ΕΥΧΗ
Ἀπό ρυπαρῶν χειλέων,
Ἀπό ρυπαρῶν χειλέων,
ἀπό βδελυρᾶς καρδίας,
ἀπό ἀκαθάρτου γλώττης,
ἐκ ψυχῆς ἐρρυπωμένης,
δέξαι δέησιν, Χριστέ μου·
![]()
καί μή παρωσάμενός μου,
μή τούς λόγους, μή τούς τρόπους,
μηδέ τήν ἀναισχυντίαν,
δός μοι παρρησίᾳ λέγειν,
ἅ βεβούλευμαι, Χριστέ μου,
μᾶλλον δέ καί δίδαξόν με,
Ἥμαρτον ὑπέρ τήν πόρνην
ἥ, μαθοῦσα ποῦ κατάγεις,
μήρον ἐξωνησαμένη,
ἦλθε τολμηρῶς ἀλεῖψαι,
σοῦ τούς πόδας τοῦ Χριστοῦ μου,
τοῦ Δεσπότου καί Θεοῦ μου.
Ὡς ἐκείνην οὐκ ἀπώσω,
προσελθοῦσαν ἐκ καρδίας,
μηδ'ἐμέ βδελύξῃ, Λόγε,
σούς δέ πάρεσχέ μοι πόδας,
καί κρατῆσαι καί φιλῆσαι,
καί τῷ ρείθρῳ τῶν δακρύων,
ὡς πολυτιμήτῳ μύρῳ,
τούτους τολμηρῶς ἀλεῖψαι.
Πλῦνόν με τοῖς δάκρυσί μου,
κάθαρον αὐτοῖς με, Λόγε,
ἄφες καί τά πταίσματά μου,
καί συγγνώμην πάρασχέ μοι.
Οἶδας τῶν κακῶν τό πλῆθος,
οἶδας καί τά τραύματά μου·
καί τούς μώλωπας ὁρᾷς μου,
ἀλλά καί τήν πίστιν οἶδας,
καί τήν προθυμίαν βλέπεις,
καί τούς στεναγμούς ἀκούεις.
Οὐ λανθάνει σε, Θεέ μου,
ποιητά μου, λυτρωτά μου,
οὐδέ σταλαγμός δακρύων,
οὐδέ σταλαγμοῦ τι μέρος.
Τόν μέν ἀκατέργαστόν μου,
ἔγνωσαν οἱ ὀφθαλμοί σου·
ἐπί τό βιβλίον δέ σου,
καί τά μήπω πεπραγμένα,
γεγραμμένα σοι τυγχάνει.
Ἴδε τήν ταπείνωσίν μου,
ἴδε μου τόν κόπον, ὅσος,
καί τάς ἁμαρτίας πάσας
ἄφες μοι, Θεέ τῶν ὅλων,
ἵνα καθαρᾷ καρδίᾳ,
περιτρόμῳ διανοίᾳ
καί ψυχῇ συντετριμμένῃ,
τῶν ἀχράντων σου μετάσχω
καί πανάγνων μυστηρίων,
οἷς ζωοῦται καί θεοῦται,
πᾶς ὁτρώγων σε καί πίνων
ἐξ εἰλικρινοῦς καρδίας.
Σύ γάρ εἶπας, Δέσποτά μου·
Πᾶς ὁ τρώγων μου τήν σάρκα,
πίνων δέ μου καί τό αἷμα,
ἐν ἐμοί μέν οὗτος μένει,
ἐν αὐτῷ δ'ἐγώ τυγχάνω.
Ἀληθής ὁ λόγος πάντως
τοῦ Δεσπότου καί Θεοῦ μου.
Τῶν γάρ θείων ὁ μετέχων
καί θεοποιῶν χαρίτων,
οὔμενον, οὐκ ἔστι μόνος,
ἀλλά μετά σοῦ, Χριστέ μου,
τοῦ φωτός τοῦ τρισηλίου,
τοῦ φωτίζοντος τόν κόσμον.
Ἵνα γοῦν μή μόνος μένω,
δίχα σοῦ τοῦ ζωοδότου,
τῆς πνοῆς μου, τῆς ζωῆς μου,
τοῦ ἀγαλλιάματός μου,
τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας,
διά τοῦτό σοι προσῆλθον,
ὡς ὁρᾷς, μετά δακρύων
καί ψυχῆς συντετριμμένης,
λύτρων τῶν ἐμῶν πταισμάτων
ἱκετεύων τοῦ λαβεῖν με,
καί τῶν σῶν ζωοπαρόχων,
καί ἀμέμπτων μυστηρίων
μετασχεῖν ἀκατακρίτως,
ἵνα μείνῃς, καθώς εἶπας,
μετ'ἐμοῦ τοῦ τρισαθλίου·
ἵνα μή, χωρίς εὑρών με
τῆς σῆς χάριτος ὁ πλάνος,
ἀφαρπάσῃ με δολίως,
καί πλανήσας ἀπαγάγῃ
τῶν θεοποιῶν σου λόγων.
Διά τοῦτό σοι προσπίπτω,
καί θερμῶς ἀναβοῶ σοι.
Ὡς τόν ἄσωτον ἐδέξω,
καί τήν πόρνην προσελθοῦσαν,
οὕτω δέξαι με τόν πόρνον
καί τόν ἄσωτον, οἰκτίρμον,
ἐν ψυχῇ συντετριμμένῃ
νῦν με προσερχόμενόν σοι.
Οἶδα, Σῶτερ, ὅτι ἄλλος,
ὡς ἐγώ, οὐκ ἔπταισέ σοι,
οὐδέ ἔπραξε τάς πράξεις,
ἅς ἐγώ κατειργασάμην.
Ἀλλά τοῦτο πάλιν οἶδα,
ὡς οὐ μέγεθος πταισμάτων,
οὐχ ἁμαρτημάτων πλῆθος,
ὑπερβαίνει τοῦ Θεοῦ μου
τήν πολλήν μακροθυμίαν,
καί φιλανθρωπίαν ἄκραν·
ἀλλ'ἐλαίῳ συμπαθείας,
τούς θερμῶς μετανοοῦντας,
καί καθαίρεις, καί λαμπρύνεις
καί φωτός ποιεῖς μετόχους,
κοινωνούς θεότητός σου
ἐργαζόμενος ἀφθόνως!
καί, τό ξένον καί ἀγγέλοις
καί ἀνθρώπων διανοίαις,
ὁμιλεῖς αὐτοῖς πολλάκις,
ὥσπερ φίλοις σου γνησίοις.
Ταῦτα τολμηρόν ποιεῖ με,
ταῦτά με πτεροῖ, Χριστέ μου·
καί θαρρῶν ταῖς σαῖς πλουσίαις
πρός ἡμᾶς εὐεργεσίαις,
χαίρων τε καί τρέμων ἅμα,
τοῦ πυρός μεταλαμβάνω,
χόρτος ὤν, καί ξένον θαῦμα!
δροσιζόμενος ἀφράστως,
ὡσπεροῦν ἡ βάτος πάλαι,
ἡ ἀφλέκτως καιομένη.
Τοίνυν εὐχαρίστῳ γνώμῃ,
εὐχαρίστῳ δέ καρδία,
εὐχαρίστοις μέλεσί μου,
τῆς ψυχῆς καί τῆς σαρκός μου,
προσκυνῶ, καί μεγαλύνω,
καί δοξάζω σε, Θεέ μου,
ὡς εὐλογημένον ὄντα
νῦν τε καί εἰς τούς αἰῶνας.