Τα αντικείμενα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ και το…κάστανο

July 30, 2017, 7:58 am

≫ Next: Ἡ διήγηση τοῦ Ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκι γιά τήν ἀνακάλυψη τῶν πατερικῶν συγγραμμάτων στό Ἅγιον Ὄρος καί τήν μετάφρασή τους

≪ Previous: Μήπως ζούμε τέτοιες ημέρες;

$

0

0

19 Ιουλίου σήμερα και εορτάζουμε την ανακομιδή του λειψάνου του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, το Πάσχα του καλοκαιριού για τους Ρώσους (1η Αυγούστου με το παλιό). 

Χιλιάδες πιστών περιμένουν στην σειρά για να καταθέσουν τον πόνο τους στον μπάτιουσκα Σεραφείμ, εκεί που βρίσκεται το άφθαρτο λείψανο του Οσίου που με τρόπο θαυμαστό βρέθηκε στον ναό της Παναγίας του Καζάν, στην Αγία Πετρούπολη, όπου το είχαν κρύψει για να το σώσουν από τα χέρια των κομμουνιστών.

Ντιβέεβο. Ένας τόπος ιερός που βρίσκεται υπό την προστασία της Παναγίας. Κάθε απόγευμα οι μοναχές λιτανεύουν την εικόνα της Παναγίας γύρω από το μοναστήρι, στην τάφρο της Παναγίας. Είναι η λεγόμενη Κανάφκα, και η ίδια η Παναγία έχει οριοθετήσει τον χώρο όπου κάθε απόγευμα θα πρέπει εν σιωπή να λιτανεύεται η εικόνα της.

Μέσα στον ναό υπάρχει και η εικόνα της αγαπημένης Παναγιάς του Αγίου Σεραφείμ,της Παναγίας Ουμιλένιε, της Παναγίας που τόσες φορές είχε εμφανιστεί στον Όσιο.

Θα σταθώ όμως σ’ένα σημείο που ιδιαίτερα με εντυπωσίασε. Μέσα στον ναό, σε τέσσερις βιτρίνες βρίσκονται τα πράγματα του Οσίου Σεραφείμ.

Το άσπρο πουκάμισό του, τα παπούτσια του (μέγεθος 44-46), ο βαρύς χάλκινος σταυρός του, τον οποίο φόραγε σε όλη του την ζωή, η κατσαρόλα στην οποία μαγείρευε και άλλα προσωπικά του αντικείμενα.

Βλέποντας τα σκεφτόμουν με πολλή αγάπη αυτόν τον άνθρωπο που τώρα είναι ένας ΑΓΙΟΣ και ανακάτευα στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις:ο άνθρωπος,του οποίου τα πράγματα είναι εδώ κοντά μου, τώρα βρίσκεται κοντά στον ΘΕΟ, και όλοι αυτοί οι προσκυνητές που βρίσκονται δίπλα μου ξέρουν, πιστεύουν,ότι ο άγιος κάνει θαύματα, ότι μπορεί να τους γλυτώσει από πολλές δυσκολίες!

Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την λαοθάλασσα που βρισκόταν δίπλα μου, παρά μόνο σκεφτόμενος την άσκηση του μεγάλου αυτού αγίου,την απομόνωσή του για 1000 νύχτες προσευχόμενος πάνω σ’ένα βράχο,την σιωπή του,όλα τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην κάθαρση της ψυχής.

Με πόση ευλάβεια οι Ρώσοι προσκυνητές προσκυνούσαν τα ιερά αυτά αντικείμενα χωρίς κανένας γύρω να στραβομουτσουνιάζει! Και ξέρω πως με κίνδυνο της ζωής τους οι μοναχές και οι πιστοί διέσωσαν αυτά τα αντικείμενα και για 70 χρόνια τα φύλαξαν μέχρι την πτώση του κομμουνισμού.

Μάλιστα την κατσαρόλα την βάζουν στο κεφάλι τους για ευλογία, ενώ μέσα φτιάχνουν κάτι σαν παξιμαδάκια που τα μοιράζουν στους προσκυνητές.

Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα βρίσκεται η πηγή του Αγίου Σεραφείμ. Μπαίνουν οι πιστοί σε ειδικές καμπίνες και βουτάνε μέσα στο αγιασμένο νερό. Ακόμη και αν η θερμοκρασία είναι κάτω από το μηδέν. Να πω την αλήθεια εγώ και η παρέα μου κοιτούσαμε λίγο καχύποπτα τον βούρκο που υπήρχε σε κάποια σημεία και βέβαια δεν μπήκαμε μέσα. Τότε ο Μολδαβός φίλος που με συνόδευε δεν άντεξε και μου είπε «Εσείς οι Έλληνες όλα τα ψειρίζετε. Είστε πολλοί της λογικής!»

Μετά από καιρό έμαθα από κάποιους προσκυνητές πόσο θαυματουργό είναι το αγίασμα του Οσίου Σεραφείμ και πόσες ασθένειες θεραπεύει. Ξέρω πολλούς προσκυνητές που βουτάνε με τα ρούχα που φορούν μέσα στο αγίασμα, ακόμη και τον χειμώνα, Και ενώ τα ρούχα στεγνώνουν επάνω τους, ούτε καν δεν φταρνίζεται κάποιος…

Όπως λέει και ο μεγάλος Ντοστογιέβσκι, ο Ρώσος είναι Ορθόδοξος. Η ορθόδοξη πίστη που λαμβάνει με το βάπτισμά του η απλή ρώσικη ψυχή, γίνεται η ουσία που κυριεύει την ψυχή του σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Ο ρωσικός λαός έκανε δική του την Ορθόδοξη πίστη όχι μόνο με την διάνοια αλλά με όλη του την καρδιά.

Κάνοντας αυτές τις λίγες σκέψεις με λύπη σκέφτομαι αυτούς (όχι τους απίστους και τους αθέους, αλλά τους ιερείς και τους θεολόγους) που λοιδωρούν το κάστανο και όποια άλλα προσωπικά αντικείμενα σύγχρονων αγίων.

π. Γεώργιος Κονισπολιάτης/proskynitis

Πηγή

---

Ἡ διήγηση τοῦ Ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκι γιά τήν ἀνακάλυψη τῶν πατερικῶν συγγραμμάτων στό Ἅγιον Ὄρος καί τήν μετάφρασή τους

July 30, 2017, 8:14 am

≫ Next: Όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ: «Η ευχή του Ιησού είναι εργασία κοινή των αγγέλων και των ανθρώπων»

≪ Previous: Τα αντικείμενα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ και το…κάστανο

$

0

0

ΑΠΑΝΤΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΘΕΟΔΟΣΙΟ ΤΟΥ ΕΡΗΜΗΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ

Όταν ακόμη βρισκόμουν στο Άγιον Όρος με μικρό αριθμό αδελφών, γνώριζα καλά από τη διδασκαλία και τις εντολές των θεοφόρων πατέρων μας oτι αυτός ο οποίος έχει υπό την καθοδήγησή του αδελφούς, δεν πρέπει να τους διδάσκει και να τους νουθετεί κατά το δικό του φρόνημα και την κρίση.

Αυτό πρέπει να γίνεται σύμφωνα με το αληθινό και ορθό πνεύμα της Αγίας Γραφής, όπως διδάσκουν οι θείοι πατέρες και οικουμενικοί διδάσκαλοι, καθώς επίσης διδάσκουν και οι φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα διδάσκαλοι και οδηγοί τού μοναχικού βίου. Επίσης φοβόμουν και έτρεμα και τη μικρόνοιά μου, μήπως δηλαδή ένεκα της απειρίας μου, κατά τούς λόγους του Κυρίου , σαν τυφλός και ο ίδιος πέσω στον λάκκο της απώλειας, παρασύρω δέ και αυτούς πού με ακολουθούν.

Γι’ αυτό λοιπόν, σαν θεμέλιο ακλόνητο στην ορθή, αλάνθαστη και χωρίς απόκλιση από τον σωστό δρόμο του Θεού οδηγία και της δικής μου ταλαίπωρης ψυχής αλλά και τών Αγίων αδελφών, έθεσα την Αγία Γραφή της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Επίσης δέ, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, την ορθή τους ερμηνεία, δηλαδή τη διδασκαλία των θεοφόρων πατέρων μας οικουμενικών διδασκάλων και τών Αγίων πατέρων διδασκάλων και οδηγών του μοναχικού βίου, τών Αγίων Συνόδων, και όλων των Κανόνων των Αγίων πατέρων, των ’Αποστολικών και των Συνοδικών, τούς οποίους διαφυλάσσει η Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, καθώς και των εντολών και τυπικών αυτής. "Όπως είπα, όλα αυτά τα δέχθηκα ως διδαχή για εμένα τον ίδιο και για τους άγιους αδελφούς, έτσι ώστε τόσο εγώ όσο και οι αδελφοί πού ζουν μαζί μου, με τη συνέργεια του Θεού και με την επίνευση της θείας Χάριτος, να διδασκόμαστε από αυτά, αλλά και να μην αποκλίνουμε από το ορθό φρόνημα της 'Αγίας Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Αρχικώς, με τη βοήθεια του Θεού, ξεκίνησα φιλοπόνως με πολύ κόπο και όχι λίγη δαπάνη, να αποκτώ πατερικά βιβλία, τα οποία διδάσκουν περί υπακοής και προσοχής, νήψεως και προσευχής. Αυτά, είτε τα αντέγραφα ο ίδιος ιδιογράφων, είτε τα αγόραζα με χρήματα, μολονότι τα απαραίτητα για τη διατροφή μας τα αποκτούσαμε από το έργο των χεριών μας. Περιορίζοντας πολλές φορές την τροφή μας και υπομένοντας τη φτώχεια στην ένδυσή μας, αγοράζαμε εκείνα τά μνημονευθέντα βιβλία σέ σλαβική, δηλαδή βουλγαρική γλώσσα γραμμένα , και τά θεωρούσαμε σαν ουράνιο θησαυρό, χαρισμένο σέ εμάς από τον Θεό. Όταν στη διάρκεια μερικών ετών τά διάβασα αυτά με προσοχή, σέ πάρα πολλά σημεία διαπίστωσα απερίγραπτη ασάφεια, σέ πολλά άλλα δέ σημεία δεν βρήκα καθόλου νόημα, σύμφωνο με τη Γραμματική.

Μολονότι τά διάβασα επανειλημμένως, με απερίγραπτο κόπο και έρευνα, και πάλι δεν μπόρεσα να βγάλω νόημα. Μόνο ο Θεός γνωρίζει με πόση θλίψη γέμισε η ψυχή μου, επειδή δεν ήξερα τί να κάνω. Νόμιζα ότι τά σλαβικά βιβλία θα μπορούσα, έστω και μερικώς, να τά διορθώσω από άλλα σλαβικά βιβλία. Άρχισα λοιπόν με τα βιβλία του Αγίου Ησυχίου του Πρεσβυτέρου των Ιεροσολύμων, του Αγίου Φιλοθέου του Σιναΐτου και του Αγίου Θεοδώρου του Εδέσσης, να τα αντιγράφω με το χέρι μου από τέσσερα χειρόγραφα, μήπως και επιλέγοντας κάποιο από τα τέσσερα αυτά, θα αξιωνόμουν να βρω σ’ αυτά νόημα γραμματικώς σωστό. Όλη η εργασία μου όμως έγινε ματαίως, διότι σέ κανένα από τά τέσσερα βιβλία πού συνέκρινα δεν μπόρεσα να βρω το τέλειο εκείνο νόημα.

Όταν βασανίστηκα τόσες φορές, τότε κατάλαβα ότι ματαίως κουράζομαι να διορθώσω υποθετικώς σλαβικά βιβλία από σλαβικά. Άρχισα λοιπόν επιμόνως να εξετάζω από που υπάρχει στα σλαβικά βιβλία μία τέτοια ανεξήγητη ασάφεια και φτώχεια στην ορθότητα της Γραμματικής. Και σύμφωνα με τις δυνατότητες του αδύναμου νου μου βρήκα ότι δύο είναι οι αιτίες αυτής της πραγματικότητας: Η πρώτη είναι η αδεξιότητα των αρχαίων μεταφραστών στη μετάφραση από την ελληνογραικική στη σλαβική γλώσσα, δεύτερη δέ η αδεξιότητα και η ραθυμία των άπειρων αντιγραφέων. Και τότε απογοητεύθηκα τελείως, βλέποντας στα σλαβικά πατερικά βιβλία πώς αποδίδεται το αληθινό και σωστό νόημα πού υπάρχει στα ίδια ελληνογραικικά βιβλία.

Όταν κατά την πολυετή παραμονή μου στο Αγιον Όρος έμαθα να μιλώ σε κάποιο βαθμό στην ελληνική γλώσσα, έλαβα την απόφαση ακόμη περισσότερο, με πόνο καρδιάς, να αναζητήσω τά ελληνογραικικά πατερικά βιβλία, με την ελπίδα με αυτά να διορθώσω τά σλαβικά. Και ενώ ρωτούσα επανειλημμένως σε πολλά μέρη, δεν μπορούσα να τά βρω. Έτσι πήγα στη μεγάλη Σκήτη της Αγίας ’Άννης της Μονής της Λαύρας, στα Καυσοκαλύβια, στη Σκήτη τού Αγίου Δημητρίου της Μονής Βατοπεδίου και στις υπόλοιπες σκήτες και μοναστήρια, παντού όμως, όπου ρωτούσα διακεκριμένα άτομα και έμπειρους πνευματικούς γέροντες και συνεπείς μοναχούς για τά πατερικά βιβλία με το όνομά τους, πουθενά δεν μπόρεσα βρω τέτοια, αλλά από όλους λάμβανα την ομόφωνη απάντηση: «Εμείς έως και σήμερα όχι μόνο δεν γνωρίζουμε τέτοια βιβλία, αλλά ούτε και ακούσαμε το όνομα αυτών των Αγίων». Λαμβάνοντας τέτοια απάντηση, ο Θεός μόνο γνωρίζει σέ τι θλίψη βυθίστηκα, σκεπτόμενος ότι από μοναχούς πού επιλέχτηκαν από τον Θεό για να ζήσουν σέ τέτοιον άγιο τόπο, όπου έζησαν πολλοί μεγάλοι και τέλειοι άγιοι, δεν αξιώθηκα όχι μόνο να βρω τά τόσο επιθυμητά από εμένα ιερά εκείνα βιβλία, αλλά ούτε και το όνομα των Αγίων εκείνων από κανέναν δεν άκουσα. Αυτός ήταν ο λόγος πού έπεσα σέ όχι μικρή θλίψη.

Όλη μου την ελπίδαόμως για την ανεύρεση τέτοιων βιβλίων την εναπόθεσα στον Θεό και παρακαλούσα την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του, με τους τρόπους που Αυτός γνωρίζει, ως παντοδύναμος και πανίσχυρος, να με αξιώσει να βρω τέτοια βιβλία. Ο Θεός λοιπόν, ό πανεύσπλαχνος, δεν παρέβλεψε τη διακαή μου επιθυμία για την απόκτηση πατερικών βιβλίων στην έλληνογραικική γλώσσα και με αξίωσε, με την απερίγραπτη πρόνοιά Του, να βρω τέτοια βιβλία και να αποκτήσω έναν αριθμό από αυτά με τον ακόλουθο τρόπο.

Κάποια φορά πού πήγαινα μαζί με δύο αδελφούς από την Ιερά και Μεγάλη Λαύρα του Αγίου Αθανασίου στη Σκήτη της Αγίας Άννης, φθάσαμε στην κορυφή τού βουνού του Αγίου Προφήτου Ηλιού, η οποία είναι το ένα τρίτο στο ύψος του μεγάλου, υψηλότατου Αγίου Άθω. Κάτω από το βουνό αυτό, σε υψηλότατη θέση, από τη μεριά πού είναι προς τη θάλασσα, βρίσκεται μία σκήτη του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου, η οποία ιδρύθηκε πριν από λίγο καιρό από μοναχούς πού ήρθαν από την Καισάρεια της Καππαδοκίας σέ μέρος πολύ άγριο, το όποιο δεν έχει νερό ούτε και πηγή . Εξαιτίας αυτού η σκήτη δεν έχει ούτε αμπέλια, ούτε ελαιόδεντρα, ούτε σύκα, ούτε κήπους, ούτε και κανένα άλλο εφόδιο για την επιβίωση, παρά μόνο το νερό της βροχής πού καλύπτει τις ανάγκες της αδελφότητας. 

Μάς δημιουργήθηκε λοιπόν η επιθυμία να πάμε στη σκήτη αυτή, χάρη και προσκύνησης, αλλά και για να επισκεφτούμε αυτόν τον τόπο, στον όποιο δεν είχαμε πάει έως τότε. Φθάσαμε λοιπόν στη σκήτη και καθίσαμε κοντά στον ιερό ναό, οπότε μάς είδε ένας ευλαβής μοναχός, ο οποίος μας άνοιξε τον ναό, και μετά την προσκύνηση του ναού και των ιερών εικόνων, βγήκαμε έξω, οπότε μας κάλεσε με αγάπη στο κελί του και βγήκε να πάει να μας ετοιμάσει γεύμα και να μάς ξεκουράσει από την οδοιπορία.

Καθώς κοίταζα το τραπεζάκι πού ήταν κοντά στο παράθυρο, είδα να βρίσκεται εκεί ανοικτό ένα βιβλίο από το όποιο αντέγραφαν ένα άλλο. Ό αντιγραφέας ήταν τεχνίτης καλλιγράφος, καθώς δέ κοίταζα το βιβλίο είδα ότι ήταν του Αγίου Πέτρου του Δαμασκηνού. "Όταν το κοίταξα καλά, δεν μπορώ να πω πόση γέμισα ανέκφραστη πνευματική χαρά, αισθανόμενος ότι αξιώθηκα να αντικρίσω στη γη ουράνιο θησαυρό. Όταν επέστρεψε ο μοναχός στο κελί, άρχισα με μεγάλη χαρά και απερίγραπτη έκπληξη να τον ρωτώ, από πού, πέρα από κάθε προσδοκία μου, βρήκε η οσιότητά του ένα τέτοιο βιβλίο. Αυτός μου είπε ότι υπάρχει και άλλο βιβλίο του ίδιου Αγίου, το όποιο έχει είκοσι τέσσερα κεφάλαια σέ αλφαβητική σειρά. Όταν τον ρώτησα αν έχουν και άλλα παρόμοια βιβλία, μου είπε ότι υπάρχουν τά ακόλουθα: τού Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου, του Αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτου, όχι όμως όλα, του Αγίου Φιλοθέου, του Αγίου Ησυχίου, τού Αγίου Διαδόχου, του Αγίου Θαλασσίου, του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Λόγος περί προσευχής, του Αγίου Νικηφόρου του Μοναχού, Λόγος περί προσευχής, το βιβλίο του Αγίου Ησαΐα, και άλλα παρόμοια βιβλία. Του Αγίου Νικήτα του Στηθάτου, «σε εμάς», είπε, «υπάρχουν μόνο είκοσι δύο κεφάλαια, αλλά ολόκληρο το βιβλίο υπάρχει μόνο στις βιβλιοθήκες τών μεγάλων μοναστηριών». Όταν τον ρώτησα γιατί εγώ, ενώ με πόνο καρδιάς αναζητούσα αυτά τά βιβλία, δεν τά βρήκα και, ενώ ρωτούσα πολλά αξιόλογα πρόσωπα, δεν αξιώθηκα ούτε να ακούσω καν γι’ αυτά, αυτός μου απάντησε: «Η αιτία, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι αυτά τά βιβλία είναι γραμμένα στην πιο καθαρή ελληνογραικική γλώσσα, την οποία στην εποχή μας έκτος από τούς μορφωμένους ανθρώπους ελάχιστοι την καταλαβαίνουν, οι περισσότεροι δέ δεν την καταλαβαίνουν καθόλου. Αυτός είναι ο λόγος πού τά βιβλία αυτά περιήλθαν σχεδόν σέ τέλεια λήθη, γι’ αυτό και εσύ, ενώ ρωτούσες γι’ αυτά, δεν αξιώθηκες ούτε να ακούσεις κάτι σχετικό».

Οι μοναχοί της σκήτης αυτής, ενόσω ακόμη ζούσαν στη χώρα τους, στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, είχαν ακούσει αρκετά γι’ αυτά τά βιβλία, όταν δέ ήρθαν στο Άγιον Όρος, με πολύ κόπο και χρόνο και με δαπάνη όχι μικρή, από όσα εισέπρατταν από το εργόχειρο τους, πληρώνοντας μορφωμένα πρόσωπα, έμαθαν όχι μόνο την απλή αλλά και αυτή την αρχαία ελληνική γλώσσα, με τη βοήθεια δέ του Θεού βρήκαν σέ κάποια μοναστήρια τέτοια βιβλία, τά οποία αντιγράφουν και διαβάζουν και, το κατά δύναμη, ωφελούνται και στην πράξη από τη διδασκαλία τους. Όταν τα άκουσα αυτά χάρηκα πολύ με χαρά ανέκφραστη, διότι βρήκα στη γη ουράνιο θησαυρό. Άρχισα λοιπόν να τον ικετεύω θερμά, χάρη της αγάπης του Θεού, να αντιγράψει και για μένα παρόμοια βιβλία, υποσχόμενος να τού πληρώσω ό,τι τιμή θελήσει για τον κόπο του. 

Αυτός όμως, έχοντας ο ίδιος πολλά να αντιγράψει, με παρέπεμψε σέ άλλον καλλιγράφο, ο όποιος ζούσε στην ίδια σκήτη. Τον ικέτευσα και αυτόν εγκαρδίως να μου αντιγράψει πατερικά βιβλία, υποσχόμενος να τον πληρώσω στο τριπλάσιο. Αυτός, χάρη της αγάπης του Θεού, και βλέποντας τη θερμή μου επιθυμία για την απόκτηση τέτοιων βιβλίων, δεν δέχθηκε να πληρωθεί στο τριπλάσιο, αλλά υποσχέθηκε μόνο στην κανονική τιμή, μολονότι δέ είχε πολλά να αντιγράψει, εντούτοις θα έκανε ό,τι μπορούσε για να αντιγράψει έστω και μέρος αυτών τών βιβλίων. Έτσι δύο χρόνια και κάτι πριν να εγκαταλείψουμε το Αγιον Όρος, ο καλλιγράφος εκείνος άρχισε να αντιγράφει με όση δύναμη είχε το χέρι του και αντέγραψε ένα μέρος των τόσο επιθυμητών σέ εμένα βιβλίων, τα οποία δεχθήκαμε σαν δώρο του Θεού, σταλμένο σέ εμάς από τον ουρανό, και βγήκαμε από το Άγιον Όρος Άθω, χάρη ευκολότερης εξυπηρέτησης στις εδώ χώρες των απαραίτητων αναγκών μας για τη διατροφή της αδελφότητάς μας. 

Όταν εγκατασταθήκαμε λοιπόν στην Ιερά Μονή της Ντραγκομίρνα, άρχισα να σκέπτομαι έντονα και να φροντίζω με ποιο τρόπο θα μπορούσα ή να προβώ σε διόρθωση των σλαβικών πατερικών βιβλίων ή να αρχίσω να κάνω από την αρχή μεταφράσεις από την αρχαία ελληνική γλώσσα. Και άρχισα το έργο κατά τον εξής τρόπο: Ως οδηγό μου έθεσα τη μετάφραση των πατερικών έργων στη μολδαβική γλώσσα. Ήταν αυτά που είχαν μεταφράσει στη μητρική τους μολδοβλαχική γλώσσα, από τα ελληνικά πού είχα εγώ παραγγείλει στο Άγιον Όρος, οι αγαπημένοι μας αδελφοί, ιερομόναχοι Μακάριος και Ιλαρίων ο Διδάσκαλος , οι οποίοι ήταν μορφωμένοι άνθρωποι και έμπειροι μεταφραστές. "Ένα μέρος αυτών των έργων είχε μεταφράσει ο αδελφός Μακάριος, ενόσω ήταν ακόμη στο Άγιον Όρος Άθω, ένα δέ μέρος όταν ήρθαμε στην Ντραγκομίρνα. Επίσης και ο αξιότιμος διδάσκαλος Ιλαρίων μετέφρασε ένα μέρος αυτών στο μοναστήρι μας στην Ντραγκομίρνα. Μολονότι έκρινα ότι, χωρίς καμία αμφιβολία, αυτή η μετάφρασή τους έπρεπε να είναι κατά πάντα ακριβής, ωστόσο άρχισα να διορθώνω τις παλιές μεταφράσεις από τά Αρχαιοελληνικά στη σλαβική γλώσσα και άλλα να τά μεταφράζω εξ υπαρχής, λαμβάνοντας προσεκτικά υπόψη και τά Αρχαιοελληνικά πού είχαν αντιγραφεί για εμένα στο Άγιον Όρος. Έτσι μετέφρασα έκ νέου τά εξής βιβλία : Του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου, του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, του Αγίου Ησυχίου, του Αγίου Φιλοθέου,τ ου Αγίου Νείλου του Σιναΐτου, Περί προσευχής, του Αγίου Ήσαΐου του Άναχωρητού, Κεφάλαια περί προσευχής, και του Αγίου Θαλασσίου. Από αυτά, τά οποία είχαν μεταφρασθεί στο παρελθόν, διόρθωσα τά εξής: Του Αγίου Διαδόχου, του Αγίου Μακαρίου το δεύτερο, του Αγίου Ισαάκ, του Αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτου, του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου τον Λόγο περί προσευχής και προσοχής, του Αγίου Κασσιανού του Ρωμαίου, Περί λογισμών, και τον Λόγο περί διακρίσεως και τα λοιπά.

