Μετά την Ιερά Παράκληση προς τιμήν της Παναγίας και του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω, θα ακολουθήσει Ιερά Αγρυπνία (Όρθρος και Θεία Λειτουργία) της οποίας Ιερουργός θα είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους κ. Γεώργιος.
↧
1η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Ὑποδοχή Ἱερῶν Λειψάνων, Ἱερόν Σαρανταλείτουργον &Παρακλήσεις πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον καί τόν Ἅγιον Διονύσιον ἐν Ὀλύμπῳ
↧
Aπό σήμερα η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου!
Η διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας είναι από την 01 Αυγούστου έως και τις 14 Αυγούστου.
Τα είδη που νηστεύουμε είναι:
1. Κρέας
2. Γαλακτοκομικά
3. Ψάρι (με εξαίρεση την γιορτή του Σωτήρος στις 6 Αυγούστου)
4. Λάδι (επιτρέπεται μόνο το Σάββατο και την Κυριακή)
5. Αλκοόλ (ισχύει ότι και για το λάδι)
Εάν η 15 Αυγούστου πέφτει Τετάρτη ή Παρασκευή επιτρέπεται το ψάρι αλλά όχι το κρέας. Την 6η Αυγούστου (Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού) τρώμε πάντοτε ψάρι. Τις ημέρες που τρώμε τουλάχιστον το λάδι, μπορούμε να φάμε και τα θαλασσινά τρόφιμα χωρίς αίμα.
Η Νηστεία αυτή γίνεται προς τιμήν της Θεοτόκου, η Οποία και Εκείνη ενήστευσε πριν από την Κοίμησή Της. Κατά την παράδοση, μόλις η Παναγία πληροφορήθηκε τον επικείμενο θάνατό της, προσευχήθηκε στο Όρος των Ελαιών, ετοιμάστηκε και ενημέρωσε και τους Αποστόλους. Κατά την ημέρα της Κοίμησης επειδή δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στ Ιεροσόλυμα, μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Την τοποθέτησαν σο μνήμα της Γεσθημανής και μετά από τρεις μέρες ο τάφος ήταν άδειο, καθώς η Παναγία ανελήφθη στους ουρανούς.
Αρχικά η νηστεία αυτή ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους, μία περίοδος μέχρι την Μεταμόρφωση του Σωτήρος και μία περίοδος από την Μεταμόρφωση του Σωτήρος μέχρι την κοίμηση της Θεοτόκου. Οι δύο αυτές νηστείες ενώθηκαν τον 10ο αιώνα.
Η Νηστεία είναι Εντολή του Θεού. Είναι η μία από τις δύο πρώτες που έδωσε στον Αδάμ μέσα στον Παράδεισο. Συγκεκριμένα, η πρώτη ήταν «να εργάζεται και να φυλάττει τον Παράδεισο», ενώ η δεύτερη «να μην φάει από τον καρπό του δέντρου της γνώσεως του καλού και του κακού». Το Νόημα αυτής της Εντολής ήταν το εξής: Με «όπλο» τη Νηστεία, να συνηθίσουν οι άνθρωποι στην Υπακοή προς τον Θεό και στην Πάλη κατά του διαβόλου.
Ο Κύριος τόνισε ακόμη περισσότερο την αξία της Νηστείας, όταν περί του γένους των δαιμόνων ανέφερε χαρακτηριστικά: «Τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία». Δηλαδή, το γένος αυτό, δεν είναι δυνατόν να νικηθεί από κανέναν άνθρωπο, ο οποίος δεν προσεύχεται και δε νηστεύει.
Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι όταν νηστεύουμε, πρέπει και να ομολογούμε όποτε χρειαστεί τη Νηστεία μας (π.χ. όταν μας προσκαλέσουν σε γεύμα με αρτίσιμα φαγητά, ενώ είναι καιρός Νηστείας, θα πρέπει να αρνηθούμε ευγενικά τη συμμετοχή μας σε αυτό,ομολογώντας ότι νηστεύουμε), χωρίς όμως ποτέ να την επιδεικνύουμε, δηλαδή χωρίς να την φανερώνουμε σε κανέναν για να υπερηφανευτούμε ή για να δείξουμε το πόσο αγωνιζόμαστε. Ο Κύριος άλλωστε μας διδάσκει να κρατάμε κρυφή, κάθε Προσευχή και Νηστεία μας.
Ο δε Άγιος και Μέγας Βασίλειος αναφέρει για τη Νηστεία: «Όταν ο Θεός είπε “Δεν θα φάγετε” στους πρωτοπλάστους, τους έβαλε Νόμο Νηστείας και Εγκρατείας. Εάν η Εύα δεν έτρωγε από τον καρπό του δένδρου εκείνου, δεν θα είχαμε ανάγκη σήμερα από τη Νηστεία. Επειδή δε νηστεύσαμε, διωχθήκαμε από τον Παράδεισο. Ας νηστέψουμε λοιπόν, για να μπούμε πάλι σε Αυτόν».
Νηστίσιμες τροφές
Λαχανικά, όσπρια, πατάτες, ζυμαρικά, ξηροί καρποί, ελιές, φρούτα. Επίσης, όταν νηστεύουμε και δεν τρώμε ούτε το λάδι, δεν πίνουμε ούτε κρασί ούτε και οινοπνευματώδη ποτά. Μόνο τις ημέρες εκείνες που τρώμε τουλάχιστον το λάδι, επιτρέπονται το κρασί και τα οινοπνευματώδη. Να σημειώσουμε εδώ, ότι όταν λέμε πως την ημέρα αυτή τρώμε το ψάρι, σημαίνει ότι δεν τρώμε κρέας, γαλακτερά, τυροκομικά και αυγά (τρώμε δηλαδή μόνο το ψάρι και το λάδι).
Επισημάνσεις:
Σε περιόδους Νηστείας, η σωματική Νηστεία πρέπει να συνδυάζεται με την πνευματική Νηστεία (δηλαδή με περισσότερη Προσευχή και Μελέτη της Αγίας Γραφής, καθώς και άλλων χριστιανικών βιβλίων), με μεγαλύτερη ευαισθησία προς εκείνους που έχουν την ανάγκη μας, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποχή από τα αμαρτήματα, με Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία.
Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει συζυγική εγκράτεια (πάντα βεβαίως κατόπιν κοινής συνεννόησης και συμφωνίας μεταξύ των συζύγων), ως άσκηση ψυχοσωματική, αλλά και περιορισμός στη χρήση των οπτικοακουστικών μέσων, όπως επίσης και των διασκεδάσεων.
Τέλος, για οποιεσδήποτε δυσκολίες που μπορεί να συναντήσουμε κατά τη διάρκεια της Νηστείας, είναι απαραίτητο να συμβουλευόμαστε τον Πνευματικό μας, ο οποίος θα μας καθοδηγήσει και θα μας διευκολύνει στην προσπάθειά μας, επιτρέποντας (ανάλογα με την περίπτωση) σε ορισμένους να καταλύσουμε κάποια επιπλέον τρόφιμα (π.χ. το λάδι).
↧
↧
Γιατί η ζωή μας ώρες-ώρες είναι τόσο χωρίς νόημα;
Τέτοια ερωτήματα είναι σημάδια υγιούς ψυχής. Μιας ψυχής που δε βολεύεται στην ήσυχη και απροβλημάτιστη ζωή. Διψάει κάτι άλλο πάνω από τα κοινά μέτρα.
Η στείρα καθημερινότητα δεν τη γεμίζει. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, ένας ουρανοδρόμος αετός να βολευτεί σ’ ένα κοτέτσι; Πώς να ψαλιδίσει τα φτερά του, να κυκλοφορεί σε μια αυλή και να έχει για τροφή του μερικούς σπόρους;
Πώς να δεχθεί να βαδίζει με το κεφάλι σκυμμένο, όταν είναι πλασμένος για τα ψηλώματα; Ανησυχείς, λοιπόν, γιατί τίποτα δε σε γεμίζει. Η ψυχή σου δε βρίσκει πουθενά ικανοποίηση. Και ευτυχώς που ανησυχείς.
Το ανησυχητικό δεν είναι ο προβληματισμός και η αναζήτηση. Το ανησυχητικό θα ήταν ο συμβιβασμός και η συμφιλίωση με την ήσσονα προσπάθεια, με το «δε βαριέσαι». Να πνίξει μέσα του ο άνθρωπος τους ευγενικούς πόθους και τους υψηλούς οραματισμούς. Να πάψει να νοσταλγεί τους ουρανούς. Να μην τον συγκλονίζει η βαθιά επιθυμία του ιερού Αυγουστίνου:
«Μας έπλασες για σένα, Θεέ μου, και η καρδιά μας είναι ανήσυχη ως ότου αναπαυθεί κοντά σου». Το ανησυχητικό και τραγικό θα ήταν στο ερώτημα «γιατί ζω», να μην έχεις άλλη απάντηση από το «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» (Α΄ Κορ. ιε΄ 32). Δηλαδή «ερχόμαστε από το μηδέν και πηγαίνουμε στο πουθενά»! Έτσι είναι.
