Διηγείται ο πρωτοπρεσβύτερος Δανιήλ Σίλιακ: “Ήμουν στό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νεζιντέρ με τόν παπά Τσέντα Τσακάρεβιτς. Γιά πολύ καιρό ήμασταν φυλακισμένοι καί υποφέραμε. Μία νύχτα, παραμονή Κυριακής, ονειρεύτηκα ότι άνοιξε η πόρτα του στρατώνα μας καί μπήκε ένα αγόρι.
Έβγαλε ένα σημειωματάριο απ’ την τσέπη, έσκισε ένα φύλλο καί φώναξε δυνατά: «ο Δανιήλ Σίλιακ καί ο Τσέντα Τσάρεβιτς, είναι εδώ;». «Εδώ είμαστε», απάντησα εγώ. «Πάρτε αμέσως τά πράγματά σας καί πηγαίνετε στο διοικητήριο να λάβετε τίς αποφάσεις• είστε ελεύθεροι». Ξύπνησα κι έκανα τό σταυρό μου.
Την επόμενη μέρα λέω στον παπά Τσέντα τ’ όνειρό μου. Κι αυτός μου λέει: «μα μπορεί ο Θεός να δώσει να απελευθερωθούμε». «Αμφιβάλλω», απάντησα εγώ. Έφθασε η Τετάρτη.
Τότε συνέβη κάτι πού μέ συγκλόνισε. Εκείνο τ’ αγόρι εμφανίστηκε, τώρα όχι στ’ όνειρό μου, αλλά στήν πραγματικότητα, έβγαλε τό σημειωματάριο, έσκισε τό φύλλο καί φώναξε εμένα καί τον παπά Τσέντα μέ τά ονόματά μας, καί μάς είπε τά ίδια λόγια, μέ την ίδια φωνή, όπως καί στ’ όνειρο καί απελευθερωθήκαμε εκείνη την ίδια ημέρα.