Το έτος 1774 ήρθε από το Άγιον Όρος στην Ντραγκομίρνα (ενώ ακόμη βρισκόμασταν εκεί) ένας Έλληνας μοναχός, ονομαζόμενος Κωνστάντιος. Αυτός έφερε μαζί του ένα ελληνικό βιβλίο, το οποίο είχε αντιγράψει ο ίδιος με το χέρι του και περιλάμβανε μεγάλο αριθμό πατερικών έργων . Περιλαμβάνονταν σ’ αυτό μερικά έργα τά όποια έως τότε δεν είχα δει σέ σλαβική γλώσσα, τά οποία αυτός, μετά από επίμονο αίτημά μου τά αντέγραψε με το χέρι του.

Επειδή όμως δεν είχε καθόλου διδαχθεί τη γραμματική, γι’ αυτόν τον λόγο, όπως στο δικό του βιβλίο έτσι και σ’ αυτό πού αντέγραψε για εμάς, εξαιτίας της απειρίας στην ορθογραφία, έκανε πάμπολλα, αναρίθμητα λάθη. Πραγματικώς έτσι ανακάλυψα τον χρυσό των λόγων των πατέρων, βουτηγμένο μέσα στο έλος της ανορθογραφίας, τον οποίο όμως, ακόμη και από τα καλώς καταρτισμένα άτομα, ποιό μπορεί να τον καθαρίσει, χωρίς να έχει αξιόπιστα αρχαιοελληνικά πρωτότυπα; Από τά έργα λοιπόν, πού με λάθη αντέγραψε εκείνος ο Κωνστάντιος, μετέφρασα τα εξής: Του Αγίου Μάρκου του Νηστευτού, του Αγίου Θεοδώρου του Εδέσσης και του Αγίου Νικήτα του Στηθάτου τα Τριακόσια κεφάλαια, τα οποία έργα, περισσότερο από όλα πού αναφέρθηκαν, δεν προσφέρονται τώρα όχι μόνο για εκτύπωση, αλλ’ ούτε και για να αντιγραφούν σε άλλο μοναστήρι, εάν προηγουμένως δεν διορθωθούν με βάση αξιόπιστα έντυπα ή χειρόγραφα πρωτότυπα.

Έτσι, ύστερα από πολύ καιρό, όταν ήδη με τη χάρη του Θεού άρχισα σ’ αυτή την προσπάθεια να φθάνω σέ κάποια μεγαλύτερη βελτίωση,

βρήκα και στα μεταφρασμένα από εμάς (δηλαδή σέ συνεργασία με τούς αδελφούς πού προανέφερα) πολλά λάθη και τότε κάποια από αυτά τά μετέφρασα και για δεύτερη φορά. Αλλά και πάλι βρίσκονται μακριά από μία σωστή διόρθωση. "Όπως επίσης βρίσκονται και τα ίδια εκείνα αρχαιοελληνικά που αντιγράφηκαν για εμένα στο Άγιον Όρος, διότι εξαιτίας της τότε απειρίας μου νόμιζα ότι δεν είχαν καθόλου λάθη. Σέ πολλά σημεία ανακαλύφθηκε πλήθος ορθογραφικών λαθών, τα οποία όμως, όπως είπα, χωρίς αξιόπιστα Αρχαιοελληνικά ήταν αδύνατο να διορθωθούν.

Παρουσίασα λοιπόν ολοκάθαρα στην οσιότητά σου ποιά ήταν η προσπάθειά μου για τη διόρθωση των σλαβικών πατερικών έργων από τά Αρχαιοελληνικά, ή και για την έκ νέου μετάφρασή τους στη σλαβική γλώσσα. Το έργο αυτό ήταν υπεράνω των δυνάμεών μου, λόγω δέ της προαναφερθείσας αιτίας δεν έχει ακόμη περατωθεί. Γι’ αυτό λοιπόν τώρα, όχι μόνο για εκτύπωση, άλλ’ ούτε και για αντιγραφή σέ άλλο μοναστήρι δεν επιτρέπεται να δοθούν, προτού διορθωθούν τελείως με βάση τά αρχαίο- ελληνικά πρωτότυπα. Αυτός είναι ο λόγος για τον όποιο δεν μπόρεσα με κανέναν τρόπο να αποστείλω τέτοια έργα στην οσιότητά σου, για να τυπωθούν ή να αντιγραφούν. Φοβούμαι μήπως παραβιάσω τη χριστιανική και μοναχική μου συνείδηση εάν, για ένα έργο ατελές, την ή μέρα της φοβεράς κρίσεως του Θεού η ψυχή μου καταδικαστεί. Εάν η όσιότης σας, κατά την εντολή του Χριστού, έχει έστω και σταγόνα αληθινής, άσβεστης έως τώρα αγάπης, τότε δεν θα πρέπει να εκλάβετε τη μή αποστολή από μέρους μου πατερικών έργων ως σημείο εχθρότητας ή έλλειψης φιλίας, ή ότι εγώ από φθόνο δεν θέλω το γενικό καλό όσων επιθυμούν να σωθούν και να ωφεληθούν από αυτά τά βιβλία. Να μην μου δώσει ο σωτήρας Χριστός τέτοια αφροσύνη!

Με τη χάρη του Θεού, εκτός από τον λόγο πού περιέγραψα, δεν βλέπω στην ψυχή μου άλλο λόγο για τη μή αποστολή προς εσάς των πατερικών έργων.

Ο πανιερώτατος κυρ Μακάριος, πρώην Μητροπολίτης Κορίνθου, από τη νεανική του ακόμη ηλικία, Θεού συνεργούντος, είχε τόση απερίγραπτη αγάπη για τά πατερικά συγγράμματα, τα αναφερόμενα στη νήψη και την προσοχή του νοός, την ησυχία και τη νοερά προσευχή, ήτοι τη διά του νοός τελούμενη στην καρδιά τών εργαζόμενων αυτήν, ώστε όλη του τη ζωή να την αφιερώσει στην αναζήτησή τους και με το φίλεργο χέρι του, ως εμπειρότατος στη θύραθεν παιδεία και χωρίς φειδώ σέ έξοδα, παράγγειλε την αντιγραφή τους.

Όταν ήρθε λοιπόν στο Αγιον Όρος, και με ανεκτίμητο ζήλο και μεγάλη επιμέλεια ερεύνησε τις βιβλιοθήκες των μεγάλων μοναστηριών, βρήκε τέτοια συγγράμματα πού προηγουμένως δεν τά είχε αποκτήσει. Προπάντων όμως στη βιβλιοθήκη της πανένδοξης και μεγίστης Μονής Βατοπεδίου ανακάλυψε ανεκτίμητο θησαυρό, δηλαδή βιβλίο περί ενώσεως του νοός μετά του Θεού, συλλογή από όλους τους άγιους, πού είχε γίνει σέ αρχαίους χρόνους από μεγάλους ζηλωτές, και άλλα περί προσευχής συγγράμματα, για τά οποία εμείς ακόμη μέχρι και σήμερα δεν είχαμε ακούσει . Αυτά, με τη βοήθεια εμπειροτάτων αντιγραφέων και με μεγάλη δαπάνη, μέσα σε λίγα χρόνια τά αντέγραψε και με μέγιστη επιμέλεια τα διάβασε ο ίδιος από το πρωτότυπο και τά διόρθωσε εγκύρως. Στην αρχή δέ του κάθε συγγράμματος έγραψε και τους βίους όλων των Αγίων συγγραφέων των έργων αυτών. Τότε αναχώρησε από το Αγιον Όρος με ανείπωτη χαρά, σαν να είχε βρει στη γη ουράνιο θησαυρό, και, αφού ήρθε στην ένδοξη μικρασιατική πόλη Σμύρνη, τα απέστειλε στη Βενετία με πολλά χρήματα, τά οποία συνέλεξε από ελεημοσύνες χριστιανών. Έστειλε τριάντα έξι πατερικά έργα, με αυτά δέ συναριθμείται και το έργο του Αγίου Καλλίστου του δευτέρου, περί του όποιου μαρτυρεί ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης. 

Εκτός δέ από αυτά έστειλε και το μεγάλο Πατερικόν της Σκήτης της Αιγύπτου, ώστε όλα να εκδοθούν από τυπογραφείο. Όπως δέ προσφάτως με πληροφόρησε κάποιο πρόσωπο με επιστολή, έχει κατά νου, με τη βοήθεια του Θεού, τά βιβλία αυτά να έρθουν στο φώς τυπωμένα. Συντόμως σκέπτεται να παραδώσει στο τυπογραφείο και το μεγάλο βιβλίο του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, το οποίο είναι έτοιμο γι’ αυτόν τον σκοπό. Είναι αλήθεια ότι η απόφαση αυτή του Μητροπολίτου κυρ Μακαρίου, για την εκτύπωση τέτοιου είδους συγγραμμάτων, είχε ληφθεί προ μακρού χρόνου, προκειμένου να μην περιπέσουν σέ οριστική λήθη τα ιερά αυτά συγγράμματα και εξαφανιστούν από προσώπου της γης, κάτι πού παρά λίγο να συμβεί. Πράγματι ο ίδιος κατάλαβε τί έργο είχε αναλάβει και σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του την εξάντλησε στην εντατική αναζήτηση αυτών τών συγγραμμάτων παντού, προπάντων όμως στο Άγιον Όρος Άθω, όπου, αναζητώντας τα με κάθε τρόπο, τελικώς ανακάλυψε αυτόν τον πνευματικό θησαυρό, σαν να ήταν από πολλά χρόνια θαμμένος στη γη και στην παντελή λήθη.

Στον πνευματικό αγώνα των αθλητών του μοναχικού βίου με τά αόρατα πνεύματα τολμώ να πω ότι είναι αυτά τά συγγράμματα πιο απαραίτητα και από την ίδια την αναπνοή. Οι ζηλωτές θα μπορούν πια, ευκολότερα και με λιγότερα έξοδα από ότι με τά χειρόγραφα, να αποκτούν τά έντυπα αυτά βιβλία για την οικοδομή τους.

Όλα αυτά τά πληροφόρησα στην οσιότητα σας, αρχίζοντας σιγά σιγά να σάς μεταβιβάζω τη συμβουλή μου για το με ποιόν τρόπο θα μπορούσε η οσιότητά σας με την αδελφότητα και εμείς, με το δικό μας κοινόβιο, να αξιωθούμε να αποκτήσουμε τα πραγματικά, τα χωρίς κανένα λάθος, σλαβικά πατερικά βιβλία.

Γνωρίζετε η οσιότητά σας ότι με την ανέκφραστη του Θεού φιλανθρωπία, κατά τους έσχατους καιρούς, η πάσης Ρωσίας Εκκλησία μας αξιώθηκε να λάβει την αγία ορθόδοξη πίστη και το ορθόδοξο βάπτισμα από την Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία. Με την αγία πίστη έλαβε και την Αγία Γραφή και όλα τα ιερά βιβλία, τά εκκλησιαστικά και των Αγίων διδασκάλων και τά πατερικά, τα μεταφρασμένα από τα Ελληνογραικικά. Αυτά είναι οι πηγές τών σλαβικών βιβλίων, διότι αλλιώς δεν θα προέκυπταν σλαβικά βιβλία. Με τον καιρό λοιπόν η Αγία Γραφή και όλα τα εκκλησιαστικά βιβλία, με τη χάρη τού Θεού, αξιώθηκαν να δεχθούν διόρθωση με βάση τά Ελληνογραικικά, πού ήταν οι πηγές τους, ενώ τα πατερικά απέμειναν στην παλαιά τους μετάφραση, και έως και τώρα δεν αξιώθηκαν να διορθωθούν με βάση τις πηγές τους, τα ελληνογραικικά βιβλία. Επιπλέον από τούς αδέξιους αντιγραφείς δέχθηκαν άπειρα λάθη, και παρίσταται επιτακτική ανάγκη να διορθωθούν και αυτά με βάση τις πηγές τους.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ. UNIVERSITY PRESS.

ΑΝΤΩΝΙΟΣ –ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΤΑΧΙΑΟΣ

Όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ: «Η ευχή του Ιησού είναι εργασία κοινή των αγγέλων και των ανθρώπων»

July 30, 2017, 8:19 am

≫ Next: ΑΓΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ: Ὁ Μικρὸς καὶ ὁ Μεγάλος Ἁγιασμὸς

≪ Previous: Ἡ διήγηση τοῦ Ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκι γιά τήν ἀνακάλυψη τῶν πατερικῶν συγγραμμάτων στό Ἅγιον Ὄρος καί τήν μετάφρασή τους

$

0

0

Η ευχή του Ιησού είναι εργασία κοινή των αγγέλων και των ανθρώπων. Με την προσευχή αυτή οι άνθρωποι πλησιάζουν σύντομα την ζωή των αγγέλων.

Η ευχή είναι η πηγή όλων των καλών έργων και αρετών και εξορίζει μακριά από τον άνθρωπο τα σκοτεινά πάθη.Σε σύντομο χρόνο κάνει τον άνθρωπο ικανό να αποκτήσει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Απόκτησε την, και πριν πεθάνεις θα αποκτήσεις ψυχή Αγγελική. Η ευχή είναι θεϊκή αγαλλίαση.

Κανένα άλλο πνευματικό όπλο δε μπορεί να αναχαιτίσει τόσο αποτελεσματικά τους δαίμονες. Τους κατακαίει όπως η φωτιά τα βάτα.

Πηγή

ΑΓΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ: Ὁ Μικρὸς καὶ ὁ Μεγάλος Ἁγιασμὸς

July 30, 2017, 8:47 am

≫ Next: Αρχ. Σάββας Αγιορείτης - Η Υιοθεσία μας από τον Κύριο

≪ Previous: Όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ: «Η ευχή του Ιησού είναι εργασία κοινή των αγγέλων και των ανθρώπων»

$

0

0

Ἡ Ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ εἶναι ἀπὸ τὶς συχνότερα χρησιμοποιούμενες Ἀκολουθίες τοῦ Εὐχολογίου μας. Καὶ αὐτὸ γιατί τελεῖται σὲ διάφορες περιπτώσεις καὶ πολλὲς ἐκφάνσεις τῆς καθημερινῆς ζωῆς τῶν χριστιανῶν μας, στὰ σπίτια, στὰ καταστήματα,

στοὺς ἀγρούς, στὶς ἐπιχειρήσεις κ.ο.κ. Ἔχει γι'αὐτὸ ἀρκετὲς παραλλαγὲς ἀλλὰ καὶ διαφορὲς στὰ χειρόγραφα, τὰ ὁποῖα περιλαμβάνουν τὴν Ἀκολουθία του. Ὀνομάζεται δὲ μικρὸς γιὰ νὰ διακρίνεται ἀπὸ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ τῶν Θεοφανείων.
Ὁ τελευταῖος ὀνο­μάζεται «Μεγάλος» ἐξ αἰτίας τοῦ μήκους, τῆς ἰδιαιτέρας σκοπιμότητας καὶ ἐπισημότητάς του. Παλαιότερη εἶναι σίγουρα ἡ Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἴδια μὲ τὴν τοῦ Βαπτίσματος κάπως τροποποιημένη. Εἶναι γνωστὸ ὅτι στὸ ἁγιαζόμενο νερὸ τῶν Θεοφανείων βαπτίζονταν οἱ κατηχούμενοι. Πρὶν μποῦν αὐτοὶ στὸ ἁγιασμένο – πλέον – νερὸ ἔπαιρναν γιὰ εὐλογία οἱ χριστιανοὶ ἀπὸ αὐτὸ καὶ ἔπιναν ἢ ράντιζαν τὰ σπίτια τους.

Σκοπὸς τῆς Ἀκολου­θίας τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ εἶναι νὰ ἀποκτήσει τὸ νερὸ διὰ τῆς ἐπικλήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴν τοῦ Κυρίου δύναμη, ἡ ὁποία εἶναι θεραπευτικὴ κάθε ἀσθενείας, ἀπελατικὴ παντὸς δαιμονίου καὶ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διὰ τοὺς πίνοντας, ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τὶς εὐχὲς τῆς ἴδιας τῆς Ἀκολουθίας.

Ἀρχικῶς ἡ Ἀκολουθία αὐτὴ ἀποτελοῦνταν ἀπὸ μία καὶ μόνη εὐχή, ἡ ὁποία ἀναγινωσκόταν περίπου μετὰ τὰ ἀντίφωνα τῆς Θείας Λειτουργίας. Τέτοιες εὐχὲς ὑπάρχουν δύο σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀρχαιότερα βιβλία ποὺ περιέχουν τέτοιες ἁγιαστικὲς εὐχὲς καὶ Ἀκολουθίες, δηλαδὴ στὸ εὐχολόγιο τοῦ Σεραπίωνος ἐπισκόπου Θμούεως (μέσα 4ου αἰῶνος). Ὑπάρχουν καὶ πολλὲς ἄλλες στὸ Βαρβερινὸ εὐχολόγιο (8ος αἰώνας) γιὰ διάφορες «χρήσεις». Ἀργότερα καὶ κυρίως ἀπὸ τὸν 11ο αἰῶνα κ.ἑ. καὶ ἡ Ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ ἀποσυνδέθηκε ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία. Ἄρχισε δὲ καὶ αὐτὴ νὰ ἐξελίσσεται ὅπως τὰ ὑπόλοιπα μυστήρια ἢ ἀκολουθίες, ποὺ ἀποσυνδέθηκαν ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία. Θὰ πρέπει ἐδῶ νὰ τονισθεῖ ὅτι ὅλα τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας τελοῦνταν συνδεδεμένα μὲ τὴν Θεία Λειτουργία, ἡ ὁποία εἶναι πραγματικὰ ἡ τελείωσις τῶν Μυστηρίων. Σήμερα μόνον τὸ Μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης τελεῖται ἐντὸς τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἔτσι λαμβάνει ὁ Ἁγιασμὸς βαθμηδὸν τὴν μορφὴ ποὺ ἔχει σήμερα –ὡς ἕνα εἶδος ἐπιτομῆς Ὄρθρου– καὶ τελεῖται αὐτοτελῶς. Ἔχει ἐπίσης ἀρκετὲς ἔμμεσες ἐπιδράσεις –ὅπως εἶναι φυσικὸ– ἀπὸ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, ὅπως κάποια ἀπὸ τὰ Εἰρηνικὰ («Ὑπὲρ τοῦ φωτισθῆναι ἡμᾶς», «Ὑπὲρ τοῦ καταπεμφθῆναι αὐτῷ τὴν χάριν τῆς ἀπολυτρώσεως, τὴν εὐλογίαν τοῦ Ἰορδάνου...»), φράσεις τῶν καθαγιαστικῶν εὐχῶν, ἡ εὐχὴ τῆς κεφαλοκλισίας καὶ ἡ ἐμβάπτιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἡ ἔρευνα ἔχει καταδείξει ὅτι στὴν διαμόρφωση τῆς Ἀκολουθίας αὐτῆς συνέβαλε ἀποφασιστικὰ ἡ πανηγυρικὴ τέλεσή του στὸ Ναὸ τῶν Βλαχερνῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου βρισκόταν τὸ περίφημο ἁγίασμα τῆς Θεοτόκου. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν Ἀκολουθία ἔχουν παρεμβληθεῖ τόσα πολλὰ τροπάρια ποὺ ἀφοροῦν στὴν Θεοτόκο μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μοιάζει μὲ ἕνα μικρὸ θεομητορικὸ Ὄρθρο. Συμπεριλαμβάνεται ὅμως καὶ ἕνας μεγάλος ἀριθ­μὸς ἐπικλήσεων διαφόρων Ἁγίων καὶ αὐτὸ ἔχει νὰ κάνει ἀναλόγως μὲ τὴν εὐλάβεια τοῦ λαοῦ πρὸς ὁρισμένους Ἁγίους, τὶς τοπικὲς παραδόσεις καὶ τὴν κατὰ τόπους τιμὴ ὁρισμένων ἐξ αὐτῶν. 

Τὸν Ἁγιασμὸ ἔχει ἐπηρεάσει καὶ ἡ πράξη τοῦ παλατίου. Τὸ τροπάριο «Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου» ἔχει μᾶλλον εἰσαχθεῖ γι’ αὐτὸν τὸν βασιλικό του χαρακτῆρα. Ὑπάρχει δὲ στὴν εὐχὴ καὶ σχετικὴ δέηση ὑπὲρ τοῦ βασιλέως.

Τέλος μία ἀκόμη ἐπιρροὴ εἶναι καὶ ἡ κατὰ τὴν βυζαντινὴ ἐποχὴ «βάπτισις τῶν τιμίων ξύλων» ἢ «ἀπομυρισμὸς τοῦ τιμίου σταυροῦ», δηλαδή ὁ ἁγιασμὸς νεροῦ γιὰ ἀναλόγους πρὸς τὸν Ἁγιασμὸ σκοποὺς διὰ τῆς ἐμβαπτίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἡ εἰσαγωγὴ τῆς ἐμβαπτίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κατὰ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ εἴτε ἀπὸ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ ὡς εἰκονικὴ ἀναπαράσταση τῆς βαπτίσεως τοῦ Κυρίου (ὁ Ἱερεὺς ἐμβαπτίζει τὸν Σταυρὸ στὸ ἤδη ἁγιασμένο νερὸ «ὄρθιον αὐτὸν κατάγων καὶ ἀνάγων»), ὅπως δηλαδὴ βαπτίσθηκε ὁ Κύριος στὸν Ἰορδάνη καὶ μάλιστα βγῆ­κε ἀμέσως ἀπὸ τὸ νερὸ, ἀφοῦ δὲν εἶχε νὰ ἐξομολογηθεῖ ἁμαρτίες ὅπως οἱ λοιποὶ βαπτιζόμενοι ἀπὸ τὸν Πρόδρομο Ἰωάννη, εἴτε ἀπὸ τὴν βάπτιση ἢ ἀπομύριση τῶν τιμίων ξύλων.

Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμὸς ποὺ τελεῖται καὶ κατὰ τὴν παραμονὴ ἀλλὰ καὶ κατ’ αὐτὴν τὴν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων1 ἔχει τὴν καταγωγή του στὴν εὐλογία τοῦ νεροῦ τῆς Βαπτίσεως τῶν Κατηχουμένων καὶ εἶναι ἡ ἴδια Ἀκολουθία καὶ γιὰ τὶς δύο ἡμέρες. Ἦταν μάλιστα λαμπρότερος ὁ ἑορτασμὸς τῆς παραμονῆς ἀπὸ τὴν κυριώνυμο, τοὐλάχιστον ἀρχικά, ὅταν ὑπῆρχαν Κατηχούμενοι. 