Η ψυχή αν δεν έχει ναρκωθεί από τα όπια του ηδονισμού, της φιλαργυρίας, του αισθησιασμού, και αν δεν έχει αποβλακωθεί από την πλύση εγκεφάλου των μέσων μαζικής επικοινωνίας, είναι φυσικό να προβληματίζεται. Η απάντηση στα προβλήματα αυτά είναι άλλης τάξης. Θα την αναζητήσουμε στο Θεό. Αυτός είναι, για μας τους Χριστιανούς, ο Δημιουργός της ζωής και σ’ Αυτόν θα αναζητήσουμε το σκοπό της.
Αν ανοίξουμε, λοιπόν, τη Γένεση, θα μάθουμε ότι ο Θεός μάς δημιούργησε «κατ’ εικόνα» Του και μας καλεί να γίνουμε «ομοίωσή» Του. Να μοιάσουμε στο Θεό! Στην αιώνια πηγή της αγάπης, της ειρήνης, της χαράς, της σοφίας. Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε άγιοι. Όλα τ’ άλλα δεν είναι μικρές ή μεγάλες αλήθειες, ούτε μικρά ή μεγάλα ψεύδη. Είναι τεράστια ψέματα και ασύλληπτες απάτες.
Όλες οι εντολές του Θεού συντείνουν στο να ερωτευτούμε με όλη μας την καρδιά το Χριστό! Γράφει σε προσωπικό του ημερολόγιο ο μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος: «Ο άνθρωπος με είχε απογοητεύσει από τα μικρά μου κι όλας χρόνια ως φύση. Με φούντωνε ιδιοφυώς, όμως, μέσα μου η εικόνα του ως δυνατότητα· αυτό που μπορούσε να γίνει. Το ουράνιο κατορθωτό από τον άνθρωπο με γοήτευε περισσότερο απ’ ό,τι αν το συναντούσα στον αγγελικό κόσμο. Η θεϊκότητα του ανθρώπου ίσως είναι το μόνο σημείο που με εντυπωσίαζε περισσότερο από την θεότητα του… Θεού.
Η επιστροφή στην κατάσταση του Παραδείσου είναι πιο συγκλονιστική απ’ ότι η παραμονή σ’ αυτόν. Είναι πιο θεϊκή· όχι ως κίνηση, γιατί θυμίζει πτώση -ο Θεός δεν επιστρέφει- αλλά ως μεγαλείο, ως θαύμα. Η χάρις του βεβαιούται. Η αμφισβήτησή Του εκφυλίζεται. Η ύπαρξή Του διαρκώς αποδεικνύεται». Ευχόμαστε όλοι μας να ανακτήσουμε αυτό το θεϊκό στόχο στη ζωή μας. Ο Θεός είναι πάντα έτοιμος να μας δεχθεί στην αγκαλιά του και να μας οδηγήσει σ’ αυτό το μεγάλο ταξίδι. Και τότε η ζωή μας όχι μόνο θα έχει ένα βαθύ και ουσιαστικό νόημα, αλλά θα αποτελεί μια ευτυχισμένη πραγματικότητα.
↧
Μοναχός Ιλαρίων Ξενοφωντινοσκητιώτης (1877 – 1 Αυγούστου 1957)
Ο κατά κόσμον Γρηγόριος Πούνης του Γεωργίου και της Βασιλικής γεννήθηκε στο Οφρύνειο (Ρέγκιοϊ) Δαρδανελίων το 1877. Από το Οφρύνειο είχαν έλθει περίπου είκοσι μοναχοί στο Άγιον Όρος, που διακρίνονταν για τη λογιότητα και την αρετή τους. Στο Οφρύνειο όλοι οι κάτοικοι ήταν χριστιανοί.
Το 1896 ήλθε στο Άγιον Όρος και μόνασε στην Καλύβη των Αγίων Αποστόλων της Ξενοφωντινής σκήτης του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Πήγε εκεί γιατί Γέροντας της Καλύβης ήταν ο λίαν ενάρετος ιερομόναχος Ακάκιος († 1927), που ήταν συγγενής του, καθώς και οι αυτάδελφοιπρώην Λαυριώτες και συμπατριώτες του Γρηγόριος και Ιλαρίων, όπως και ο Γέροντας Γρηγόριος († 1990), που μας τα διηγήθηκε. Ο Ιλαρίων εκάρη μοναχός το 1898.
Ο Ιλαρίων έζησε για ένα διάστημα μ’ ένα ασκητή στις Καρυές και κατόπιν πήγε για λίγο στα Ιεροσόλυμα σε διάφορα προσκυνήματα. Στη μονή του Αγίου Θεοδοσίου του επετέθησαν Άραβες και αναγκάσθηκε να φύγει. Κατόπιν κατοίκησε στην Καλύβη ενός Ρώσου Δοσιθέου στην Ξενοφωντινή σκήτη. Την τελευταία τετραετία της ζωής του επέστρεψε στην Καλύβη των Αγίων Αποστόλων. Όλοι τον παραδέχονταν ως ενάρετο μοναχό. Λόγω της αναχωρήσεώς του από την Καλύβη οι Γέροντές της του είχαν θέσει κανόνα να κτίζει πεζούλια. Όλη την ημέρα έκτιζε, συνθέτοντας με το νου του τα υμνογραφήματά του και τη νύχτα τα κατέγραφε στο χαρτί.
Ασχολήθηκε και με την υμνογραφία. Το υμνογραφικό του έργο σώζεται σε δύο χειρόγραφους τόμους. Στον πρώτο τόμο περιέχονται 20 κανόνες προς τη Θεοτόκο και 36 σε διαφόρους αγίους. Ο πρόλογος φέρει χρονολογία 10.7.1929. Ο δεύτερος τόμος, ο οποίος γράφτηκε ως το 1949, περιέχει 8 κανόνες προς τη Θεοτόκο και 43 σε διαφόρους αγίους. Στον πρόλογο του έργου του ο θεοτοκοφιλής και φιλάγιος υμνωδός αναφέρει πως στην υμνογραφία οδηγήθηκε από μεγάλη αγάπη προς τη Θεοτόκο, την οποία θεωρούσε μητέρα όλων των Αγιορειτών, από βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητός του και για να έχει πρεσβευτές και συμπαραστάτες τους φίλους αγίους… Γράφει ο ίδιος: «Πολλάκις διασχίζων τας φάραγγας και συλλέγων ρίγανιν ή επί των δαφνών αιωρούμενος η τα εν τω Όρει τούτω τω Αγίω λιθάρια εις τοίχον συναρμολογών, εστιχούργουν νοερώς εν η δύο η και πλείονα τροπάρια και απομνημονεύων αυτά, τα έγγραφον το εσπέρας, και ούτως εργαζόμενος επί σειράν ετών, συνεπλήρωσα το ανά χείρας υμών πρώτο τεύχος».
Ο υμνογράφος, ιεροψάλτης και πολύ αυστηρός στην καλογερική του ζωή μοναχός Ιλαρίων εκοιμήθη εν Κυρίω την 1.8.1957.
Πηγές-Βιβλιογραφία:
Μοναχολόγιον Ιεράς Μονής Ξενοφώντος. Γρηγορίου Ξενοφωντινού μοναχού. Οι αναμνήσεις μου. Πρωτάτον 19/1989, σσ. 162-164. Ιωακείμ αρχιμ.. Παλαίστρα άγιων ανδρών, Άγιον Όρος 1991, σσ. 45-47. Μωυσέως Αγιορείτου μοναχού. Ιερές Μορφές του Αγίου ’Όρους, Κατερίνη 2006, σ. 218.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β’ – 1956-1983, σελ. 581-582, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.
↧
Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος ψάλλει τον 135ο Ψαλμό
↧
↧
Η Παναγία η Αγιοταφίτισσα στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας
Η θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας Αγιοταφίτισσας εκ της Αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ, με την ευκαιρία της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, έρχεται για προσκύνημα από τις 6 έως τις 17 Αυγούστου 2017, στον Ιερό Ναό Παναγίας Αλεξάνδρειας.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως η Ιερά και θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας της Αγιοταφίτισσας φυλάσσεται στην Ιερά Μονή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στο κεντρικό μοναστήρι του Παναγίου Τάφου, όπου διαµένει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων και τα µέλη της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας και είναι η προστάτιδά Τους.
