Ο π. Ιωάννης γεννήθηκε το 1869 και ήταν γιός ιερέα, του π. Αλέξανδρου. Ο πατέρας του ήταν πολύ ευλαβής κληρικός και υπηρετούσε στο χωριό Βιγκελντινοσούρκ, στο ναό των Θεοφανείων. Η όλη ζωή του και η διακονία του επέδρασε πολύ θετικά στα παιδιά του.
Ιδιαίτερα επηρεάστηκε ο Ιωάννης, ο οποίος θέλησε να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του. Σπούδασε αρχικά στο Θεολογικό Σεμινάριο του Ριαζάν και έπειτα στη Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης. Χειροτονήθηκε Ιερέας το 1895 και αναχώρησε για την ιεραποστολή της Αλάσκας. Μετά από λίγο διάστημα μετατέθηκε στο Σικάγο ως εφημέριος των ναών Αγίου Βλαδιμήρου Σικάγου και Τριών Ιεραρχών στην πόλη Στρήτορ. Αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, γιατί δεν βρήκε καθόλου ποίμνιο. Εργάστηκε με πολύ ζήλο, αλλά και με πολλή πίστη στον Θεό. Η εργασία του έφερε καρπούς. Μέσα σε τρία χρόνια απέκτησε ποίμνιο τριακοσίων περίπου ψυχών και στις δύο ενορίες.
Το καλοκαίρι του 1907 επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη και για μία δεκαετία περίπου υπηρέτησε ως εφημέριος στο ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην πόλη Νάρβα και ως καθηγητής στο Γυμνάσιο. Το 1916 μετετέθη στην πόλη Τσάρσκογιε Σελό, στο ναό της Αγίας Αικατερίνης. Η πόλη βρίσκεται 25 χιλιόμετρα νότια της Αγίας Πετρούπολης και το όνομά της σημαίνει «Φρούριο του τσάρου». Εκεί βρίσκονταν τα θερινά ανάκτορα του τσάρου κι εκεί, όπως είδαμε, παρέμενε ο τσάρος Νικόλαος μετά την παραίτησή του. (Η πόλη από το 1937 πήρε το όνομα του Πούσκιν.) Ο π. Ιωάννης άρχισε κι έδώ να εργάζεται με πολύ ζήλο κι ενθουσιασμό.
Σε λίγους μήνες άρχισαν οι αναταραχές και οι επαναστάσεις. Το Τσάρσκογιε Σελό έγινε επίκεντρο σοβαρών επεισοδίων. Ο π. Ιωάννης προσπαθούσε να ειρηνεύσει τις αντιμαχόμενες παρατάξεις και να στηρίζει το ποίμνιό του. Όταν η Αγία Πετρούπολη έπεσε στα χέρια των μπολσεβίκων, τον Οκτώβριο του 1917, στα ανάκτορα του Τσάρσκογιε Σελό βρίσκονταν κοζάκοι στρατιώτες, που τα υπερασπίζονταν. Οι επαναστάτες μετά από λίγες μέρες κατέφθασαν στη μικρή πόλη. Ήταν 30 Οκτωβρίου όταν άρχισαν να την πολιορκούν. Οι κάτοικοι αναστατώθηκαν κι έτρεξαν στις εκκλησίες. Στο ναό της Αγίας Αικατερίνης ο π. Ιωάννης έκανε παράκληση «υπέρ της ειρήνης». Μαζί με άλλους κληρικούς αποφάσισαν να κάνουν λιτανεία με τις άγιες εικόνες. Στη λιτανεία συμμετείχαν χιλιάδες λαού, που με δάκρυα στα μάτια παρακαλούσαν τον Θεό να σταματήσει την αιματοχυσία και να φέρει την ειρήνη. Η λιτανεία κράτησε ως το βράδυ. Τότε όμως οι κοζάκοι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την πόλη και συμβούλεψαν τους ιερείς να κάνουν το ίδιο, γιατί κινδύνευε η ζωή τους. Ο π. Ιωάννης τους απάντησε: -Όχι, δεν θα φύγουμε, θα κάνουμε το καθήκον μας ως το τέλος. Και οι «κόκκινοι» και οι «λευκοί» είναι παιδιά του Θεού.
Οι κοζάκοι έφυγαν, αφήνοντας την πόλη στα χέρια των μπολσεβίκων. Αμέσως μετά την είσοδό τους στην πόλη άρχισαν τις συλλήψεις. Οι Ιερείς ήταν οι πρώτοι μεταξύ των συλληφθέντων. Τους κατηγορούσαν ότι ήταν σύμμαχοι των κοζάκων και ότι έκαναν τη λιτανεία για να νικήσουν οι κοζάκοι. Μάταια ο π. Ιωάννης προσπαθούσε να τους εξηγήσει ότι η λιτανεία έγινε «υπέρ της ειρήνης», ότι οι κληρικοί δεν ανακατεύονται με την πολιτική. Ότι όλοι είναι παιδιά του Θεού κ.λπ. Οι στρατιώτες εξαγριωμένοι άρχισαν να τον χτυπούν, να τον βασανίζουν. Του έσκισαν τα ράσα. Στο τέλος τον πυροβόλησαν. Πριν ακόμη ξεψυχήσει συνέχιζαν με φοβερό μίσος να τον βασανίζουν. Κάποιος μάλιστα τράβηξε και πήρε τον επιστήθιο σταυρό του. Άφησαν το σώμα του και έφυγαν.
Την άλλη μέρα οι πιστοί πήραν το σώμα του και το μετέφεραν στο κοιμητήριο. Ο σταυρός του έλειπε. Ο ίδιος ο νεομάρτυρας είχε πει τα εξής προφητικά λόγια όταν στην Αμερική του είχαν δωρίσει το σταυρό αυτό: «Ασπάζομαι αυτό το σταυρό, ο οποίος θα είναι το στήριγμά μου σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Δεν θέλω να πω μεγάλα λόγια, ότι θα έχω το σταυρό και στον τάφο μου. Δεν είναι η θέση του σταυρού αυτού στον τάφο. Θα μείνει σαν κειμήλιο ιερό, μαρτυρία της αγάπης, της αδελφοσύνης και της φιλίας, των πιο ιερών αισθημάτων στη γη».
Η σύνοδος της Ρωσικής Εκκλησίας κατέταξε τον π. Ιωάννη στο αγιολόγιο της Εκκλησίας το 1995. Ήταν ο πρώτος κληρικός – νεομάρτυρας της Ρωσικής Εκκλησίας.
(Αρχ. Νεκτάριου Αντωνόπουλου, «Ρώσοι Νεομάρτυρες και Ομολογητές», εκδ. Ακρίτας, σ. 93-95)