Ἰδιαίτερη νηστεία γιὰ τὴν πόση του δὲν χρειάζεται. Δὲν ὑπάρχει κάποιος ἱερὸς κανόνας ὁ ὁποῖος νὰ ἀναφέρεται σ’ αὐτὸ τὸ ζήτημα. Ἡ μόνη νηστεία - προετοιμασία γιὰ τὸν Μεγάλο Ἁγιασμὸ εἶναι, ὅσοι τὸν πιοῦν, νὰ εἶναι τελείως νηστικοὶ ἐκεῖνο τὸ πρωΐ. Πολλοὶ συγχέουν τὴ νηστεία τῆς παραμονῆς τῶν Θεοφανείων μὲ τὴν πόση τοῦ Μεγ. Ἁγιασμοῦ. Ἡ νηστεία αὐτὴ καθιερώθηκε μετὰ τὸν διαχωρισμὸ τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ἀπὸ τὴν τῶν Θεοφανείων. Μέχρι τὸν 5ο μ.Χ. αἰῶνα οἱ δυὸ αὐτὲς ἑορτὲς ἑορτάζονταν μαζὶ κατὰ τὴν 6η Ἰανουαρίου καὶ φυσικὰ ἡ προπαρασκευὴ διὰ νηστείας γιὰ συμμετοχὴ σ’ αὐτὲς ἦταν μία καὶ κοινή. Ὅταν γιὰ διάφορους λόγους μετατέθηκε ὁ ἑορτασμὸς τῶν Χριστουγέννων στὴν 25η Δεκεμβρίου καὶ ἡ ἀρχικὴ προπαρασκευὴ τῶν ἑπτὰ –τότε– ἡμερῶν ἔγινε τεσσαρακονθήμερη, οἱ Πατέρες, φιλανθρώπως σκεπτόμενοι, δὲν θέλησαν μετὰ ἀπὸ μιὰ τόσο μακρὰ νηστεία νὰ προσθέσουν καὶ μία ἀκόμη γιὰ τὰ Θεοφάνεια. Ἔτσι καθιέρωσαν τὴν μονοήμερη αὐτὴ νηστεία γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῶν Φώτων, θεωρώντας ὅτι ἡ προπαρασκευὴ γιὰ τὰ Χριστούγεννα ἦταν ἀρκετὴ καὶ γιὰ τὰ Φῶτα.

Ἐὰν χρειαζόταν ἰδιαίτερη νηστεία γιὰ τὸν Μεγ. Ἁγιασμὸ τότε θὰ ἔπρεπε νὰ καθιερωθεῖ καί ἄλλη μιὰ νηστεία, τὴν 4η Ἰανουαρίου, γιατί στὰ νεώτερα χρόνια μετατοπίσθηκε ὁ ἑορτασμὸς τῆς παραμονῆς ἀπὸ τὸ βράδυ στὸ πρωῒ καὶ τελεῖται τὸ πρωῒ τῆς παραμονῆς. Ἐὰν βεβαίως κάποιοι γιὰ διαφόρους λόγους (π.χ. ὑγείας) δὲν μποροῦν νὰ περιμένουν μέχρι τὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τοῦ Μεγ. Ἁγιασμοῦ καὶ δὲν θὰ κοινωνήσουν, τότε μποροῦν νὰ πιοῦν ἀπὸ τὸν Μεγ. Ἁγιασμὸ τῆς παραμονῆς. Σημειωτέον ὅτι πρῶτα μεταλαμβάνουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, στὴν συνέχεια τὸν Μεγάλο Ἁγιασμὸ καὶ στὸ τέλος τὸ ἀντίδωρο.

Τέλος, ἀπαντῶντας στὸ ἐρώτημα ἐὰν μποροῦμε νὰ κρατοῦμε στὸ σπίτι μας Μεγ. Ἁγιασμό, θὰ πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι δὲν ὑπάρχει καὶ πάλι κάποιος ἀπαγορευτικὸς πρὸς τοῦτο ἱερὸς κανόνας. Μάλιστα ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναφέρει πὼς οἱ χριστιανοὶ τῆς ἐποχῆς του τὸν κρατοῦσαν πρὸς χρήση καὶ εὐλογία γιὰ ἕνα, δύο ἢ ἀκόμη καὶ περισσότερα χρόνια, χωρὶς βεβαίως ποτὲ νὰ ἀλλοιωθεῖ. 

Ὁ Μεγ. Ἁγιασμὸς λοιπὸν εἶναι πρὸς ἁγιασμὸ τῶν πιστῶν καὶ μπορεῖ νὰ διατηρεῖται στὸ σπίτι, ἀνάμεσα στὰ εἰκονίσματα καὶ νὰ πίνεται ὅπως καὶ τὴν ἡμέρα τῶν Φώτων ἀπὸ νηστικούς. Ἁγιάζει τὴν φύση, τὴν δημιουργία ὁλόκληρη ἀλλὰ κυρίως τὴν κορωνίδα τῶν δημιουργημάτων τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο.

Πηγή

Αρχ. Σάββας Αγιορείτης - Η Υιοθεσία μας από τον Κύριο

July 30, 2017, 9:32 am

≫ Next: Τα αγιογραφικά αναγνώσματα της Δευτέρας 31 Ιουλίου 2017

≪ Previous: ΑΓΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ: Ὁ Μικρὸς καὶ ὁ Μεγάλος Ἁγιασμὸς

$

0

0

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 6-7-2017.

HristosPanagia3.blogspot.gr

Τα αγιογραφικά αναγνώσματα της Δευτέρας 31 Ιουλίου 2017

July 30, 2017, 9:48 am

≫ Next: Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής στη χαράδρα του Βίκου (φωτογραφίες)

≪ Previous: Αρχ. Σάββας Αγιορείτης - Η Υιοθεσία μας από τον Κύριο

$

0

0

Εὐδοκίμου δικαίου, Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας. Προεόρτια τῆς Προόδου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Μετακομιδὴ ἱερῶν λειψάνων Ἀποστόλου Φιλίππου εἰς Κύπρον.

Ἀπόστολος

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α'ΙΑ´ 31 - 34 31 εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα· 32 κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μὴ σὺν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν. 33 Ὥστε, ἀδελφοί μου, συνερχόμενοι εἰς τὸ φαγεῖν ἀλλήλους ἐκδέχεσθε· 34 εἰ δέ τις πεινᾷ, ἐν οἴκῳ ἐσθιέτω, ἵνα μὴ εἰς κρῖμα συνέρχησθε. Τὰ δὲ λοιπὰ ὡς ἂν ἔλθω διατάξομαι.  ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α'ΙΒ´ 1 - 6 1 Περὶ δὲ τῶν πνευματικῶν, ἀδελφοί, οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν. 2 οἴδατε ὅτι, ὅτε ἔθνη ἦτε, πρὸς τὰ εἴδωλα τὰ ἄφωνα ὡς ἂν ἤγεσθε ἀπαγόμενοι. 3 διὸ γνωρίζω ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς ἐν Πνεύματι Θεοῦ λαλῶν λέγει ἀνάθεμα Ἰησοῦν, καὶ οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι ἁγίῳ. 4 Διαιρέσεις δὲ χαρισμάτων εἰσί, τὸ δὲ αὐτὸ Πνεῦμα· 5 καὶ διαιρέσεις διακονιῶν εἰσι, καὶ ὁ αὐτὸς Κύριος· 6 καὶ διαιρέσεις ἐνεργημάτων εἰσίν, ὁ δὲ αὐτός ἐστι Θεός, ὁ ἐνεργῶν τὰ πάντα ἐν πᾶσιν.

Εὐαγγέλιον

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΗ´ 1 - 11 1 Ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ προσῆλθον οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ λέγοντες· Τίς ἄρα μείζων ἐστὶν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν; 2 καὶ προσκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς παιδίον ἔστησεν αὐτὸ ἐν μέσῳ αὐτῶν καὶ εἶπεν· 3 Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. 4 ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. 5 καὶ ὃς ἐὰν δέξηται παιδίον τοιοῦτον ἓν ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται· 6 Ὃς δ’ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης. 7 Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων· ἀνάγκη γὰρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα· πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι’ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται. 8 εἰ δὲ ἡ χείρ σου ἢ ὁ πούς σου σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτὰ καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· καλόν σοί ἐστιν εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωὴν χωλόν ἢ κυλλὸν, ἢ δύο χεῖρας ἢ δύο πόδας ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον. 9καὶ εἰ ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· καλόν σοί ἐστι μονόφθαλμον εἰς τὴν ζωὴν εἰσελθεῖν, ἢ δύο ὀφθαλμοὺς ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός. 10 Ὁρᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 11 ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου σῶσαι τὸ ἀπολωλός.

Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής στη χαράδρα του Βίκου (φωτογραφίες)

July 30, 2017, 10:04 am

≫ Next: π. Αστέριος Χατζηνικολάου - Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς

≪ Previous: Τα αγιογραφικά αναγνώσματα της Δευτέρας 31 Ιουλίου 2017

$

0

0

Η Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής στη χαράδρα του Βίκου είναι από τις όμορφες εκκλησίες της Ηπείρου,η ομορφιά του τοπίου σε συνδυασμό με την λιτή πετρόχτιστη και ιστορική Ιερά Μονή αποτελούν ένα από τα πιο εντυπωσιακά μέρη στην περιοχή!

Πηγή

π. Αστέριος Χατζηνικολάου - Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς

July 30, 2017, 10:08 am

≫ Next: Η Νηστεία στην Ορθόδοξη Εκκλησία (πότε και πώς νηστεύουμε)

≪ Previous: Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής στη χαράδρα του Βίκου (φωτογραφίες)

$

0

0

---

Η Νηστεία στην Ορθόδοξη Εκκλησία (πότε και πώς νηστεύουμε)

July 30, 2017, 10:46 am

≫ Next: Ένα μυστικό για τις ανθρώπινες σχέσεις. Να γίνουμε λίγο κουφοί, μουγγοί, τυφλοί, μωροί…

≪ Previous: π. Αστέριος Χατζηνικολάου - Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς

$

0

0

Ή χριστιανική ζωή είναι ασκητική αγώνας να ελευθερωθούμε από το ζυγό της αμαρτίας και την κυριαρχία των παθών προσπάθεια να φθά­σουμε με τη χάρη του Κυρίου στον αγιασμό και στη θέωση. Στον αγώνα αυτό σημαντικότατη θέση κατέχει και ή νηστεία.

Ή νηστεία είναι εντολή του Θεού αρχαιό­τατος θεσμός της Εκκλησίας· όπλο από τα βα­σικότερα της εν Χριστώ ζωής. Με τη νηστεία πού κάνουμε:

αποκρούουμε τις επιθέσεις του διαβόλου

χαλιναγωγούμε τις άτακτες επιθυμίες της σάρκας

καθαρίζουμε την ψυχή μας από τα διάφο­ρα πάθη

αποδιώκουμε τους αισχρούς λογισμούς

βοηθούμαστε στην προσευχή

ενισχυόμαστε στον αγώνα για την από­κτηση των χριστιανικών αρετών.

Ή σημασία πού έχει για τη χριστιανική ζωή ή νηστεία οδήγησε την Εκκλησία μας στο να καθορίσει με σοφία και τον χρόνο και τον τρόπο με τον όποιο οι ορθόδοξοι χριστιανοί οφείλουμε να νηστεύουμε. Στη συνέχεια παραθέτουμε τις εκκλησιαστικές νηστείες ολοκλήρου του έτους. (Όποιος θέλει να πληροφορηθεί περισσότερα, μπορεί να συμβουλευτεί το χρησιμότατο βιβλίο του αδελφού μας, Άρχιμ. Συμεών Κούτσα, Ή νηστεία της Εκκλησίας, το οποίο έχει εκδώσει ή Αποστολική Διακονία).

1. ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Από τα αποστολικά χρόνια ακόμη oι ήμερες της Τετάρτης και της Παρασκευής, συνδεδεμέ­νες με τα άγια Πάθη του Κυρίου μας, απέκτη­σαν μιαν ιδιαίτερη σημασία. Έχουν πένθιμο χαρακτήρα. Και ορίστηκαν ως ήμερες νηστείας.Τετάρτη και Παρασκευή, λοιπόν, νηστεύου­με όλο τον χρόνο. Και νηστεία γι'αυτές τις δύο ήμερες — ιδιαίτερα κατά τις περιόδους νηστεί­ας (τις Σαρακοστές) — σημαίνει φαγητό χωρίς λάδι.

Αν κατά τις ήμερες της Τετάρτης ή της Πα­ρασκευής συμπέσει κάποια εορτή, τότε έχουμε, όπως λέμε, κατάλυση, δηλαδή τρώμε και δεν νηστεύουμε. Αν συμπέσει εορτή Αγίου, τρώμε λάδι- αν είναι εορτή αφιερωμένη στην Παναγία ή στον Τίμιο Πρόδρομο, τρώμε και ψάρι.

Όλες τις άλλες ήμερες της εβδομάδας μπορούμε να καταλύουμε από όλα- ό,τι θέλουμε. Φυσικά, όταν δεν βρισκόμαστε σε κάποια περίο­δο νηστείας.

Το Σάββατο και την Κυριακή δεν γίνεται ποτέ αυστηρή νηστεία, δηλαδή χωρίς λάδι. Το μοναδικό Σάββατο ολοκλήρου του έτους πού νη­στεύουμε και το λάδι είναι το Μέγα Σάββα­το, λόγω της μεγάλης ιερότητας της ημέρας.

2. ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Είναι ή μεγαλύτερη και ή πιο αυστηρή πε­ρίοδος νηστείας. Αρχίζει την Καθαρά Δευτέρα και τελειώνει την Κυριακή του Πάσχα. Σύμφω­να με τους Κανόνες της Εκκλησίας μας επιβάλ­λεται νά νηστεύουμε το λάδι όλες τις ήμερες, πλην Σαββάτου και Κυριακής. Αν ορισμένοι τώρα τρώνε λάδι και άλλες ήμερες (Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη), αυτό θα πρέπει νά γίνεται μό­νο για λόγους αδυναμίας («δι'άσθένειαν σωματικήν») και ύστερα από έγκριση του Πνευματι­κού τους.Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακο­στής καταλύουμε:

ψάρι κατά την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όποια μέρα κι αν τύχει, και την Κυριακή των Βαΐων

λάδι των αγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων (9 Μαρτίου) και κατά την εορτή της Συνάξεως του αρχαγγέλου Γαβριήλ (26 Μαρ­τίου) .

3. Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Δεύτερη μακρά περίοδος νηστείας είναι ή νη­στεία των Χριστουγέννων, γνωστή στη γλώσσα του λαού μας και ως σαράντα (η)μερο. Αρχίζει την 15η Νοεμβρίου και λήγει την 24η Δεκεμ­βρίου.

Κατά τη νηστεία αυτή καταλύουμε ψάρι -όλες τις ήμερες πλην Τετάρτης και Παρα­σκευής - μέχρι και την 17η Δεκεμβρίου.

Ψάρι καταλύουμε επίσης και στην εορτή των Είσοδίων της Θεοτόκου, οποιαδήπο­τε ήμερα κι αν πέσει.

Από την 18η μέχρι και την 24η Δεκεμ­βρίου, παραμονή της εορτής, επιτρέπεται ή κατάλυση οίνου και ελαίου μόνο, φυσικά εκτός των ήμερων Τετάρτης και Παρα­σκευής πού παρεμβάλλονται και κατά τις όποιες τηρούμε άνέλαιη νηστεία.

* Επίσης συνηθίζουμε νά νηστεύουμε αυ­στηρότερα την πρώτη ήμερα της νηστείας (15 Νοεμβρίου), καθώς και την παραμονή της εορ­τής (24 Δεκεμβρίου), έκτος βέβαια κι αν πέσουν Σάββατο ή Κυριακή.

4. Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Ή διάρκεια αυτής της νηστείας εξαρτάται κάθε χρόνο από την κινητή εορτή του Πάσχα. Αρχίζει τη Δευτέρα μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων και λήγει σταθερά την 28η Ιουνίου, παραμονή της εορτής των αγίων απο­στόλων Πέτρου και Παύλου. Ό τρόπος με τον οποίο τηρούμε τη νηστεία αυτή είναι ο ίδιος με τη νηστεία των Χριστουγέννων. Απέχουμε από κρέας, γαλακτερά και αυγά και τρώμε ψάρι, αν θέλουμε, όλες τις ήμερες, πλην τής Τετάρτης και τής Παρασκευής κατά τις οποίες έχουμε αυστηρή νηστεία.

Το ίδιο ισχύει - δηλαδή δεν καταλύουμε λάδι - και για την παραμονή τής εορτής, έκτος εάν συμπέσει Σάββατο ή Κυριακή.

Ψάρι καταλύουμε και κατά την εορτή του Γενεσίου του Τιμίου Προδρόμου (24 Ιου­νίου), οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει.

Αν ή εορτή των αγίων αποστόλων Πέ­τρου και Παύλου πέσει ήμερα Τετάρτη ή Παρασκευή, καταλύουμε μόνο ψάρι.

5. Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Ή νηστεία αύτη, με την οποία τιμούμε την Παναγία μας, αρχίζει την 1η και λήγει την 14η Αυγούστου. Είναι νηστεία αυστηρή, όπως εκεί­νη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Εφόσον μπο­ρούμε, νηστεύουμε από λάδι όλες τις ήμερες, πλην Σαββάτου και Κυριακής. Ψάρι καταλύου­με μόνο κατά την εορτή της Μεταμορφώσεως.

* Κατάλυση ιχθύος και μόνο έχουμε και κατά την ήμερα της Κοιμήσεως της Θεο­τόκου, εάν αύτη συμπέσει Τετάρτη ή Πα­ρασκευή.

6. ΗΜΕΡΗΣΙΕΣ ΝΗΣΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ

α) 5 Ιανουαρίου, παραμονή των Θεοφανείων. Με αυτήν προετοιμαζόμαστε πνευματικά για νά συμμετάσχουμε στον εορτασμό της μεγά­λης Δεσποτικής εορτής των Θεοφανείων και πα­ράλληλα για νά πιούμε τον Μεγάλο Αγιασμό.

β) 14 Σεπτεμβρίου, Ύψωσις του Τιμίου Σταύρου.

Ή ήμερα έχει σταυρώσιμο χαρακτήρα και κατά τα Τυπικά «φέρει τα Ίσα της αγίας και Με­γάλης Παρασκευής».

γ) 29 Αυγούστου, 'Απότομη τής τιμίας κε­φαλής του Προδρόμου Ιωάννου.

Κατά τις ήμερες αυτές δεν τρώμε λάδι, έκτος εάν συμπέσουν Σάββατο ή Κυριακή. 

7. ΑΠΟΛΥΤΕΣ ΠΕΡΙΟΔΟΙ

Έκτος από τις περιόδους νηστείας ή Εκκλη­σία μας καθόρισε και περιόδους απόλυτες, κατά τις όποιες τρώμε από όλα όλες τις ήμερες· και την Τετάρτη και την Παρασκευή πού περιλαμ­βάνονται σ'αυτές τις περιόδους. Τέτοιες περίο­δοι είναι ol έξης:

α) Το Δωδεκαήμερο.

Είναι ή περίοδος από τις 25 Δεκεμβρίου μέ­χρι τις 6 Ιανουαρίου με εξαίρεση την παραμονή των Θεοφανείων, κατά την οποία, όπως προα­ναφέραμε, έχουμε αυστηρή νηστεία.

β) Ή Διακαινήσιμος εβδομάδα.

Αρχίζει την Κυριακή του Πάσχα και λήγει την αμέσως επομένη Κυριακή του Θωμά.

γ) Ή εβδομάδα μετά την Πεντηκοστή, δη­λαδή από την Κυριακή τής Πεντηκοστής μέχρι την επομένη Κυριακή των Άγιων Πάντων.

δ) Οι τρείς πρώτες εβδομάδες του Τριωδί­ου.

Στις απόλυτες περιόδους μπορούμε νά συμ­περιλάβουμε και τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Τριωδίου. Για τις εβδομάδες αυτές προβλέ­πονται τα έξης:

Την πρώτη εβδομάδα (του Τελώνου και Φαρισαίου) τρώμε όλες τις ήμερες από όλα.

Την δεύτερη εβδομάδα (Κυριακή Άσω­του - Κυριακή των Απόκρεω) τρώμε από όλα, έκτος από την Τετάρτη και την Πα­ρασκευή, κατά τις οποίες νηστεύουμε και το λάδι.

Την τρίτη εβδομάδα (τής Τυρινής) τρώμε από όλα έκτος από κρέας όλες τις ήμερες και την Τετάρτη και την Παρασκευή.Όπως προαναφέραμε, ή νηστεία τής Τετάρ­της και τής Παρασκευής όλο τον χρόνο είναι αυστηρή και άνέλαιη - χωρίς λάδι. Ωστόσο, όταν κατά τις ήμερες αυτές συμπίπτουν ορισμέ­νες εορτές, έχουμε κατάλυση άλλοτε ιχθύος και άλλοτε οίνου και ελαίου.

Ψάρι τρώμε βασικά κατά τις εορτές τής Πα­ναγίας και του Τιμίου Προδρόμου. Με κατάλυ­ση ελαίου τιμούμε τη μνήμη ορισμένων Αγίων πού, όπως λέμε στη λειτουργική γλώσσα, έχουν Δοξολογία και κατά την εορτή των οποίων τε­λείται πάντοτε ή θεία Λειτουργία.

Σημειώνουμε ακόμη ότι ψάρι καταλύουμε και την Τετάρτη τής Μεσοπεντηκοστής, καθώς και την Τετάρτη τής Αποδόσεως του Πάσχα.

Κατάλυση οίνου κ΄ ελαίου - Κατάλυση ιχθύος ( εάν οί ημερομηνίες αυτές πέσουν Τετ. - Παρ.)

Κατάλυση ιχθύος επίσης την Τετάρτη ΜεσοΠεντηκοστής, και Τετ. αποδόσεως Πάσχα.

Πηγή

Ένα μυστικό για τις ανθρώπινες σχέσεις. Να γίνουμε λίγο κουφοί, μουγγοί, τυφλοί, μωροί…

July 30, 2017, 10:57 am

≫ Next: Συστάσεις του Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας στους ιερείς για το διαδίκτυο

≪ Previous: Η Νηστεία στην Ορθόδοξη Εκκλησία (πότε και πώς νηστεύουμε)

$

0

0

Αββά Κασσιανού: 

Για το ότι δεν πρέπει να δίνουμε προσοχή στις αδυναμίες που παρουσιάζουν οι αδελφοί…

«Για να μπορέσεις να φθάσεις σ’ αυτό το στόχο κι εσύ παιδί μου και για να παραμείνεις αδιάκοπα κάτω από αυτό τον πνευματικό νόμο, οφείλεις, ζώντας στο Κοινόβιο, να τηρείς τρία πράγματα, καθώς λέει κ ο Ψαλμωδός:

«Εγώ», λέει, «σαν να είμαι κουφός δεν ακούω τι λένε και σαν να είμαι άλαλος δεν ανοίγω το στόμα μου για να απαντήσω. Eίμαι σαν άνθρωπος που δεν ακούει και που δεν βγάζει λόγο από το στόμα του». (Ψαλμ.37, 14-15).

‘Ετσι να είσαι, παιδί μου, κι εσύ. Να συμπεριφέρεσαι σαν κουφός, μουγγός και τυφλός. Αυτό βέβαια δεν ισχύει στη συμπεριφορά σου προς εκείνον, τον οποίο λόγω της τελειότητάς του, έχεις επιλέξει ως πρότυπο.

Τυφλός και μουγγός να είσαι μόνο για εκείνους των οποίων η συμπεριφορά είναι ελλιπής.

Γιατί υπάρχει κίνδυνος για σένα, αν κοιτάζεις τους άλλους –και μάλιστα όσους έχουν κάποια θέση κύρους- να μιμηθείς τρόπους συμπεριφοράς που πρίν είχες απερίφραστα καταδικάσει.

Να μην σκανδαλισθείς, αν ακούσεις ότι κάποιος είναι ανυπάκουος, αντιδραστικός, ότι κατακρίνει ή ότι ενεργεί διαφορετικά από αυτά που εσύ έχεις διδαχθεί.

Ούτε όμως πάλι και να ξεγελασθείς, ώστε να μιμηθείς το παράδειγμα του. Να είσαι σαν τον κουφό που περνάει μέσα από αυτές τις απρέπειες και τις ακαταστασίες, χωρίς να ακούει και χωρίς να αντιλαμβάνεται τίποτα.

Αν σε βρίζουν ή αν προσβάλουν κάποιον άλλο, εσύ να μένεις ατάραχος και να μην κλονίζεσαι. Να ακούς αυτές τις ύβρεις σαν μουγγός, χωρίς να τις ανταποδίδεις και να ψάλλεις συνεχώς μέσα στην καρδιά σου το στίχο του Ψαλμού που λέει:

«Είπα μέσα μου κι αποφάσισα να προσέχω τη συμπεριφορά μου και να μην αμαρτάνω με τη γλώσσα μου. Έβαλα φραγμό στο στόμα μου, όταν ήταν μπροστά μου ο αμαρτωλός, για να μην του δώσω αφορμή» (Ψαλμ. 38, 2-3).