Στο παρελθόν, προ της τοποθετήσεώς της στον Ναό, βρισκόταν σε µία αίθουσα του Πατριαρχείου και είχε την επωνυμία Γράφουσα, όπου οι προσκυνητές έγραφαν τα ονόματα υπέρ υγείας και υπέρ αναπαύσεως. Άλλωστε στην Εικόνα αυτή – κειμήλιο των Αγιοταφιτών – αποδίδονται από την Εκκλησία δεκάδες θαυματουργικές παρεμβάσεις, ιάσεις και θεραπείες ασθενών.
Υποδοχή
Κυριακή 6 Αυγούστου (είσοδος του Ιερού Ναού)
Ώρα 19.30 Αρχιερατικός Εσπερινός & Παράκληση
Ώρα 21.30 Ιερά Αγρυπνία
Πρόγραμμα Ακολουθιών (καθημερινά)
Ώρα 7.30 Όρθρος και Θεία Λειτουργία
Ώρα 19.00 Εσπερινός και Παράκληση
Ώρα 21.30 Απόδειπνο και Χαιρετισμοί
↧
ΑΓΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ: Φανουρόπιττα
Ὁ Ἅγιος Φανούριος εἶναι ἄγνωστος στὰ ἀρχαῖα Μαρτυρολόγια, τὰ βιβλία δηλαδὴ ἐκεῖνα ποὺ συντάσσονταν ἀπὸ διάφορες τοπικὲς Ἐκκλησίες π.χ. τῶν Ἱεροσολύμων ἢ τῆς Αἰγύπτου κ.λπ. καὶ περιελάμβαναν τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, ποὺ εἶχαν ἁγιοκαταταχθεῖ ἀπὸ αὐτὲς ποὺ ἔζησαν ἢ μαρτύρησαν στὴν περιοχή τους.
Ἡ πρώτη μαρτυρία γιὰ τὸν Ἅγιο Φανούριο προέρχεται ἀπὸ τὸν 14ο αἰ. καὶ ἀπὸ τὴ νῆσο Ρόδο. Ἐκεῖ ἐπὶ Μητροπολίτου Ρόδου Νείλου (1355-1369) οἱ κάτοικοι βρῆκαν ἕναν παλαιὸ Ναὸ πλησίον τῶν τειχῶν καὶ μεταξὺ τῶν ἐρειπίων καὶ μία εἰκόνα.
Ἡ εἰκόνα αὐτὴ ἀνέγραφε τὸ ὄνομα ἑνὸς ἀγνώστου μέχρι τότε Ἁγίου, ὁ ὁποῖος κρατοῦσε σταυρὸ (ἄρα ἐπρόκειτο γιὰ μάρτυρα) καὶ ἔφερε στρατιωτικὴ ἀμφίεση καθὼς ἐπίσης καὶ 12 σκηνὲς ἀπὸ τὸν βίο καὶ τὰ μαρτύριά του. Ἐπρόκειτο γιὰ τὸν Ἅγ. Φανούριο. Ἔκτοτε ἡ μνήμη του, ἡ ὁποία ἑορτάζεται στὶς 27 Αὐγούστου, ἡμέρα εὑρέσεως τῆς εἰκόνας, διαδόθηκε σὲ ὅλον τὸν ἑλληνορθόδοξο κόσμο. Σ’ αὐτὸ βεβαίως συνετέλεσαν τὰ ἄπειρα θαύματα, ποὺ ἡ λαϊκή μας εὐσέβεια ἀπέδωσε σ’ ἐκεῖνον.
Ἡ εἰκόνα αὐτὴ ἀνέγραφε τὸ ὄνομα ἑνὸς ἀγνώστου μέχρι τότε Ἁγίου, ὁ ὁποῖος κρατοῦσε σταυρὸ (ἄρα ἐπρόκειτο γιὰ μάρτυρα) καὶ ἔφερε στρατιωτικὴ ἀμφίεση καθὼς ἐπίσης καὶ 12 σκηνὲς ἀπὸ τὸν βίο καὶ τὰ μαρτύριά του. Ἐπρόκειτο γιὰ τὸν Ἅγ. Φανούριο. Ἔκτοτε ἡ μνήμη του, ἡ ὁποία ἑορτάζεται στὶς 27 Αὐγούστου, ἡμέρα εὑρέσεως τῆς εἰκόνας, διαδόθηκε σὲ ὅλον τὸν ἑλληνορθόδοξο κόσμο. Σ’ αὐτὸ βεβαίως συνετέλεσαν τὰ ἄπειρα θαύματα, ποὺ ἡ λαϊκή μας εὐσέβεια ἀπέδωσε σ’ ἐκεῖνον.
Ἐκ τοῦ βίου του συμπεραίνεται ὅτι βοήθησε στὴν ἀνεύρεση ἀπολεσθέντων ἀντικειμένων καὶ ζώων ἢ θεράπευσε μοναχοὺς καὶ ἄλλους. Στὴν ἐπιβολὴ αὐτῆς τῆς πίστεως φυσικὰ συνετέλεσε καὶ ἡ ἐτυμολογία τοῦ ὀνόματός του: Φανούριος-φανερώνω, δηλαδὴ ἀποκαλύπτω κάτι τὸ ὁποῖο θεωρεῖται ἀπολεσθέν.
Συναφὴς εἶναι καὶ ἡ χρήση τῆς Φανουρόπιττας ἀπὸ τοὺς πιστούς μας. Προστρέχουν στὸν Ἅγιο καὶ μὲ βαθιὰ πίστη τὸν παρακαλοῦν νὰ τοὺς φανερώσει ἀπολεσθέντα ἀντικείμενα ἢ ὅσα ἔχουν ἀνάγκη νὰ ἀποκτήσουν, τάζοντας μιὰ πίττα πρὸς τιμήν του. Καὶ εἶναι πράγματι παράδοξο –κυρίως γιὰ τοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας– ὅσα θαυμαστὰ πραγματοποιεῖ καθημερινῶς ἀναλόγως πρὸς τὸ συμφέρον κάθε μιᾶς ψυχῆς ὁ Ἅγιος Φανούριος καὶ μάλιστα τάχιστα. Οἱ περισσότεροι πιστοί μας ἔχουν νὰ διηγηθοῦν κάποια θαυμαστὴ παρέμβαση τοῦ Ἁγίου Φανουρίου στὴν ζωή τους.
Βεβαίως τὸ ἔθιμο αὐτὸ τοῦ ταξίματος τῆς πίττας, τὸ ὁποῖο ἴσως σκανδαλίζει κάποιους ἐκ τῶν πιστῶν μας, «ἡ Ἐκκλησία τὸ ἀνέχεται ἀφοῦ δὲν ἀντίκειται πρὸς τὸ δόγμα καὶ τὸ ἀληθινὸ πνεῦμα τῆς θείας λατρείας. Ἐδῶ οὐσιαστικὰ δὲν ὑπάρχει τίποτε τὸ ἐπιλήψιμο· μιὰ προσφορὰ ποὺ γίνεται πρὸς τιμὴν ἑνὸς Ἁγίου ὡς ἀποτέλεσμα κάποιας εὐχῆς-ταξίματος», ὅπως ἔγραφε ὁ ἐγκρατὴς –μακαριστὸς πλέον– καθηγητὴς Λειτουργικῆς Ἰω. Φουντούλης. Ἄλλωστε ἡ Ἐκκλησία μας γνωρίζει καὶ ἄλλες προσφορὲς πρὸς τιμὴν Ἁγίων κατόπιν τέτοιων εὐχῶν-ταξιμάτων, ὅπως π.χ. τὶς προσφορὲς κολλύβων ἢ ἀρτοκλασιῶν.
Ὑπεμφαίνεται ἐπίσης νομίζουμε μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν προσφορὰ (ὅπως καὶ τῶν κολλύβων τῶν Ἁγίων καὶ τῶν ἀρτοκλασιῶν) καὶ μιὰ ἄλλη διάσταση τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτὸ τῆς ἐλεημοσύνης διὰ τῶν προσφερομένων εἰδῶν. Ὅσοι λάβουν ἀπὸ τὰ προσφερόμενα καὶ εὐλογηθέντα εἴδη θὰ εὐφρανθοῦν, μπορεῖ νὰ χορτάσουν κάποιοι πεινῶντες (ἴσως σὲ παλαιότερες ἐποχές), θὰ δοξολογήσουν τὸν πανάγαθο Θεὸ καὶ θὰ τὸν παρακαλέσουν γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ τάματος τοῦ προσφέροντος.
