του. Αντίθετα του είπε˙ «ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης...» (13, 24). Το εάν θα σωθούν πολλοί ή λίγοι είναι αποκλειστικό δικαίωμα του Θεού. Αντίθετα, δικό μας μέλημα είναι να πορευόμαστε τη στενή οδό του Θεού και να εφαρμόζουμε τις εντολές Του. Η περιέργεια που έχουμε πολλοί από μας να μάθουμε ποιοι θα εισέλθουν στη Βασιλεία των Ουρανών, δεν είναι κατά Θεόν και δε μας άφορα.

Άλλο περιστατικό. Είναι του αποστόλου Παύλου. Δεν μπαίνουμε στην ουσία των αποκαλύψεων, αλλά μόνο στα περιστατικά. Γνωρίζουμε όλοι μας πως δέχθηκε την πρώτη αποκάλυψη του Χριστού, όταν πήγαινε στη Δαμασκό «ἐμπνέων ἀπειλῆς καὶ φόνου εἰς τοὺς μαθητᾶς τοῦ Κυρίου» (Πράξ. 9, 1). Ήταν φορτωμένος με μένος και εμπάθεια εναντίον των Χριστιανών. Τότε δέχθηκε τη δωρεά της αποκαλύψεως του Χριστού. Επειδή όμως ήταν κυριολεκτικά μανιασμένος εναντίον των μαθητών του Κυρίου, η φανέρωση του Χριστού και τον ωφέλησε και τον έβλαψε σωματικά. Η ωφέλεια είναι πως πίστεψε στον Χριστό, ενώ η βλάβη είναι πως τυφλώθηκε σωματικά. Βλέπουμε πως η χάρη του Θεού ενεργεί και αρνητικά στον αμαρτωλό άνθρωπο. Όχι αυτή καθ’ εαυτή η χάρη, αλλά η αμαρτωλή κατάσταση του ανθρώπου γίνεται αφορμή να υποστεί και ζημιές. «Πῦρ γὰρ ἐστιν τοὺς ἀναξίους φλέγων», λέγει το γνωστό τροπάριο για τη Θεία Ευχαριστία. Αργότερα, όταν πλέον ο απόστολος Παύλος είχε γίνει σκεύος της εκλογής του Θεού, ανέβηκε μέχρι τρίτου ουρανού και δεν έπαθε τίποτε. Η αποκάλυψη της Βασιλείας του Θεού, δηλαδή του Χριστού, ήταν τη δεύτερη φορά χαροποιός.

Βλέπουμε πως η φιλοπερίεργη αυτή διάθεση δεν ωφέλει τον άνθρωπο. Αντίθετα πάρα πολλές φορές τον φέρνει σε δύσκολες πνευματικές καταστάσεις. Δεν επιτρέπεται σε μας να βάζουμε στην κόλαση ή στον Παράδεισο τους ανθρώπους ανάλογα με την εκτίμησή μας. Είναι πολύ άσχημη και αθεολόγητη η συνήθειά μας να προλαβαίνουμε την κρίση του Θεού και να βγάζουμε συμπεράσματα για ανθρώπους, έστω κι αν γνωρίζουμε τις διάφορες αμαρτίες και παραβάσεις τους. Ας αφήσουμε τον Θεό να κρίνει.

Ακόμη δεν είναι ωφέλιμο πνευματικά να διερευνούμε τα μυστήρια του Θεού και να θέλουμε να μάθουμε ακόμη και λεπτομέρειες. Το δικό μας χρέος είναι να μάθουμε εκείνα που χρειάζονται για να σωθούμε. Τα άλλα όπως π.χ. πόσοι είναι οι άγγελοι, πώς δημιουργήθηκαν ή πώς ο άρτος και ο οίνος γίνονται σώμα και αίμα Χριστού, ή πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία και πολλά όμοια δεν ανήκουν στην ανθρώπινη γνώση, αλλά στη θέληση του Θεού και στις ενέργειές Του.

Αγαπητοί αδελφοί, ας φροντίζουμε να ζούμε με μετάνοια και ας ζητάμε να μάθουμε τι θέλει ο Θεός από μας κι όχι να διερευνούμε τα κρίματα του Θεού και να προσδιορίζουμε τις ενέργειές Του. Εάν είμαστε φιλοπερίεργοι, θα πέσουμε έξω. Εάν είμαστε ταπεινοί, θα ζήσουμε πολλά από τα μυστήρια του Θεού. Αμήν.