Περισσότερο από όλα όμως να τηρείς το τέταρτο σημείο το οποίο και θα είναι το επιστέγασμα και η κορωνίδα των τριών άλλων που μόλις αναφέραμε. Να γίνεις, όπως λέει ο Απόστολος, «μωρός και να παύσεις να έχεις εμπιστοσύνη στη σοφία σου, ώστε να γίνεις πραγματικά σοφός» ( Α΄Κορ. 3,18).

Μην κατακρίνεις και μη σχολιάζεις τις εντολές που έχεις λάβει. Να υπακούεις πάντοτε με απλότητα και πίστη. Να θεωρείς ως άγιο, χρήσιμο και σοφό, μόνο αυτό που θα έχει κριθεί ως ευάρεστο στον Θεό και στον Γέροντά σου.

Όταν έτσι ζεις και κινείσαι, θα μπορέσεις ασφαλώς να παραμένεις κάτω από τον μοναχικό κανόνα και κανένας πειρασμός ή μηχανορραφία του Εχθρού δεν θα μπορέσει να σε βγάλει από το Μοναστήρι».

(Αββά Κασσιανού, Συνομιλίες… εκδ. Ετοιμασία, τόμος Β σελ. 385-386)

Πηγή

Συστάσεις του Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας στους ιερείς για το διαδίκτυο

July 30, 2017, 11:02 am

≫ Next: Στον δρόμο προς την Μεταμόρφωση ...

≪ Previous: Ένα μυστικό για τις ανθρώπινες σχέσεις. Να γίνουμε λίγο κουφοί, μουγγοί, τυφλοί, μωροί…

$

0

0

30 Ιουλίου 2017

Να είναι προσεκτικοί στη συμπεριφορά και τη στάση τους στο διαδίκτυο ζητά από τους Ιερείς της Μητροπόλεώς του, ο Μητροπολίτης Νέας Ιωνίας Γαβριήλ που τονίζει πως δεν επιθυμεί να προβεί σε απαγορεύσεις, αλλά ζητά τη συμμόρφωση όλων ώστε να μην υπάρχουν παρεκτροπές.

Προς

Τους ευλαβεστάτους Εφημερίους και Διακόνους της καθ΄ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως.

Αγαπητοί μου Πατέρες και Αδελφοί,

σε εποχές εξαιρετικά απαιτητικές η δημόσια παρουσία μας έχει άμεση επίδραση στη συνείδηση των πιστών και στον τρόπο που προσεγγίζουν τη σχέση τους με την Εκκλησία.
Κανείς δεν αμφισβητεί πως ο κλήρος προσπαθεί σήμερα να αξιοποιήσει τα σύγχρονα επικοινωνιακά μέσα για να δώσει στον σημερινό κλυδωνιζόμενο άνθρωπο χείρα βοηθείας.

Στις ημέρες μας μέρος του δημοσίου βίου μας αποτελούν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (facebook, Twitter, Instagram κλπ.).

Ως Επίσκοπός σας ποτέ δεν θα ήθελα να προβώ σε ενέργειες αποκλεισμού των ιερέων μου από την διαδικτυακή συμμετοχή τους και την εκεί παρουσία και δραστηριοποίησή τους, ειδικά τώρα που το διαδίκτυο μπορεί να αποτελέσει ένα μοναδικό εργαλείο στην ποιμαντική και στην επικοινωνία μας με τους χριστιανούς αδελφούς μας.

Παρά ταύτα, σωρεία γεγονότων που έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου με αναγκάζουν να εφιστήσω την προσοχή όλων μας στη σωστή και ευπρεπή διαδικτυακή παρουσία μας, ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πρώτο μέλημά μας είναι η παρουσία μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είτε με όσα γραπτώς αναφέρουμε, είτε με το φωτογραφικό υλικό που ανεβάζουμε και διαχειριζόμαστε, να είναι παρουσία ιερέων και ποιμένων, και όχι λαικών˙ είμεθα κληρικοί και έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε στη συναναστροφή και στην κοινωνική παρουσία μας να δίδουμε λόγο Χριστού.

Δεν δυνάμεθα να χρησιμοποιούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χωρίς εκκλησιαστική συνείδηση και συνάμα χωρίς εκκλησιαστικό φρόνημα. Δίνουμε μαρτυρία Εκκλησίας και όχι αλλότριων χώρων. Δεν είμεθα ούτε πολιτικοί αναλυτές, ούτε δυνάμεθα να διατυπώνουμε πολωτικές εκφράσεις τασσόμενοι υπέρ του ενός ή του άλλου χρωματίζοντας έτσι τις κομματικές μας επιλογές. Επιλέον καλόν είναι η αρετή της διάκρισης να διαπνέει τον τρόπο μας.

Οι χριστιανοί μας είναι ταλαιπωρημένοι και κουρασμένοι ψυχικά. Ως εκ τούτου χρειάζεται κατανόηση από μέρους μας και συνεχή υπενθύμιση ότι ούτε αυτόκλητοι σωτήρες είμαστε ούτε η άρχή και το τέλος της εκκλησίας, για αυτό καλό θα είναι να μην αναλωνόμαστε σε διαδικτυακές μεγαλορητορίες και ατέρμονες κριτικές που περισσότερο εγωισμό και επαρση μας προσδίδουν παρά εκκλησιατική παρρησία.

Είμεθα διάκονοι των Μυστηρίων των Πνευματικών και μέλη της Εκκλησίας και ως φορείς της χάριτος του Παναγίου Θεού θα πρέπει να αναπαύουμε και όχι να σκανδαλίζουμε, να ενώνουμε και σε καμία περίπτωση να διαιρούμε.

Παρακαλώ, λοιπόν, για την ανταπόκριση και την συμμόρφωση όλων για να δοξάζεται το όνομα του Θεού και να αξιωνόμεθα να γινόμεθα αυθεντικοί και γνήσιοι συνεργοί στο έργο της Εκκλησίας μας. Σε οποιαδήποτε παρεκτροπή και ακρότητα θα αναγκασθούμε να προβούμε στη λήψη άλλων μέτρων προς αποφυγή του σκανδαλισμού του ευσεβούς πληρώματος.

Μετά πατρικών ευχών,

† Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ν.ΙΩΝΙΑΣ και ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ

Πηγή

Στον δρόμο προς την Μεταμόρφωση ...

July 30, 2017, 12:08 pm

≫ Next: π. Ιωάννη (μοναχού) - Λόγος περί Γάμου Ορθοδόξου

≪ Previous: Συστάσεις του Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας στους ιερείς για το διαδίκτυο

$

0

0

Από τον τελευταίο λόγο (11 Μαρτίου 1993), πριν την κοίμησή του, του αγίου γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ.

Η Με­τα­μόρ­φω­ση του Κυ­ρί­ου α­πο­τε­λεί στε­ρε­ό θε­μέ­λιο της ελ­πί­δας για την με­τα­μόρ­φω­ση ό­λης της ζω­ής μας - η οποία τώρα εί­ναι πλή­ρης από κό­πο, από α­σθέ­νει­ες, από φό­βο - σε ζω­ή ά­φθαρ­τη και θε­ο­ει­δή.

Εν τού­τοις, η α­νά­βα­ση αυ­τή στο υ­ψη­λό ό­ρος της Με­τα­μορ­φώ­σε­ως συν­δέ­ε­ται με με­γά­λο α­γώ­να. Συχνά ε­ξα­σθε­νού­με από την αρχή σε αυτόν τον αγώνα και α­πελ­πι­σί­α φαί­νε­ται να κυ­ρι­εύ­ει την ψυ­χή.

Σε αυτές τις ώρες της μαρ­τυ­ρι­κής πα­ρα­μο­νής στα όρια με­τα­ξύ του έλ­κον­τος προς το Α­πρό­σι­το Φω­ς της Θε­ό­τη­τας και της α­πει­λη­τι­κής α­βύσ­σου του σκό­τους, ας θυμόμαστε τα δι­δάγ­μα­τα των Πα­τέ­ρων μας, οι οποίοι δι­ή­νυ­σαν αυ­τή την ο­δό α­κο­λου­θούν­τες τον Χρι­στό, και "ζω­σμέ­νοι τας ο­σφύ­ας η­μών"ας εν­δυ­να­μω­θούμε με την κρα­ται­ά ελ­πί­δα σε Ε­κείνον, ο Οποίος στην πα­λά­μη Του βα­στά­ζει δίχως κόπο όλη την κτί­ση. Ας θυμηθούμε ό­τι στην ζω­ή μας πρέ­πει να ε­πα­να­λη­φθεί ο­μοι­ο­τρό­πως οτιδήποτε ­τε­λέ­σθηκε στην ζω­ή του Υι­ού του Αν­θρώ­που, για να ε­λευ­θε­ρω­θού­με α­πό κάθε φό­βο και ο­λι­γο­ψυ­χί­α.

Η ο­δός εί­ναι κοι­νή σε όλους μας σύμφωνα με τον λό­γο του Χρι­στού· « Ε­γώ ει­μί η ο­δός»· ως εκ τού­του δε εί­ναι και μο­να­δι­κή, δι­ό­τι «ου­δείς έρ­χε­ται προς τον Πα­τέ­ρα, ει μη δι'Ε­μού».

Ε­άν ο Κύ­ριος «ε­πει­ρά­σθη», και η­μείς πρέ­πει να δι­έλ­θου­με δια του πυ­ρός των πει­ρα­σμών. Ε­άν ο Κύ­ριος κα­τα­δι­ώ­χθηκε, και η­μείς με τον ίδιο τρόπο θα δι­ω­χθούμε­ από τις ί­δι­ες ε­κεί­νες δυ­νά­με­ις, οι ο­ποί­ες ε­δί­ω­ξαν τον Χρι­στό. Ε­άν ο Κύ­ριος έ­πα­θε και ­σταυ­ρώ­θηκε, και ε­μείς α­να­πό­φευ­κτα ο­φεί­λο­υμε να πά­σχου­με και να σταυ­ρωνόμαστε έ­στω, ί­σως, και ε­πί α­ο­ρά­των σταυ­ρών, εφ'ό­σον πράγ­μα­τι Τον α­κο­λου­θού­με στις ο­δούς της καρ­διάς μας. Ε­άν ο Κύ­ριος με­τα­μορ­φώ­θηκε, και ε­μείς θα με­τα­μορ­φω­θού­με και εδώ ακόμα στην γη, αν ο­μοι­ω­θούμε με Αυ­τόν στις ε­σω­τε­ρι­κές μας ε­πι­θυ­μί­ες.

Ε­άν ο Κύ­ριος ­πέ­θα­νε και α­να­στήθηκε, τό­τε και όλοι όσοι πι­στεύ­ουν σε Αυ­τόν θα δι­έλ­θουν δια του θα­νά­του, θα κα­τα­τε­θούν σε μνη­μεί­α και έ­πει­τα θα α­να­στη­θούν ο­μοί­ως προς Αυ­τόν, εφ΄ ό­σον ομοίως με Αυ­τόν ­πέ­θα­ναν. Θα α­να­στη­θούν πρώ­τα οι ψυ­χές των πι­στών, έ­πει­τα δε, κα­τά την η­μέ­ρα της Κοι­νής Α­να­στά­σε­ως, και τα σώ­μα­τα. Ε­άν ο Κύ­ριος με­τά την α­νά­στα­σή Του α­να­λή­φθηκε στον ου­ρα­νό "εν δε­δο­ξα­σμέ­νη σαρ­κί", και κά­θι­σε στα δε­ξιά του Θε­ού, έτσι και ε­μείς θα α­να­λη­φθούμε στους ου­ρα­νούς μέ δο­ξα­σμέ­να σώ­μα­τα, με την δύ­ναμη του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος, και θα γίνουμε «συγ­κλη­ρο­νό­μοι Χρι­στού» και «κοι­νω­νοί της Θε­ό­τη­τας». (Α´ Πε­τρ. δ´ 13, Β´ Πε­τρ. α´ 4, Ρωμ. ζ´ 17, Β´ Τιμ. β´ 11-12 κ.α.).

Πηγή

π. Ιωάννη (μοναχού) - Λόγος περί Γάμου Ορθοδόξου

July 30, 2017, 12:13 pm

≫ Next: Το Συναξάρι του Αυγούστου

≪ Previous: Στον δρόμο προς την Μεταμόρφωση ...

$

0

0

Όταν ζούσε ακόμη ο σύγχρονός μας Άγιος Πορφύριος ο Μπαϊρακτάρης (=σημαιοφόρος) ο Καυσοκαλυβίτης πηγαίναμε, νεαροί τότε 1982-1984, στο Μήλεσι Αττικής όπου ήταν εγκατεστημένος σε ένα παλιό τροχόσπιτο –πάνω σε τσιμεντόλιθους- πριν καν ο Άγιος (1906-1991) 

χτίσει το τεράστιο ησυχαστήριο της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.

Το ιερό ησυχαστήριο χτίστηκε και ολοκληρώθηκε από το 1985-1991 κτιριακά ενώ ακόμη και τώρα σταδιακά ολοκληρώνεται: αγιογραφίες κλπ.

Τότε λοιπόν, την περίοδο 1982-1984 μου είχε κάνει εντύπωση πως πήγαιναν και πολλοί αρραβωνιασμένοι και παντρεμένοι και τον παρακαλούσαν από τη μια να ευλογήσει τη μνηστεία τους ή την οικογένειά τους, από την άλλη να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν διάφορα προβλήματά με τον/την σύντροφό τους ή τον/την σύζυγό τους. Απόρησα, σαν τελείως άπειρος στα πνευματικά, τι ξέρει ένας άγαμος και ολιγογράμματος αρχιμανδρίτης για έρωτες, αρραβώνες και γάμους και οικογένειες και παιδιά και τα παρόμοια.

Η απορία μου λύθηκε όταν το 1994 ο νυν σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος Βλάχος –τότε αρχιμανδρίτης- στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου Αχαρνών, μας είπε -σε μια παρέα έκπληκτων νέων (25 χρονών κατά μέσον όρο)- το εξής καταπληκτικό: θυμόταν, μας έλεγε ο κ. Ιερόθεος, ό,τι του έλεγε ο άλλος σύγχρονος άγιος, ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994) ο Εζνεπεκίδης ή Εζνεπίδης ότι δουλειά του ορθοδόξου μοναχού -όταν επικοινωνεί με λαϊκούς έγγαμους ή άγαμους- είναι να τους διορθώνει τον ‘’λογισμό’’δηλαδή να τους τον ‘’ισιώνει’’ όταν ‘’στραβώνει’’ –όταν φυσικά έχει τέτοιο χάρισμα!

Σταδιακά, ωριμάζοντας περισσότερο πνευματικά, διαπίστωσα ότι και άλλοι σύγχρονοι έγγαμοι και άγαμοι αγιαζόμενοι συνάνθρωποί μας ορθόδοξοι Χριστιανοί είχαν το χάρισμα να θεολογούν ορθοδοξότατα τα περί Γάμου και να συμβουλεύουν, να καθοδηγούν, να στηρίζουν, να διορθώνουν, να σώζουν όσους ερωτευμένους, λογοδοσμένους, αρραβωνιασμένους και έγγαμους είχαν προβλήματα στην ανδρόγυνη συνύπαρξή τους!

Σκέφθηκα λοιπόν να καταθέσω περιληπτικά το ‘’ζουμί’’ των αγιοπνευματικών δογματικών εμπειριών τους περί ορθοδόξου Γάμου. Στο δίτομο έργο του σεβασμιοτάτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου Βλάχου1αναφέρεται η θεόπνευστη ρήση–θέση του μακαριστού π. Ιωάννη Ρωμανίδη (1924-2001): ‘’Οι Άγιοι ορθόδοξοι Χριστιανοί κάθε εποχής, από την εποχή των Αποστόλων μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού βίωναν, βιώνουν και θα βιώνουν άμεσα, ρεαλιστικά, ‘’επιστημονικότατα’’ την Άκτιστη Θεία Ενέργεια, το Άκτιστο Φως, του Θεανθρώπου Χριστού και δια κτιστών διανοητικών ρημάτων –λόγων- κατέγραφαν, καταγράφουν και θα καταγράφουν αυτή την κοινή τους εμπειρία, την κοινή τους Δογματική Ορθόδοξη, εμπειρική, βιωματική συνείδηση. Η έκφραση της ίδιας και κοινήςαγιοπνευματικής εμπειρίας καταγράφεται απαράλλαχτη στην αλληλουχία των αιώνων και αποτελεί την κοινή μας ορθόδοξη Δογματική παράδοση (Αγία Γραφή, δογματικοί κανόνες και όροι Αγίων Οικουμενικών ορθοδόξων Συνόδων) και πολλά πατερικά ορθόδοξα κείμενα (ποιμαντικά, λατρευτικά κλπ).Αυτή η έκφραση της αγιοπνευματικής εμπειρίας περιλαμβάνεται και σε όλες τις ορθόδοξες ακολουθίες των Εκκλησιαστικών μυστηρίων π.χ. του Γάμου ή της βάπτισης ή της θείας Λειτουργίας κλπ. Έτσι εξηγείται το φαινομενικά ‘’παράδοξο φαινόμενο’’ τους καλύτερους λόγους περί Γάμου να τους έχει εκφωνήσει ο άγαμος Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) και τους καλύτερους λόγους περί Μοναχισμού ο έγγαμος Άγιος Γρηγόριος Νύσσης (335-395 μ.Χ.)

Επίσης περί Ορθοδόξου Γάμου έχουν μιλήσει ορθόδοξοι Άγιοι, όπως ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (580-662 μ.Χ.), ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως (1845-1920 μ.Χ.), ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (1906-1991), ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994), ο άγιος Γέροντας Αναστάσιος ο Κουδουμιανός στην Κρήτη (1925-2013 μ.Χ.) και πολλοί άλλοι που θα κουράσω πολύ να τους αναφέρω και σίγουρα θα ξεχάσω και μερικούς.

Συγχωρέστε με λοιπόν και ανεχθείτε με να καταγράψω μια ‘’κουταλίτσα’’ αγιοπνευματικό ορθόδοξο ‘’ζουμάκι’’ περί Ορθοδόξου Γάμου.

Στον πλανήτη μας, στη Γη μας, τον πρώτο Άγιο Γάμο τον ιερούργησε η ίδια η Αγία Τριάδα –πριν την Σάρκωση του Θεού-Λόγου– εδώ και χιλιάδες χρόνια μέσα στον κήπο της Εδέμ, στον κτιστό και νοητό παράδεισο. Μάλιστα στο πρότυπο Εβραϊκό κείμενο ο πρωτόπλαστός Άνδρας ο Αδάμ εβραϊκά ονομάζεται ΙΣ (=Άνδρας) και η Εύα ΙΣΑ (=Ανδρίδα) [2]. Ο ίδιος ο Αγιοτριαδικός Θεός μας, λοιπόν, -πριν ακόμη σαρκωθεί ο Λόγος (το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας)-πλάθει και εμψυχώνει το πρώτο ανδρόγυνο ζεύγος επί του πλανήτη μας και τους ιερουργεί και τον Γάμο τους. Το φθονερό ταγκαλάκι (=ο Διάβολος), όμως, αρχίζει και διαβάλει (=συκοφαντεί) τον Αγιοτριαδικό μοναδικό Θεό μας στους πρωτοπλάστους σαν ψεύτη. Υποκινεί τους απονήρευτους πρωτόπλαστους με πονηρές του σκέψεις (λογισμούς) σε παρακοή προς την Αγία μας Τριάδα και τα καταφέρνει. Οι πρωτόπλαστοι βλακωδέστατα παρακούουν στον Αγιοτριαδικό μας Θεό χάνουν την άκτιστη Θεία Χάρη, Θεία Ενέργεια, που τους Αγιοποιούσε μέχρι τότε και ψυχοσωματικά αρρωσταίνουν και αρχίζουν να ‘’αμαρτοποιούνται’’, να ‘’δαιμονοποιούνται’’. Από τότε κληροδοτούν σε εμάς τους απογόνους τους –μέσω του άρρωστου DNA- τα λεγόμενα αδιάβλητα (=ακατηγόρητα) πάθη, τους ‘’δερματίνους χιτώνες’’ μας: πείνα, δίψα, αρρώστιες, σωματικό θάνατο και άρρωστη κυτταρική μνήμη –μέσω των 24.000 περίπου γονιδίων μας, του DNAμας-. Ο Θεός μέσα σε αυτό το DNAεπιτρέπει και τις σωματικές ροπές προς τα διαβλητά (=κατηγορητέα) πάθη, δηλαδή ροπές (τάσεις) προς φιληδονία, φιλαργυρία, φιλοδοξία, αλκοολισμό, σοδομισμό, έκφυλη διεστραμμένη φιλοσαρκία, νευρικές παθήσεις κλπ.

Παράλληλα κληρονομήθηκε και η τάση της ψυχής μας να παρασύρεται η προσοχή της, η αίσθησή της, το μάτι της, ο Νους της, λόγω της σωματικής μας μεταπτωτικής παχύτητας στην διανοητική φαντασία μας. Μέσω της μεταπτωτικής μας φαντασίας οι Δαίμονες προσπαθούν και, δυστυχώς, τα καταφέρνουν ‘’θαυμάσια’’ να μας παρασέρνουν και να μας πείθουν να κάνουμε ανυπακοή στο Θείο Θέλημα. Να μην δεχόμαστε την αιώνια προτροπή του Θεού που αγαπητικά με υπομονή και σεβόμενος την θεοδώρητη ελευθερία μας (Θεοειδή εικόνα μας) θέλει να μας αγιάζει αιώνια χωρίς ίχνος κακίας, τιμωρίας και εκδικήσεως εκ μέρους Του! Έτσι η ψυχή μας από την κοιλίτσα της μάνας μας συντομότατα αρχίζει σταδιακά να αλλοιώνεται, να ‘’αμαρτοποιείται’’, να ‘’δαιμονοποιείται’’, να ‘’χαλάει’’. Έτσι όλη μας η ψυχοσωματική ύπαρξη γίνεται όσο μεγαλώνουμε αμαρτωλή, διεστραμμένη, φιλήδονη, φιλάργυρη, φιλόδοξη τόσο που όχι μόνον μισούμε και νιώθουμε σαν ‘’κόλαση’’ Τον όλο τέλεια, άτρεπτη, ταπεινή, ανιδιοτελή αγάπη Θεό μας αλλά ταυτόχρονα νιώθουμε σαν κόλαση και τους συνανθρώπους μας και την κτήση δηλαδή την Θεόπλαστη δημιουργία, την Άλογη κτήση, που μας περιβάλλει, δηλαδή τον κόσμο (=κόσμημα).

Αυτό το πανανθρώπινο μεταπτωτικό βίωμα το εξέφρασε παραστατικότατα ο υπαρξιστής απελπισμένος Γάλλος φιλόσοφος, ο Jean-PaulSartre [3]όταν υποστηρίζει: ‘’κόλαση είναι οι άλλοι’’ (1905-1980) [4].

Όλα αυτά τα συνοψίζει ο Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής στην θεολογία του περί γάμου και αναφέρει τα εξής: ο Θεός δεν δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα να έχουν ηδονή και οδύνη στο σώμα. Η ηδονή ήταν αρχικά Θεϊκή χορηγία και δύναμη της ψυχής για να μπορεί να κινηθεί ο άνθρωπος προς την θεωρία του Θεού. Μετά την αμαρτία και την απογύμνωση του ανθρώπου από το φως του Θεού η ηδονή μεταφέρθηκε από την ψυχή στο σώμα και τότε ο Θεός επέτρεψε να εισέλθει η οδύνη για να χαλιναγωγηθεί και να θεραπευτεί η ηδονή. Επομένως, κάτι που εισήγαγε στο σώμα το γνωμικό θέλημα του ανθρώπου δηλαδή την ηδονή, ο Θεός το οικονόμησε μέσα στον γάμο για να είναι η κινητήρια δύναμη της συμπληρωματικής ενώσεως των δυο φύλων και του καρπού της αγάπης των δυο που είναι η παιδοποιία. Εάν δεν υπήρχε ο δελεασμός της ηδονής, κανείς ίσως, δεν θα ήθελε να εισέλθει μέσα στην ισόβια βάσανο-οδύνη των περαιτέρω προβλημάτων του γάμου και της παιδοποιίας.