Θὰ πρέπει ὅμως ὅλα αὐτὰ νὰ γίνονται μὲ προσοχή. Ἡ φανουρόπιττα συνδεόταν παλαιότερα ἐξ αἰτίας κάποιων λαϊκῶν τοπικῶν δοξασιῶν μὲ τὴν μητέρα τοῦ Ἁγίου, ἡ ὁποία θεωροῦνταν πολὺ ἁμαρτωλή, ὥστε ὅσοι θὰ λάβουν ἀπὸ αὐτὴ νὰ εὐχηθοῦν ὁ Κύριος νὰ συγχωρήσει τὶς ἁμαρτίες της. Ἀπεδίδετο μάλιστα ἡ διαδικασία στὸν Ἅγιο, ὁ ὁποῖος ἄφησε τὴν «ἐντολὴ» αὐτή, τὸ νὰ προσφέρεται δηλαδὴ στὴν μνήμη τῆς μητέρας του αὐτὴ ἡ πίττα. Αὐτὰ ὅμως εἶναι καταδικαστέα, ἀφοῦ ἀπὸ τὴν μοναδικὴ πηγὴ γιὰ τὸν βίο του, τὴν εὑρεθεῖσα στὴ Ρόδο εἰκόνα, δὲν προκύπτει κάτι τέτοιο. Ἐπίσης δὲν θὰ πρέπει νὰ προσφέρεται εὐκαίρως ἀκαίρως ἀλλὰ μὲ διάκριση, ἰδιαιτέρως κατὰ τὶς ἡμέρες τῆς αὐστηρᾶς νηστείας, ὁπότε δὲν καταλύεται οὔτε τὸ λάδι, τὸ ὁποῖο περιέχει (Τετάρτη-Παρασκευή, Μεγ. Τεσσαρακοστὴ κ.λπ.).
Εὐχὲς γιὰ τὴν εὐλογία τῆς πίττας τοῦ Ἁγ. Φανουρίου ἔχουν συνταχθεῖ ἀρκετές, ὅλες ὅμως νεώτερες, γνωστότερη τῶν ὁποίων εἶναι ἡ τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ν. Ἰωνίας καὶ Φιλαδελφείας Τιμοθέου. Παλαιότερα χρησιμοποιεῖτο ἡ εὐχὴ γιὰ τὴν εὐλογία τῶν κολλύβων ποὺ προσφέρονταν πρὸς τιμὴν τῶν Ἁγίων ἢ ἡ εὐχὴ τῆς ἀρτοκλασίας.
Ἐπιβάλλεται νὰ προσέξουμε καὶ κάτι ἀκόμη. Ἡ προσφορὰ τῆς πίττας πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀντικαταστήσει, νὰ ὑποβαθμίσει ἢ ἀκόμα καὶ νὰ ἐπηρεάσει τὴν πίστη μας πρὸς τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὁ Θεὸς εἶναι ποὺ τελεῖ τὰ θαύματα μὲ τὴ μεσιτεία καὶ τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων μας. Σ’ Ἐκεῖνον ὀφείλονται πρωτίστως οἱ εὐχαριστίες μας καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη μας, κυρίως ἡ ὁλόθερμη καὶ ὁλοκάρδια ἀφοσίωσή μας. Μὲ ἁπλὰ λόγια: συνήθως μετὰ τὴν ἐκπλήρωση τῆς εὐχῆς-ταξίματός μας προσφέρουμε τὴν πίττα καὶ ἔτσι πιστεύουμε ὅτι «ξεμπερδέψαμε» μὲ τὶς «ὑποχρεώσεις» μας. Δὲν εἶναι ἔτσι ὅμως. Ὁ Θεὸς θέλει τὴν ἀληθινὴ καὶ καθαρὴ λατρεία μας, ζητᾷ ἡ ζωή μας νὰ συμβαδίζει μὲ τὸ θεῖό Του Εὐαγγέλιο καὶ νὰ Τὸν ἀγαποῦμε μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς μας. Τότε εἴμαστε πραγματικοὶ χριστιανοί.
↧
π. Λίβυος - Νηστεία: Έρωτας ή ανία;
Ίσως να το έχετε παρατηρήσει ή ακόμη και ζήσει οι ίδιοι, ότι τις μέρες που νηστεύουμε υπάρχει μια νευρικότητα και οξυθυμία. Πολλοί το αποδίδουν στο διάβολο. Νομίζω όμως πως αυτή είναι μια εύκολη και συμφέρουσα ερμηνεία που μας αφήνει έξω από την δική μας ευθύνη.
Στην ζωή ό,τι κάνεις, πρέπει να έχει νόημα για σένα. Ο άνθρωπος διψάει για νόημα. Εάν λοιπόν η νηστεία είναι για μας, μονάχα ένα θρησκευτικό καθήκον, ένα «ιερό» πρέπει, μια διατροφική αλλαγή, τότε σαφέστατα δεν μπορεί να μας δώσει χαρά.
Και ό,τι κάνουμε δίχως χαρά είναι καταδικασμένο να πεθαίνει, να μαραζώνει στην βαρεμάρα και την θλίψη.
Και ό,τι κάνουμε δίχως χαρά είναι καταδικασμένο να πεθαίνει, να μαραζώνει στην βαρεμάρα και την θλίψη.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως είναι δυνατόν τόσος κόσμος να κάνει εξαντλητικές δίαιτες για να φτιάξει ένα όμορφο καλλίγραμμο κορμί, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες και στην νηστεία να αντιδρούν τόσο πολύ ή να την κοιτούν αδιάφορα; Γιατί άραγε; Μα γιατί δεν τους λέει τίποτα. Γιατί δεν υπάρχει γι αυτούς κίνητρο.
Όταν κάτι το παρουσιάζεις μονάχα ως «καθήκον» ακόμη και ιερό, το νεκρώνεις απο ζωή. Δεν πάλλεται, δεν εχει γεύση. Ο νόμος, ο τύπος, το πρέπει, είναι άνοστο, τόσο μικρό για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά.
Λείπει αυτός ο έρωτας προς τον Χριστό που τα κάνει όλα αλλιώς. Ο έρωτας που σε κάνει για χάρη του αγαπημένου σου, να μην τρως, να μην κοιμάσαι να κάνεις θυσίες και τρέλες και όλα αυτά με πολύ χαρά. Ας μην κρυβόμαστε, η Χριστιανική ζωή ή είναι καψούρα ή βαριέσαι και πλήττεις θανάσιμα…
↧
Ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ως Καυσοκαλυβίτης
Μοναχός Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης![]()
![]()
Για τον σύγχρονο μας όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη (1924-1994), έχουν γραφεί πολλά και θαυμαστά, ώστε εμείς θα περιοριστούμε μόνο στα παρακάτω, που αφορούν τη σύντομη καυσοκαλυβίτικη περίοδό του, η οποία στάθηκε η απαρχή της καρποφόρας μοναχικής του ζωής στο Άγιον Όρος.
Ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.
Σύγχρονη φορητή εικόνα διά χειρός Παταπίου μοναχού.
Δεν είναι αρκούντως γνωστό ότι ο όσιος Παΐσιος, που ανάπαυσε χιλιάδες ψυχές στην αυλή του ταπεινού κελλιού του στις Καρυές, ξεκίνησε τη μοναχική του ζωή στη Σκήτη Αγίας Τριάδος των Καυσοκαλυβίων. Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων πατέρων που τον γνώρισαν εκείνη την εποχή, ο όσιος Παΐσιος-λαϊκός τότε, Αρσένιος ονόματι-ήλθε στα Καυσοκαλύβια, το πιθανότερο, το καλοκαίρι του 1953 και έμεινε λίγους μήνες ως δόκιμος στην Καλύβη της Υπαπαντής του Σωτήρος, υποτασσόμενος στο γέροντα Κοσμά που είχε υποτακτικό τον μοναχό Δημήτριο. Οι πατέρες της Σκήτης μάλιστα τον θυμούνται να σκαλίζει με επιμέλεια το μικρο περιβόλι της Καλυβης. Τελικά όμως ο Αρσένιος αναχώρησε από τη Σκήτη.
Όπως ο ίδιος εμπιστεύτηκε στον αρχάριο τότε μοναχό Παύλο, σημερινό Γέροντα τής γειτονικής Καλύβης τής Αγίας Άννης, αλλά και αργότερα, στις μοναχές τού ησυχαστηρίου τού Αγίου Ιωάννου τού Θεολόγου Σουρωτής, στο οποίο, όπως είναι γνωστό, αναπαύεται τό ιερό του σκήνωμα, αιτία για την αναχώρησή του αυτή από τα Καυσοκαλύβια ήταν τό γεγονός ότι οι Γεροντάδες ήταν «ζηλωτές» καί μάλιστα από διαφορετικές μεταξύ τους παρατάξεις και ως εκ τούτου δεν το Κυριακό. Κι αυτό ήταν κάτι πού πολύ τον στενοχωρούσε.
