• Λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «ῥίζα γὰρ πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία, ἧς τινες ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν ἀπὸ τῆς πίστεως καὶ ἑαυτοὺς περιέπειραν ὀδύναις πολλαῖς». (Α´ Τιμ. στ´10). Δηλαδὴ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν εἶναι ἡ φιλαργυρία.
Κάποτε ρώτησε ὁ Ἀββᾶς Ἰωσὴφ τὸν Ὅσιο Σισώη.
- Πόσο καιρὸ χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος νὰ κόψη τὰ πάθη;
- Τὰ χρονικὰ διαστήματα θέλεις νὰ μάθης; Ἀπάντησε ὁ Ὅσιος.
- Ναί, τοῦ ἀπάντησε ὁ Ἀββᾶς.
- Τὴν ὥρα ποὺ ἔρχεται τὸ πάθος, ἀμέσως κόψε το, ἀπάντησε ὁ Ὅσιος.
Διότι ἐὰν δὲν τὸ κόψης, λέγει ὁ Σολομών, «δι᾽ ὧν τις ἁμαρτάνει, διὰ τούτων κολάζεται» (Σοφία Σολ. 11-17). Μὴ φθάσουμε στὸ σημεῖο νὰ ποῦμε, «Πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ στεῖλε τὸν Λάζαρον, γιὰ νὰ βάλη τὴν ἄκρη τοῦ δακτύλου του στὸ νερὸ καὶ νὰ δροσίση τὴν γλώσσα μου ποὺ καίγομαι» (Λουκ. ιστ´ 24).
• Διαβάζουμε ἕνα φοβερὸ παράδειγμα φιλαργυρίας καὶ ἴασή της στὸν βίο τοῦ Ὁσίου Παρθενίου Λαμψάκου (7/2).
Κάποτε περνώντας ὁ Ὅσιος ἀπὸ κάποια πόλι, βρῆκε τὸν Μητροπολίτη της πολὺ ἄρρωστο.
Ὁ Ὅσιος κατάλαβε τὴν αἰτία τῆς ἀσθενείας του, ἡ ὁποία προερχόταν ἀπὸ τὴν φιλαργυρία καὶ μάλιστα ἀδικοῦσε τοὺς πτωχούς, καὶ τοῦ λέγει. «Γνώριζε ὅτι ἡ θλίψη αὐτὴ προῆλθε σὲ σένα ἀπὸ ψυχικὴ ἀσθένεια καὶ μάλιστα ἐπειδὴ ἀδίκησες πτωχούς. Ἐὰν ἀποδώσης τὸ ἄδικο, θὰ γίνης καλὰ καὶ στὴν ψυχή σου καὶ στὸ σῶμα. Ἐὰν ὅμως περιφρονήσης τὰ λόγια μου, οὔτε τὸ σῶμα θὰ γιατρευτῆ, οὔτε καὶ ἡ ψυχή σου».
Πράγματι ὁ Ἀρχιερεὺς μετανόησε γιὰ τὴν ἀδικία ποὺ εἶχε κάνει, ἐξομολογήθηκε καὶ κάλεσε τὸν οἰκονόμο του νὰ φέρη τὸ ταμεῖο του. Τότε ὁ Μητροπολίτης τὸ ἔδωσε στὸν Ἅγιο νὰ τὸ κάνη ὅπως θέλει.
Ὁ Ἅγιος ὅμως τοῦ εἶπε τὸ ἑξῆς: «Ἐσὺ πρέπει νὰ τὸ μοιράσης μὲ τὰ ἴδια τὰ χέρια σου».
Ἔτσι ἔκανε ὁ Μητροπολίτης, μοίρασε ὅσα εἶχε ἄδικα συγκεντρώσει καὶ θεραπεύτηκε τελείως σωματικὰ καὶ ψυχικά.
• Μᾶς συμβουλεύει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὰ δεινὰ τῆς φιλαργυρίας.
Πολλοὶ (ἀπ᾽τοὺς φιλάργυρους) πολλὲς φορὲς ποὺ θέλησαν νὰ δανείσουν χρήματα μὲ μεγάλους τόκους, ἐπειδὴ ἐξ αἰτίας τοῦ ἀναμενό- μενου κέρδους δὲν ἐξέτασαν αὐτοὺς στοὺς ὁποίους τὰ δάνεισαν, μαζὶ μὲ τὸν τόκο ἔχασαν κι ὁλόκληρο τὸ κεφάλαιο.
Ἄλλοι πάλι ποὺ περιέπεσαν σὲ κινδύνους καὶ δὲν θέλησαν λίγα νὰ ξοδέψουν, ἔχασαν μαζὶ μὲ τὴν περιουσία τους καὶ τὴ ζωή τους.
Ἔχοντας πάλι προσωρινὰ ἀξιώματα ἐπικερδῆ ἢ κάτι ἄλλο παρόμοιο, ἀπ᾽ τὸ ὁποῖο μποροῦσαν νὰ ὠφεληθοῦν, ἐπειδὴ ψιλολόγησαν αὐτὰ ἔχα- σαν τὰ πάντα.
Ἐπειδὴ βεβαίως δὲν γνωρίζουν νὰ σπείρουν, ἀλλ᾽ ἔχουν φροντίσει πάντοτε νὰ θερίζουν, χάνουν συνεχῶς καὶ τὴ συγκομιδή. Γιατί κανεὶς δὲν μπορεῖ συνεχῶς νὰ θερίζει, ὅπως ἀκριβῶς οὔτε μπορεῖ πάντοτε νὰ κερδίζει. Ἐπειδὴ λοιπὸν δὲν θέλουν νὰ ξοδεύουν, δὲν γνωρίζουν οὔτε καὶ νὰ κερδίζουν.
Ἀλλὰ κι ἂν ἀκόμα χρειάζεται νὰ λάβουν γυναίκα, πάλι αὐτὸ τὸ ἴδιο παθαίνουν. Ἤ, δηλαδή, ἐξαπατήθηκαν παίρνοντας φτωχὴ γυναίκα ἀντὶ πλουσίας ἢ παίρνοντας πλούσια μὲν ἀλλὰ γεμάτη ἀπὸ πλῆθος ἐλαττωμάτων, ὑπέστησαν πάλι πολὺ μεγάλη ζημία. Καθ᾽ ὅσον δὲν εἶναι ἡ περιουσία ἐκείνη, ποὺ ἐπιφέρει τὸν πλοῦτο ἀλλ᾽ ἡ ἀρετή.
[Ἀπ᾽ τὴν ΚΗ´ Ὁμιλία του «ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ»]
«Ορθόδοξος Τύπος» ΕΤΟΣ ΝΣΤ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2106