Ο Θεός όμως έθεσε και κανόνες λειτουργίας του μεταπτωτικού γενετησίου αυτού φαινομένου και αυτοί οι κανόνες ονομάζονται άσκησις και εγκράτεια, δηλαδή ο γάμος δεν είναι αχαλιναγώγητη και απειθάρχητη μορφή ζωής. Ο εν Χριστός γάμος πραγματώνει αρχικά το σκοπό του με το να διασώζει την μεταπτωτική φυσιολογικότητα και στοχεύει μέσω των κανόνων λειτουργίας, που έθεσε ο Θεός, στον εσχατολογικό σκοπό του που είναι η επάνοδος της ηδονής από το σώμα στο νου-ψυχή, όπως ήταν η αρχική χορηγία του Θεού μέσα στον κήπο της Εδέμ. Αυτό, για να το αναλύσουμε πιο πρακτικά, είναι κατασταλαγμένη αγάπη των συζύγων που είναι απαλλαγμένη από κάθε εμπαθές στοιχείο και βιώνεται σαν κοινωνία με τον Θεό και μεταξύ τους με απόλυτα αδελφικό τρόπο. Αυτό εννοεί ο Απόστολος Παύλος όταν γράφει ό,τι μέσα από την διαρκή άσκηση του γάμου οι άνδρες υπερβαίνουν σταδιακά κάθε έννοια ερωτικής σαρκικότητας και απολαμβάνουν εν Χριστώ την απόλυτη ψυχική ταύτιση και τον αγιοπνευματικό σύνδεσμο αγάπης με τις γυναίκες τους: ‘’ἵνα καὶ οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες ὦσι’’ (Α’ Κορ.7,29)

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύει το θαύμα της Κανά, όταν το γλυκόπιοτο κρασί δόθηκε τελευταίο μετά από θαυμαστή παρέμβαση του Κυρίου ό,τι αυτό συμβολίζει την ολοκλήρωση του πνευματικού σκοπού του γάμου, που η ψυχική ένωση των συζύγων μεταξύ τους και με τον Χριστό υπερβαίνει κάθε μεταπτωτική επιρροή και αυτή είναι η πιο γλυκεία περίοδος της συζυγής τους διαβιώσεως.

Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας υποστηρίζουν ό,τι και ο γάμος και η αγαμία, όταν είναι εν Χριστώ, αποβλέπουν με ασκητική πρακτική να θεραπεύσουν την ηδονή στα τρία μεγάλα μεταπτωτικά εκβλαστήματα της φιλαυτίας, ήτοι την φιληδονία, την φιλαργυρία και την φιλοδοξία. Οι μοναχοί -με τον θεάρεστο πνευματικό αγώνα τον οποίο αναλαμβάνουν- θεραπεύουν το θεμελιακό πάθος της σαρκικότητος με τον ισόβιο αγώνα για διατήρηση της ψυχοσωματικής τους παρθενίας, την φιλαργυρία με απόλυτη ακτημοσύνη και την υπερηφάνεια-φιλοδοξία με την συντριβή του εγώ, που δημιουργεί η ευλογημένη υπακοή.

Οι έγγαμοι τώρα οφείλουν και εκείνοι να γίνουν ασκητές με άλλο τρόπο, να θεραπεύσουν τα ίδια πάθη μιμούμενοι τους μοναχούς όχι ως προς τους εξωτερικούς τύπους αλλά ως προς την ουσία του πνευματικού αγώνος. Εκεί που οι μοναχοί έχουν ακτημοσύνη για να δαμάσουν την φιλοκτημοσύνη και την πλεονεξία, οι έγγαμοι βάζουν την λιτότητα, αυτάρκεια και ελεημοσύνη. Στην θέση της μοναχικής υπακοής οι έγγαμοι, τοποθετούν την συζυγική ανοχή και την υπακοή -σε μια ευρύτερη έννοια- που οφείλουν να έχουν σε κάποιον έμπειρο και διακριτικό πνευματικό πατέρα. Και τέλος, ο αγώνας των μοναχών για ισόβια παρθενία αντικαθίσταται από τους εγγάμους από τον γάμο όπως μας τον περιγράφει ο άγιος Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ: ‘’…ο καθαγιασμένος γάμος, ο πειθαρχημένος, ο χωρίς διαστροφή, διατηρεί τον άνθρωπο φυσικά και ηθικά, ενώ κάθε άλλη μορφή σαρκικής απολαύσεως έστω και υπό ονειρώδη μόνον μορφή διαφθείρει ολόκληρο τον άνθρωπο, δηλαδή την ψυχή και το σώμα …εκτός του ευλογημένου γάμου κάθε άλλη μορφή σαρκικής ζωής είναι πνευματικώς ή κατώτερη (=ο Γέροντας εννοεί εφάμαρτη) ή παρά φύση’’ [5]. Όταν κατ’ αυτό τον τρόπο ασκούνται πνευματικά και οι έγγαμοι, μετέχουν προοδευτικά όλο και περισσότερο στην αγιαστική Χάρη του Θεού και δεν υπολείπονται στην μεταμορφωτική διαδικασία του νοός αυτών, των αφθάρτων αγαθών της μοναχικής τελειώσεως.

Αυτή όλη η άρρωστη κοινή μας μεταπτωτική κατάσταση –όπως αναφέραμε και παραπάνω- ‘’ανάγκασε’’ τον Αγιοτριαδικό μας Θεό να επιτρέψει να έχουμε έντονη ζωώδη [6]γενετήσια ορμή από παιδιά, για να συνεχίζεται η διαιώνιση του ανθρωπίνου είδους -αφού λόγω μεταπτωτικού εγωισμού, φιλαυτίας και χρησιμοθηρίας κλπ- θα μισούσαν οι Άνδρες τις Γυναίκες [7]και δεν θα ήθελαν να αλληλοσυμβιώσουν στον κοινό συζυγικό ζυγό –αν δεν υπήρχε η μεταπτωτική σεξουαλική γενετήσια ορμή [8]-.

Όλα αυτά τα μεταπτωτικά ψυχοσωματικά ασθενήματα είναι, δυστυχώς, κοινά σε όλους μας εγγάμους και αγάμους και όλοι από αυτά υποφέρουμε. Τα προβλήματα μέσα και έξω από τον Γάμο -και πριν και μέσα σε αυτόν- είναι συμπτώματα, ‘’παράπλευρες απώλειες’’, της ψυχοσωματικής μας αμαρτωλότητας που ξεκινά, τρέφεται και αναπτύσσεται από ετούτη την ζωή και αιώνια. Τα μεταπτωτικά αυτά ψυχοσωματικά ασθενήματα συνεχίζουν να ενεργούν στην παρούσα και αιώνια ζωή αν δεν μας θεραπεύσει, ‘’αγιοποιήσει’’ ο Θεάνθρωπος Χριστός μας με την ασκητική και μυστηριακή ορθόδοξη ζωή μας είτε είμαστε έγγαμοι είτε είμαστε άγαμοι!

Πορνείες, μοιχείες, εκτρώσεις, μαλώματα μέσα στον γάμο μας από λογισμούς ξεκινάνε και εξελίσσονται, κορυφώνονται, εξωτερικεύονται σαν διενέξεις, διαζύγια, , εγκλήματα πάθους κλπ.

Πρακτικά τι πρέπει να κάνουμε; Η αγιοπνευματική ορθόδοξη πείρα μας προτρέπει:

Κοινή εξομολόγηση και προσευχητική ζωή και μυστηριακή ορθόδοξη ζωή του ανδρογύνου με ΥΠΑΚΟΉ και εξομολόγηση σε κοινό πάντα πνευματικό, αρκεί να είναι κανονικός ορθόδοξος ιερέας, δηλαδή να έχει κανονική ιεροσύνη, να μην είναι καθηρημένος, και να είναι φορέας της ορθόδοξης ασκητικής μυστηριακής ζωής (δηλαδή παρόλη την αμαρτωλότητα που ανθρώπινα, όπως όλοι μας έχει), το λιγότερο τουλάχιστον να προσπαθεί να αγωνίζεται, να μετανοεί ορθόδοξα. Η επιλογή κοινού διακριτικού αγιοπνευματικού κανονικού ορθόδοξου πνευματικού ιερέα είναι σοβαρότατη, θείο δώρο, και πρέπει να αποτελεί πόθο και προσευχή μας. Άλλωστε όπως λένε σοφά και οι Αμερικανοί: ‘’Ο έξυπνος επιτυχημένος άνθρωπος πρέπει να ψάχνει και να βρει καλό γιατρό, δικηγόρο και παπά’’.

Βασικότατο επίσης είναι να μην δίνουμε σημασία στους λογισμούς που μας έρχονται στο νου μας ή σαν ιδέες και γνώμες του οποιουδήποτε. Με το σκεπτικό ό,τι οι σκέψεις-λογισμοί, που κυκλοφορούν στην φαντασία μας, στο μυαλό μας είναι –δυστυχώς- σχεδόν όλοι δαινομονοκίνητοι. Βέβαια οι πονηρότατοι δαίμονες προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχουν για να μην τρομάξουμε και τους αποφύγουμε, όπως προπτωτικά στους πρωτοπλάστους. Έτσι και σε μας τους μεταπτωτικούς απογόνους των πρωτοπλάστων κρύβονται μέσα σε φανταχτερές όμορφες ιδέες, φιλοσοφικές και θρησκευτικές –όπως μέσα από ένα ομορφότατο ‘’φίδι’’ μίλησε ο διάβολος στους πρωτοπλάστους, και τους κορόϊδεψε. Το ίδιο κόλπο κάνει και σε μας. Έτσι μας οδηγεί σε ‘’εθελοθρησκείες’’ αμετανοησίας με την μορφή ορθόδοξης, αλλόδοξης και ετερόδοξης αιρετικής υπαρξιακής εκκοσμικευμένης αμετανόητης αμαρτωλότητας και προσπαθεί να μας διαλύσει, διαβάλει, συκοφαντήσει κάθε υγειή σχέση με τον Χριστό, την ορθόδοξη Εκκλησία και συνανθρώπους, μέσα και έξω από τον γάμο.

Να ξέρουμε ό,τι από μόνοι μας είμαστε τελείως ανίσχυροι ψυχοσωματικά. Ο Χριστός μας, μάς έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Αν για ένα δευτερόλεπτο αποσύρει την άκτιστη Ενέργειά Του τότε όλη η λογική και άψυχη υλική κτήση θα εκμηδενιστούν ακαριαία. Παράλληλα, η ψυχοσωματική μας αμαρτωλότητα και οι δαίμονες είναι κατά πολύ δυνατότεροι από εμάς (όταν λείπει η Θεία Χάρις που μας ενισχύει). Η αμαρτωλότητα μας, τα πάθη μας, οι δαιμονικοί μας λογισμοί, οι δαίμονες θα μας συνέτριβαν, θα μας κατασπάρασσαν, -όπως άγρια θηρία κατασπαράσσουν ανυπεράσπιστα, νεογέννητα νήπια- αν δεν μας κράταγε –κυριολεκτικά- απόλυτα, προστατευτικά, μέσα στην αγκαλιά της Αγίας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας (Θεοτόκου) ο Χριστός μας, μαζί με όλους τους Αγίους και τους Αγγέλους Του! [9]Άλλωστε ας θυμηθούμε το γραφικό ‘’Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες’’ (Ψαλ. 126,1)

Συμπληρωματικά να αναφέρουμε ότι πρέπει οι έγγαμοι να αποφεύγουν ως δια πυρρός τις πάρα φύσιν σαρκικές σχέσεις-ομοφυλοφιλική πρακτική (δηλαδή στοματικό και πρωκτικό έρωτα) μέσα στον γάμο τους. Όλα αυτά προέρχονται από την ακόρεστη φιλαυτία που είναι η μητέρα όλων των παθών. Στην περίπτωση αυτή οι σύζυγοι δεν βιώνουν την αρχή της ισοτιμίας ούτε και το περιεχόμενο της αυθεντικής αγάπης που πρακτικώς μεταφράζεται ως σεβασμός, λεπτότητα, αξιοπρέπεια και έντιμη αντιμετώπιση αλλά πασχίζουν -κυρίως οι άνδρες- που έχουν πιο έντονο το επιθυμητικό της ψυχής να μεταχειρίζονται τις γυναίκες τους ως ευτελή υποκείμενα, ως απλά σαρκικά όργανα, ως μέσα αισχίστης γι΄αυτούς ηδονής, ως υποχείρια όντα, ως κρέατα ηδονιστικά για τις διαστροφικές επιλογές της φιλαυτίας τους, που καταλήγουν να πραγματώνονται με τα άκρως ανώμαλα γούστα τους. Όντως απάνθρωπη συμπεριφορά στα πρόσωπα που δια βίου έχουν συνδέσει την ζωή τους, η πλέον βαθιά σήψη και ηθική κατάπτωση!

Οι Άγιοι Πατέρες παιδαγωγούν θεραπευτικά τις ανωτέρω έκτροπές μέσα στον γάμο, πολύ αυστηρότερα και από την ομοφυλοφιλία [10]. Πρώτον διότι είναι γενεσιουργό αίτιο της ομοφυλοφιλίας, δεύτερον διότι αφήνουν την καθαρή φυσική δυνατότητα που τους παρέχει ο γάμος και ορμούν στην εμετική παρά φύσιν ακαθαρσία (λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ‘’την κατά φύσιν αγνοήσαντες εις την παρά φύσιν έδραμον’’ δηλαδή καθιστούν αθέατη την διαστροφή κάτω από τον φυσιολογικό μανδύα του γάμου) και τρίτον, το και βασικότερο, διότι βλασφημείται το Άγιο Πνεύμα το οποίο δια του γάμου δημιουργεί ψυχική και σωματική αρμονία, και όχι καταστρατήγηση των κανόνων της ανθρώπινης φυσιολογίας και ακατάσχετη βία. Αυτή η βία –όταν συμβαίνει- εισπράττεται από το άλλο μέρος της συζυγίας και επιστρέφει ως δυνατότερη βία στον αρχικό υπαίτιο. Είναι δηλαδή βέλος που λειτουργεί μπούμερανγκ και στην επιστροφή του εμφανίζεται πιο ενισχυμένο. Λέγοντας βία εννοούμε εδώ και το συμπληρωματικά (ψυχή και σώματι) αταίριαστο και όχι μόνο το διαδικαστικά καταναγκαστικό. Έτσι το πειρασμικό πνεύμα καταστρατηγεί την ψυχική ενότητα, μπλοκάρει ολόκληρη την συζυγία και στο τέλος η φίλαυτη βία-λαγνεία τα κάνει όλα ‘’Βιετνάμ’’. Ο Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ σύγχρονος Θεοδίδακτος, συμπαντικός επιστήμονας και μεγάλος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής επισημαίνει ό,τι πολύ εύκολα, χωρίς την χάρη του Θεού, μπορεί η επιθυμία του κατά φύσιν να μεταστραφεί προς το παρά φύσιν με όποιες επιπτώσεις έχει αυτή η κατακόρυφα πτωτική διαδικασία. [11]

Και ο σύγχρονος μεγάλος άγιος ιεροκήρυκας, ομόψυχος και ομόγνωμος του μακαριστού Αυγουστίνου Καντιώτη, μακαριστός αρχιμανδρίτης Χριστόφορος Καλύβας γράφει επί του θέματος τα εξής χαρακτηριστικά: ‘’…η παρά φύσιν ασέλγεια του ανδρογύνου, υποκειμένη εις αυστηρά επιτίμια, διαπράττεται και προς τον σκοπόν της αποφυγής της τεκνογονίας, και έτσι αυτή η πληγή διπλούν το αμάρτημα απεργάζεται: και την άρσιν του σκοπού του γάμου και την ατίμωσιν της γυναικός συζύγου… καταντά δε εκ συνηθείας πολλάκις εις φυσικήν μίξην… αφού η σεξουαλική διαστροφή και έργω ακολασία είναι πρωτίστως και κυρίως υπόθεσις του δράστου ασελγούς και της ψυχοπαθολογίας’’. [12]

Ο μακαριστός σύγχρονος, μεγάλος, λαϊκός ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος αναφέρει σε ομιλία του περί των Αγίων Αγγέλων, ό,τι ο φύλακας άγγελος που ακολουθεί τον κάθε ορθόδοξο χριστιανό -από την αρχή της βαπτίσεώς του- δεν τον εγκαταλείπει ποτέ παρά μονάχα στην διάπραξη της παρά φύσιν ασελγείας. Όλα προσπαθεί να τα δικαιολογήσει ο φύλακας άγγελος, μέσα στην μεταπτωτική αδυναμία του ανθρώπου, αυτό όμως -όπως αιτιολογούν οι Άγιοι Πατέρες- δεν μπορεί να σταθεί μέσα του, δεν υπάρχει στα ζώα, είναι σημείο σιχαμερής αποστροφής πρωτίστως από τους Αγγέλους και ενδεικτικό της δαιμονικής αλλοιώσεως της ψυχοσωματικής ολότητας του ανθρώπου. 

Αυτά πρέπει να τα προσέχουν ιδιαιτέρως οι σύζυγοι γιατί όπως βεβαιώνουν σύγχρονοι άγιοι ορθόδοξοι Γέροντες (Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και ο άγιος Γέροντας Αναστάσιος [1925-2013] της ιεράς μονής Κουδουμά στην Κρήτη) [13]και ο έτι ζών άγιος Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης και οι ίδιοι οι γονείς δαιμονοποιούνται από τώρα και αιώνια και κινδυνεύουν, άθελά τους, να μολύνουν την ψυχοσωματική τους οντότητα και να μεταδώσουν στα τυχόν παιδιά τους, μέσω της κυτταρικής μνήμης του DNA, που θα κληροδοτήσουν σαν γεννήτορες στα αθώα και άφταιγα παιδάκια τους αμαρτωλή ψυχοσωματική κληρονομούμενη ‘’ροπή’’ προς έκφυλη σαρκική ετερόφυλη ή ομοφυλόφιλη σεξουαλική ζωή, δηλαδή το 30% της ψυχοσωματικής οντότητας του ανθρώπου. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει σχετικά: ‘’των γαρ εκουσίων τα ακούσια εισίν έκγονα’’.

Μάλιστα, επισημαίνει ο άγιος Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης, η παρά φύσιν ζωή των γονέων είναι η βασικότερη αιτία της κακοδαιμονίας που χαρακτηρίζει ολόκληρον τον πλανήτη, η μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής μας. Ο όσιος Γέροντας χρησιμοποιεί το παράδειγμα της πηγής, της δεξαμενής και του δικτύου ύδρευσης: όταν –λέγει- μολυνθεί μια πόλη ολόκληρη από το νερό πηγαίνουμε και ελέγχουμε την δεξαμενή που τροφοδοτεί την υδροφόρο διασωλήνωση. Και όταν και εκεί δεν διαπιστώσουμε την αιτία του κακού ελέγχουμε την πηγή που διοχετεύει το υδάτινο απόθεμα στην δεξαμενή. Σήμερα, λέγει ο Γέροντας, μολύνθηκε η κοινωνία γιατί δηλητηριάστηκε η δεξαμενή που την τροφοδοτεί δηλαδή η οικογένεια και μολύνθηκε το περιεχόμενο της οικογενειακής ζωής γιατί δηλητηριάστηκε η πηγή της οικογενείας που είναι ο γάμος. Όλα αυτά τα θανατηφόρα έκτροπα των συζύγων εκτρέπουν τον γάμο από την προοπτική του υπέρ φύσιν στην σατανική εξομοίωση του παρά φύσιν και δηλητηριάζουν την δεξαμενή της οικογενείας και ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο με το διεστραμμένο DNAκαι τα δαιμονικά μικρόβια που διοχετεύουν. Βέβαια η κληρονομούμενη και επίκτητη αμαρτωλότητα των γονέων προς τα παιδιά τους περιορίζεται, θεραπεύεται, εξαγιάζεται από τον Χριστό μας, όταν σαν γονείς μετέχουμε –το ανδρόγυνο- σε κοινή ορθόδοξη ασκητική και μυστηριακή ζωή, όπως εύγλωττα προαναφέραμε.

Γνωρίζουμε, βέβαια, ότι τελευταία, ακόμη και μέσα από τον χώρο της εκκλησίας έχουν, ορισμένοι, αντίθετες απόψεις επί του θέματος. Ουδόλως περίεργο. Να θυμηθούμε από τα αρχαία εκκλησιαστικά χρόνια παρόμοιες τάσεις και αμοραλιστικές κινήσεις όπως οι Νικολαΐτες, οι Καρποκρατιανοί και προπαντώς οι Βορβορίτες, που κατά τον Άγιο Επιφάνιο Κύπρου [14]έστεργαν, εποιούσαν και προωθούσαν με ‘’θεολογικό’’ επικάλυμμά τέτοιες βδελυρότατες αφύσικες πράξεις. Αυτά εκκολάφτηκαν από τα πρώιμα αποστολικά χρόνια γι’ αυτό καυτηριάστηκαν με δριμύτατο τρόπο από τον Απόστολο Παύλο στο Α’ Κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής του και στις σχετικές επιστολές των Αποστόλων Πέτρου και Ιούδα του Αδελφοθέου. Το αυτό γίνεται και στην εποχή μας. Να είναι άραγε σοφιστική μέθοδος για κατευνασμό του συνειδησιακού ελέγχου επί των πραχθέντων εκ των ιδίων των θιασωτών της φυσικής μετάλλαξης του ανθρώπου; Ο Καρδιογνώστης Κύριος γνωρίζει… τους αγαπάμε εν Χριστώ, τους σεβόμαστε αλλά ουδόλως λαμβάνουμε υπόψιν σοφιστικούς στοχασμούς και ανθρωποπαθή επιχειρήματα.

Επί του ιδίου θέματος και ο άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ γράφει: ‘’…γνωρίζουμε ό,τι πολλοί προσεγγίζουν εντελώς διαφορετικά αυτό το θέμα αλλά μήπως ο λόγος της Αγίας Γραφής ‘’Ου μη εγκαταμείνει το πνεύμα μου εν αυτοίς , δια το είναι αυτούς σάρκας (Γεν. στ’. 3), δεν αναφέρεται σε αυτούς;’’[15].

Κλείνοντας εύχομαι ολόψυχα ο Χριστός μας να φωτίσει, να σώσει, να αγιοποιήσει όλους μας Ορθοδόξους, ετεροδόξους, αλλοδόξους. Να μας αγιάζει όλους έγγαμους και άγαμους. Το Άκτιστο Φως του Χριστού μας, το πλήρες αιώνια, ταπεινή αγάπη να μας πείσει, ελεύθερα όλους, ό,τι έχουμε ανάγκη της θεραπείας Του. Εύχομαι όλοι μας να ζήσουμε αιώνια το Άκτιστο Θείο Φως, θεραπευτικά, καθαρτικά, αγιαστικά από τώρα και αιώνια.

Έτσι χωρίς λογισμούς απελπισίας ας ξεκινήσουμε από σήμερα, από τώρα, φιλότιμα, όπως τονίζει ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994 μ.Χ.) ορθόδοξη πνευματική ασκητικό-μυστηριακή ζωή στην οποία συνεχώς μας καλεί ο Χριστός μας, όλους τους ανθρώπους, ορθοδόξους, ετεροδόξους, αλλοδόξους, εγγάμους, αγάμους, λαϊκούς, μοναχούς.

Συγχωρέστε με παρακαλώ για την πολυλογία μου. Αν άθελά μου είπα ανόητα πράγματα δείξτε κατανόηση και πάλι ο Χριστός μας να μας εξαγιάζει από τώρα και αιώνια όλους, όλοι να ζούμε το άκτιστο φως σαν αγιοποιό αιώνιο παράδεισο! ΑΜΗΝ, ΓΕΝΟΙΤΟ.

Τέλος και τω Θεώ δόξα.