Διηγείται ο όσιος Παΐσιος:
Κάποτε, ένας μοναχός από τη Σκήτη των Καυσοκαλυβίων είχε πολεμηθεί από τον πονηρό, από τα δεξιά, με τον λογισμό ότι δεν κάνει τίποτε, ενώ στον κόσμο θα έκανε καλωσύνες στους συνανθρώπους του κ.λ.π. Τού έφερνε δε και λογισμούς ότι η μοναχική πολιτεία είναι κάτι το δευτερεύον κ.ά.
Βλέποντας την πονηρία τού μισόκαλου ο καλός Θεός και τον μεγάλο κίνδυνο πού διέτρεχε ο αδελφός, οικονόμησε να δεί μια θαυμαστή οπτασία εν εγρηγόρσει.
Είδε λοιπόν τον εαυτό του πεθαμένο και τους δαίμονες να τον πλησιάζουν και να τον ονειδίζουν, και πιο πέρα, μια πολιτεία με πλήθος ανθρώπων. Ξαφνικά, κατέφθασε ένας Άγγελος και του λέει:
Ένας τέλειος μοναχός αξίzει περισσότερο από όλη αυτή την πολιτεία.
Όταν συνήλθε ο μοναχός από την οπτασία, είπε στον εαυτό του:
Για δες, τι αξιώνεται από τον Θεό ο άνθρωπος, όταν γίνει μοναχός!
Έκτοτε είχε επιδοθεί σε μεγαλύτερη άσκηση πνευματική. Είχε γράψει δε και τα λόγια του αγγέλου στο κελλί του, για να τα βλέπει και να αγωνίζεται περισσότερο και με προθυμία».
Για τους οσίους Αγιορείτες Πατέρες έλεγε πολύ χαρακτηριστικά ο όσιος Παΐσιος:
«Άνθρωποι σαν κι εμάς ήταν οι Αθωνίτες Αγιοι. Βουνό άγριο ήταν και ο Άθωνας, όπως και τ’ άλλα τα βουνά. Αλλά για να αγωνιστούν φιλότιμα οι Πατέρες μας, άγιασαν και αυτοί, αγίασαν και το όρος και ονομάσθηκε Άγιον Όρος, και εμείς τώρα καμαρώνουμε ως Αγιορείτες».
Ανάμεσα σε άλλα, ο όσιος Παΐσιος έγραψε το 1986 και τον Βίο του οσίου γέροντος Χατζη-Γεώργη, που ασκήθηκε στη γειτονική Καλύβη του Αγίου Γεωργίου, με αφορμή την επέτειο εκατό χρόνων από την κοίμησή του.
Αναπολώντας κατά καιρούς τη σεβάσμια μορφή του οσίου Παϊσίου καθώς και τις φωτισμένες νουθεσίες και διδαχές του, που πάντα στάλαζαν σαν βάλσαμο στις ψυχές όλων όσοι, λίγο ως πολύ, είχαμε την ευλογία να τον συναντήσουμε, μας έμενε η αίσθηση ότι όλα όσα υπέφερε καρτερικά στην ασκητική του ζωή: στερήσεις, κακουχίες, πειρασμούς, κοπιώδεις μετακινήσεις, ενοχλήσεις και κόπωση από τους αναρίθμητους προσκυνητές και τέλος, οδυνηρές ασθένειες, τα υπέμενε από αγάπη για τον Θεό και για τον άνθρωπο.
Άποψη των Καυσοκαλυβίων από την Καλύβη πού ασκήθηκε ο όσιος Παΐσιος.
Και στις μονές που διακόνησε, εντός και εκτός Αγίου Όρους, και όταν ζούσε μόνος του στην ησυχία, η ζωή του ήταν ένα ξεχύλισμα αγάπης. Μιάς αγάπης, που επειδή ήταν ειλικρινής και απαύγασμα της θεοειδούς του ψυχής, ξεκούραζε όλους όσοι τη γεύονταν. Ακόμη και στην περίοδο πριν από την οσιακή του κοίμηση, αν και εξ αιτίας της επάρατης νόσου είχε οδυνηρότατους πόνους, εκείνος θυσιάζοντας τον εαυτό του για τους αδελφούς του, διακονούσε με αυταπάρνηση και αυτοθυσία όσους προσέτρεχαν σ’ αυτόν για να βοηθηθούν.
Μα κι από την πλούσια διδασκαλία του, που αναφέρεται διεξοδικά σε όλα τα θέματα της εν Χριστώ ζωής και που πραγματικά μας «αφυπνίζει πνευματικά», βλέπουμε τον Όσιο να μιλάει με «πόνο και αγάπη» για όλους μας.
Η θαυμαστή ζωή του οσίου Παϊσίου, την οποία φανέρωσε στον κόσμο μας η αγάπη του Χριστού για το πλήρωμα της Εκκλησίας Του, κινήθηκε σε όλες τις πτυχές της επακριβώς στα ίχνη των παλαιών Οσίων και Αγίων. Από τις κορυφές της σύγχρονης ορθόδοξης πνευματικότητας όπου βρσκόταν κατόρθωσε να εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο το ρωμαίικο φιλότιμο, το οποίο είχε συναρμόσει με τη βαθιά χριστιανική πίστη και την ορθόδοξη νηπτική παράδοση. Αποκάλυπτε τον Χριστό στα μάτια των ανθρώπων της εποχής μας.
Ξεχώριζε για την απόλυτη υπακοή και την εκκοπή του θελήματός του, ιδιαίτερα κατά τις απαρχές της κοινοβιακής του ζωής, την υπερβολική του άσκηση, τη θεία αδολεσχία, τη λεπτή εργασία του νοός, την ταπείνωση, τις αγρυπνίες, τις νηστείες, την ολοπρόθυμη πνευματική καθοδήγηση πλήθους ψυχών που προσέβλεπαν σ᾿ αυτόν, την υπεύθυνη πνευματική κατάρτιση πνευματικών οδηγών που με τη σειρά τους στηρίζουν στις μέρες μας τον πιστό λαό, τα χαρίσματα των ιαμάτων, της διόρασης και της προόρασης, για την με ζήλο αλλά και διάκριση υπεράσπιση της ορθόδοξης πίστης αλλά και του τρόπου ζωής, και κυρίως για την θεοπειθή, αγαπητική και ανυποχώρητη προσευχή υπέρ του σύμπαντος κόσμου, η οποία δεν λιγόστευε ούτε από τον ερχομό τόσων ανθρώπων που κατέφευγαν σ᾿ αυτόν για πνευματική βοήθεια, ούτε από τις πολυώδυνες ασθένειες, ιδιαίτερα κατά τα τέλη της ζωής του, ασθένειες που οδήγησαν ακούσια στην τελειοποίηση και ολοκλήρωση της προτεραίας του άσκησης. Κοντά του εύρισκε ανάπαυση, παρηγοριά και στήριγμα κάθε πονεμένος και ταλαιπωρημένος άνθρωπος.
Η αγάπη του προς τον Θεό και τον άνθρωπο πλημμύριζε την καρδιά του και το ξεχείλισμά της αγκάλιαζε και την άλογη κτίση. Τη νύχτα, που την αφιέρωνε ολόκληρη στην προσευχή, δεόταν με πολύ πόνο για όλο τον κόσμο, μνημονεύοντας μάλιστα και μεγάλο πλήθος ονομάτων, ζώντων και κεκοιμημένων και διαβάζοντας τις αμέτρητες επιστολές που ελάμβανε από όλο τον κόσμο.
Από το πάνθεον των αρετών, η αγάπη -ξεχωριστά ανάμεσα στις άλλες- φαίνεται να διαπνέει τη σύνολη ζωή και διδασκαλία του οσίου Παϊσίου: «Όλη η βάση της πνευματικής ζωής είναι να σκέφτεται ο καθένας τον άλλον, και τον εαυτό του να τον βάζη τελευταίο, να μην τον υπολογίζει. Όταν έρθουμε στη θέση του άλλου και τον καταλάβουμε, τότε συγγενεύουμε με τον Χριστό», δίδασκε. «Εκείνοι που αγαπούν αληθινά και αγωνίζονται σωστά, ανέχονται με αγάπη, θυσιάζονται, στερούνται και αναπαύουν τον πλησίον τους, που είναι ο Χριστός».
