Λόγος εἰς τόν ὅσιον καί θεοφόρον πατέρα ἡμῶν Ἀρσένιον τόν Καππαδόκην

Πρέπει, αὐτούς πού διέπρεψαν στή ζωή αὐτή καί πρός τήν ἀρετή καί ἁγιότητα καί μετά τόν θάνατό τους νά εὐλαβούμαστε καί νά τιμᾶμε μέ τελετές καί ἐγκώμια καί ὕμνους. 

Ἀφ᾽ ἑνός μέν γιατί ὁ ἔπαινος πού ἀπονέμεται στούς ἁγίους ἀναφέρεται στό Θεό, ἀπό τόν ὁποῖο πηγάζει κάθε ἀρετή καί ἁγιότητα, ἀφ᾽ ἑτέρου δέ ἐπειδή ἐγκωμιάζοντας τά κατορθώματα τῶν μεγάλων ἀνδρῶν, οἱ ὀκνηροί καί ράθυμοι πρός τά πνευματικά γυμνάσματα παρακινοῦνται. 

Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Φαρασσιώτη στά ἔσχατα χρόνια στήν ἀνατολική ἐκκλησία ἀποτελεῖ τρανή ἀπόδειξη ὅτι τήν Ὀρθοδοξία μας ἐξακολουθοῦν νά ἀναρριπίζουν οἱ θεῖες αὔρες τοῦ Παναγίου Πνεύματος. 

Ἡ πολιτεία τοῦ Ὁσίου ὑπομνηματίζει τήν Εὐαγγελική διδασκαλία πού ἐφήρμοσε σέ ὅλη του τή ζωή. Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἀνέδειξε τόν ἑαυτό του ἕνα σαρκωμένο Εὐαγγέλιο. Ἀξιολόγησε τά πάντα, τά ἐπίγεια καί τά οὐράνια, μέ μέτρο πάντα τό Χριστό. Ὅ,τι δέν ἦταν εὐάρεστο στό Χριστό τό ἀπέρριπτε σάν σκύβαλο καί βδελυρό πρᾶγμα. 

Ὅλος ὁ βίος του ὑπῆρξε ἕνα θαῦμα, ὅπως ὅλων τῶν μεγάλων τέκνων τῆς Ἐκκλησίας πού ἐνίκησαν «τόν κόσμο» καί τήν ἁμαρτωλή ἀνθρώπινη φύση καί ἔφθασαν στήν «ἀτέλεστη τελειότητα τῶν τε- λείων». Γι᾽ αὐτό καί τοῦ ἐδόθη τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας τῶν ἰάσεων καί ἡ ἐξουσία κατά πνευ- μάτων ἀκαθάρτων. 

Στά Φάρασα καί σ᾽ ὅλη τήν περιφέρειά τους γιατρός δέν ὑπῆρχε, παρά ὁ ἴδιος ὁ πατήρ Ἀρσένιος, ὁ ὁποῖος ἦταν δάσκαλος καί ἰατρός ψυχῶν καί σωμάτων. 

Στά παιδιά δίδασκε τή νοερά προσευχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» καί ὅταν καμμιά φορά ἔσφαλαν τούς μάθαινε νά λένε τό «ἤμαρτον Θεέ μου». 

Ἡ συνηθισμένη τροφή τοῦ Πατρός ἦταν τά κριθαρένια πέτουρα, τά ὁποῖα ἔψηνε μόνος του ἐπάνω σέ μιά λαμαρίνα. Ὅλες τίς νηστεῖες ἀλλά ἀκόμη καί κάθε Τετάρτη, Παρασκευή καί τή Δευτέρα πού εἶναι ἀφιερωμένη στούς ἀγγέλους, δέν ἔπινε οὔτε νερό μέχρι νά βασιλέψει ὁ ἥλιος. 

Τό τυπικό τῶν ἀκολουθιῶν του ἦταν ὡς ἑξῆς: Ὅλες τίς μεγάλες γιορτές ἔκανε ὁλονύκτιες ἀγρυπνίες, τίς ὁποῖες ἄρχιζε ἀπό τή δύση μέχρι τήν ἀνατολή τοῦ ἡλίου. Τό πῶς κοιμόταν καί πόσο κοιμόταν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὁ Θεός τό γνωρίζει. Τετάρτη καί Παρασκευή ἔμενε ἔγκλειστος στό κελλί του. Αὐτές τίς μέρες πού ἔμενε ἔγκλειστος, δέν τραβοῦσε μόνον αὐτός Θεῖες οὐράνιες δυ- νάμεις ὅταν προσευχόταν, ἀλλά τόν τραβοῦσαν καί αὐτόν στούς οὐρανούς Ἀγγελικές δυνάμεις. Πολλοί πού ἔτυχαν νά δοῦν τόν Χατζεφεντῆ (ἔτσι τόν ἀποκαλοῦσαν) νά ὑψώνει τά χέρια του καί νά παρακαλεῖ τό Θεό καί νά φωνάζει προσευχόμενος «Θεέ μου, Θεέ μου!» ἔλεγαν· «λές καί ξεκοβόταν ἡ καρδιά του ἐκείνη τήν ὥρα, καί θαρρεῖς ἔπιανε τόν Χριστό ἀπό τά πόδια καί δέν τόν ἄφηνε, ἐάν δέν τόν ἔκανε τό αἴτημά του». 