*******

1 ‘’Εμπειρική Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις παραδόσεις’’ του π. Ιωάννη Ρωμανίδη (2011), έκδοση: Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου, Ακραίφνιο Βοιωτίας

2 Βλέπε: Γένεσις (κείμενο, μετάφραση, ανάλυση, σχόλια) υπό Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ.Ιερεμία Φούντα (2004), έκδοση: Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδας

3 ‘’Το είναι και το μηδέν’’ (επίτομο), δοκίμιο φαινομενολογικής οντολογίας (2008), SartreJean-Paul, έκδοση: Παπαζήση

4 Βλέπε και ‘’Χριστιανισμός και Ανθρωπισμός’’ Νικολάου Π.Βασιλειάδη, έκδοση: Αδελφότητας Θεολόγων ‘’Ο Σωτήρ’’

5 Βλέπε: ’Άσκηση και Θεωρία’’ σελ.61-62. Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, έκδοση Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex-England

6 ‘’…καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς’’ (Ψαλμ.48,21)

7 Περί διαχύσεως του νου σε λογισμούς και φαντασίες βλέπε: ‘’Ψυχική ασθένεια και υγεία’’ (διάλογος), α΄έκδοση 1987, Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου κ.Ιεροθέου Βλάχου, έκδοση: Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου, Ακραίφνιο Βοιωτίας

8 Βλέπε Λόγοι περί Γάμου και Ερμηνεία στην Γέννεση, Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων και Εκκλησιαστικών Συγγραφέων (ΒΕΠΕΣ), επιμέλεια καθηγητή Παναγιώτη Χρήστου, Θεσσαλονίκη

9 Βλέπε και: ‘’Άνθρωπος και Θεάνθρωπος’’, Αρχιμανδρίτου Ιουστίνου Πόποβιτς, έκδοση Αστήρ (2001)

10 Βλέπε ‘’Πηδάλιον της Νοητής Νηός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ήτοι πάντες οι Ιεροί και Θείοι Κανόνες’’ σελ.709, Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου και ιερομονάχου Αγαπίου, εκδότης Ρηγόπουλος (2003)

11 Βλέπε: "Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ"Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου Βλάχου, έκδοση Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου, Ακραίφνιο Βοιωτίας 

12 Βλέπε: ‘’Λεξικό αθλιοτήτων’’ Αρχιμανδρίτου Χριστοφόρου Καλύβα, έκδοση ‘’Ο Σταυρός’’ σελ.33-35

13 Βλέπε και: ‘’Λόγος περί ομοφυλοφιλίας - θεματικής εβδομάδας έμφυλων ταυτοτήτων και σχέδιο νόμου για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου’’, π. Ιωάννη (μοναχού) - 6ος/2017, makkavaios.blogspot.gr και immorfou.org.cy

14 Βλέπε: ‘’Κατά αιρέσεων ογδοήκοντα’’ (Πανάριος), Αγίου Επιφανίου Επισκόπου Κωνσταντείας Κύπρου, Ελληνική Πατρολογία

15 Βλέπε: ‘’Άσκηση και Θεωρία’’ σελ.65. Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, έκδοση Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex-England

Λοιπή βιβλιογραφία:

Α. ‘’Με Πόνο και Αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο’’, Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Λόγοι Α’, έκδοση Ιερό Ησυχαστήριο ‘’Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’’ Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Β. ‘’Βίος και Λόγοι’’ Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, έκδοση Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής Χανίων, Κρήτη

Γ. Ακολουθία του Γάμου (2008), έκδοση: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδας

Δ. ‘’Γάμος: Λιμάνι ή Ναυάγιο;’’, Πέτρος Δ. Χριστοδούλιας, έκδοση: ‘’Ζωή’’

Ε. ‘’Το θαύμα της Κανά και το θαύμα κάθε γάμου’’, (2013) Αρχιμ. Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης, έκδοση: Σαΐτης.

Πηγή

Το Συναξάρι του Αυγούστου

July 30, 2017, 12:13 pm

≫ Next: Γέροντας Αναστάσιος της Ι. Μ. Κουδουμά: «Έρχονται φοβερά δεινά, πυρηνικός όλεθρος…»

≪ Previous: π. Ιωάννη (μοναχού) - Λόγος περί Γάμου Ορθοδόξου

$

0

0

1/ 8

Η πρόοδος του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, ήτοι η έξοδος αυτού εκ του ιερού παλατιού εις την Πόλιν. Των αγίων Επτά Μαρτύρων Παίδων, των Μακκαβαίων Αβείμ, Αντωνίου, Αχείμ, Γουρίου, Ελεαζάρου, Ευσεβωνά και Μαρκέλλου, της μητρός αυτών, Σολομονής, και Ελεαζάρου, του διδασκάλου αυτών. Των εν Πέργη αγίων Εννέα Μαρτύρων: Αλεξάνδρου, Άττου, Ευκλέους, Κατούνου, Κινδέου,
Κυριάκου, Λεοντίου, Μηναίου και Μνησιθέου. Μαρτύρων: Θεοδώρου, Κηρύκου, Μηναίου, Μήνου, Πάπα του Νέου και Πολυεύκτου. Οσιομάρτυρος Ελέσης, της εν Κυθήροις. Οσίων Τιμοθέου, επισκόπου Προκοννήσου, του θαυματουργού, και Αντωνίου του Νέου, του εν Βεροία.

Οι εννέα μάρτυρες, Λέοντιος, Άττος, Αλέξανδρος, Κινδέας, Μνησίθεος, Κυριάκος, Μηναίος, Κατούνος και Ευκλής, έζησαν την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού και του ηγεμόνα Φλαβιανού, στην Πέργη της Παμφυλίας.

Λέγεται πως ένα βράδυ, θέλοντας να μαρτυρήσουν για τον Χριστό, κατέστρεψαν όλα τα αγάλματα που βρίσκονταν στον ειδωλολατρικό ναό της Αρτέμιδος. Συνελήφθησαν και όλοι τους υπεβλήθησαν σε φρικτά βασανιστήρια. Ένα από αυτά ήταν να τους ρίξουν σε ένα κλουβί με θηρία. Όχι μόνο τα θηρία δεν τους σκότωσαν, αλλά αντιθέτως δεν τους πλησίαζαν καν. Όλοι όσοι ήταν μπροστά άρχισαν να μιλάνε για θαύμα. Τότε λέγεται πως ξέσπασε καταιγίδα και μια φωνή προσκαλούσε τους αγίους στον ουρανό. Λίγο αργότερα, οι εννέα μάρτυρες θανατώθηκαν με αποκεφαλισμό.

2/8

Εύρεσις και ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου. Μάρτυρος Φωκά. Νεομάρτυρος Θεοδώρου, του εν Δαρδανελίοις. Οσίων Ιουστινιανού Β’ του ευσεβούς βασιλέως και Βασιλείου του διά Χριστόν σαλού. Οσίας Φωτεινής, της εν Κύπρω.

3/8

Ιερομάρτυρος Στεφάνου, πάπα Ρώμης, και των συν αυτώ. Αγίας Μυροφόρου Σαλώμης. Οσίων Ισαακίου, Δαλματίου, Φαύστου. Εφέσου Ιωάννου του μοναχού και Ιωάννου του νέου. Ιωάννου του ομολογητού και Αντωνίου του Ρώσου. Οσίων Θεοκλητούς και Θεοδώρας της εξ Αιγίνης.

4/8

Των εν Εφέσω αγίων Επτά Παίδων: Αντωνίνου, Διονυσίου, Εξακουστιδιανού, Ιαμβλίχου, Κωνσταντίνου, Μαξιμιλιανού και Μαρτινιανού. Μαρτύρων Θαθουήλ και Ιάς. Οσίου Ιωάννου, του Νέου.

5/8

Προεόρτια της Θείας Μεταμορφώσεως. Ιερομάρτυρος Φαβίου (Φαβιανού), επισκόπου Ρώμης. Μάρτυρος Ευσιγνίου. Μαρτύρων Καττιδιανού και Καττιδίου των αδελφών και Σόλεβ, του Αιγυπτίου. Της αγίας μάρτυρος Ιάς. Ευθυμίου Πατριάρχου Κων/πόλεως και Θύρσου, επισκόπου Καρπασίας. Της αγίας Νόννας, μητρός του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Ευγενίου οσίου, του Αιτωλού.

6/8

Μεταμόρφωσις του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

7/8

Οσιομαρτύρων Αστερίου του θαυματουργού και Δομετίου του Πέρσου. Οσίας Ποταμιάς της θαυματουργού. Νεομάρτυρος Αββακούμ, του εν Θεσ/νίκη. Δαβίδ του «Γέροντος», του εν Ευβοία, Νικάνορος του εν «Ζάβορδα», του θαυματουργού, Υπερεχίου, Ωρ, Δομετίου του σημειοφόρου και Ποιμένος πολύπαθου του Ρώσου. Μάρτυρος Σώζοντος του εκ Νικομηδείας. Ναρκίσσου Πατριάρχου Ιεροσολύμων. Οσίων Θεοδοσίου του Νέου, του ιαματικού, του εξ Αθηνών και εν Άργει ασκήσαντος. Των εν Θηβαΐδι Μυρίων Ασκητών. Οσίας Κανδίδας, της Βυζαντίας.

8/8

Αιμιλιανού, επισκόπου Κυζίκου, του ομολογητού και Μύρωνος, επισκόπου Κνωσού, του θαυματουργού. Μαρτύρων Ελευθερίου και Λεωνίδου, Στυρακίου και Ερμολάου. Νεομαρτύρων Τριαντάφυλλου, του από Ζαγοράς, και Αναστασίου (Βουλγάρου), του εν Θεσ/νίκη. Θεοδοσίου του νέου, ηγουμένου εν τοις Οροβοίς, και Γρηγορίου ζωγράφου, του Ρώσου.

9/8

Αποστόλου Ματθίου. Μαρτύρων Αλεξίου, Δημητρίου, Ιακώβου, Ιουλιανού, Ιωάννου, Λεοντίου, Μαρκιανού, Πέτρου, Φωτίου, Μαρίας και Μάρθας της πατρικίας, των διά την εικόνα του Σωτήρος Χριστού αθλησάντων, και Αντωνίου του Αλεξανδρέως. Οσίου Ψόη.

10/8

Ιερομάρτυρος Σίξτου, Πάπα Ρώμης, του εξ Αθηνών. Μαρτύρων Λαυρεντίου αρχιδιακόνου, Ηραΐδου, Ήρωνος του φιλοσόφου και Ιππολύτου.

11/8

Μαρτύρων Εύπλου του διακόνου, Γαΐου, Γαϊανού, Ζήνωνος, Μακαρίου. Μάρκου και Νεοφύτου. Οσιομαρτύρων Βασιλείου και Θεοδώρου, των Ρώσων. Νεομαρτύρων Αναστασίου του εξ Ασωμάτου και Δημητρίου εξ Αγιάσου της νήσου Λέσβου καταγόμενων και εν Κασαμπά της Μικράς Ασίας αθλησάντων. Νήφωνος, Πατριάρχου Κων/λεως, του από Θεσ/κης. Οσίου Πασσαρίωνος. Ανάμνησις του εν Κερκύρα θαύματος του Αγίου Σπυρίδωνος, καθ’ ο απηλλάγη η πόλις το 1716 της πολιορκίας των Τούρκων.

12/8

Των αγίων μαρτύρων Φωτίου και Ανικήτου.

13/8

Απόδοσις της εορτής της Θείας Μεταμορφώσεως. Μάρτυρος Κορωνάτου. Οσίων Δωροθέου και Δοσιθέου, του υποτακτικού αυτού. Σέριδος, ηγουμένου εν Γάζη.

14/8

Προεόρτια της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Μιχαίου του προφήτου. Μάρτυρος Μαρκέλλου, επισκόπου Απαμείας Συρίας. Μάρτυρος Ουρσικίου του Τριβούνου και Λουκίου του στρατιώτου. Νεομάρτυρος Συμεώνος του Τραπεζουντίου.

Ο ιερομάρτυρας Μάρκελλος έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄, του Μεγάλου. Καταγόταν από το νησί της Κύπρου, όπου και του είχε ανατεθεί η διοίκησή της. Έγινε ιερέας και λίγο αργότερα επίσκοπος Απαμείας της Συρίας. Ίδρυσε πολλές εκκλησίες, γκρεμίζοντας παράλληλα πολλούς ειδωλολατρικούς ναούς. Λέγεται πως σε έναν από αυτούς, ο οποίος δεν γκρεμιζόταν με τίποτα, έριξε αγιασμένο νερό και αμέσως ξέσπασε φωτιά και κάηκε ολοσχερώς. Τον συνέλαβαν και τον έριξαν στην κάμινο, όπου και πέθανε.

15/8

Της Παναγίας, ήτοι μνήμη της σεβάσμιας μεταστάσεως της υπερευλογημένης, ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.

16/8

Ανάμνησις της εισόδου της αχειροτεύκτου Μορφής του Κυρίου Ιησού Χριστού του Αγίου Μανδηλίου, εκ της Εδεσσηνών πόλεως, εις ταύτην την θεοφύλακτον και βασιλίδα των πόλεων ανακομισθείσης. Γερασίμου του Νέου ασκητού, πατρός και προστάτου της νήσου Κεφαλληνίας. Μαρτύρων Αλκιβιάδου και Διομήδους. Νεομαρτύρων Δημητρίου οσίου, του εκ Σαμαρίνης, Νικόδημου του εκ Μετεώρων. Αποστόλου του εν Πηλίω. Των εν Μεγάροις αναιρεθέντων Μαρτύρων: Σεραφείμ, Δωροθέου, Ιακώβου, Βασιλείου, Δημητρίου και Σαράντη. Μακαρίου Αρχιεπισκόπου και Τιμοθέου επισκόπου Ευρίπου, κτίτορος της Ιεράς Μονής Πεντέλης.

17/8

Μαρτύρων Μύρωνος, Παύλου και Ιουλιανής, Ευτυχιανού, Κυπριανού, Μακαρίου οσίου, Στράτωνος, Στρατονίκου και Φιλίππου. Ευτυχίου επισκόπου Γορτύνης και των οσίων αδελφών αυτού, Ευτυχιανού και Κασσιανής. Οσίων Αίγλωνος του αναχωρητού και Αλυπίου, ζωγράφου, του Ρώσου. Οσιομάρτυρος Δημητρίου. Παναγίας της Γουμενίσσης.

18/8

Μαρτύρων Φλώρου και Λαύρου. Πατρόκλου και Ιουλιανής. Λέοντος του παρά την θάλασσαν της Λυκίας. Ερμίου, Πολυαίνου και Σεραπίωνος. Οσιομάρτυρος Δημητρίου του εκ Σαμαρίνης (Γρεβενών). Ιωάννου Ε’ και Γεωργίου Α’ πατριαρχών Κων/πόλεως. Οσίων Βαρνάβα και Σωφρονίου, των Αθηναίων και Χριστόφορου, παλαιών και νέων ιδρυτών της σεβάσμιας Μονής Παναγίας εν Σουμελά. Σωφρονίου του εν Άθω. Οσίου Αρσενίου του νέου, του εν τη νήσω Πάρω ασκήσαντος.

19/8

Μεγαλομάρτυρος Ανδρέου του Στρατηλάτου. Μαρτύρων Τιμοθέου, Αγαπίου, Θέκλης. Ευτυχιανού, Στρατηγίου και Μύρωνος. Οσίου Θεοχάρους, προστάτου και πολιούχου περιοχής και πόλεως Ναούσης, του θαυματουργού.

20/8

Σαμουήλ προφήτου. Των εν Βιζύη (Θράκης) 37 οσίων Μαρτύρων. Σεβήρου και Μέμνωνος, Λουκίου του βουλευτού, Ηλιοδώρου και Δοσά, Φωτεινής, Ευδαίμονος, Ρηγίνου, Ορέστου και Φιλονίδου πρεσβυτέρου. Οσίου Αβραμίου του Ρώσου.

21/8

Αποστόλου Θαδδαίου. Μαρτύρων Βάσσης και των τέκνων αυτής Αγαπίου, Θεογνίου και Πιστού, Αλεξάνδρου του εν Ικονίω.

Η Αγία Βάσσα έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού. Είχε παντρευτεί έναν ειδωλολάτρη ιερέα, τον Βαλέριο. Μαζί με τους τρεις γιους της, τον Αγάπιο, τον Θεόγνιο και τον Πιστό, ασπάστηκαν τον χριστιανισμό. Όταν το έμαθε ο σύζυγός της, εξοργίστηκε και προσπάθησε να τους μεταπείσει, χωρίς αποτέλεσμα. Τότε, εκείνος τους κατέδωσε στον ανθύπατο Βικάριο, ο οποίος διέταξε τη σύλληψή τους. Ο Θεόγνιος υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Οι υπόλοιποι, αν και φυλακίστηκαν, αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν. Τότε, σκότωσαν τον Αγάπιο γδέρνοντάς του το δέρμα και αποκεφάλισαν τον Πιστό. Την αγία την άφησαν ελεύθερη. Συνελήφθη όμως αργότερα από τον έπαρχο της Κυζίκου, ο οποίος, αφού την υπέβαλε σε πολλά βασανιστήρια, στο τέλος την αποκεφάλισε.

22/8

Μάρτυρος Αγαθονίκου και των συν αυτώ Ακινδύνου, Ζήνωνος, Ζωτικού, Θεοπρεπίου και Σεβηριανού. Μαρτύρων Ειρηναίου, Ορόψεως και Ωρ. Ανθούσης οσίας και Αθανασίου επισκόπου, Χαρισίμου, Νεοφύτου, Αριάδνης της βασιλίσσης και Λουκίου.

23/8

Απόδοσις της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίας της Προυσιωτίσσης). Ιερομαρτύρων Ειρηναίου επισκόπου Σιρμίου και Ειρηναίου του των «Αποστόλων διαδόχου» και επισκόπου Λυώνος. Μάρτυρος Λούπου. Καλλινίκου Α’ Πατριάρχου Κων/πόλεως, Νικολάου του Σικελιώτου.

24/8

Ιερομαρτύρων Ευτυχούς και Κοσμά Εθναποστόλου, του Αιτωλού. Μαρτύρων Γεωργίου, οσίου του Λιμνιώτου και Τατίωνος. Ανακομιδή ιερού λειψάνου του Διονυσίου, επισκόπου Αιγίνης, του εν Ζακύνθω.

25/8

Αποστόλου Τίτου, πρώτου επισκόπου Κρήτης. Μάρτυρος Σάββα. Μηνά, Επιφανίου, Ιωάννου Β’ του Καππαδόκη, Γενναδίου Β’ του Σχολαρίου, Πατριαρχών Κων/πόλεως.

26/8

Των εν Νικομηδεία διά ξίφους τελειωθέντων Αδριανού και Ναταλίας. Ανατολίου, Ανθίμου, Αντιόχου, Γεντηλίου, Ελευθερίου, Ερμογένους, Ευηθίου, Ευρετού, Ευτυχίου, Θεαγώνη, Θεοδώρου, Θύρσου, Ιωάννου, Καρτερίου, Κλαυδίου, Κυριάκου, Μαρδωνίου, Μαρίνου, Μηνωδίου, Πλάτωνος, Συνετού, Τρωαδίου και Φαρετρίου. Μαρτύρων Αδριανού, Αττικού και Σισινίου. Οσίων Ιβιστίωνος, Ιωάσαφ, υιού βασιλέως Αιθιοπίας Αβενίρ. Τιθόη, του εν τω «Ευεργετινώ».

27/8

Μάρτυρος Ανθούσης της νέας. Μεγαλομάρτυρος Φανουρίου, του θαυματουργού. Οσίου Ποιμένος, επισκόπου Κορδούης και Λιβερίου, πάπα Ρώμης, του ομολογητού.

28/8

Μαρτύρων Δάμωνος πρεσβυτέρου, Διομήδους και Λαυρεντίου. Μαρτύρων Εζεκίου του δικαίου, βασιλέως. Οσίου Μωυσέως του Αιθίοπος.

29/8

Μνήμη της αποτομής της τιμίας κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου. Οσίων Αρκαδίου, επισκόπου Σαλαμίνος εν Κύπρω, του θαυματουργού, Θεοδώρας της εξ Αιγίνης, Βασιλείου αυτοκράτορος, του Μακεδόνος.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος γεννήθηκε από τον ιερέα Ζαχαρία και την Ελισάβετ. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην έρημο, όπου ασκήτευε. Βάπτισε, μάλιστα, τον Χριστό. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση, εκείνη την εποχή τετράρχης στην Ιουδαία ήταν ο Ηρώδης Αντύπας, ο οποίος είχε συνάψει παράνομο δεσμό με τη γυναίκα του αδελφού του, Φιλίππου, την Ηρωδιάδα.

Ο Ιωάννης τότε συνελήφθη. Στη διάρκεια μιας γιορτής, ο Ηρώδης ζήτησε από την κόρη της Ηρωδιάδας, τη Σαλώμη, να χορέψει και της υποσχέθηκε ότι θα της προσέφερε ό,τι του ζητούσε. Τότε η μητέρα της τής είπε ως αντάλλαγμα να ζητήσει το κεφάλι του Ιωάννη. Ο Ηρώδης διέταξε τον αποκεφαλισμό του αγίου, το σώμα του οποίου ενταφιάσθηκε από τους μαθητές του.

30/8

Απόδοσις της εορτής της αποτομής της τιμίας κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου. Ιερομαρτύρων Ιανουαρίου πρεσβυτέρου, Φήλικος επισκόπου και Φιλωνίδου, επισκόπου Κουρίου. Μαρτύρων Σεπτεμίνου και Φουρτουνάτου. Αλεξάνδρου, Ιωάννου Η’, Παύλου Γ’ του Νέου, Πατριαρχών Κων/πόλεως και Ευλαλίου του ιεράρχου εν Κύπρω. Οσίων Φαντίνου του θαυματουργού, του εν Θεσ/νίκη και Βρυαίνης, της μητρός αυτού. Φύλακος και Σαρματά. Άρχοντος Βλαδιμηρίας και Νεαπόλεως Αλεξάνδρου, του Νευαίου.

31/8

Ανάμνησις της εν τη «αγία σορώ» καταθέσεως της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μαρτύρων Ανδρέου, Διαδόχου, Ηρακλείου, Μήνα, Φαύστου, Φιλέορτου. Των εν Νικομηδεία 366 Αγίων Μαρτύρων.

Γέροντας Αναστάσιος της Ι. Μ. Κουδουμά: «Έρχονται φοβερά δεινά, πυρηνικός όλεθρος…»

July 30, 2017, 12:16 pm

≫ Next: «’Εμπλησον Αγνή, ευφροσύνης την καρδίαν μου, την σην ακήρατον διδούσα χαράν, της ευφροσύνης η γεννήσασα τον αίτιον»

≪ Previous: Το Συναξάρι του Αυγούστου

$

0

0

Τον γέροντα Αναστάσιο τον συναντήσαμε στον Τσούτσουρο, όπου υπηρετούσε πολλά χρόνια ως εφημέριος, στην Ι. Μ. Κουδουμά και τελευταία στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου. 

Ήταν ομολογουμένως από τους τελευταίους «Αβάδες» των Αστερουσίων, που μας συνέδεσαν με τις παλιές καλές εποχές. Είχε τα χαρακτηριστικά ενός μικρού παιδιού, μα και ενός πανεπιστήμονα.

Η καρδιά του ήταν ίδια με την καρδιά ενός μικρού παιδιού. Άκακος, ταπεινός, απονήρευτος, ατάραχος, ειρηνικός, πάντα με καλούς λογισμούς, όπως έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό. Τα μάτια του αλλιώτικα. Προφητικά μάτια… Ένοιωθες πως δεν μπορούσες να του κρυφτείς, ταυτόχρονα όμως ένοιωθες και την αγάπη του. Ήταν απόφοιτος της Ε΄ Δημοτικού, αλλά αυτό δεν έλεγε τίποτα… Ήταν, όπως προείπαμε, πανεπιστήμονας. Θεολόγος βαθύνους, που δεν υπάρχουν πολλοί στις μέρες μας. Γνώστης και ερμηνευτής των γραφών και των πατέρων.

Τον απασχολούσαν οι σημερινές καινοτομίες εκκλησιαστικών προσώπων, μα και στενοχωριούνταν γι΄ αυτό. Αγαπούσε τον παπα – Γιώργη Μεταλληνό και τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο. Τον γέροντα Εφραίμ της Αμερικής, τον παπά Γιάννη Ρωμανίδη και άλλους σημερινούς γέροντες και ιερείς. Μας συμβούλευε να μελετάμε μόνο αυτούς και όχι τη θολή θεολογία του στοχασμού, ως έλεγε.

Είχε αγάπη χωρίς όρια και ταπείνωση. Είχε όμως και προφητική δύναμη. Ποτέ δεν κατέκρινε άνθρωπο, αλλά δεν χαριζόταν απρόσωπα στην αμαρτία.

Μερικές από τις φράσεις του που καταγράψαμε είναι:

«Όποιος κατακρίνει το συνάνθρωπό του, δεν του μένει καιρός να τον αγαπήσει».

«Η αγάπη όλα τα υπομένει, αλλά δεν συμβιβάζεται μόνο με την αίρεση και την αμαρτία».