Έχουν περάσει ήδη αρκετά χρόνια από τη μακαρία και οσιακή κοίμηση του οσίου Παισίου του Αγιορείτου. Όμως ούτε αυτά κατάφεραν ούτε όσα ο Θεός θα επιτρέψει να ζήσει ακόμη αυτός ο κόσμος θα καταφέρουν να σβήσουν την χαριτωμένη μορφή του από τις καρδιές των ανθρώπων που αγάπησε μέσα από την πολλή του μανική αγάπη προς τον Χριστό. Ολόκληρη η ζωή του ήταν μια διακονία αγάπης. Μιάς αγάπης χωρίς σύνορα ! Γι αυτό και όσο ο ήλιος θα ανατέλλει στη γη, δεν θα πάψει να μας εμπνέει και να διδάσκει πως ν’ αγαπούμε πραγματικά:
«Εκείνοι που αγαπούν αληθινά και αγωνίζονται σωστά, ανέχονται με αγάπη, θυσιάζονται, στερούνται και αναπαύουν τον πλησίον τους, που είναι ο Χριστός».
↧
↧
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος μέσα από τα κείμενα των αποφάσεών της
Αρχιμ. Τύχων, Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα Αγίου Όρους![]()
![]()
1 Αυγούστου 2017
Η Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξος Σύνοδος η συνελθούσα εις το Κολυμπάρι της Κρήτης κατά την εορτήν της Πεντηκοστής του 2016, μέσα από τα κείμενα των αποφάσεών Της.
Έχει παρέλθει ήδη ένα έτος από την ολοκλήρωσι των εργασιών της Αγίας και Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου εις το Κολυμπάρι της Κρήτης κατά την Πεντηκοστή του 2016. Ήταν μία Σύνοδος η οποία δέχθηκε σφοδρά πολεμική και αντιμετωπίσθηκε με απορριπτική διάθεσι τόσο πριν την σύγκλησί Της όσο και μετά την ολοκλήρωσι των εργασιών Της. Δεν σκοπεύουμε να απαντήσουμε εις τα επιχειρήματα των εναντιουμένων προς την Αγίαν Σύνοδον, αλλά θα προσπαθήσουμε να εμφανίσουμε και να προβάλουμε τα όσα εδίδαξε και απεφάσισε η Σύνοδος αυτή δια μέσου των κειμένων Της. Έτσι, κάθε καλοπροαίρετος θα δυνηθή να σχηματίση αντικειμενική και ανεπηρέαστη γνώμη για την ορθότητα και πιστότητα των αποφάσεων Αυτής προς την αεί βιουμένη υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας Πίστεως. Τα όσα ακολουθούν δεν αποτελούν συστηματική ανάλυσι των κειμένων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, αλλά ταπεινή προσπάθεια αναγνώσεως και κατανοήσεως των στοιχείων εκείνων της αμωμήτου ημών Πίστεως, τα οποία η εν λόγω Σύνοδος προσεπάθησε να διατυπώση και να διακηρύξη.
α) Εις το κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» απ’ αυτής της αρχής του κειμένου, εις την πρώτην παράγραφον, διακηρύσσεται ότι «Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ούσα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, εν τη βαθεία εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία αυτής…», εκφράζοντας αφ’ ενός μεν την διαχρονική Πίστι της Εκκλησίας, δεσμεύουσα δε και οριοθετούσα συγχρόνως τα όρια εντός των οποίων είναι δυνατόν να ερμηνευθούν και να κατανοηθούν τα όσα περιλαμβάνονται στην συνέχεια του κειμένου. Η Ορθόδοξος Εκκλησία πιστεύει ακραδάντως και κατέχει μέσα στο βαθύτερο μέρος της συνειδήσεώς Της, δια της εμπειρικής βιώσεως της Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, ότι είναι Μία και μοναδική, με το να είναι το Σώμα του σαρκωθέντος Θεού και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το παρατεινόμενον εις τους αιώνας. Δια τούτο είναι και Αγία, κατά κυριολεξίαν και αποκλειστικότητα, καθ’ όσον ένας είναι ο αληθινός Θεός ο μόνος Άγιος και πηγή πάσης αγιότητος, ο Οποίος πραγματικά σαρκώθηκε και δια του Τιμίου Του αίματος έσωσε και αγίασε τον κόσμο και τον άνθρωπο. Την πληρότητα της αληθινής Πίστεως κατέχει φυσικώς ο Κύριος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος και δι’ αυτό η Εκκλησία Του είναι Καθολική, έχει δηλαδή και Αυτή ως φυσική Της ιδιότητα να περιέχη και να περιλαμβάνη ολόκληρη την ορθή και υγιαίνουσα Πίστι, την Αποστολική Πίστι. Αυτή την Πίστι την οποία εβίωσε με την επιστασία του Αγίου Πνεύματος η Εκκλησία της εποχής των Αγίων Αποστόλων, συνεχίζει με τον ίδιο ουσιαστικά τρόπο να ζη η Εκκλησία αδιαλείπτως μέχρι σήμερα. Η Πατερική Θεολογία και γραμματεία, τα τυπικά της Εκκλησίας και αι ιεραί ακολουθίαι, αποτελούν προσπάθεια των υπευθύνων της Εκκλησίας κάθε εποχής να διασαφηνίσουν, να ερμηνεύσουν και να καταστήσουν πλέον κατανοητό, εις το πλήρωμα Αυτής, το ίδιο Μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας, όπως το εβίωσε η Αποστολική Εκκλησία. (Πρβλ. παράγρ. 2).
β) Αυτή η βαθυτάτη αυτοσυνειδησία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ότι κατέχει την πληρότητα της εν Χριστώ αποκαλυφθείσης αληθείας, της δίδει την δυνατότητα να «πιστεύη ακραδάντως ότι κατέχει κυρίαν θέσιν εις την υπόθεσιν της προωθήσεως της χριστιανικής ενότητος εντός του συγχρόνου κόσμου.» (Βλ. παρ. 1). Το κείμενο ακολούθως προσθέτει: «Οι σύγχρονοι διμερείς διάλογοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως και η συμμετοχή Αυτής εις την Οικουμενικήν Κίνησιν ερείδονται επί της συνειδήσεως ταύτης της Ορθοδοξίας και του οικουμενικού αυτής πνεύματος επί τω τέλει της αναζητήσεως, βάσει της αληθείας της πίστεως και της παραδόσεως της αρχαίας Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων, της ενότητος όλων των Χριστιανών.» (Βλ. παρ. 5). Η ενότητα, λοιπόν, των Χριστιανών δεν υποδηλοί ένα σημείο προς το οποίο πρέπει όλοι μας να πορευθούμε, προκειμένου να επιτευχθή η ενότης, αλλά το σημείο αυτό είναι συγκεκριμένο και συμπίπτει και συνταυτίζεται με το περιεχόμενο της πίστεως και της παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Το σημείο της ενότητος των Χριστιανών ταυτίζεται με την γνησιότητα της Αποστολικής Πίστεως και της Πίστεως των επτά Οικουμενικών Συνόδων, στοιχεία τα οποία ακραδάντως πιστεύει ότι κατέχει η Ορθόδοξος Εκκλησία, σύμφωνα πάντα με το κείμενο της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.
γ) «Η Ορθόδοξος Εκκλησία, αδιαλείπτως προσευχομένη υπέρ της των πάντων ενώσεως, εκαλλιέργει πάντοτε διάλογον μετά των εξ αυτής διεστώτων, των εγγύς και των μακράν» (Βλ. παρ. 4). Η φράσις «των εξ αυτής διεστώτων» σημαίνει, αυτών οι οποίοι, δια διαφόρους λόγους και εις διαφόρους ιστορικάς στιγμάς, απομακρύνθηκαν από την πίστι της Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων και ακολούθησαν, προτίμησαν και εν τέλει αποδέχθηκαν άλλες ετερόδοξες και αιρετικές διδασκαλίες. Έκτοτε πάντοτε η Ορθόδοξος Εκκλησία πρωτοστατεί, ακολουθούσα το αποστολικόν λόγιον «ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. 2,4) και αγωνίζεται δια την αποκατάστασιν της χριστιανικής ενότητος, δια την επάνοδον των απομακρυνθέντων απ’ Αυτής, εις την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, τουτέστιν εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, διότι μόνη Αυτή κατέχει, βιώνει και εκφράζει την γνησίαν Αποστολικήν Πίστιν και την πίστιν των επτά Οικουμενικών Συνόδων. Όπου λοιπόν το κείμενον αναφέρεται εις την χριστιανικήν ενότητα, εννοεί ενότητα εν τη Αληθεία, δηλαδή επιστροφή και επανένταξι εις την αληθινή Πίστι της Ορθοδόξου Εκκλησίας. (Πρβλ. παρ. 4).