Ἡ διακριτική του ἄσκηση πάντοτε συνοδευόταν μέ τήν ἀγάπη πρός τούς ἄλλους καί μέ τήν ταπεί- νωση στόν ἑαυτό του. Ὅσο ὅμως κι ἄν προσπαθοῦσε ὁ πατήρ νά κρυφθεῖ, δέν ἦταν εὔκολο. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ πού κατοικοῦσε μέσα του τόν πρόδιδε. 

Ὁ πατήρ Ἀρσένιος κήρυττε τήν Ὀρθοδοξία ὀρθά μέ τόν ὀρθόδοξο βίο του. Ἔλιωνε στήν ἄσκηση τήν σάρκα του ἀπό τήν θερμή του ἀγάπη πρός τόν Θεό καί ἀλλοίωνε τίς ψυχές μέ τή Θεία Χάρη. Πίστευε πολύ καί θεράπευε πολλούς, πιστούς καί ἄπιστους. Λίγα λόγια, πολλά θαύματα, πολλά ἔργα. Ζοῦσε πολλά καί ἔκρυβε πολλά. Μέσα ἀπό τόν σκληρό του φλοιό, ἔκρυβε τόν πνευματικό του γλυκό καρπό. Πολύ αὐστηρός πατέρας στόν ἑαυτό του, ἀλλά καί πολύ στοργικός πατέρας στά παιδιά του. Δέν τά χτυποῦσε μέ τό νόμο, ἀλλά μέ τό φιλότιμο τό νόημα τοῦ νόμου. Ὡς Λειτουργός τοῦ Ὑψίστου δέν πατοῦσε στή γῆ, καί ὡς συλλειτουργός ἄστραφτε στόν κόσμο. Τόν δόξασε ὁ Θεός, γιατί συνέχεια μέ τήν ἁγία του ζωή δοξαζόταν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, στόν ὁποῖο ἀνήκει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνηση. 

Σήμερα ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη ἀπό θαυματουργούς Ἁγίους σάν τό Ἅγιο Ἀρσένιο. Γιατί ἔχουν τόσο «βαρυνθεῖ αἱ καρδίαι ἐν μερίμναις βιοτικαῖς» ὥστε μόνο μέ ἐντυπωσιακά ὑπερφυσικά φαινόμενα μπορεῖ νά προκληθεῖ ἡ ἀφύπνιση τῶν κοιμωμένων συνειδήσεών μας. Ἄν ὅμως εἶναι νεκρά τά αἰσθητήρια τῆς ψυχῆς μας «οὐδέ ἐάν τίς ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται». 

Λοιπόν σέ μιά ἐποχή πνευματικῆς σύγχυσης πού κινδυνεύουν νά πλανηθοῦν καί οἱ ἐκλεκτοί ἡ παρουσία μέσα στήν ἐκκλησία μας τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἀσκητικοῦ πατέρα μας εἶναι ἀληθινή εὐλογία γιατί μέ τόν βίο του καί τήν πολιτεία του διδάσκει ὅλους ἐμᾶς. Ὁ κόσμος κουράστηκε ἀπό τούς ἀνούσιους θεολογικούς βερμπαλισμούς καί ἀπό τούς κενούς καί ἀβίωτους λόγους, πού τείνουν νά ἀλλοιώσουν τό γνήσιο πατερικό πνεῦμα. Στό βάθος βέβαια πρόκειται γιά ἀλλοίωση τῆς Εὐαγγελικῆς διδασκαλίας. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι οὐδείς μετά ἀνέσεως εἰσῆλθε στήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. οἱ ἅγιοι ἔφθασαν στήν ἀνάσταση ἀφοῦ προηγουμένως βάδισαν τήν ὁδό τοῦ μαρτυρίου. Καί πράττο- ντες ἐδίδασκαν ὅτι χωρίς θλίψεις ἀσκητικές, χωρίς ἀδιάλειπτη προσευχή, χωρίς ταπείνωση, χωρίς κάθαρση ἀπό τά πάθη, χωρίς ἀγάπη στό Θεό καί στόν πλησίον δέν μπορεῖς νά χαίρεσαι τή χαρά τοῦ Χριστοῦ. 

Βεβαιώνει μέ τόν βίο του ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τήν ἄσκηση. Καί αὐτοί πού παρακάμπτουν τήν ἄσκηση, ἐνῶ προσκυνοῦν τούς ἁγίους πέφτουν σέ μιά πνευματική σχιζοφρένεια. 

Ὁ ἅγιος μέ τούς πνευματικούς ἀγῶνες του, μέ τήν βαθειά ταπείνωσή του καί τή διπλή ἀγάπη πρός τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους ἔγινε σκεῦος ἐκλογῆς, ἔλαβε τή χάρη τῆς θαυματουργίας καί μέ τό φῶς του τό πνευματικό ἔλαμψε στούς καιρούς μας τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Καί τώρα, ἁγιώτατε πάτερ Ἀρσένιε, πού τόν ἀγώνα τόν καλό ἀγωνίστηκες, τόν δρόμο ἐτελείωσες, τήν πίστη ἐφύλαξες. Ὁ Χριστός σέ στεφάνωσε ὡς νικητή. Καί τώρα πού βρίσκεσαι σ᾽ αὐτή τήν ἀσύλληπτη ἀπό μᾶς τούς σαρκοφόρους μακαριότητα, μέσα στό αἰώνιο καί ἀνέσπερο φῶς πού ἐκπέμπεται ἀπό τήν ἁγία καί μακαρία Τριάδα μή παύσεις νά πρεσβεύεις ὑπέρ ἡμῶν τῶν περιλειπομένων.