«Εκκλησία σημαίνει ένωση με το Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Ό,τι οδηγεί σ΄ αυτούς είναι εκκλησία. Ό,τι δεν οδηγεί σ΄ αυτούς, όσο μπούγιο και να κάνει, είναι άρρωστα προγράμματα μιας θρησκευτικής Νομαρχίας».

«Η ταπείνωση οδηγεί στην καρδιακή προσευχή, για όλο το δένδρο του Αδάμ (για όλη την ανθρωπότητα)».

«Απαιτείται ομολογία πίστεως και μαρτυρικό φρόνημα. Όσοι Δεσποτάδες και να το πουν, μην αρνηθείτε το Χριστό και πάρετε την κάρτα του Πολίτη».

«Τα εύκολα δε σώζουν».

«Γάμος και μοναχισμός έχουν τον ίδιο σκοπό. Να διασώσουν το κατά φύσιν και να οδηγήσουν στο υπέρ φύσιν. Να επαναφέρουν την ηδονή με ασκητική διαδικασία από τις αισθήσεις στο νου, όπως συνέβαινε πριν από την πτώση του Αδάμ. Να μεταποιήσουν δηλαδή το βιολογικό σε πνευματικό. Όταν δε γίνεται αυτό, αλλά μας οδηγούν στο παρά φύσιν, όχι μόνο δεν είναι ωφέλιμοι δρόμοι, αλλά είναι και επικίνδυνοι, γιατί νομιμοποιούν την αμαρτία».

«Ο Γέροντας μου Αρχιεπίσκοπος Τιμόθεος, απαγόρευε και αντίδωρο ακόμα να δίνουμε στους αρραβωνιασμένους που είχαν σχέσεις. Τώρα, αξιώνουν και τη Θεία Κοινωνία… Από την ανάξια συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία δαιμονίζονται πολλοί άνθρωποι. Τους ευεργετεί και πάλι ο Χριστός, αλλά διά μάστιγος και αφορήτου οδύνης. Και τα δαιμονικά μικρόβια πηγαίνουν στα παιδιά τους…».

«Έρχονται δεινά… Φοβερά δεινά… Πυρηνικός όλεθρος… Όλα αυτά θα τα φέρουν τα παρά φύσιν αμαρτήματα που κατήργησαν το κατ΄ εικόνα Θεού στον άνθρωπο. Όταν γενικεύεται η αμαρτία και δεν έχει λόγους υπάρξεως η ανθρώπινη φύση επί της γης, τότε ο Θεός επεμβαίνει. Για να σταματήσει το κακό... όπως έκανε στα αρχαία τα Σόδομα».

«Ο νους κατεβαίνει στην καρδία, με την τήρηση των εντολών του Χριστού, την μετάνοια και την ευχή «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν συμβεί αυτό, η καρδιά έχει καθαρίσει από τα πάθη. Ο νους είναι το μάτι της. Βλέπει τα πάντα. Από το εξώτερον σκότος, μέχρι το φως της Αναστάσεως του Χριστού. Εισέρχεται στο χώρο των μυστηρίων. Βλέπει από την πτώση του Αδάμ, έως στην εσχατιά των αιώνων. Όσο βέβαια παραχωρήσει ο Θεός».

«Ο παπισμός είναι η μεγάλη διαστροφή του Ευαγγελίου. Όσοι επιδιώκουν ένωση μαζί του, ματαιοπονούν. Δεν θα αφήσει ο Χριστός την Ορθόδοξη Εκκλησία να πλανηθεί, γιατί ταυτίζεται μαζί της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το σώμα του. Πλανώνται όμως στοχαστές θεολόγοι και εκκλησιαστικοί άρχοντες. Όμως θα παραδοθούν στη μήνη της ιστορίας και στην αυστηρά κρίση του Θεού. Όσοι επιδιώκουν ένωση με τον παπισμό, αγνοούν δυο πράγματα. Το ύψος της Ορθοδοξίας και το βάθος της παπικής αιρέσεως. Έτσι έλεγε ο Μέγας Σωφρόνιος του ΕΣΣΕΞ».

«Οι μοναχοί πρέπει να είναι το πρότυπο των λαϊκών. Όχι βέβαια ως προς τους εξωτερικούς τύπους, αλλά ως προς την ουσία του πνευματικού αγώνος. Την αρετή της παρθενίας των μοναχών θα την εφαρμόσουν με την εγκράτεια και τη σωφροσύνη στον ευλογημένο γάμο. Την αρετή της ακτημοσύνης με την λιτότητα και την ελεημοσύνη. Την αρετή της υπακοής με την κατά Θεό υπομονή στο γάμο τους και την υπακοή τους σε έμπειρο και διακριτικό πνευματικό. Έτσι μεταποιούμε την φιλαυτία. Τον κορμό του δέντρου που βγήκε από τη ρίζα του Αδάμ. Και μεταποιούμε και τα τρία κλαδιά του δέντρου αυτού. Τα τρία βασιλικά πάθη: Την πλεονεξία, την σαρκικότητα και την υπερηφάνεια. Αυτός είναι ο σκοπός της πνευματικής ζωής. Για όλα αυτά απαιτείται άσκηση από μοναχούς και λαϊκούς. Με διαφορετικό τρόπο από κάθε πλευρά».

«Η μετάνοια όταν είναι δυνατή, καλύπτει κάθε ρήγμα στην ψυχή του ανθρώπου που δημιούργησε η αμαρτία».

Αυτά είχαμε στο δημοσιογραφικό μας αρχείο καταγράψει κατά καιρούς και τα μοιραζόμαστε με τους αναγνώστες μας…

Αιωνία η μνήμη του και να έχουμε την ευχούλα του.

Με σεβασμό

Πηγή

---

«’Εμπλησον Αγνή, ευφροσύνης την καρδίαν μου, την σην ακήρατον διδούσα χαράν, της ευφροσύνης η γεννήσασα τον αίτιον»

July 30, 2017, 12:50 pm

≫ Next: Περί του Αγίου και δικαίου Ευδοκίμου

≪ Previous: Γέροντας Αναστάσιος της Ι. Μ. Κουδουμά: «Έρχονται φοβερά δεινά, πυρηνικός όλεθρος…»

$

0

0

Περί του Αγίου και δικαίου Ευδοκίμου

July 30, 2017, 10:59 pm

≫ Next: Ο Άγιος Ευδόκιμος ο Δίκαιος

≪ Previous: «’Εμπλησον Αγνή, ευφροσύνης την καρδίαν μου, την σην ακήρατον διδούσα χαράν, της ευφροσύνης η γεννήσασα τον αίτιον»

$

0

0

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Στις 31 Ιουλίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του Αγίου και Δικαίου Ευδοκίμου. Ο Άγιος Ευδόκιμος δικαίως έχει επικληθεί και Δίκαιος, και καθώς ψάλλομε ‘’Παντός Δικαίους μνήμη μετ’ εγκωμίων γίνεται’’.

Ο Άγιος Ευδόκιμος καταγόταν από την Καππαδοκία και έζησε τον 8οαιώνα, τα χρόνια που στην Κωνσταντινούπολη ήταν αυτοκράτορας ο Θεόφιλος (829-842), πους ως γνωστό ήταν εικονομάχος. Παρόλο που ο εικονομάχος αυτοκράτορας Θεόφιλος τον τίμησε με το υψηλόστρατιωτικό αξίωμα του στρατοπεδάρχη, ο Άγιος Ευδόκιμος δεν συγκατένευσε στην πλάνη της εικονομαχίας, αλλά παρέμεινε Ορθόδοξος, για τούτο ψάλλομε «τα δόγματα των Πατέρων φυλάττων αλώβητα, ορθόδοξον φρόνημα, συ εκ νεότητος έσχηκας».

Στον α΄ Κανόνα, στην ορθρινή Ακολουθία του Αγίου ψάλλομε «Τα δόγματα των Πατέρων φυλάττων αλώβητα, ορθόδοξον φρόνημα, συ εκ νεότητος έσχηκας, βίον ακηλίδωτον, και ευσυμπάθητον γνώμην αξιάγαστε. Ου σύγχυσις κοσμική ουκ αρχής επικράτεια, ου δόξα επίκηρος, σου τον προς Κύριον έρωτα, ήμβλυνε Ευδόκιμε, αλλ’ ευδοκιμήσας όντως θείαις πράξεσιν. Υψούμενος ταις ενθέοις μελέταις εκάστοτε, εχθρόν εταπείνωσας, και ιαμάτων ενέργειαν, είληφας Ευδόκιμε, κρίει δικαία του τα πάντα διευθύνοντος. Σταλάζουσα γλυκασμόν η σορός των λειψάνων σου, πλουσίων ιάσεων, πάθη καθαίρει Ευδόκιμε, πίστει των τιμώντων σε, και καταφλέγει δαιμόνων πάσας φάλαγγας». Παρατηρούμε την Ορθόδοξη ισορροπία της εν Χριστώ ζωής, όπου η πνευματική ζωή συνηγορεί στον της Πίστεως αγώνα.

Οι γονείς του Αγίου, ο Βασίλειος και η Ευδοκία, ήταν πλούσιοι και ευσεβείς. Ο Άγιος Ευδόκιμος ήταν πολύ ελεήμων και πολύ φιλάνθρωπος. Παρόλο το μεγάλο στρατιωτικό αξίωμα του στρατοπεδάρχη, ο Άγιος Ευδόκιμος παρέμεινε ταπεινός. Στα Στιχηρά του Αγίου ψάλλομε, «Η ελεήμων καρδία και ευσυμπάθητος, ο της αγάπης λύχνος, ορφανών ο προστάτης, γυμνών και πενομένων ο σκεπαστής, σωφροσύνης το άγαλμα, των εντολών του Κυρίου ο πληρωτής, ευφημείσθω νυν Ευδόκιμος», γιατί όντως ήταν «ελεήμων καρδία και ευσυμπάθητος», «της αγάπης λύχνος» και «ορφανών ο προστάτης, γυμνών και πενομένων ο σκεπαστής». Δεν θα αναφέρω το σύνηθες για κάποιους, ‘’αν και λαϊκός άγιασε’’, καθότι τούτο δεν είναι εκκλησιολογικώς ορθό.

Και όπως αναφέρεται και στην Ακολουθία του, το Άγιο λείψανό του επιτέλεσε θαύματα πολλά. «Σταλάζουσα γλυκασμόν η σορός των λειψάνων σου, πλουσίων ιάσεων», ψάλλομε στην Ακολουθία του Αγίου. Μέρος των λειψάνων του Αγίου Ευδοκίμου βρίσκεται στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους. Την Αγία Εικόνα του, καθότι Καππαδόκης ο Άγιος, που έφεραν οι Μικρασιάτες κατά τον ανελέητο διωγμό του 1922, την τοποθέτησαν σε μικρό παρεκκλήσι στη Μυτιλλήνη.

«Υψηλόν τον βίον εσχηκώς, και ταις αναβάσεσι, ταις θεϊκαίς ολολαμπής γενόμενος, φωτισμόν μοι αίτησαι, ευφημούντι σου, τα σεπτά προτερήματα, οις ευδόκησας, έτυχες ων ήλπισας Ευδόκιμε» (Κανών του Αγίου, Εις τον όρθρον, Ωδή α΄).

Πηγή

Ο Άγιος Ευδόκιμος ο Δίκαιος

July 30, 2017, 11:04 pm

≫ Next: Ομιλία του Μητροπολίτη Τριπόλεως του Λιβάνου Εφραίμ για τον πνευματικό του Πατέρα Γέροντα Ισαάκ τον Αθωνίτη

≪ Previous: Περί του Αγίου και δικαίου Ευδοκίμου

$

0

0

Μεγαλυνάριον

Εὐδόκιμος πέφηνας τῷ Θεῷ, ἐν δικαιοσύνῃ, τὸν σὸν βίον διαδραμών. Ὁ λαθών γὰρ ἔσχες ἐγνώσθη μετὰ τέλος, Εὐδόκιμε θεόφρον, πρὸς θείαν αἴνεσιν. 

Ο Άγιος Ευδόκιμος, ο θαυμαστός, έζησε κατά τους χρόνους του βασιλιά Θεοφίλου του Εικονομάχου (829-842 μ.Χ.) και καταγόταν από την Καππαδοκία. 

Ιστορική εικόνα του Αγίου Ευδοκίμου που έφεραν οι μικρασιάτες από απέναντι στη Μυτιλήνη, βρίσκεται στο ομώνυμο παρεκκλήσιο στο πάρκο του Αγίου Ευδοκίμου στη Μυτιλήνη

 Ο πατέρας του Βασίλειος και η μητέρα του Ευδοκία ήταν ευσεβείς Χριστιανοί και τον ανέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». Είχαν πολλά πλούτη και ήταν ένδοξοι και περιφανείς, διότι ο πατέρας του έφερε το αξίωμα του πατρικίου.

Ο Ευδόκιμος, αν και καταγόταν από τόσο ξακουστό γένος, δοξαζόταν περισσότερο και θαυμαζόταν για τις αρετές του και τα χαρίσματά του. Παρά το γεγονός ότι ήταν νέος ένδοξος και αξιωματούχος, από γονείς ευγενείς μέσα στην κοινωνία, ωστόσο διαβιούσε ζωή ενάρετη και με άκρα σωφροσύνη, αντιτασσόμενος στα κελεύσματα του πονηρού.

Όσον αφορά τη μόρφωσή του, ο ίδιος ευλογημένος από το Θεό, καταγινόταν αδιαλείπτως στην ανάγνωση των θείων Γραφών και ευφραινόταν η τρισόλβια ψυχή του, ακολουθώντας το: «ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγια σου Κύριε, ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον ἐν τῷ στόματί μου». Η κύρια απασχόλησή του ήταν να πηγαίνει στους ιερούς Ναούς, να ακούει τις ιερές ακολουθίες και τα θεία λόγια. Ιδιαίτερα και μετά φόβου αγωνιζόταν να γίνει «Ναός καθαρός Θεού ζώντος», όπως λέει και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος. Πολλές φορές τον παρακινούσαν οι συνομήλικοί του να πηγαίνουν σε διασκεδάσεις και απολαυστικές διατριβές, αλλά ο αοίδιμος Άγιος Ευδόκιμος μόνη ευχαρίστηση και τρυφή είχε τη μελέτη των ψυχωφελών βιβλίων.

Η σωφροσύνη και η καθαρότητα, η τιμιότερη όλων των άλλων αρετών, η οποία κάνει ισάγγελο τον άνθρωπο χαρακτήριζαν τον Ευδόκιμο, τόσο που μπορούσε να λέει ότι: «Ποτὲ δὲν ἠκολούθησεν ἡ καρδία μου εἰς τὸν ὀφθαλμόν μου». Το σπουδαιότερο είναι ότι αποφάσισε ο πάνσεμνος να μη βλέπει γυναικείο πρόσωπο καθόλου, όσο θα βρισκόταν στην παρούσα ζωή. Έτσι εκτός της μητέρας του, άλλη γυναίκα ή παρθένα ούτε κοίταξε στο πρόσωπο, ούτε μίλησε. Ήταν επίσης ελεήμων, τόσο ώστε να τρέφεται η ψυχή του από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ακόμα και αυτά που είχε ανάγκη για να ζήσει, τα χάριζε στους φτωχούς. Όχι μόνο χρήματα, αλλά και ό,τι άλλο χρειάζονταν. Βοηθούσε τόσο πολύ τους ενδεείς, ώστε και αν ακόμη ήταν ανάγκη να πουληθεί ως σκλάβος ο ίδιος για να ελευθερωθεί άλλος, θα το έπραττε με χαρά. Διότι ήξερε ο μακάριος ότι ο καρπός της αγάπης είναι η ελεημοσύνη. Για αυτό ήθελε και έγινε αληθινός πατέρας των ορφανών, κυβερνήτης των χηρών, ενδυμασία των γυμνών, χορτασμός των πεινασμένων, παρηγοριά των λυπημένων.

Λόγω των αρετών του αξιώθηκε να τιμηθεί από το βασιλιά Θεόφιλο με το αξίωμα του «Κανδιδάτου». Διορίστηκε στρατοπεδάρχης της Καππαδοκίας και έπειτα των Χουρσιανών. Όμως ως φρόνιμος οικονόμος δε μεταχειριζόταν τη θέση του για να αποκομίσει τιμή και δόξα. Αντίθετα ήταν ταπεινός, όλη δε η επιμέλεια η φροντίδα του ήταν στο να κυβερνά μικρούς και μεγάλους με οσιότητα και δικαιοσύνη, για αυτό και αποκλήθηκε δίκαιος. Και ήταν έτοιμος να θυσιάζει και την ψυχή του για τον υπήκοό του.

Ο Άγιος Ευδόκιμος υπήρξε τέλειος Χριστιανός. Άνθρωπος της ορθής πίστης και της θυσίας. Στην αγάπη του πλησίον αμίμητος, για την οποία απέφευγε τον εγωισμό και την καταλαλιά. Ο ίδιος φυλασσόταν από την κατάκριση και εμπόδιζε και τους άλλους να κατακρίνουν και να λυπούν τον πλησίον. Δίδασκε ακόμη ότι ο καθένας πρέπει να μάθει περισσότερο να ακούει, παρά να μιλά. Με την άψογη αυτή διαγωγή του χρημάτισε σκεύος εκλογής και δάσκαλος και με λόγια και με έργα. Τύπος και παράδειγμα και ζώσα εικόνα σε εκείνους, οι οποίοι τον συναναστρέφονταν, μέχρι το τέλος της παρούσας ζωής. Κοιμήθηκε οσιακά στην Καππαδοκία, αφού έζησε τριάντα τρία χρόνια, νέος στην ηλικία, αλλά πρεσβύτατος στη σύνεση και τη γνώση.

Όταν γνώρισε το τέλος του ο δίκαιος Ευδόκιμος δεν ταράχτηκε, γιατί όλη του η ζωή ήταν μια μελέτη θανάτου. Αυτό που τον λυπούσε ήταν ότι η μητέρα του ήταν μακριά και δε θα βρισκόταν κοντά του στην αναχώρησή του για τους ουρανούς. Όταν πλησίασε η τελευταία ώρα ήρθαν πολλοί άνθρωποι να τον επισκεφθούν, αφού τους μίλησε για τη μνήμη και το μυστήριο του θανάτου, τους όρκισε στο Θεό να τον ενταφιάσουν με τα ίδια ενδύματα, που φορούσε. Κατόπιν έκανε νεύμα και αφού βγήκαν όλοι έξω, άρχισε να προσεύχεται προς το Θεό, λέγοντας: «Κύριε ὁ Θεός μου, καθὼς δὲν ἠθέλησα ἔτι ζῶν νὰ φανῆ ἡ πολιτεία μου, οὕτω παρακαλῶ καὶ ἡ τελευτή μου νὰ γίνη χωρὶς καμμίαν χάριν, οὔτε νὰ θαρρήση τίς, ὅτι σοι εὐηρέστησα». Έπειτα λέγοντας το «εἰς χεῖρας σου παραδίδω Κύριε τὸ πνεῦμα» ανήλθε η ψυχή του στους ουρανούς το έτος 829 μ.Χ. 

Οι γονείς του λυπήθηκαν όταν έμαθαν για την κοίμηση του Αγίου, ωστόσο παρηγορούνταν με τα θαύματα που έκανε. Η μητέρα του φλεγόμενη από το πάθος της φιλοτεκνίας, δεν υπολόγισε το μακρινό ταξίδι, ούτε συλλογίστηκε τους κόπους και τους κινδύνους της οδοιπορίας, αλλά κίνησε με μεγάλη προθυμία και πήγε στον τάφο του αγιοτάτου παιδιού της. Βλέποντας εκεί το πλήθος που προσερχόταν με ευλάβεια και τα θαύματα που γίνονταν από το ιερό εκείνο μνήμα, όπου δαιμονιζόμενοι και από άλλα πάθη πάσχοντες θεραπεύονταν ταχύτατα, έπεσε και αγκάλιασε τον τάφο του γιου της με δάκρυα στα μάτια. Συγκλονισμένη συνέπλεξε το θρήνο για την απώλεια μαζί με τον έπαινο για το Άγιο παιδί της. 

Όταν σήκωσαν την πλάκα από το μνήμα και έβγαλαν έξω τη λάρνακα, όπου κειτόταν το ιερό λείψανο, δεκαοχτώ μήνες μετά την κοίμηση του Αγίου, φάνηκε το θαύμα. Το λείψανο δεν είχε υποστεί καμία αλλοίωση ή μεταβολή. Το πρόσωπο ήταν άφθαρτο και δεν είχε επέλθει σήψη σε κάποιο μέρος του σώματός του. Αντίθετα το πρόσωπο ήταν φαιδρό, χαριέστατο με όλους τους χαρακτήρες αμετάβλητους. Ακόμα και τα ενδύματά του είχαν παραμείνει αναλλοίωτα και άφθαρτα. Επιπλέον το σώμα και τα ενδύματα ανέδιδαν μια θαυμάσια ευωδία.

Εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο σημείο ένας Ιερομόναχος, με το όνομα Ιωσήφ, ο οποίος έλαβε το ιερό λείψανο για να το σηκώσει όρθιο. Μόλις το αγκάλιασε στάθηκε όρθιο, σαν να ήταν ζωντανό. Εκείνος από το φόβο του έπεσε μπροστά στα πόδια του Αγίου και τον παρακαλούσε, σαν να ήταν εν ζωή να αφήσει να πάρουν τα ενδύματά του για ευλογία. Έτσι άρχισε πρώτα και αφαίρεσε το χιτώνα και του φόρεσε άλλον. Έπειτα έβγαλε από τα πόδια του εκείνα, που φορούσε, με τόση ευκολία, ώστε φαινόταν σαν να βοηθούσε και ο ίδιος ο Άγιος σε αυτό. Ύστερα, αφού έντυσε το ιερό σκήνωμα κανονικά, το τοποθέτησε με σεβασμό δοξάζοντας με τους παρευρεθέντες το Θεό «τὸν δοξάζοντα τοὺς Αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας». 

Μόλις φανερώθηκε το άφθαρτο σώμα του Αγίου Ευδοκίμου έφριξαν οι δαίμονες και έφευγαν «ὡς ὑπὸ ἀστραπῆς διωκόμενοι», καθώς το είδαν «ἐν δόξῃ ἁγιότητος ἀπαστράπτον». Η μητέρα του Αγίου θέλησε να μεταφέρει το ιερό λείψανο στην Κωνσταντινούπολη, όμως οι εντόπιοι δεν το επέτρεψαν. Μετά από καιρό ο Ιερομόναχος Ιωσήφ έκλεψε το θησαυρό, χωρίς να τον πάρουν είδηση οι εντόπιοι. Ωστόσο φανερώθηκε από το μύρο που έσταζε και τα θαύματα που γίνονταν καθοδόν. Θαυματουργώντας ο αοίδιμος Άγιος αποδόθηκε στους γονείς του ως δώρο πολύτιμο. Και η θεοφιλής μητέρα του με πολύ πόθο έφτιαξε αργυρή θήκη για το ιερό λείψανο, το οποίο κατέθεσε στον περικαλλή Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Κωνσταντινούπολη, που είχε κτίσει νωρίτερα και όπου έγινε η μετακομιδή την 6η Ιουλίου. Και εκεί γίνονταν καθημερινά πολλά θαύματα. Τόση μεγάλη χάρη έλαβε ο Άγιος Ευδόκιμος από το Θεό για την υπερβολική δικαιοσύνη και ελεημοσύνη του. Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του την 31η Ιουλίου.

Πηγή υλικού:

Βίοι Αγίων, Ο Άγιος Ευδόκιμος, Έκδοση Ορθοδόξου Ιδρύματος «Απ. Βαρνάβας»

Πηγή

Ομιλία του Μητροπολίτη Τριπόλεως του Λιβάνου Εφραίμ για τον πνευματικό του Πατέρα Γέροντα Ισαάκ τον Αθωνίτη

July 30, 2017, 11:08 pm

≫ Next: ΑΓΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ: Η Ακολουθία της Αρτοκλασίας

≪ Previous: Ο Άγιος Ευδόκιμος ο Δίκαιος

$

0

0

Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμήν.

Αγαπημένοι μου, έχουμε έρθει εδώ για αυτή την ημέρα για να προσευχηθούμε και να τελέσουμε το μνημόσυνο για το Γέροντα Ισαάκ τον Αθωνίτη με ευκαιρία τη δωδέκατη επέτειο της κοίμησης του. 

Έζησε για ένα διάστημα σε αυτό εδώ το μοναστήρι και ασκείτο πνευματικά, πριν αναγκαστεί από τις ιστορικές συνθήκες της εποχής εκείνης να αφήσει το τόπο τούτο και να πάει να ασκηθεί στο Άγιον Όρος.