Η Ορθόδοξος Εκκλησία ήτο θετικώς διατεθειμένη εις τους θεολογικούς διαλόγους και την «Οικουμενικήν Κίνησιν των νεωτέρων χρόνων, εν τη πεποιθήσει ότι δια του διαλόγου δίδει δυναμικήν μαρτυρίαν του πληρώματος της εν Χριστώ αληθείας και των πνευματικών αυτής θησαυρών προς τους εκτός αυτής, με σκοπόν την προλείανσιν της οδού της οδηγούσης προς την ενότητα.» (Πρβλ. παρ. 6). Πάντοτε το ζητούμενον είναι το πλήρωμα της εν Χριστώ αληθείας, το οποίον επανειλημμένως διατρανώνεται ότι ταυτίζεται με την Πίστι της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Προσφέρεται δε η μαρτυρία αυτής της αληθείας υπό της Εκκλησίας δυναμικά, ώστε να προετοιμασθή η προσέγγισις όσων απομακρύνθηκαν από την αλήθεια και να επιτευχθή εν τέλει η επάνοδος και η ένωσίς τους με Αυτήν.
δ) «Κατά την οντολογικήν φύσιν της Εκκλησίας, η ενότης αυτής είναι αδύνατον να διαταραχθή.» (Βλ. παρ. 6). Διακηρύσσεται λοιπόν και κατά την σημερινή εποχή, συνοδικώς και πανορθοδόξως, ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία αποτελεί το ένα σώμα του Χριστού και βιώνει την μίαν και ορθήν Αποστολικήν πίστιν δια της οποίας και ενώνεται με τον εν Τριάδι αληθινόν Θεόν, από τον Οποίον και αντλεί την ενωτική της δύναμιν. Αυτήν λοιπόν την θεοδώρητον ευλογίαν του σαρκωθέντος Θεανθρώπου να καλέση τους ανθρώπους εις ενότητα με την συμμετοχή τους εις το Σώμα Του, δηλαδή την αγίαν Του Εκκλησίαν, αλλά και την δι’ αυτής ενότητα του κάθε πιστού με τον Κύριον της Δόξης δια της ακτίστου Θείας Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος και την πραγματικήν εμπειρίαν της θεώσεως, δεν μπορεί, είναι αδύνατον, να την διαταράξη ο οποιοσδήποτε.
«Παρά ταύτα, η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν των μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής άλλων ετεροδόξων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών,» (Βλ. παρ. 6). Αφού η Σύνοδος έχει διατυπώσει την πεποίθησί Της δια την μοναδικότητα της Πίστεως της μιας Εκκλησίας και την αδιατάρακτη ενότητά Της εξ αιτίας του συνέχοντος Αυτήν Ιησού Χριστού, δέχεται, δια λόγους οικονομίας, συγκαταβάσεως, φιλανθρωπίας και διευκολύνσεως της οδού της επιστροφής προς την Αλήθειαν, την ιστορικήν ονομασίαν, όσων κατά καιρούς απομακρύνθηκαν από Αυτήν, ως άλλων ετεροδόξων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών, οι οποίες διευκρινίζεται σαφώς, ότι δεν ευρίσκονται πλέον σε μυστηριακή κοινωνία με την Μία και Αγία Εκκλησία. Η ονομασία «ετερόδοξοι Εκκλησίαι» δεν έχει καμμίαν σχέσιν και συνάφειαν με την δογματικήν έννοιαν του όρου. Έχει μόνον ιστορικήν και κοινωνιολογικήν σημασίαν, χαρακτηρίζουσα όσους κατά καιρούς απομακρύνθηκαν από Αυτήν λόγω των αιρετικών τους πεποιθήσεων, διατήρησαν όμως κατά την ιστορική διαδρομή τον όρον εκκλησία προς χαρακτηρισμόν της αιρετικής τους οντότητας.
↧
«Η πτώση θα ήταν γεγονός τετελεσμένο, εάν δεν λειτουργούσε την κρίσιμη εκείνη ώρα η προσευχή στον Τίμιο Πρόδρομο»
Αρχιμ. Ιωαννίκιος Κοτσώνης, Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σοχού
Το 1955 συνέβη σ’ ένα αδελφό της ιεράς Μονής Διονυσίου θαυμαστή ενέργεια της παρουσίας του άγιου Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού.
![]()
Μας την διηγήθηκε ο αείμνηστος γέροντας Λάζαρος, γεμάτος κατάνυξη, ως συνήθως, και ευλογώντας τον Θεό. Μας μιλούσε για άλλο πρόσωπο, αλλά μάλλον επρόκειτο για τον ίδιον.
Ο αδελφός της Μονής, πηγαίνοντας στη Θεσσαλονίκη, έμεινε σε ξενοδοχείο, όπου έμπλεξε χωρίς να το θέλει, σε μεγάλο πειρασμό. Μία ωραία νέα από γνωστή του οικογένεια τον πλησίασε, ρωτώντας τον για τους πατέρες, για το Άγιον Όρος κ.λ.π.
Για πολλή ώρα κράτησε η συζήτηση και η πρόθεση φάνηκε, όταν η γυναίκα έκαμε πρόταση στον αδελφό να τον κεράσει στο δωμάτιό της, κρατώντας το χέρι του και λέγοντας: «Μία στιγμή θα πάμε και θα γυρίσεις…
Για πολλή ώρα κράτησε η συζήτηση και η πρόθεση φάνηκε, όταν η γυναίκα έκαμε πρόταση στον αδελφό να τον κεράσει στο δωμάτιό της, κρατώντας το χέρι του και λέγοντας: «Μία στιγμή θα πάμε και θα γυρίσεις…
Η πτώση θα ήταν πλέον γεγονός τετελεσμένο, εάν δεν λειτουργούσε την κρίσιμη εκείνη ώρα η προσευχή και η εμπιστοσύνη στον Τίμιο Πρόδρομο. Παρακαλούσε με θέρμη την χάρη του να τον λυτρώσει από την παγίδα, στην οποίαν έμπλεξε. Και πράγματι. Μία εκτυφλωτική αστραπή, σαν από χιλιάδες ηλεκτρικά φώτα, έλαμψε στο δωμάτιό της. Μέσα στο φως παρουσιάζεται ο Τίμιος Πρόδρομος και αρπάζει τον αδελφό από το στήθος και αυτομάτως, χωρίς να το αντιληφθεί, τον μεταφέρει στο δωμάτιό του, στην άλλη άκρη του ορόφου!
Πηγή: Αρχιμανδρίτου Ιωαννικίου Κοτσώνη, «Αθωνικόν Γεροντικόν», έκδοσις Δ΄, Ι. Ησυχαστηρίου Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, Κουφάλια Θεσσαλονίκης 2004. Μεταφορά στη δημοτική: Α.Χ., Θεολόγος.
↧
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης - Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 7-7-2017.
↧
Το ιστορικό της 6ης παραγράφου του κειµένου «Η Ορθόδοξος Εκκλησία και ο λοιπός Χριστιανικός κόσµος»
Τό κείµενο µέ τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσµον», ὅπως ὑπογράφηκε ἀπό τούς Προκαθηµένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στήν Γενεύη (Ἰανουάριο 2016), κυρίως οἱ πρῶτες ἑνότητες, ἀπό τήν 1η µέχρι τήν 6η ἑνότητα,
ἰδιαιτέρως δέ ἡ τελευταία αὐτή ἑνότητα (6η), ἦταν ἐκεῖνο πού προκάλεσε ἔντονες συζητήσεις στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο», πού πραγµατοποιήθηκε τόν Ἰούνιο τοῦ 2016 στό Κολυµπάρι τῆς Κρήτης. Οἱ ἑνότητες αὐτές ἀποτελοῦν τό προοίµιο τοῦ κειµένου, πάνω στό ὁποῖο στηρίζεται ἡ ὅλη κατεύθυνσή του.
Στό προοίµιο αὐτό γράφεται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, θεµελιώνει τήν ἑνότητά της στήν ἵδρυσή της ἀπό τόν Κύριον ἡµῶν Ἰησοῦν Χριστό καί τήν κοινωνία στήν Ἁγία Τριάδα καί τά Μυστήριά της. Ἡ ἑνότητα αὐτή ἐκφράζεται διά τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς καί τῆς πατερικῆς παραδόσεως καί βιώνεται µέχρι σήµερα. Οἱ Οἰκουµενικές Σύνοδοι προέβαλαν τόν ὑφιστάµενο δεσµό µεταξύ τῆς ὀρθῆς πίστεως καί τῆς µυστηριακῆς κοινωνίας καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει εὐθύνη γιά τήν ἑνότητα καί τήν οἰκουµενική της ἀποστολή. Ἔτσι, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καλλιεργοῦσε πάντοτε τόν διάλογο «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» «µετά τῶν ἐξ αὐτῆς διεστώτων».
Οἱ διάλογοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας µέ τόν «λοιπόν Χριστιανικόν κόσµον» ἀποβλέπουν στήν ἀπωλεσθεῖσα ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν µέ βάση τήν πίστη τῆς παραδόσεως τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν ἑπτά Οἰκουµενικῶν Συνόδων.
Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, κατά τήν ὀντολογική της φύση, εἶναι ἀδύνατον νά διαταραχθῆ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κατά τό κείµενο τῶν Προκαθηµένων πού παραπέµφθηκε στήν Σύνοδο πρός συζήτηση, ἀναγνωρίζει …
Διαβάστε τη συνέχεια κάνοντας κλικ εδώ.
↧
↧
Απολυτίκιο, Χαιρετισμοί, Εγκώμια και Ύμνοι στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη
Ψάλλουν οι Μαυροκέφαλος Ανέστης, Δομινίκη Βασιλείου και τα τέκνα τους.
(Ιερό Παρεκκλήσιο Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου και Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκου, paisiosekklisaki.blogspot.gr)
↧
Από το Άγιον Όρος... στον ουρανό!
Δείτε το βίντεο που παρουσιάστηκε στην εκδήλωση της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας και αποτελεί αφιέρωμα στον μακαριστό Γέροντα Μωϋσή Αγιορείτη.
Στην εκδήλωση μίλησε για τον Γέροντα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ. Να αναφερθεί ότι η παραγωγή και επιμέλεια του βίντεο είναι της Ιεράς Μονής Εισοδίων Θεοτόκου Μυρτιάς.
Στην εκδήλωση μίλησε για τον Γέροντα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ. Να αναφερθεί ότι η παραγωγή και επιμέλεια του βίντεο είναι της Ιεράς Μονής Εισοδίων Θεοτόκου Μυρτιάς.
↧
Α'Στάσις Χαιρετισμών - Γέρων Πανάρετος Φιλοθεΐτης
Πραγματικά κάνει μια κατάθεση ψυχής ..Μια κατάθεση πίστης ....
↧
Λογισμοί: ο αόρατος πόλεμος - Ομιλεί ο π. Ματθαίος Χάλαρης
Η ομιλία έγινε στο πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονα Γλυφάδας στις 28.02.2016.
↧
↧
π. Συμεών Σιναΐτης - O λόγος του Θεού οδοδείκτης στην πορεία μας
Ομιλία με θέμα: Ο Λόγος του Θεού οδοδείκτης στην πορεία μας, του π. Συμεών του Σιναΐτη. Η ομιλία έγινε στο πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονα Γλυφάδας στις 13.11.2016.
↧
π. Αθανάσιος Χατζής - Οι Άγιοι των Αθηνών
Η ομιλία με θέμα, οι Άγιοι των Αθηνών, έγινε στο πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονα Γλυφάδας από τον π Αθανάσιο Χατζή στις 29.01.2017.
↧
Η Αγία Φωτού στο χωριό Άγιος Ανδρόνικος Καρπασίας (+2 Αυγούστου)
Απολυτίκιο Αγίας Φωτούς της θαυματουργού
Καρπασέων το κλέος και Κυπρίων αγλάισμα και των ασθενούντων η ρώσις, των πεπηρωμένων ανάβλεψις, των προς σε πιστώς προστρεχόντων εν τω θείω ναώ σου, πανένδοξε, τας ιάσεις παράσχου τοις δούλοις σου πάντοτε, ίνα ευχαρίστως κράζωμεν, Φωτεινή Οσία νύμφη Χριστού καλλιπάρθενε. Δόξα τω σε δοξάσαντι, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν Ιάματα.
Στο χωριό Άγιος Ανδρόνικος Γιαλούσας στη χερσόνησο της Καρπασίας (εδώ), βρίσκεται το σπήλαιο στο οποίο ασκήτεψε η Αγία Φωτεινή η Κυπρία που στην Κύπρο είναι γνωστή ως Αγία Φωτού και είναι μια από τις πιο αγαπημένες αγίες της περιοχής. Όταν ανακάλυψαν το σπήλαιο οι κάτοικοι του χωριού ανακήρυξαν την Αγία Φωτού ως πολιούχο του χωριού τους και της έκτισαν ναό επί Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου, κατά τον 18 ο ειώνα.
Κάθε χρόνο τη παραμονή της γιορτής της αγίας που είναι στις 2 Αυγούστου, χιλιάδες πιστοί απ'όλη την Καρπασία αλλά και από άλλα μέρη της Κύπρου κατέκλυζαν τον Άγιο Ανδρόνικο όπου έστηναν καλύβες και άρχιζαν ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια του νησιού, με χορούς τραγούδια και μπόλικο φαγοπότι. Ο Άγιος Ανδρόνικος μέχρι το 1964 ήταν μικτό χωριό και έτσι συμμετείχαν και οι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι στο πανηγύρι οι οποίοι γιόρταζαν μαζί με τους Ελληνοκύπριους.
Παρόλη την αγάπη που τρέφουν οι κάτοικοι της Καρπασίας για την Αγία Φωτού, δεν υπάρχουν πληροφορίες για την ζωή της , την καταγωγή της, και τον χρόνο που έζησε. Τα όσα είναι γνωστά αναφέρονται από την παράδοση και τον χρονογράφο Λεόντιο Μαχαιρά.
Η τοπική παράδοση στη Καρπασία, λέγει ότι η Αγία Φωτού καταγόταν από το Ριζοκάρπασο, από απλοϊκούς γονείς. Από νεανική ηλικία απέρριψε την κοσμική ζωή και τον γάμο και απεσύρθηκε σε ασκητήριο που δημιούργισε, μέσα σε μια σπηλιά. Εκεί έζησε μία άγια ζωή , με προσευχή, νηστεία εγκράτεια, και παρθενία, αφιερωμένη στον Θεό.
Η παράδοση λέγει επίσης 'οτι η Αγία έκανε θαύματα ενώ ακόμη βρισκόταν στην ζωή. Όταν απεβίωσε ετάφη από πιστούς και ευλαβείς Χριστιανούς. Στον Τάφο της ο οποίος ανεκαλύθηκε μετά από θεία αποκάλυψη, έγραφε τα εξής λόγια: Φωτεινή Παρθένος Νύμφη Χριστού.
Η θεία αυτή αποκάλυψη έγινε κατά τον 15 ο αιώνα καθώς μαρτυρεί ο χρονογράφος Λεόντιος Μαχαιράς. Γράφει στο "Χρονικόν "του: "Ακόμη ευρίσκεται εις την Ακροτικήν ( Καρπασίαν ) εις την Κώμην του Αγίου Ανδρονίκου της Κανακαριάς, έχει ολίγον καιρόν και ευρέθη δι αποκαλύψεως Θεού, την λέγουν Αγίαν Φωτεινήν, και ο τάφος της έχει κάτω της γης. Έχει βήμαν και λειτουργούν και έχει νερόν αγίασμαν και έχει πολλύν βάθος νερόν και εις το γύρισμαν του φενκαριού ( στην αλλαγή του φεγγαριού), πήσση απάνω το νερόν, καθώς πήσσει το πάγος εις μίαν τζίππαν και σηκώνουν το ως γοιόν μίαν τάβλαν ως πάγος, και το ν'αργήση λεί ( όταν αρχίσει να λιώνει ) και γίνεται ψιλόν ως σγιόν τον κορνιακτόν ( λεπτόν σαν σκόνη ) και χολλιάζονται τυφλοί και θεραπεύονται ( και αλοίφονται οι τυφλοί και βλέπουν ) ".
Ο ναός και το ασκητήριο (σπηλαιο) της αγίας Φωτεινής
στον Άγιο Ανδρόνικο Καρπασίας (εδώ)
Η Αγία Φωτού πιστεύεται ότι θεραπεύει ιδίως τις παθήσεις των ματιών. Ο τάφος της είναι υπόγειος και λαξευτός με 23 σκαλοπάτια και το αγίασμα βρίσκεται στο βάθος της σπηλιάς.
Μετά την προσφυγοποίηση τους, οι κάτοικοι του Αγίου Ανδρονίκου μετέφεραν τα οστά της Αγίας Φωτούς τις ελεύθερες περιοχές και τα τοποθέτησαν στον νεόκτιστο ναό του Αποστόλου Ανδρέα στον Συνοικισμό Κολοσσίου στη Λεμεσό.
Από το 1974 μέχρι το 2003, ο Ναός της Αγίας Φωτούς που βλέπετε στις φωτογραφίες, εχρησιμοποιείτο από του Τούρκους σαν στάβλος για πρόβατα, αφού συλήθηκε και λεηλατήθηκε πρώτα.
↧