Αυτό το μνημόσυνο είναι η ευκαιρία για εμάς, ώστε να μπορούμε να θυμόμαστε και γνωρίζουμε όλους αυτούς τους μοναχούς και ασκητές που έζησαν και ασκήθηκαν στην ζωή τους αφιερωμένοι στον Κύριο, έτσι ώστε να μπορέσουμε οι πιστοί θα ξέρουμε την ουσία του μοναχισμού, ο λόγος για τον οποίο τέθηκε σε λειτουργία και γιατί ο Θεός επέτρεψε να υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο! Ο Μοναχισμός εξαπλώθηκε έντονα από τον τέταρτο αιώνα, και αυτό, όπως και εσείς ξέρετε , είναι μετά το τέλος του πρώτου διωγμούς κατά των χριστιανών και τη νίκη του Αγίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου και του για την ίδρυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Σε αυτό το σημείο της ιστορίας πολλοί άνθρωποι έγιναν χριστιανοί σύμφωνα με την πίστη του ηγέτη τους. Αυτό είναι γνωστό. Η πρωτοβουλία αυτή οδήγησε στη χριστιανική ζωή αλλά χωρίς ζήλο. Για το λόγο αυτό ορισμένοι χριστιανοί με ζήλο ήθελαν να διατηρήσουν τη ζωή τους κοντά την ζωή του Ευαγγελίου, μιμούμενοι τον Κύριο Ιησού Χριστό και με τις εντολές του Ευαγγελίου. Έτσι, ορισμένοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τις πόλεις και τον κόσμο, ώστε να σπεύσουν να ησυχία. Αυτή η ησυχία είναι απαραίτητη για τους αρχαρίους, επειδή ο άνθρωπος επηρεάζεται από το περιβάλλον του λόγω της αδυναμίας του. Αλλά προχώρησαν περισσότερο από αυτή τη απομίμηση τους του Κυρίου Ιησού και τις διδασκαλίες Του, διότι δεν επιδιώκουν μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά να είναι πιο ήσυχοι, με ησυχία στα νεύρα τους, τις επιθυμίες τους, τα πάθη τους. Τους βοήθησε να επιτευχθεί αυτό με η Χάρη του Θεού. Μέσω αυτού του τρόπου ζωής , είναι σε θέση να αφιερωθούν πιο πολύ στον Κύριο, στην αγάπη του Κυρίου.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει τον Θεό με την ίδια αγάπη όπως αγαπά τον γείτονα! Για το λόγο αυτό ο Κύριος Ιησούς είπε, «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει τον σταυρό του και ας με ακολουθεί."Αυτή είναι η ασκητική που πολλοί έχουν περπατήσει από το τέταρτο αιώνα, και ιδιαίτερα στα εδάφη μας, γιατί προέκυψε στην Αίγυπτο και τη Συρία και την επέκτασή της στο Ιράκ και τη Μεσοποταμία και το Ιράν προς την Άπω Ανατολή και στη συνέχεια, στη Μικρά Ασία, την Τουρκία και την Ελλάδα.

Τι καλό είναι αυτός ο ασκητικός τρόπος για τον κόσμο;

Ο μοναχός καθαρίζει τον εαυτό του αλλά καθαρίζει και το περιβάλλον του! Διότι όταν η χάρη του Θεού «εισέλθει» και «εγκατασταθεί» σε ένα πρόσωπο, και όταν γεμίζει η καρδιά του ανθρώπου αυτού με την αγάπη του Χριστού τότε ξεχειλίζει αυτή η αγάπη έξω προς τους άλλους. Με την ιερή αυτή ασκητική αλλάζει το περιβάλλον του ο ασκητής και χτίζει γύρω από τον εαυτό του έναν ολόκληρο κόσμο με αγάπη και με την αγιοσύνη που αποκτά με την άσκηση αυτή, σκεπάζει όλο το κόσμο! Αυτό είναι αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα και πάντα, έτσι ώστε όλος ο κόσμος να μην εμπίπτει στην αμαρτία και στην ειδωλολατρία ! Δηλαδή, λατρεία στα πάθη τους και σε όλα τα υλικά πράγματα, ιδίως της διαφθοράς και της σαρκολατρείας. Είναι άμεση πνευματική ανάγκη ο κόσμος λατρεύει το ζωντανό Θεό που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο και σήμερα, όπως όταν αναφέρεται το Ευαγγέλιο στον Προφήτη Ηλία και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Δηλαδή το πώς ο άνθρωπος μπορεί να αγιάζει!! 

Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο Γέροντας Ισαάκ περπάτησε! Εκείνοι που τον έζησαν το γνωρίζουν αυτό, τα αδέλφια του που είναι παρόντες εδώ σήμερα. Από τη νεαρή του ηλικία , ποθούσε την ησυχία και έφυγε από το σπίτι του στην έρημο, όπου θα μπορούσε να είναι μόνος με τον Θεό και να γεμίσει με το Άγιο Πνεύμα Του. Αυτός ήταν ο σκοπός του και με τον οποίο μπήκε στην ασκητική ζωή και με το σκοπό αυτό είχε μεγαλώσει. Ο Θεός ήθελε να τον πάει στο Μοναστήρι του Balamand και από εκεί σε αυτό το Μοναστήρι της Παναγίας της Χαματούρας και στη συνέχεια στο Άγιον Όρος όπου και τελείωσε τη ζωή του στην ειρήνη και μετάνοια.

Ο πατέρας Ισαάκ ήταν σκληρός με τον εαυτό του, ήταν επίμονος και προσεκτικός στην άσκηση των πνευματικών του καθηκόντων για να είναι αρεστός με το Θεό και να ζει βάσει πάντα των εντολών Του. Ανέθρεψε και τους μαθητές του με αυτόν τον τρόπο, ακριβώς όπως και ο ίδιος ασκήθηκε με βάσει την Άγια Παράδοση του Αγίου Όρους. Ήταν μια γενναία προσωπικότητα και θαρραλέος άνθρωπος που μιλούσε πάντα για την αλήθεια και δεν φοβούνται τίποτα .

Αυτός ο τρόπος ζωής απαιτεί τόλμη. Αυτό το θάρρος μπορεί να προέλθει μόνο από τον Θεό, διότι ο άνθρωπος είναι αδύναμος και φοβισμένος από τη φύση του. Ωστόσο ο Γέροντας Ισαάκ ο Αθωνίτης δεν ήταν φοβισμένος επειδή ήταν ένας άνθρωπος που έκανε μεγάλη προσπάθεια στη άσκηση για τον εαυτό του και ο Θεός του έδωσε αυτή την εξουσία. Για το λόγο αυτό η μνήμη του παραμένει βαθιά σε όλους εκείνους που τον ήξεραν. Ο πατέρας Ισαάκ αποτελεί μια ζωντανή αδιάψευστη μαρτυρία ότι ο Θεός είναι το μόνο απαραίτητο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου. Αυτός ο κόσμος και τα υλικά πράγματα που έχει όπως το φαγητό και ποτό, κανένα από αυτά δεν είναι απαραίτητα, αλλά μόνο ο Θεός είναι αρκετό για εμάς. Αυτή ήταν η μαρτυρία του Γέροντα Ισαάκ. Δεν ήταν που συνδέονται με αυτόν τον κόσμο. Έδειξε με τη αγία ζωή του σε όλους μας ότι ο κόσμος δεν αρκεί για να είμαστε ευτυχισμένοι αληθινά και ότι υπάρχει αιώνια ζωή με τον Ιησού Χριστό και μας περιμένει όλους μας, Αμήν.

Σχόλιο μεταφραστή: ο Γέροντας Ισαάκ ήταν μια πνευματική τροφός για όλους, όχι μόνο για τα πνευματικοπαίδια Του αλλά και για όλους όσους Τον πλησίαζαν και με πνευματική αγάπη και αρχοντιά πλησίαζε την ανθρώπινη ψυχή παρηγορώντας της και καθοδηγώντας την απλανώς χωρίς να προτάσσει το δικό του θέλημα, αλλά πάντα το θέλημα του Θεού που έτσι κι αλλιώς σε Εκείνον ανήκει η κάθε ψυχή προσέχοντας επιμελώς να μη αγαπήσει ο άνθρωπος τον Γέροντα πάνω από το Θεό…

Την ευχή Του να έχουμε όλοι …

Πηγή

ΑΓΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ: Η Ακολουθία της Αρτοκλασίας

July 31, 2017, 3:31 am

≫ Next: Η τιμή του οσίου Ακακίου του Καυσοκαλυβίτου στήν Κύπρο

≪ Previous: Ομιλία του Μητροπολίτη Τριπόλεως του Λιβάνου Εφραίμ για τον πνευματικό του Πατέρα Γέροντα Ισαάκ τον Αθωνίτη

$

0

0

Ἡ Ἀκολουθία τῆς Ἀρτοκλασίας εἶναι μιὰ μικρὴ σχετικῶς ἀκολουθία ἡ ὁποία σύμφωνα μὲ τὸ Τυπικὸ ἀποτελεῖ μέρος τοῦ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ τῶν Ἀγρυπνιῶν τῶν Δεσποτικῶν καὶ Θεομητορικῶν ἑορτῶν καὶ τῶν

ἑορτῶν τῶν μεγάλων Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι σύμφωνα μὲ μοναστηριακὰ Τυπικὰ ἑορτάζονται μὲ Ἀγρυπνία. Τελεῖται κατὰ τὴν ἀκρίβεια στὸ τέλος τοῦ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ, ἀκόμα καὶ στὸ τέλος τοῦ Ὄρθρου ἢ τῆς Θείας Λειτουργίας ἢ καὶ αὐτοτελῶς.

Ἡ σύγχρονη λειτουργικὴ ἔρευνα ἔχει καταδείξει ὅτι ἕλκει τὴν καταγωγή της ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἀγάπες, τὰ κοινὰ δεῖπνα ποὺ τελοῦνταν κατὰ τὴν ἑβδομαδιαία ἑσπερινὴ σύναξη τῆς Ἐκκλησίας. Συγκεκριμένα μετὰ τὴν ἀποδέσμευση τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἀπὸ τὸ δεῖπνο καὶ τὴν μεταφορά της μετὰ τὴν ὀρθρινὴ (πρωϊνὴ) Ἀκολουθία παρέμεινε κάποια εὐλογία ἄρτου καὶ οἴνου στὴν ἑσπερινὴ σύναξη τῶν Χριστιανῶν, ἡ ὁποία μάλιστα διέσωσε καὶ τὸν ἀρχαῖο ὅρο «κλάσις τοῦ ἄρτου». Βεβαίως πρέπει νὰ τονισθεῖ ὅτι δὲν ἀπετέλεσε ποτὲ μυστήριο αὐτὴ ἡ εὐλογία τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου.

Ἔχει ἐπίσης ἀποδειχθεῖ ἡ σχέση τῆς τελετῆς αὐτῆς μὲ τὰ νεκρόδειπνα, τὰ ὁποῖα ἐλάμβαναν χώρα μετὰ τὴν κηδεία ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν τέλεση τῶν μνημοσύνων τῶν κεκοιμημένων χριστιανῶν ὅπως ἐπίσης καὶ κατὰ τὶς μνῆμες τῶν ἁγίων. Εἶναι ἄλλωστε αὐτὰ τὰ νεκρόδειπνα συνέχεια καὶ ἐπιβίωση τῶν ἀρχαίων ἀγαπῶν μέχρι καὶ τὶς ἡμέρες μας. Κατ’ αὐτά, ὅπως δείχνουν οἱ λαϊκὲς παραδόσεις καὶ δοξασίες, θεωρεῖται ἀπαραίτητη ἡ παρουσία τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου. Συνοδεύονται ὅμως χαρακτηριστικὰ καὶ ἀπὸ ἔλαιο, ὕδωρ, κρέας καὶ φυσικὰ κόλλυβα, τὰ ὁποῖα θεωροῦνται «ἰσοδύναμα» τῆς προσφορᾶς ἄρτου καὶ οἴνου.

Ἡ Ἀκολουθία αὐτὴ ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο μέρος τῆς Ἀγρυπνίας, ἡ ὁποία συναντᾶται μόνον στὸ μοναχικὸ Τυπικό. Τοῦτο διότι ὁλονύκτιες Ἀγρυπνίες (ἢ παννυχίδες ἀλλιῶς διότι διαρκοῦσαν ὅλη τὴν νύκτα) ἦταν ἀδύνατο νὰ δημιουργηθοῦν καὶ νὰ εὐδοκιμήσουν στὸ Τυπικὸ τῶν Ἐνοριῶν, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦνται ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν διέθεταν τὸν χρόνο ἴσως καὶ τὴν ἀνάλογη διάθεση πολλὲς φορές. Ἀποτέλεσε λοιπὸν μέρος τῆς παννυχίδος-ἀγρυπνίας καὶ διετυπώθη κατὰ τὸν Συμεὼν Θεσσαλονίκης «ἐξαιρέτως διά τόν κόπον τῆς ἀγρυπνίας, ἵνα καί εὐλογίας Χριστοῦ καί μικρᾶς παρακλήσεως οἱ ἀδελφοί διά τόν κόπον τυχόντες, ἔκτοτε προσευχήν διά τήν κοινωνίαν τῶν φρικτῶν μυστηρίων ἔχωσι καί μάλιστα οἱ ἱερωμένοι». Καθιερώθηκε δηλαδὴ γιὰ νὰ ἐνισχυθοῦν οἱ συμμετέχοντες στὴν ὁλονύκτιο ἀγρυπνία, οἱ ὁποῖοι θὰ ἔπρεπε νὰ κοπιάσουν σωματικὰ ὅλη τὴ νύκτα, ἀλλὰ καὶ νὰ παραμείνουν χωρὶς τροφὴ καὶ νερὸ ἀπὸ ἐκείνην τὴν ὥρα καὶ μέχρι καὶ τὴν μετάληψη τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, σύμφωνα μὲ τοὺς σχετικοὺς μὲ τὴ Θεία Μετάληψη κανόνες. Ἤδη πολὺ νωρὶς συσχετίσθηκε ἡ Ἀρτοκλασία μὲ τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων στὴν ἔρημο καὶ δόθηκε σ’ αὐτὴν ἀπὸ κάποιους ἑρμηνευτὲς εὐχαριστιακὸ περιεχόμενο παρ’ ὅλον ὅτι ὅπως διευκρινίσθηκε ποτὲ δὲν θεωρήθηκε ὡς Μυστήριο. Ἐξ αὐτῆς μάλιστα ἔλαβε καὶ τὸν ἀριθμὸ τῶν προσφερομένων ἄρτων, συνήθως πέντε δηλαδή.

Στὰ χειρόγραφα ποὺ ἀναφέρονται στὴν Ἀρτοκλασία ὅμως ὑπάρχει κάποια ἀσυμφωνία ὡς πρὸς τὸν ἀριθμὸ τῶν προσφερομένων ἄρτων. Κάποια ἀναφέρουν τρεῖς, ἄλλα πέντε, ἄλλα μόνο ἄρτους, κάποια ἄλλα πέντε ἄρτους καὶ οἶνο, ἄλλα μαζὶ μὲ αὐτὰ καὶ ψωμὶ κομμένο σὲ κομμάτια, σὲ ἄλλα προστίθεται τὸ ἔλαιο καὶ τέλος σὲ κάποια ἄλλα καὶ τὸ σιτάρι.

Αὐτὴ ἡ ἀσυμφωνία, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ ἀσυμφωνία γενικότερα ὡς πρὸς τὰ προσφερόμενα εἴδη, ὁδήγησε τὴν ἔρευνα στὴν Ἀκολουθία τῆς Προθέσεως. Ἀποδείχθηκε λοιπὸν ὅτι ἡ προσφορὰ ἐλαίου καὶ σίτου στὴν Ἀκολουθία τῆς Ἀρτοκλασίας εἶναι δάνειο ἀπὸ τὴν προσφορὰ ἀπαρχῶν στὸν Ναό, ἡ ὁποία στὰ ἀρχαῖα χρόνια γινόταν μᾶλλον κατὰ τὴν Ἀκολουθία τῆς Προθέσεως. Ὀφείλουμε ὅμως νὰ καταγράψουμε καὶ τὸ γεγονὸς πὼς κατ’ αὐτὴν προσφέρονταν καὶ ξεχωριστὰ ἄρτοι, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ προορίζονταν γιὰ τὴν τέλεση τῆς Εὐχαριστίας καὶ τῶν ὁποίων ἡ εὐλογία εἶχε σκοπὸ τὴν ἴαση τῶν ἀσθενειῶν τῶν μεταλαμβανόντων ἀπὸ αὐτούς. Οἱ λειτουργικοὶ ὅμως χειρισμοὶ στὶς δύο αὐτὲς Ἀκολουθίες, δηλαδὴ τῆς Ἀρτοκλασίας καὶ τῆς Προθέσεως (τρόπος εὐλογίας κ.λπ.) παρουσιάζουν ὁμοιότητες. 

Ἐπειδὴ ὅμως ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸν 3ο Ἀποστολικὸ Κανόνα ἀλλὰ καὶ μὲ ἄλλους ἀπαγόρευσε τὴν προσφορὰ ἀπαρχῶν στὸ θυσιαστήριο ἡ εὐλογία τους μετετέθη ἐκτὸς τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἡ εὐλογία δὲ κάποιων ἀπὸ αὐτὰ –ὡς ἀπαρχῶν– βρῆκε μᾶλλον «καταφύγιο» στὴν Ἀκολουθία τῆς Ἀρτοκλασίας καὶ τοῦτα εἶναι ἡ εὐλογία τοῦ σίτου καὶ τοῦ ἐλαίου, ἴσως καὶ τοῦ οἴνου (ὅταν προσφέρεται ὡς ἀπαρχή).

Ὅσον ἀφορᾷ τώρα αὐτὴν καθ’ ἑαυτὴν τὴν Ἀκολουθία τῆς Ἀρτοκλασίας ὁ ἱερεὺς ἢ ὁ διάκονος θυμιάζει σταυροειδῶς τὰ προσφερόμενα στὸ μέσον τοῦ Ναοῦ εἴδη «οὐχ ὡς ἅγια, ἀλλ’ ὡς ἁγιασθῆναι μέλλοντα, μᾶλλον δέ ὡς προαγιάζων αὐτά τῷ σταυρῷ καί τῷ θυμιάματι». Ἔπειτα ἀναγινώσκει ὁ ἱερεὺς τὴν εὐχὴ τῆς Ἀρτοκλασίας, εὐλογεῖ τὰ εἴδη καὶ ψάλλεται, κατὰ νεώτερη τάξη, ὁ στίχος «πλούσιοι ἐπτώχευσαν». Ὁ εὐλογηθεὶς ἄρτος κατὰ τὰ χειρόγραφα «διάφορα χαρίσματα» κυρίως ἰαματικά. 

Σὲ κάποιο Τυπικὸ τοῦ 1545 ὑπάρχει μία παρατήρηση, ἡ ὁποία ἀφορᾷ στὸν εὐλογηθέντα ἄρτο: «ὁ δέ εὐλογηθείς ἄρτος, ἐστίν ἀλεξιτήριος παντοίων κακῶν, εἰ μετά πίστεως λαμβάνοιτο», παρατήρηση τὴν ὁποία κάνουν τὰ περισσότερα τῶν ἀρχαίων Τυπικῶν. Κάποιο ἄλλο Τυπικὸ τοῦ 12ου αἰῶνος ὁμιλεῖ καὶ περὶ φρύξεως (ἀποξήρανσης) καὶ διαφυλάξεως τοῦ εὐλογηθέντος ἄρτου, ὁ ὁποῖος ἀποστέλλεται «πρός ἴασιν ψυχικῶν παθῶν καί σωματικῶν, πινομένη μετά τοῦ ὕδατος καί μεταλαμβανομένη».

Προϊόντος τοῦ χρόνου, προστίθενται καὶ ἄλλες θαυματουργικὲς ἰδιότητες στὴν Ἀρτοκλασία: «ὁ δέ εὐλογηθείς ἄρτος ἔχει χαρίσματα διάφορα, ἤγουν παύει πυρετούς, πινόμενος μετά ὕδατος, φρίκην διώκει καί πᾶσαν μαλακίαν ἰᾶται, πρός δέ τούτοις καί σήτας (σαράκια) ἀπό τῶν γεννημάτων ἐλαύνει». Στὰ ἴδια πλαίσια κινεῖται καὶ ὁ ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης: «... ἅπερ (οἱ ἄρτοι καί ὁ οἶνος) καί τοῖς λαμβάνουσι μετά πίστεως, μεταδοτικά εἰσι χαρισμάτων, ἰάσεών τε καί ἄλλων δώρων πολλῶν».

Στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία ἀκολουθοῦνταν αὐτὴ ἡ πρακτικὴ τῆς εὐλογίας ἄρτου ἢ ἐλαίου ἢ ὕδατος γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς πρὶν ἀκόμη καθιερωθεῖ τὸ μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου ὅπως τὸ γνωρίζουμε σήμερα. Στὸ εὐχολόγιο τοῦ Σεραπίωνος ἐπισκόπου Θμούεως τῆς Αἰγύπτου (4ος αἰ.) ὑπάρχουν δύο εὐχὲς οἱ ὁποῖες συσχετίζονται μὲ «διάφορα χαρίσματα», «πᾶσαν μαλακίαν», « ἴασιν ψυχικῶν καί σωματικῶν νόσων», ἡ ὁποία ἐπέρχεται «πινομένη μετά τοῦ ὕδατος καί μεταλαμβανομένη».

Ἀναφέρουν σχετικὰ οἱ εὐχές: «...Χάρισαι δύναμιν θεραπευτικήν ἐπί τά κτίσματα ταῦτα, ὅπως πᾶς πυρετός καί πᾶν δαιμόνιον καί πᾶσα νόσος διά τῆς πόσεως καί τῆς ἀλείψεως ἀπαλλαγῇ, καί γένηται φάρμακον θεραπευτικόν καί φάρμακον ὁλοκληρίας...», «... ὥστε ἐκπέμψαι δύναμιν ἰατικήν ἀπό τῶν οὐρανῶν τοῦ μονογενοῦς ἐπί τό ἔλαιον τοῦτο, ἵνα γένηται τοῖς χριομένοις (ἤ μεταλαμβάνουσι τῶν κτισμάτων σου τούτων) εἰς ἀποβολήν πάσης νόσου καί πάσης μαλακίας, εἰς ἀλεξιφάρμακον παντός δαιμονίου, εἰς ἐκχωρισμόν παντός πνεύματος ἀκαθάρτου, εἰς ἀφορισμόν παντός πνεύματος πονηροῦ, εἰς ἐκδιωγμόν παντός πυρετοῦ καί ῥίγους καί πάσης ἀσθενείας, εἰς χάριν ἀγαθήν καί ἄφεσιν ἁμαρτημάτων, εἰς φάρμακον ζωῆς καί σωτηρίας, εἰς ὑγείαν καί ὁλοκληρίαν ψυχῆς, σώματος, πνεύματος, εἰς ῥῶσιν τελείαν. Φοβηθήτω, δέσποτα, πᾶσα ἐνέργεια σατανική, πᾶν δαιμόνιον, πᾶσα ἐπιβουλή τοῦ ἀντικειμένου, πᾶσα πληγή, πᾶσα μάστιξ, πᾶσα ἀλγηδών, πᾶς πόνος ἤ ῥάπισμα ἤ ἐντίναγμα ἤ σκίασμα πονηρόν...».

Σχετικὴ εἶναι καὶ ἡ «εὐχή εἰς τό εὐλογῆσαι ἄρτον πρός ἴασιν ἀσθενοῦς» ἡ ὁποία περιέχεται σὲ κάποια μικρὰ εὐχολόγια, ὅπου ὁ ἄρτος εὐλογοῦνταν πρὸς ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία καὶ εὐρωστία, ἀντίδοτο κατὰ τῶν ἀσθενειῶν καὶ τῶν ἐπιβουλῶν τοῦ ἀοράτου ἐχθροῦ. 

Εἶναι λοιπὸν μεγίστη ἡ εὐλογία καὶ ἀπὸ τὸν ἄρτο τῆς Ἀρτοκλασίας ποὺ ἀπολαμβάνει ὁ πιστὸς καὶ πρέπει νὰ τὸν λαμβάνει μὲ εὐλάβεια.

Πηγή